آموزش مداحی و اشعار مذهبی

بدون ماه قـــدم مــــي زنم ســــــــــــحر ها را
گرفته اند از اين آســــــــــــــمان قمر ها را

چقدر خاک ســرش ريخته است، معلوم است
رسانده است به خانم کســــي خبرها را

نگاه کن سر پيري چه بي عصــــــــــــــا مانده
گرفته اند از اين قد کمان پســــــــــــرها را

چه مشکل است که از چهار تا پسرهــــــايش
بياورند برايش فقط سپـــــــــــــــــرهـــــا را

نشسته است سر راه و روضـــــــه مي خواند
که در بياورد آه آه رهگذرهــــــــــــــــــــا را

نديده است اگر چه ولي خـــــــــــــــــــبر دارد
سر عمود عوض کرده شکل سرهــــــــا را

کنـــــــــــــار آب دو تا دست بر روي يک دست
رسانده است به ما خانم اين خبرهــــــا را

بشير آمد و گفتي که از حسين بــــــــــــــــگو
ز عون دم زد و گفتي که از حسين بــــــگو

ستاره بودي و يکدفعه آفتاب شــــــــــــــــدي
براي خانه مولا که انتخاب شـــــــــــــــــدي

به خانه ولي الله اعظم آمـــــــــــــــــــــــدي و
دليل عزت قوم بني کلاب شـــــــــــــــدي

به جاي اينکه شَوي مُدعيه همســــــــري اش
کنيز حلقه به گوش ابوتراب شــــــــــــدي

تنور خانه حيدر دوباره گرم شــــــــــــــــــــد و
براي چرخش دستار انتخاب شـــــــــــدي

چهار تا پســـــــــــــــــــر آوردي براي عــــلي
که جاي فاطمه ام البنين شــــــــــــــــدي

دلت هميشه چنين شوهري دعا مي کـــرد
تو مثل حضرت صديقه مستجاب شـــــدي

اگر چه ضرب غلافــــــــــي به بازويت نگرفت
ميان کوچــــــــــــه به ديوار زانويت نگـرفت

تو را به قصد جسارت کســـــي اسير نکرد
به چادر عربيـــــــــــــــــه تو خار گير نکرد

تو را که فرق عــلي ديده اي و خون حسن
به غيـــــــــــر کرب و بلا هيچ چيز پير نکرد

به احتـــــــــــــرام همــــــان تکه بوريا ديگر
زمين خـــــــــــــانه تو نيـــــت حصير نکرد

از آن زمــــــــــان که شنيدي خزان گلها را
هــــــــــــــــواي کوي تو باغ دلپذير نکرد

چه خوب شــــــــــد که نبودي کربلا بيني
که دست دشمن دون رحم بر صغير نکرد

به نعـــــــــــــــــــل تازه گرفتند تا بدنها را
به ضــــــــرب دست لگد ميزدند زن ها را

اجراشده توسط  حاج منصور در شب وفات حضرت ام البنين

 

 

موضوعات مرتبط: حضرت ام البنین(س) - رحلت

برچسب‌ها: اشعار وفات حضرت ام البنین مهدی وحیدی

      آشفتگی گیسوی ما شانه کم داشت
      لبهای خشک ما فقط پیمانه کم داشت
      
      وسع خریدار تو بسیار است امّا
      یوسف به ما دادند ولی بیعانه کم داشت
      
      من اختیاراً  این همه حالم خراب است
      گنجی که پیشم داشتی ویرانه کم داشت
      
      دیشت قنوت تو به یاد من نیفتاد
      تسبیح چل تایی تو یک دانه کم داشت
      
      به لطف دیوار دم در تکیه می داد
      آنکه برای گریه کردن شانه کم داشت
      
      دیشب نبودم پیش ت فهمیدی اصلاً ...
      که بازی شمع و گلت پروانه کم داشت
      
      وقتی رسیدم جور شد بازی طفلان
      سنگ سر کوچه فقط دیوانه کم داشت
      
      چه خوب شد آب دهانت را مکیدم
      این مسجدی که ساختم میخانه کم داشت
      
      گفتم مرا زنجیر این خانه نمایید
      کلب نگهبانِ در این خانه کم داشت
      
      جانها فدای آستان بانویی که
      یک سایبان و چند سقاخانه کم داشت
      
      علی اکبر لطیفیان

***********************
   
      با نور استجابت و ايمان عجين شدي
      وقتي که با ولي خدا همنشين شدي
      
      عطر بهشت در نفست موج مي‌زند
      حالا دگر تو بانوي خلدبرين شدي
      
      زهرا که رفت دلخوشي از خانه رفته بود
      تو آمدي و اين همه شور آفرين شدي
      
      بي شک براي مادري زينب و حسين
      شايسته اي که فاطمه ي دومين شدي
      
      در سيره ات شکوه نجابت چه ديدني ست
      آوازه ي خضوع و خشوعت شنيدني ست
      
      آن روز که خدا به تو هم داد نور عين
      او را طواف داده اي دور سر حسين
      
      يعني حسين فاطمه! جانم فداي توست
      عباس من، فدايي کرب و بلاي توست
      
      با خود دوباره خاطره ها را مرور کن
      از روزهای خوب مدینه عبور کن
      
      این روزها که خاطره ها همدمت شدند
      تنها انیس قلب پر از ماتمت شدند
      
      چندي ست پاره هاي دلت رفته اند آه
      تو مانده ای و نم نم اين اشک گاه گاه
      
      با قلب تو حکايت هجران چه ها نکرد
      یک لحظه هم تو را غم و غربت رها نکرد
      
      تنگ غروب بود و دلت ناگهان گرفت
      مانند چشم ابری تو آسمان گرفت
      
      پر شد ز عطر سیب غریبی هوای شهر
      پیچید بوی پیرهنی در فضای شهر
      
      مثل نسيم کوچه به کوچه خبر وزيد:
      مادر بيا که قافله ي کربلا رسيد
      
      یک شهر چشم منتظر و اشک بي امان
      برگشته است از سفر عشق کاروان
      
      برگشته با تلاطم اشک و خروش آه
      دارد هزار خاطره از دشت و خيمه‌گاه
      
      تو می رسی و روضه هم آغاز می شود
      بغض از گلوي خاطره ها باز مي شود
      
      هر کس نشسته گوشه اي و روضه خوان شده
      اما سکينه با دل تو همزبان شده
      
      همناله با دو چشم ترت، حرف مي زند
      از جاي خالي پسرت حرف مي زند:
      
