اشعار شب سوم محرم

      مثل قدیم آمده ای باز در برم
      با بوی سیب گیسوی خود در برابرم

      مثل قدیم آمدی امّا نمی شود
      تا سوی دامنت بِدوم پر در آورم

      این چشم وانمی شود اما تو باز کن
      سیرم ببین و بعد بگو وای مادرم

      دستی برای شانه زدن نیست با تو و
      زلفی برای شانه زدن نیست در سرم

      من را ببر کنار عمویم که حس کنم
      بر روی شانه های بلندش کبوترم

      باید مرا شبیه خودت بوریا کنی
      از بسکه زخم خورده ام از بس که پرپرم

      حسن لطفی

********************

      سر من هم به هوای سر تو افتادست
      بال پروانه به پای پرِ تو افتادست

      قول دادم به همه گریه برایت نکنم
      چه کنم! چشم، به چشم تر تو افتادست

      قدر یک دشت کبودست و تنش تب دارد
      از روی ناقه اگر دختر تو افتادست

      من از این روی زمین خوردۀ خود فهمیدم
      آسمان یاد غم مادر تو افتادست

      دامنم سوخته بابا ولی آرام بخواب
      بالشت دست من و بستر تو افتادست

      جان من بر لب و لب های تو را می بوسم
      از نفس هم نفس آخر تو افتادست

      محمد امین سبکبار


      ********************



      نیمۀ شب شده و خواب پریشان دارم
      گوشۀ لعل لبم ذکر پدر جان دارم
      بی جهت نیست که اندوه فراوان دارم
      خواب دیدم که سری را روی دامان دارم

      دیدم آن سر، سر باباست خدا رحم کند
      عمّه ام گرم تماشاست خدا رحم کند

      تا که از خواب پریدم همه جا روشن بود
      طبق نور روی گوشه ای از دامن بود
      کنج ویرانه پر از عطر و بوی گلشن بود
      چشم های پدرم خیره به سوی من بود

      تا که چشمم به سر افتاد زبانم وا شد
      لیلۀ قدر من امشب چقدر زیبا شد

      آمدی یوسف کنعان، چه عجب بابا جان
      شده ویرانه گلستان، چه عجب بابا جان
      به سر آمد غم هجران، چه عجب بابا جان
      آمده بر تن من جان، چه عجب بابا جان

      چند روزی است که از هجر تو بی تاب شدم
      مثل شمعی زغم دوری تو آب شدم

      کمی آغوش بگیر این بدن لاغر را
      تا که احساس کنی لاغری پیکر را
      می تکانم ز سر سوخته خاکستر را
      از چه با خویش نیاورده ای انگشتر را؟

      چقدر روی کبود تو به زهرا رفته
      بس که چوب از لب و دندان تو بالا رفته

      تا که با عمۀ خود راهی بازار شدم
      مورد مرحمت خندۀ اغیار شدم
      تا که در بزم شراب تو گرفتار شدم
      خالصانه متوسّل به علمدار شدم