      يادش بخير لحظه ي شيرين گفتگو
      يادش بخير زمزمه هاي عمو عمو
      
      يادش بخير ديده ي بيدار کربلا
      شب ها صداي پاي علمدار کربلا
      
      يادش بخير مشک و علم در دو دست او
      آرامش تمام حرم در دو دست او
      
      در چشم هاش عشق و نجابت خلاصه بود
      او ترجمان شور و شکوه و حماسه بود
      
      سقاي عشق و آب و ادب بود ماه تو
      نام آور تمام عرب بود ماه تو
      
      داغ تو تازه تر شده با حرف هاي او
      وقتش شده تو روضه بخواني براي او
      
      رو مي کني به او که فدايت سکينه جان
      جانم فداي حُجب و حيايت سکينه جان
      
      شايد نگاه توست به قدّ خميده ام
      يا اينکه شرم مي‌کني از اشک ديده ام
      
      ديگر شکسته قامت ام البنين، بخوان
      از روضه هاي ماه من اي نازنين، بخوان
      
      نام آوران به شوکت او بُرده اند رشک؟
      در علقمه چه شد که به دندان گرفت مشک
      
      از چشم خون گرفته برایم سخن بگو
      از ماجراي تير سه شعبه من بگو
      
      آخر چگونه بر سر ماهم عمود؟ ... آه
      دستي مگر به پيکر سقا نبود؟ ... آه
      
      شرمنده ام ز روی تو و مادرت رباب
      شرمنده ام اگر نرسیده به خیمه آب
      
      قلب مرا ولی تو رها از ملال کن
      آرام جان من! پسرم را حلال کن
      
      یوسف رحیمی

***********************

       آسمان سوخت و از پا افتاد
      زیر بار جگر داغ شما
      و دل سخت زمین برده چهار
      گل ماتم زده از باغ شما
       **
      کرم و لطف خدا می ریزد
      از سر و روی در خانه تان
      شمع تان پای علی می سوزد
      و ملائک همه پروانه ی تان
       **
      روزها می گذرد می آیی
      دیده را با غم دل خیس کنی
      مادرانه وسط خاک بقیع
      روضه ی علقمه تأسیس کنی
       **
      خیمه ی اشک زلالت جاری ست
      می شود چند دهه یا سالی
      جگر گریه ی من درد گرفت
      پاشو از پای مزار خالی
       **
      موج برداشته چشمان تو از
      آینه های ترک خورده ی غم
      هیجده داغ دلت را بانو
      کرده تصویر شکسته، مبهم
       **
      خوب شد چشم شما درک نکرد
      تیر را بر سر مشک عباس
      دست جا مانده و پلکی مجروح
      سرخی حسرت اشک عباس
       **
      خوب شد چشم شما درک نکرد
      که عمود آمد و وضعیت بد
      و امامی که ز لبهاش چکید
      بوسه بر قامت یک قطعه جسد
       **
      خوب شد چشم شما درک نکرد
      سر دریا لب نی زار نشست
      پسر فاطمه غارت شد و بعد
      سینه ی احمد مختار شکست
       **
      خوب شد چشم شما درک نکرد
      خواهری روضه ی گودال گرفت
      جگر بی کفنش از سر نی
      تا درِ عرش خدا بال گرفت
       **
      خوب شد چشم شما درک نکرد
      خیمه گاهی که اسیری می رفت
      دستها طعمه ی زنجیر و یکی
      طفل معصوم به پیری می رفت
       **
      خوب شد چشم شما... اما باز
      غصه ی این همه مهتابت کرد
      پیش عباس و برادرهایش
      بیشتر داغ حسین آبت کرد
      
       روح الله عیوضی

***********************

      قسمت این بود که تو محرم حیدر باشی
      به علی مونس وهم خانه وهمسرباشی
      
      قسمت این بود که در زندگی مشترکت
      به عزیزان دل فاطمه مادر باشی
      
      آفرین برتو  که هنگام ورودت گفتی
      آمدی خادمه خانه کوثرباشی
      
      قسمت این بود که در بین تمامی زنان
      توفقط صاحب یک ماه وسه اخترباشی
      
      قمرت یک نفره لشگر انصارخداست
      پس عجب نیست که تو مادر لشگر باشی
      
      خاک این خانه تو را قبله حاجات کند
      متعجب نشو گر شافع محشرباشی
      
      غم این خانه زیاد است زیاد است زیاد
      سعی کن مرهم زخم دل دخترباشی
      
      این یتیمان همه به واژه در حساس اند
      نکند در بزنند  و تو پس در باشی
      
      چار تا بچه این خانه همه مادری اند
      نکند تب بکنی گوشه بستر باشی
      
      سعی کن بیشتر از زینب و کلثوم وحسن
      فاطمه دور وبر این شه بی سرباشی
      
      سعی کن ثانیه ای تشنه نماند این گل
      یاراین سوخته دل تادم آخرباشی
      
      مهدب نظری

***********************

      اشک می ریزد که شاید عقده هایش واشود
      روضه می خواند دوباره مجلسی برپاشود
      
      این همان بانوی والاییست که روزیش شد
      مادر سلطان عشق و زینب کبری شود
      
      تاکه مولا خواستگاری کرد از او با خویش گفت
      شک ندارم بهترازاین شوهری پیدا شود
      
      بارهاشد نیمه شب ها رفت با زینب بقیع
      خوش بحالش روزی اش شد زائر زهرا شود
      
      با ادب بودن درِ این خانه بی پاسخ نماند
      قسمت این فاطمه شد مادر سقا شود
      
      با اباالفضلش دمادم صحبتش این بود که
      او بزرگش کرده تا که نوکر آقا شود
      
      با همان قدخمیده با همان چشم ضعیف
      هرکجا میخواست پیش پای زینب پا شود
      
      لحظه ای کافیست تا چشمش بیافتد به رباب
      اشک می ریزد به قدری که زمین دریا شود
      
      حرف از شش ماهه و تیر و گلوی او نزن
      قامتی دیگر ندارد تا که از غم تا شود
      
      چارقبری که کشیده چارگوشش پرچم است
      پس بگو شش گوشه ای راهم بکش زیبا شود
      
      کی توانی گفت قبر ماه را کوچک بکش
      وای اگر که راز قد ماه او افشا شود
      
      چشم او افتاده به فرزند عباسش ولی
      فکر این راهم نمی کرده که بی بابا شود
      
      این پسرجای پدر گشته عصای دست او
      وقت مغرب شد دگر از خاک باید پا شود
      
      مهدی نظری

***********************

      دل من خسته ز غم هاست کجایی عباس
      مادرت بی کس و تنهاست کجایی عباس
      
      مثل هر روز در این خانه دوباره پسرم
      روضه شرم تو برپاست کجایی عباس
      
      مثل هر روز منم فاتحه خوانت مادر
      دلم از داغ تو غوغاست کجایی عباس
      
      سائلت آمده تا خرجیِ سالش گیرد
      نا امید از همه دنیاست کجایی عباس
      
      کاش امروز سرم بر روی زانوی تو بود
      مادرت بی کس و تنهاست کجایی عباس
      
      من شنیدم که شده فرق تو هم مثل علی
      چشمم از داغ تو دریاست کجایی عباس
      
      من شنیدم روی تل زینب کبری گفته
      شمر بالا سر آقاست کجایی عباس
      
      واشده روی همه در سرِ این ها فکر
      غارت خیمه ی زن هاست کجایی عباس
      
      محمد حسین رحیمیان

موضوعات مرتبط: حضرت ام البنین(س) - رحلت

برچسب‌ها: اشعار وفات حضرت ام البنین مهدی وحیدی

       
      رسالتت نه فقط صاحب پسر شدن است
      تو را کنار علی شأنِ همسفر شدن است
      
      بزرگ مادرِ ماهِ همیشه کامل عشق!
      هنوز نور تو در حال بیشتر شدن است
      
      محبتت رقمی در دل علی دارد
      که رو به آینه در حال ضربدر شدن است
      
      رسیدن تو به وصل علی به ما آموخت
      مهم تر از همه از جانبش نظر شدن است
      
      حسودهای مدینه تو را نمی فهمند
      و قلب تیره سزاوار شعله ور شدن است
      
      تمام می شود این غم همین که برگردی
      فرشته مشکلش از بابت بشر شدن است
      
      تو آن ضمیر بلندی که راز عرفانت
      نتیجه ی گذر از مرز خون جگر شدن است
      
      سکوت کن که ادب یادداشت بردارد
      سخن بگو که حیا فکر بارور شدن است
      
      که عشق در تو نه با مهر مادری یکسوست
      نه فارغ از غم هفتاد و یک نفر شدن است
      
      دو دست خویش به جای تو داده فرزندت
      وگرنه میل تو هم بر شکسته پر شدن است
      
      حسین تا که نماند به روی نیزه غریب
      سفارشت به پسرها بدون سر شدن است
      
      خیال مرثیه سازم به روضه می کشدم
      ولی تمایلم امشب به برحذر شدن است
      
      به زخمتان دم رفتن نمک نمی پاشم
      بشیرم و همه سعیم به خوش خبر شدن است
      
      خیال مرثیه ساز مرا ببخش ای سرو
      کبوترست و به دنبال نامه بر شدن است
      
      کاظم بهمنی
    
      
      ********************
      
            
      خوب است که مادر دل نَر داشته باشد
      دور و بَر خود چند پسر داشته باشد
      
      خوب است که مادر نرود جز به ره عشق
      چون فاطمه احساس خطر داشته باشد
      
      خوب است برای مدد زاده ی حیدر
      از نسلِ علی سایه ی سَر داشته باشد
      
      می گفت به فرزندِ یَلَش مادرِ عبّاس
      بایست علمدار ، جگر داشته باشد
      
      خوب است که در لشکرِ خود زاده ی زهرا
      بالای سَرِ خیمه قمر داشته باشد
      
      وقتی خطری مایه ی تهدید امام است
      اینجاست که باید سپری داشته باشد
      
      روزی که امان نامه ی کفّار بیاید
      دل باید از این فتنه خبر داشته باشد
      
      حیف است که خون با عرقِ شرم نریزیم
      چون اهل حَرَم دیده ی تَر داشته باشد
      
      با فاطمه گویم که منم دل نگرانت
      جانِ پسرانم به فدای پسرانت
      
      یا امِّ بنین حالِ گرفتار ندیدی
      دستانِ قَلَم، اشکِ علمدار ندیدی
      
      بر پیکرِ بی دستِ علمدارِ رشیدَت
      آشفتگیِ سیّد و سالار ندیدی
      
      مادر به خدا بس که وفا داشت ابالفضل
      غوغای مُواساتِ سپهدار ندیدی
      
      گر آب نیاورد نگو آبرویش رفت
      در بارش آن دیده و رخسار ندیدی
      
      شقُّ القمر کوفه که در علقمه رُخ داد
      تکرارِ رُخ حیدر کرّار ندیدی
      
      آنقدر ادب داشت که با سَر به زمین خورد
      سجّاده ی خون بر بدن یار ندیدی
      
      پس داد هر آن درس که در نزد تو آموخت
      بالندگیِ مکتبِ ایثار ندیدی
      
      مادر که شود امِّ بنین هیچ غمی نیست
      در عهد و وفای پسرش هیچ کمی نیست
      
      برگرفته از وبسایت حاج منصور ارضی
      
      *********************
      
           
      قدم اگر خمید ، فدای سر حسین
      جانم به لب رسید ، فدای سر حسین
      
      ام البنین سابق این شهر عاقبت
      شد مادر شهید ، فدای سر حسین
      
      یک چند وقتی است در این شهر هیچ کس
      لبخند من ندید ، فدای سر حسین
      
      هر جمله بشیر مرا پیر کرده است
      مویم شده سفید ، فدای سر حسین
      
      گلچین چهار تا گل گلخانه مرا
      چه وحشیانه چید ، فدای سر حسین
      
      هر شب به یاد عمر کم ناز دانه ها
      اشکم به رخ چکید ، فدای سر حسین
      
      هر شب به یاد تشنگی کودک رباب
      خواب از سرم پرید ، فدای سر حسین
      
      عباس پاسبان حرم شد به جای من
      دستش اگر برید ، فدای سر حسین
      
      گویند جا شده به مزار محقری
      آن قامت رشید ، فدای سر حسین
      
      محمد حسین رحیمیان
      
      *********************
      
       
      بانو سلام می کنم اینجا خوش آمدی
      از خاک سمت عالم بالا خوش آمدی
      ای تشنه بهشت به دریا خوش آمدی
       من زینبم به خانه مولا خوش آمدی
      
      پیداست در نگات که با نیت آمدی
       اینجا به نیت کمک و خدمت آمدی
      
      باغ بهشت باغچه ای در سرای ماست
      جای گلیم عرش خدا زیر پای ماست
      رزق تمام شهر فقط از دعای ماست
      خلق تمام عالم وآدم برای ماست
      
      این خانه بهشتی زهرا و حیدر است
      اینجا محل وحی شدن بر پیمبر است
      
      این خانه را به غیر صفا پر نمی کند
      دل را به غیر عشق خدا پر نمی کند
      سجاده را به غیر دعا پر نمی کند
      هر کس که جای فاطمه را پر نمی کند
      
      از بعد مادرم پدر خاک،بوتراب
      کرده تو را به همسری خویش انتخاب
      
      گفته پدر که روی به سوی خدا کنیم
      ما مثل مادر اهل زمین را دعا کنیم
      با اسم فاطمه همه رفع بلا کنیم
      زین پس تو را به واژه مادر صدا کنیم
      
      تو آمدی که فاطمه را یاوری کنی
      در حق ما شکسته دلان مادری کنی
      
      قطعاً شنیده ای که پر مادرم شکست
      شاخه به شاخه برگ وبر مادرم شکست
      در کنده شد زجا و سر مادرم شکست
      از ظلم و کینه هاکمر مادرم شکست
      
      از آن به بعد بود پرش درد می گرفت
      می خواست پا شودکمرش درد می گرفت
      
      اما نترس شعله به این در نمی زنند
      دیگر به خانه سرزده ها سر نمی زنند
      سیلی به روی فاطمه دیگر نمی زنند
      هر گز تو را مقابل حیدر نمی زنند
      
      اینجا که آمدی به همه نورعین باش
      فکر مرانکن تو به فکر حسین باش
      
      اینجا هنوز هم پرِ عطر کوثر است
      چشم حسن برادر من خیره بر در است
      اشک حسین روز وشب از داغ مادر است
      این حرف آخری زبقیه مهم تر است
      