      من نگویم چه به روز سر من آوردند
      چادری را که برایم تو خریدی بردند

      محمد فردوسی

      ********************


      لیله ي قدرم و تنها سحرش را دارم
      پدرم نیست در آغوش و سرش را دارم

      دختر شاهم و اما فقط از این دنیا
      پای زخمی شده و چشم ترش را دارم

      خواستم پر بزنم زود به یادم آمد
      من از آن بال فقط چند پرش را دارم

      بزند یا نزند فرق ندارد شلاق
      طاقت سختی هر دردسرش را دارم

      شهر را یک تنه با گریه به هم می ریزم
      نوه ی فاطمه هستم جگرش را دارم

      سرزده آمده مهمان و در این استقبال
      گیسویی تا که شود فرش سرش را دارم

      زیر قولش نزده عمه ببین بالش را
      گفت باشد تو برو ! دور و برش را دارم

      آن همه حامی من بود ولی از این راه
      به تنم ضربه ي چندین نفرش را دارم

      من نگویم چه شده چون خبرش را داری
      تو نگو از لب خونین خبرش را دارم

      عمه باید بروم وقت خداحافظی است
      نگرانم نشوی! همسفرش را دارم

      عليرضا لك

      ********************


      با من و عمر ِكَمَم دست زمان بد تا كرد
      موقع قد كشي ام بود كه پشتم تا كرد

      دورهايت زدي و نوبت ما شد امشب
      چشم كم سوي مرا آمدنت بينا كرد

      لذتي دارد عجب بوسه ي لب های پدر
      وقت برخورد به هم زخم دو لب سر وا كرد

      نوه ي فاطمه بودم سندش را دشمن
      با كف پا به روي چادر من امضا كرد

      همه ي صورت من قدر ِكفِ دستي نيست
      دور از ديده ي تو عقده ي خود را وا كرد

      عمو عباس كجا بود ببيند آن شب
      به سرم داد زد آنقدر مرا دعوا كرد

      ناسزا گفت و به گريه دهنش را بستم
      دشمنت را نفس فاطمي ام رسوا كرد

      بي كفن دفن شدم اي پدر بي كفنم
      داغ مجنون همه جا تازه غم ليلا كرد

      دختر بي ادبي مسخره ميكرد مرا
      دو سه تا پارگي از روسري ام پيدا كرد

      عمر يك ظرفِ ترك دار به ضربي بسته ست
      عمه بر دست مرا برده و جابجا كرد

      عمه هربار كه با گريه بغل كرد مرا
      ياد آن صورت نيلي شده ي زهرا كرد

      قاسم نعمتی

      ********************


      حاضرم پايِ سر ِ تو سر ِ خود را بدهم
      جايِ پيراهن ِ تو معجر ِ خود را بدهم

      سر ِ بابايِ من و خِشت محال است عمه
      عمه بگذار كه اول پر ِ خود را بدهم

      ...پهن كن تا كه سر ِ خار نگيرد به لبش
      كم اگر بود پر ِ ديگر خود را بدهم

      زيورآلات مرا دختر همسايه گرفت
      نذر ِ انگشتَرَت انگشتر ِ خود را بدهم

      مويِ من سوخته و مويِ پدر سوخته تر
      حاضرم پايِ همين سر، سر ِ خود را بدهم

      ديد ما تشنه يِ آبيم خودش آب نخورد
      خواست تا ديده يِ آب آور خود را بدهم

      به دلم آمده يك وقت خجالت نكشم
      پايِ لطفش نفس ِ آخر خود را بدهم

      ********************


      در سن سه سالگی ز جان سیر شدم
      از پای پُر از آبله دلگیر شدم

      از بسکه مزاحمت فراهم کردم
      شرمنده ام عمه دست و پا گیر شدم

      گفتی که پدر مسافرت رفته و من
      صد بار دگر دوباره پیگیر شدم

      من بی تو چگونه از زمین برخیزم
      باید کمکم کنی ٬ زمین گیر شدم

      یک موی سیاه بین گیسویم نیست
      سنی نگذشته از من و پیر شدم

      از نَسل علی بودنِ من باعث شد
      در طیِّ سفر بسته به زنجیر شدم

      سعيد خرازي

      ********************


      دختر لحظه ی غم بغض مرا می ماند
      گرچه خود می شکند ناله رها می ماند