      پیش حسین دست به پهلوی خود مگیر
      یا که به حق فاطمه بازوی خود مگیر
      
      در آن شبی که بارسفر بست مادرم
      من را صدا زد و نفسی گفت: دخترم
      جان تو و حسین،گل سرخ بی سرم
      من مانده بودم و غم و درد برادرم
      
      از آن به بعد مادر این سرجدا شدم
      کم کم فراهم سفر کربلا شدم
      
      حرف از کسی شد آنکه به ما یار می شود
      در این مسیر مونس و غمخوار می شود
      در کربلا هر آینه کرار می شود
      می آید و به لشگر علمدار می شود
      
      تو آمدی که ماه شب تار ماشوی
      مادر برای میر و علمدار ماشوی
      
      حتما به او بگو غم این نور عین را
      از داغ مادرم همه دم شور و شین را
      غمهای مانده بر جگر عالمین را
      اسرار عشق و واژه ذخر الحسین را
      
      حتماَ به او بگو که امید برادر است
      مشکی به او بده و بگو آب آور است
      
      حتماَ بگو قضیه آن مشک پاره را
      حتماَ بگو قضیه آن شیر خواره را
      افتادن بدون پر آن سواره را
      سیلی زدن به صورت ماه و ستاره را
      
      حتماَ بگو که علقمه چشم انتظار اوست
      حتماَ بگو که مادرم آنجا کنار اوست
      
      مهدی نظری
      
      *********************
      
      
      من در بقیع ناله زدم یا گریستم
      باران شدم برای شما تا گریستم
      
      مادر صِدام کردی و شرمنده ات شدم
      بودم کنیز و پای تو آقا گریستم
      
      زخمت زیاد بود و تو مادر نداشتی
      من هم به جای حضرت زهرا گریستم
      
      دیگر لبم به آب خنک بعدِ تو نخورد
      تشنه به یاد خشکیِ لبها گریستم
      
      عباس و بچه های علی نذرِ موی تو
      کردم فدای تو همه دنیا گریستم
      
      دستش اگر جدا شده غصّه نخورده ام
      از این که تو شدی تک و تنها گریستم
      
      باور نمی کنم به سر او عمود خورد
      بر روی نعشِ او شده دعوا؛ گریستم
      
      رأسش به دست حرمله افتاد و کوفه رفت
      با بستن سرش سر نی ها گریستم
      
      از شرم معجر، او سر نی بی قرار بود
      با گریه های غیرت سقا گریستم
      
      در بیت حزن مادرتان صبح تا غروب
      باران شدم برای تو آقا گریستم
      
      محسن حنيفي
 
      
      ********************
      
         
      غصه ها بر روی پیشانیش چین انداخته
      گریه ها از پای، او را اینچنین انداخته
      
      مادری کرده برای بچه های فاطمه
      خویش را پای امیرالمومنین انداخته
      
      چار فرزند او فدای پنج تن آورده است
      سفره نذریست که ام البنین انداخته
      
      مادر قدیسه ی لب تشنه های کربلا
      گریه اش لرزه تن روح الامین انداخته
      
      مادر باب الحوائج دارد از دریا گله
      چون که دریا روی او را بر زمین انداخته
      
      عاقبت چشم حسودی لاله اش را زخم زد
      لاله عباسی او را لاله چین انداخته
      
      باورش هرگز نخواهدشد عمود بی حیا
      پهلوان شهر را از روی زین انداخته
      
      او شنیده زینبش افتاده روی خاک ها
      یک نظر بر ساقی نیزه نشین انداخته
      
      شرمسارش بوده ساقی، چون که دیده خواهرش
      پوشیه بر صورتش با آستین انداخته
      
      محسن حنیفی

      
      ********************
      
      
      دوباره گفتم: دیگر سفارشت نکنم
      دوباره گفتم: جان تو و حسین، پسر!
      دوباره گفتم و گفتی: "به روی چشم عزیز!"
      فدای چشمت، چشم تو بی بلا مادر
      **
      مدام بر لب من "ان یکاد" و "چارقل" است
      که چشم بد ز رخت دور، بهتر از جانم!
      بدون خُود و زره نشنوم به صف زده ای
      اگرچه من هم "جوشن کبیر" میخوانم
      **
      شنیده ام که خودت یک تنه سپاه شدی
      شنیده ام که علم بر زمین نمی افتاد
      شنیده ام که به آب فرات، لب نزدی
      فدای تشنگی ات ...شیر من حلالت باد
      **
      بگو چه شد لب آن رود، رود تشنه من!
      بگو چه شد لب آن رود، ماه کامل من!
      بگو که در غم تو رود رود گریه کنم
      کدام دست تو را چید میوه دل من!
      **
      بگو بگو که به چشمت چه چشم زخم رسید؟
      که بود تیر بر آن ابروی کمانی زد؟
      بگو بگو که بدانم چه آمده به سرت
      بگو بگو که بدانم چه بر سرم آمد
      **
      همین که نام مرا میبرند میگریم
      از این به بعد من و آه و چشم تر شده ای
      چه نام مرثیه واری ست "مادر پسران"
      برای مادر تنهای بی پسر شده ای
      
      محمد مهدی سیار
      
      ********************
      
      
      دگر این کاروان یاسی ندارد
      که با خود شور و احساسی ندارد
      بیا ام البنین برگشته زینب
      ولی افسوس عباسی ندارد
      **
      مزن آتش به جان ای نور عینم
      مخوان از ماهِ مَـقطُوع الیدَینم
      چه شد در کربلا هستی زهرا؟
      حسینم وا حسینم وا حسینم
      **
       سرشته از غم زهرا گِلش بود
      نگاه تار زینب قاتلش بود
      نیفتاد از لبش نام حسینش
      اگر چه داغ سقا بر دلش بود ...
      **
      ولی زینب چه با احساس می خواند
      از آن بُهبوهه ي حساس می خواند
      کنار قبر زهرا نیمه ي شب
      چقدر از غیرت عباس می خواند
      
      یوسف رحیمی
      
      *****************
      
      
      من گرد راه حضرت زهرا نمی شوم
      هرگز به جای ام ابیها نمی شوم
      
      او دختر پیمبر و همتای حیدر است
      من جز کنیز دختر زهرا نمی شوم
      
      هر خدمتی کنم به یتیمان فاطمه
      مادر برای زینب کبری نمی شوم
      
      چون بوسه می زنم به قدمهای زینبین
      بی اذن زینب از قدمش پا نمی شوم
      
      او روح امتحان شده ی قبل خلقت است
      بی امتحان عشق که حورا نمی شوم
      
      ضربه نخورده ام که کنم سینه را سپر
      دیوار و در ندیده مهیّا نمی شوم
      
      دین را ز پشت در نفس تازه می دمید
      صاحب نفس نگشته مسیحا نمی شوم
      
      بی پهلوی شکسته نگردم امین وحی
      سیلی نخورده سرور زنها نمی شوم
      
      آقا بیا و نام مرا فاطمه مخوان
      با اسم گل شبیه مسمّا نمی شوم
      
      وقتی حسن به صوت حزین ناله می کند
      بنشینم از فغان و ز جا پا نمی شوم
      
      دیگر توان زمزمه از دست می دهم
      وقتی حرف هق هق مولا نمی شوم
      
      اشک حسین اوج گرفتاری من است
      مرهم برای این همه غمها نمی شوم
      
      عباس من غلام عزیزان فاطمه ست
      بی دست او که حامی طاها نمی شوم
      
      این دستها به درد علم می خورد حسین
      هرچند یار بازوی زهرا نمی شوم
      
      این با ادب ترین پسرم نذر کوثر است
      من بی شهید علقمه معنا نمی شوم
      
      تا کربلا فدا ندهم جان نمی دهم
      بی چشم تیر خورده من احیا نمی شوم
      
      از بس حدیث عشق تو لبریز شد حسین
      من بیش از این حریف پسرها نمی شوم
      
      دیگر مرا خطاب به ام البنین نکن
      بعد از حسین مادر سقا نمی شوم
      
      مثل رباب کنج بقیع خیمه می زنم
      سایه نشین گنبد خضرا نمی شوم
      
      من با فرات قهرم و شاکی ز علقمه
      دیگر انیس ساحل دریا نمی شوم
      
      باور نمی کنم که حسینم شهید شد
      بعد از حسین ساکن دنیا نمی شوم
      
      محمو ژولیده

موضوعات مرتبط: حضرت ام البنین(س) - رحلت

برچسب‌ها: اشعار وفات حضرت ام البنین مهدی وحیدی

       
      کي مدينه ز ياد خواهد برد
      صحن چشمان گريه پوشت را
      صبح تا شب کنار خاک بقيع
      ناله و شيون و خروشت را
      **
      چشمهاي تو پر شفق مي شد
      در کنار چهار صورت قبر
      مصحف دل ورق ورق مي شد
      در کنار چهار صورت قبر
      **
      خوب فهميده حال و روزت را
      آنکه امُ البکا تو را خوانده
      مادر اشک ، مادر ناله
      پاره هاي دلت کجا مانده؟
      **
      آه وقت غروب مادر جان
      تو و زينب چه عالمي داريد
      يکي از ديگري پريشان تر
      حال محزون و درهمي داريد
      **
      مي نشيند عجب غريبانه
      ام کلثوم در کنار رباب
      مي شود روضه خوان مجلستان
      روي زرد و نگاه تار رباب
      **
      يکي از ميهمان نوازي شان
      يکي از تير و دشنه مي گويد
      يکي از هرم آفتاب و عطش
      يکي از کام تشنه مي گويد
      **
      پيش چشمان خون گرفته‌ی عشق
      از نگاهي کبود مي گويد
      يعني از ماجراي بي کسي و
      خيمه‌ی بي عمود مي گويد
      **
      حرف سقا که پيش مي آمد
      گريه هاي سکينه ديدن داشت
      ماجراي شهادت عباس
      با لب تشنه اش شنيدن داشت:
      **
      او به سمت شريعه مي رفت و
      روح از پيکر حرم مي رفت
      همه‌ی دلخوشي خون خدا
      صاحب بيرق و علم مي رفت
       **
      همه در آستانه‌ی خيمه
      چشمها خيره سمت علقمه بود
      ناگهان عطر و بوي ياس آمد
      به گمانم شميم فاطمه بود
      **
      بانگ أدرک أخا در آن لحظه
      مثل تيري به قلب بابا خورد
      ناله مي زد «انکسر ظهري»
      قد و بالاي آسمان تا خورد
      **
      رفت سمت فرات اما حيف
      بيقرار و خميده بر مي گشت
      کوه غم روي شانه هايش بود
      با دو دست بريده بر مي گشت
       **
      رفت سقا و خيمه ها ديگر
      از غم بي کسي لبالب شد
      بي پناهي خودي نشان مي داد
      اول بي کسي زينب شد
       **
      همره کاروان به شام آمد
      سر او مثل نجم ثاقب بود
      ولي از روي نيزه مي افتاد
      روضه اش أعظم مصائب بود
      