      دختر لحظه ی غم «ساعت» عمرش خالیست
      زود می ریزد و یک کوه بلا می ماند

      دختر لحظه ی غم لحظه ی بعدش مرگ است
      آن زمانی که فقط خاطره ها می ماند

      شبی از قافله جا ماند و به مادر پیوست
      به پدر می رسد و قافله جا می ماند

      بعد او چون همه از یاد غمش ترسیدند
      از مقاتل سندش گاه جدا می ماند

      دختر لحظه ی غم این غزل کوچک و ناب
      برگی از دفتر شعر است که تا می ماند

      طرز عاشق شدنش را به کسی یاد نداد
      دهن عشق از این حادثه وا می ماند

      کاظم بهمنی

      ********************


      بعد از سلام و تعارف وعرض ارادتی
      تو محشری تو حرف نداری قیامتی

      اینجا که نیست هیچ ملالی بدون تو
      غیر از نفس کشیدن رنج سلامتی

      روز خوشی نداشتم و سخت خسته ام
      این لحظه هم بدست نیامد براحتی

      تو غیرتت اجازه نمی داد بین جمع
      بر دامنم بخوابی و من هم خجالتی

      حالا که وقت هست برای سبک شدن
      بابا،مزاحمم شده این درد لعنتی

      پس من کجا برای شما درد دل کنم
      اینجا خرابه است،نه مسجد، نه هیئتی

      اینجا که صبح از افق شام می دمد
      خورشید بی تشعشعی و بی هویتی

      این چند روزه دائما اینجا نزول داشت
      بارانی از کبودی گل های صورتی

      از دامن مؤنثشان رقص میچکید
      در مردم مذکرشان نیست غیرتی

      امشب که جلوه های تورا میهمان شدم
      دعوت شدم به صرف غذاهای حضرتی

      امشب شب وصال خدا و رقیه است
      بابا تو هم به دیدن این عشق دعوتی

      رضا جعفری

      ********************


      بابا سرم تنم کمرم پهلویم پرم
      یکی دوتا که نیست کبودی پیکرم

      بیش از همین مخواه وگرنه به جان تو
      باید همین کنار تو تا صبح بشمرم

      از تو چه مانده است؟ بگویم که ای پدر
      از من چه مانده است؟ بگویی که دخترم

      اندازه ي لب تو لبم شد ترک ترک
      اندازه ي سر تو گرفتار شد سرم

      از تو نمانده است به جز عکس مبهمت
      از من نمانده است به جز عکس مادرم

      از تو سوال میکنم انگشترت کجاست؟
      كه تو سوال میکنی از حال معجرم

      دیدم چگونه سرت را به طشت زد
      حق میدهی بمیرم و طاقت نیاورم

      مرد کنیز زاده ای از ما کنیز خواست
      بیچاره خواهر تو و بیچاره خواهرم

      مرهم به درد اين همه زخمي نميخورد
      بابا سرم تنم كمرم پهلويم پرم

      علي اكبر لطيفيان

      ********************


      طفل ویرانه شدن زار شدن هم دارد
      قد خم دست به دیوار شدن هم دارد

      تا صداي لبت آمد لبم از خواب پريد
      سر تو ارزش بيدار شدن هم دارد

      عقب افتادن این چند شب از عاطفه ات
      این همه بوسه بدهکار شدن هم دارد

      بی سبب نیست که با دست به دنبال توام
      چشم خون لخته شده تار شدن هم دارد

      دخترت نیستم از طشت رهایت نکنم
      دختر شاه فداکار شدن هم دارد

      معجري را كه تو از مكه خريدي بردند
      موي آشفته گرفتار شدن هم دارد

      علي اكبر لطيفيان

      ********************


      در آن سحر ، خرابه هوایش گرفته بود
      حتی دل فرشته برایش گرفته بود

      با آستین پاره ی پیراهن خودش
      جبریل را به زیر کسایش گرفته بود

      زورش نمی رسید کسی را صدا کند
      از گریه زیاد ، صدایش گرفته بود

      از ابتدای شب که خودش را به خواب زد
      معلوم بود آنکه دعایش گرفته بود

      حتما نزول می کند آیات تازه ای
      با چله ای که بین حرایش گرفته بود