      یوسف رحیمی
      
      *********************
      
      
      کسی که چار پسر داشت نور چشم ترش
      به وقت دادن جان یک نفر نمانده برش
      
      دلش گرفته چرا یک نفر کنارش نیست
      بدون ماه، چه شب ها که صبح شد سحرش
      
      عجب حکایت سختی ست مرگ این مادر
      هنوز مانده به ره، دیدگان پر گهرش
      
      تمام دل خوشی اش چهار صورت قبر است
      چهار صورت زیبا همیشه در نظرش
      
      اگر چه همره زینب نبود ام بنین
      ولی شنید و شکست از غم حسین کمرش
      
      نبود تا که ببیند چگونه حرمله ها
      زدند تیر، به چشم حسینی قمرش
      
      نبود تا که ببیند چگونه ریخت زمین
      به خاک علقمه ای وای پاره جگرش
      
      نبود تا که ببیند بدون عباسش
      چه آمده به سر خواهران خون جگرش
       
      نبود شکر خدا ور نه شام را می دید
      نبود صحنه بزم شراب در نظرش
      
      اگر چه صورت او را کسی کبود ندید
      به وقت دادن جان یک نفر نمانده برش
      
      جواد حیدری

      
      *******************
      
      
      چادر خاکی به سر شیون فراوان می کند
      گریه های بی هوا همچون یتیمان می کند
      
      میرود بالای صورت های قبر
      اهل شهر را به صرف روضه مهمان می کند
      
      کار او گشته حضور و نوحه خوانی در بقیع
      با همین کارش زیارت را چه آسان می کند
      
      آمده از ره بشیر آن قاصد کرببلا
      بین بصیرت را فدای حال شیران می کند
      
      او نگفت هرگز ، بشیر احوال عباسم بگو
      او سوالاتش فدای حال سلطان می کند
      
      تاخبر دادند به او از ماجرای دشت طف
      هر شب عمرش ببین شام غریبان می کند
      
      زینب آورده برایش یادگار از واقعه
      یک سپر ام البنین را جسم بی جان می کند
      
      علی صمدی
      
      *******************
      
      
      خبر رسیده قافله و چشم های تر دارد
      برای ام بنین یک نفر ... خبر دارد
      
      خدا کند که مراعات سن او بشود
      خبر ، خبر .. همه بر قلب او ضرر دارد
      
      نخواست او که بپرسد جه شد ابالفضلش
      سوال بود برایش ...حسین سر دارد ؟
      
      براش گفت چه شد ؟ماجرا چه بود ؟ آنکه
      به روی آینه اش گرد از سفر دارد
      
      تمام واقعه این بود : بین نخلستان
      جماعتی سر حمله به یک نفر دارد
      
      تمام قامت او را به باد می دهد و
      بدون آنکه ز چشمش ، دست بردارد
      
      شهید می شود عباس نه !...حسین دمی
      که جان سپردن عباس را نظر دارد
      
      گذشت واقعه اما تصورش باقیست
      هنوز مرد خدا دست بر کمر دارد
      
      زسمت علقمه سمت خیام می آید
      چرا که پیکر عباس درد سر دارد
      
      ز ضربه های عجیب و غریب بی رحمی
      که قصد بی ادبی با سر قمر دارد
      
      شنید ، ام بنین ، گفت : نام من این نیست
      چرا که " ام بنین ...لا اقل پسر دارد
      
      مجتبی کرمی
      
      *******************
      
      
      وقت غروب ، چشم ترش درد مي كند
      ذره به ذره بال و پرش درد مي كند
      
      كم كم كه ماه مي شكفد در برابرش
      با رؤيت هلال، سرش درد مي كند
      
      بي اختيار وقت نگاهش به آب ها
      قلبش به ياد گل پسرش درد مي كند
      
      بايد كه از بقيع به سوي منزلش رود
      پر زحمت ست چون كمرش درد مي كند
      
      هر چند كنج خانه كسي نيست منتظر
      اين بيت حزن، بوم و برش درد مي كند
      
      تنها نه محض خاطرآن چار شير نر
      اين خانه سال هاست، درش، درد مي كند
      
      اما هزار شكر كه شب ها منور است
      از نور خواهري كه پرش درد مي كند
      
      هرشب مي آيد از پي دلداري زني
      با اين كه جسم محتضرش درد مي كند
      
      يك سال و نيم تلخ، شبيه دو ماه و نيم
      با ياد كوچه ها جگرش درد مي كند
      
      علی لواسانی
      
      *******************
      
      
      نوید عاطفه در گلشن امیدم من
      و تا همیشه به درگاهتان مریدم من
      
      به نبض عالم هستی که دست حضرت توست
      برای خاطرتان بود اگر طپیدم من
      
      قدم زدید و ز موزون رقص چادرتان
      شدم نسیم و سر کویتان وزیدم من
      
      به جای خال خود کاشتی وجود مرا
      و از زمین شما تا خدا رسیدم من
      
      حضور گرم شما تا همیشه حس شدنی است
      اگرچه حضرت بانو تُرا ندیدم من
      
      میان سرو قدی با رشیدگی فرق است
      به لطف سایه ی طوباست ، قد کشیدم من
      
      حضور دختر آیینه ها زدم زانو
      و طعم کوثر عشق تو را چشیدم من
      
      اگرچه دیر ولی جای شکرتان باقی است
      به جایگاه کنیزیتان رسیدم من
      
      چهار پاره برایت سرودم و آن وقت
      به جای قافیه عکس قمر کشیدم من
      
      هزار مرتبه شکر خدا به محضرتان
      شبیه صفحه آینه رو سپیدم من
      
      عجیب نیست یقین کن پس از حسین شما
      کمی شبیه قد و قامتت خمیدم من
      
      تمام دغدغه ی من ، ادای نذرم بود
      برای زینبت عباس پروریدم من
      
      یکِ شما به چهارم اگر چه می چربد
      به حدّ وسع خودم مادر شهیدم من
      
      چه عزّتی به از این با تمام آدابش
      کنیز زاده بمیرد برای اربابش
      
      **
       شاعر ????
      
      *******************
      
      
      بدون ماه قدم می زنم سحر ها را
      گرفته اند از این آسمان قمرها را
      
      چقدر خاک سرش ریخته است معلوم است
      رسانده است به خانم کسی خبرها را
      
      نگاه کن سر پیری چه بی عصا مانده
      گرفته اند از این پیر زن پسر ها را
      
      چه مشکل است که از چهار تا پسرهایش
      بیاورند برایش فقط سپرها را
      
      نشسته است سر راه ، روضه می خواند
      که در بیاورد آه ...آه رهگذرها را
      
      ندیده است اگر چه ولی خبر دارد
      سر عمود عوض کرده شکل سرها را
      
      کنار آب دو تا دست بر روی یک دست
      رسانده است به ما خانم این خبرها را
      
      بشیر آمد گفتی که از حسین بگو
      ز عون دم زد و گفتی که از حسین بگو
      
      ستاره بودی و یکدفعه آفتاب شدی
      برای خانه مولا که انتخاب شدی
      
      به خانه ی ولله اعظم آمدی و
      دلیل عزت قوم بنی کلاب شدی
      
      به جای اینکه شوی مدعی همسری اش
      کنیز حلقه به گوش ابوتراب شدی
      
      تنور خانه ی حیدر دوباره گرم شد و
      برای چرخش دستار انتخاب شدی
      
      پهار تا پسر آورده ای برای علی
      که جای فاطمه ام البنین خطاب شدی
      
      دلت همیشه چنین شوهری دعا میکرد
      تو مثل حضرت صدیقه مستجاب شدی
      
      اگر چه ضرب غلافی به بازویت نگرفت
      میان کوچه به دیوار زانویت نگرفت
      
      تو را به قصد جسارت کسی اسیر نکرد
      به چادر عربی تو خار گیر نکرد
      
      تو را که فرق علی دیده ای و خون حسن
      به غیر کرببلا هیچ چیز پیر نکرد
      
      به احترام همان تکه بوریا دیگر
      زمین خانه ی تو نیت حصیر نکرد
      
      از آن زمان که شنیدی خزان گلها را
      هوای کوی تو باغ دل پذیر نکرد
      
      چه خوب شد که نبودی و کربلا بینی
      که دست دشمن دون رحم بر صغیر نکرد
      
      به نعل تازه گرفتند تا بدن ها را
      به ضرب دست لگد میزدن زن ها را
      
      علی اکبر لطیفیان

      
      *******************
      
      
      هرگز نبوده بیشهٔ حق را غضنفری
      الا که بوده مادر او شیر مادری
      
      ام البنین نه، مادر مردان کربلا
      تو شیر داده ای به وفا و دلاوری
      
      جز تو لبان هیچ مسیحی توان نداشت
      بر جسم کربلا بدمد روح حیدری
      
      در مذهبی که فاطمه پروردگار اوست
      عشق و وفا و صبر و ادب را پیمبری
      
      تا چون تویی نیاورد این چرخ کهنه باز
      ماند فلک به حسرت عباس دیگری
      
      هادي جانفدا
      
      *******************
      
      
      باز هم نشسته یک گوشه
      طبق رسم همیشه اش:تنها
      زیر تیغ آفتاب بقیع
      دورتر از هیاهوی دنیا
      **
      از صدای گرفته اش پیداست
      دیشبش سخت گریه می کرده
      یاد آن روزی افتاده است که
      زینبش سخت گریه می کرده
      **
      یاد حرفهای زینب افتاده
      کم کم آب میشود به پای حسین
      باز تکرار کرده،میگوید:
      هرچه دارم همه فدای حسین
      **
      یاد حرفهای زینب افتاده
      حسین را تشنگی ش آزرده
      وقت میدان از عطش می گفت
      از لبان خشک و ترک خورده:
      **
      خواهرم!تشنگی عجب سخت است
      احساس میکنم که سنگینم!
      آسمان چرا سیاه شده
      هوا را پر ز دود می بینم
      **
      ام البنین کاش تو هم بودی
      آنجا که لحظه هاش پر از غم بود
      بین دردهایشان تنها
      سایه ی مادری فقط کم بود
      
      سینا نژاد سلامتی
      
      *******************
      
      
      ادب و غيرت ابالفضلت
      همه مديون مادري تو بود
      هر كسي لايقش كه حيدر نيست
      اين علامت ز برتري تو بود
      **
      پسرانت همه مريد علي
      اين برايت هميشه يك فضل است
      افتخار شما همين بس كه
      پسرت حضرت ابالفضل است
      **
      تا كه ديدي بشير را گفتي
      اي بشير از حسين من چه خبر
      پسرانم همه فداي حسين
      از ضياء دو عين من چه خبر
      **
      تا شنيدي حسين را كشتند
      ناله ات از زمين به بالا رفت
      جاي زهرا براش ناله زدي
      ناله ات تا به پيش زهرا رفت
      **
      بعد از آن روز گريه كارت شد
      بهر دوري چار دلبندت
      هر كسي از كنار تو رد شد
      گريه كرد از فراق فرزندت
      **
      يادمانِ غروب عاشورا
      روضه ميخواندي از دل گودال
      روضه ميخواندي از غريبي و
      روضه از سينه اي كه شد پامال
      **
      تا كه نيزه به او اصابت كرد
      تيره گون آسمان عالم بود
      نانجيبان مگر نميدانيد
      اين گلو بوسه گاه خاتم بود
      
      حبيب باقر زاده

      
      *******************
      
      
      ای جبرئیلم تا خدایت پرکشیدی
      از مادر چشم انتظارت دل بریدی
      
      جز ام لیلا کس نمیفهمد غمم را
      من پیر گشتم تا چنین تو قد کشیدی
      
      تنها نه دلگرمی مادر بوده ای تو
      بر خاندان فاطمه روح امیدی
      
      بر گردنم انداختی با دستهایت
      زیبا مدال عزت «ام الشهیدی»
      
      زینب کنار گوش من آهسته می گفت :
      هرگز مپرس از دخترت از چه خمیدی
      
      از خواری بعد از تو گفت و گفت دیگر
      بر پیکر مانیست جایی از سپیدی
      
      این تکه مشک پاره را تا داد دستم
      فهمیدم ای بالا بلند من چه دیدی
      
      از مشک معلوم است با جسمت چه کردند
      وای از زمین افتادن،وای از ناامیدی
      
      باور نخواهم کرد تا روز قیامت
      بی دست افتادی،به خاک وخون طپیدی
      
      در سینه پنهان میکنم یک عمر رازم
      پس شکل قبرت را دگر کوچک بسازم
      
      قاسم نعمتی
      
      *******************
      
      
      وقتی که با صدای رسا گریه میکند
      گویا تمام کرب و بلا گریه میکند
      
      راحت بخواب مشک تو خالی نمانده است
      مادر نشسته مشک تو را گریه میکند
      
      با یاد دست های تو هی سینه میزند
      زیر علم برای شما گریه میکند
      
      وقتی به روی فرق سرش مُشک میزند
      حتما از آن عمود جفا گریه میکند
      
      مادر فدای روی خجالت کشیده ات
      زهرا برای تو بخدا گریه میکند
      
      مادر چه شد که باز نگشتی به خیمه ها
      دیدی که شیر خوار خدا گریه میکند
      
      یک دست تو که بر سر راه حسین بود
      آن دست دیگرت به کجا گریه میکند
      
      آن دست را مدینه به یک کوچه دید که...
      ...بر روی دست مادر ما گریه میکند
      
      مادر فدای وفایت شود ببین....
      ....ام الوفا برای وفا گریه میکند
      
      من پا شدم که راه بیفتم، قدم شکست
      حالا حسین در همه جا گریه میکند
      
      رحمان نوازنی
      
      *******************
      
      
      روضه هایی عجیب میخواند
      از شب و روز کربلای حسین
      با خجالت به زینبش میگفت:
      پسرانم همه فدای حسین
      **
      از خدا خواست که قد من را
      ای خدا بیشتر هلالش کن
      دست بر دامن سکینه گرفت
      پسرم را بیا حلالش کن
      **
      زیر این آفتاب چون آتش
      بدنش ذره ذره آب شده
      تشنه لب مانده آنقدر اینجا
      صورتش سوخته، کباب شده
      **
      بعد آن مشک پاره پسرش
      شرم دارد از اینجا چرا زنده است
      هر کجا شیر خواره می بیند
      از نگاه رباب شرمنده است
      **
      در کنار چهار قبر شریف
      آنقدر گریه کرده بیحال است
      ظهر امروز باز غش کرده
      روضه خوان شهید گودال است:
      **
      گفت زینب میان مردم شام
      فکر رأس برادرت بودی؟
      راستی این دفعه جواب بده
      راضی از دست نوکرت بودی؟
      **
      گفته بودم که روز عاشورا
      همه دم پیش خواهرش باشد
      قبل از آنکه کسی شهید شود
      پیش مرگ برادرش باشد
      **
      سر عباس را به نی دیدی
      لب او خشک بود یا تر بود؟
      خواب دیدم که آبها را ریخت
      نگران لب برادر بود
      **
      دست او جای دست مادر تو
      من شنیدم که زود پرپر شد
      سر عباس را به نی بستند
      بسکه افتاد مثل اصغر شد
      **
      تا سر شیر خواره می افتاد
      شعله بر قلب کاروان میزد
      سر عباس من که، ولی افتاد
      رعد و برقی در آسمان میزد
      
      مهدی نظری
      
      *****************
      
      
      وقتی تو دل نازک تر از ابر بهاری
      حق داری از دوری گلهایت بباری
      
      تو همچنان شمعی که بعد از آن وقایع
      کارت شده یک عمر تنها گریه زاری
      
      تو پا به پای زینب کبری همیشه
      یک گوشه در شهر مدینه روضه داری
      
      با او تمام روضه ها را گریه کردی
      ام المصائب را تو تنها غم غمگساری
      
      روزی که آمد کاروان غم برایت
      آن روز شد روز شروع بی قراری
      
      معلوم شد عباستان در کاروان نیست
      با اینهمه دیگر چرا چشم انتظاری؟
      
      آن روز پرسیدی ز هر شخصی که دیدی
      آیا خبر از یوسف زهرا نداری؟
      
      دیگر کسی خنده به لبهایت ندیده
      آری که تا دنیاست دنیا سوگواری
      
      شکر خدا در علقمه حاضر نبودی
      آخر چطور می خواستی طاقت بیاری
      
      وقتی شنیدی دست هایش را بریدند
      کم مانده بود از غصه ی او جان سپاری
      
      عباس تو سعی خودش را کرد اما
      دیگر چرا تو از سکینه شرمساری
      
      احساسهای تو سفر کردندو رفتند
      اما تو ماندی و نگاه اشکباری
      
      رحیم ابراهیمی
      
      *****************
      
      
      غم با نگاه خیس تو معنا گرفته
      یک موج از اشک تو را دریا گرفته
      
      در فصل غم،فصل خسوف ماه خونین
      خورشید هم مثل دلت گویا گرفته!
      
      تا آسمانها میرود دلمویه هایت
       کار دل خونت عجب بالا گرفته!
      