      مشغول ذکر نافله اش شد ، ولی کجاست؟
      آن چادری که عمه برایش گرفته بود

      علی اکبر لطیفیان

      ********************


      زود می پیچد به هر سو بوی موی سوخته
      بر مشامم می رسد هر لحظه بوی سوخته

      ردّی از سیلی نمی ماند به روی آفتاب
      محو می گردد کبودی های روی سوخته

      آبله سر وا کند می سوزد از هر قطره آب
      کار آتش می کند آب وضوی سوخته

      سعی بیجا می کند وضع گره را کورتر
      دست شانه می کَند از ریشه موی سوخته

      دامن آتش گرفته سخت می چسبد به تن
      دردسر ساز است دفن و شستشوی سوخته

      سوخت لبهایت شبیه موی و رویت نیمه شب
      تا گرفتی بوسه ای از آن گلوی سوخته

      محمد رسولی

      ********************


      برگ و برت دست كسی برگ و برم دست كسی
      بال و پرت دست كسی بال و پرم دست كسی

      خیرات كردن مال من خیرات كردن مال تو
      انگشترت دست كسی انگشترم مال كسی

      نه موی تو شانه شود نه موی من شانه شود
      موی سرت دست كسی موی سرم دست كسی

      بابا گرفتارت شدم از دو طرف غارت شدم
      آن زیورم دست كسی این زیورم دست كسی

      رختت به دست حرمله رختم به دست حرمله
      پیراهنت دست كسی و معجرم دست كسی

      علی اکبر لطیفیان

      ********************



      هم بازیانم نیستند، امشب کنار بسترم
      قاسم، عمو عبّاس، عبدالله، داداش اکبرم

      یادت می آید من چقدر آسوده می خوابیدم آن
      شبها که می خندید در گهواره ی خود اصغرم؟

      امشب ولی بدخوابم و هی خواب می بینم چهل
      اسب بزرگ سرخ مو رد می شوند از پیکرم

      بر گونه ام جای چهار انگشت می سوزد عمو!
      زخم است، تاول تاول است انگشتهای لاغرم

      بابا! برای من نخر آن گوشوار نقره را
      حالا که هی خون می چکد از گوشهای خواهرم

      بابا لبش را بسته و دیگر نمی بوسد مرا
      دیگر نمی گوید به من «شیرین زبانم، دخترم»

      من دختر خوبی شدم آرام می خوابم فقط
      امشب نمی دانم چرا هی درد می گیرد سرم

      پانته آ صفایی

      *********************


      من وسحر ،من وعمه من و سر پدرم
      چه خواندني شده امشب كتاب مختصرم

      سلام تازه ز راه آمده كجا بودي
      نشسته برسر و رويت غبار، همسفرم

      هميشه در پي خورشيد ماه مي آيد
      كجاست سوره ي والشمس من سرقمرم

      شكست اگر زفراق برادرت كمرت
      شكسته درغم شش ماهه ي حرم كمرم

      هزار و نهصد و پنجاه زخم بربدنت
      هزار و نهصد وپنجاه داغ برجگرم

      لبي نمانده برايت كه بوسه اي بزنم
      سري نمانده برايت كه گيرمش به برم

      ازآن شبي كه مرا زجر زجر داد و كشيد
      نه دست من به كمر ميرسد نه موي سرم

      تنم سبك شده وگوش من شده سنگين
      به ضربه اي همه جا تيره گشته درنظرم

      نه موي شانه كشيده نه صورتي سالم
      چنين شكسته بيا پيش مادرت مَبَرم
      **
      اگرشاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

      ********************


      آنقدر ازدل ناله بی پروا کشیدم
      آخر سرت را نیمه شب اینجا کشیدم

      تا شام هرمنزل شما را می شناسند
      ازبس که روی خاک عکست را کشیدم

      پیشانی و پلک و لب و گونه همه زخم
      با این همه عکس تو را زیبا کشیدم

      هر بار که یاد ازعمو کردم نشستم
      یک مشک پاره برلب دریا کشیدم

      زخمی شده دیگر سرانگشتان دستم
      ازبس که از پا خار در صحرا کشیدم

      من را ببر این چند روزی که نبودی
      اندازه ی یک عمر از دنیا کشیدم