      این روزها با دیدن حال تو بانو!
      بغضی گلوی اهل یثرب را گرفته
      
      هر روز اشک و آه، حق داری بسوزی
      یک کربلا غم در نگاهت جا گرفته!
      
      می دانم اینجا بارها با دست لرزان
      اشک از دو چشمت حضرت زهرا گرفته
      
      تاریخ را می گردم ـآری ـ تا ببینم
      مثل دل تنگت دلی آیا گرفته؟
      
      اینجا به همراه لب خشک تو مادر!
      هر سنگریزه ختم "یا سقا" گرفته...
      
      سید محمد بابا میری
 
      *******************
      
      
      چهار مرتبه بانو! برای تو خبر آمد  
      چهار بار دلت کوه شد به لرزه درآمد
      
      تو منتظر، تو گدازنده بر معابر خونین  
      مسافر تو نیامد مسافری اگر آمد
      
      چهار مرتبه شن‏زارهای ظهر، تنت را  
      گریستند و تو را داغ‏های مستمر آمد
      
      چنان گریسته‏ای روزهای خستگی‏ات را  
      که تکّه تکّه ی خاک بقیع نوحه‏گر آمد
      
      از آن گلایه تلخت به گوش علقمه بانو!  
      هر آنچه رود از آن لحظه سر به زیرتر آمد
      
      چهار بار پسر رفت و اسب رفت و تو بودی  
      چهار بار تو بودیّ و اسب بی‏پسر آمد
      
      تو کوه بودی و از پشتِ شانه‏های بلندت  
      چهار مرتبه خورشید سر بریده برآمد
      
      حسین هدایتی
      
      *******************

      
      تنها چرا نشسته مگر گریه می کند؟
      چون شمع شعله ور به نظر گریه می کند
      
      ازمردم مدینه شنیدم که روزها
      می آید و ز داغ پسر گریه می کند
      
      بالای چار صورت قبری که ساخته
      با دیده های سرخ جگر گریه می کند
      
      با ذکر جانگداز -حسینم غریب- بود
      دائم زند به سینه و سر گریه می کند
      
      از سوز روضه خواندن این مادر شهید 
      هر عابری میان گذر گریه می کند
      
      گاهی دلش برای علی تنگ می شود
      گاهی برای روضه ی در گریه می کند
      
      بغض نگاه باد صبا گفت با دلم
      دیگر غروب شد, چقدر گریه می کند!!
      
      وحید قاسمی

      
      *******************
      
      
      گفتم ام البنين، دلم پا شد
      گره هايي كه داشتم وا شد
      
      مادر آب را صدا زدم و ...
      خشكسالم شبيه دريا شد
      
      سوره ي حمد نذر او كرديم
      گم شده داشتيم و پيدا شد
      
      با ادب بود و روي دامانش
      تا گل نازدانه اي جا شد
      
      ...به مدينه نگفت مادر شد
      گفت،‌ مولاي شهر بابا شد
      
      با كنيزيّ خانواده ي عشق
      در دو عالم عزيز زهرا شد
      
      خادمي كرد تا كه عباسش
      از ازل تا هميشه آقا شد
      
      همه ي بچه هاش عيسايند
      گرچه عباس او مسيحا شد
      
      آن قَدَر خرج گريه شد افتاد
      آن قَدَر خرج گريه شد تا شد
      
      تا قيامت به احترام حسين
      ذكر لبهاش واحسينا شد
      
      گفت - گفتند روز عاشورا
      در غروبي كه خيمه غوغا شد
      
      بيت تقسيم آبروي حرم
      مشك بي آب - سهم سقّا شد
      
      كاش دست عمود نخلستان
      سدّ راهش نمي شد امّا شد
      
      گفت - گفتند بعد آني كه
      عليِ اكبر ارباًاربا شد
      
      قد سقّا شبيه قاسم شد
      قدّ قاسم شبيه سقّا شد
      
      گفت - گفتند بر سر نيزه
      سر عبّاس من تماشا شد
      
      بسته بودند اگر نمي افتاد
      بسته بودند اگر به ني جا شد
      
      خوب شد همره حسين نرفت
      در مسيري كه سر به ني ها شد
      
      خوب شد مجلس شراب نرفت
      در همان جا كه جشن برپا شد
      
      علي اكبر لطيفيان

موضوعات مرتبط: حضرت ام البنین(س) - رحلت

برچسب‌ها: اشعار وفات حضرت ام البنین مهدی وحیدی

ﺩﯾﺸﺐ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﯾﺖ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ
ﺻﺎﺣﺐ ﻋﺰﺍ، ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺰﺍﯾﺖ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ

ﺭﻭﺿﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﺁﺳﻤﺎﻥ
ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺒﯿﻪ ﺍﺑﺮ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ

ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺎﺳﻪ ﯼ ﺩﻝ ﻣﻦ ﭘﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻮﺩ
ﮐﺮﺩﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻋﻨﺎﯾﺖ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ

ﮔﻮﯾﺎ ﮐﻤﯽ ﺯ ﺍﺷﮏ ﺷﻤﺎ ﺭﺯﻕ ﻣﺎ ﺷﺪﻩ
ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺪﻭﻥ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ

ﺍﺯ ﻓﺮﻁ ﺁﻩ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﺻﺪﺍﯾﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﺗﺎ ﮐﻪ ﺷﻮﻡ ﻓﺪﺍﯼ ﺻﺪﺍﯾﺖ، ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ

"ﺍﯼ ﻭﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭﻡ" ﺷﺪﻩ ﺫﮐﺮﻣﺪﺍﻡ ﺗﻮ
ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﻧﻮﺍﯾﺖ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ

ﺩﺭ ﺭﻭﺿﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺨﺖ ﻭ ﻧﻔﺲ ﮔﯿﺮ ﻣﺎﺩﺭﺕ
ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﻻ‌ﯾﺖ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ

ﺣﺮﻑ ﮐﻔﻦ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻟﺘﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﮐﺮﺑﻼ‌
ﺑﺎ ﺭﻭﺿﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﺮﺏ ﻭ ﺑﻼ‌ﯾﺖ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ

ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﮐﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﻦ
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺳﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ

مصطفی هاشمی نسب

موضوعات مرتبط: امام زمان (عج)

برچسب‌ها: امام زمان(عج) و فاطمیه مهدی وحیدی

مناجات آقا با مادر

ای آفتاب روشن و پرنور خلقت
وی ماسوا را معنی و منظور خلقت

یا فاطمه ای آن که تو ام الکتابی
دنیا تمامی ذرّه و تو آفتابی

ای یازده آئینه در آئینۀ تو
وی منبع نور خدائی سینۀ تو

من معنی و منظور منشور تو هستم
من آخرین آئینۀ نور تو هستم

شد نام تو ذکر لب هر روز و شامم
برتو درود من ، نثار تو سلامم

ای مادر غمگین و هجده سالۀ من
نذر تو باشد تا قیامت نالۀ من

من مهدیم ماتم نشین غربت تو
تنهای تنهایم کنار تربت تو

سیل سرشکم گر دهد امشب امانم
تنها مصیبت خوان این قبر نهانم

بغض نهان من گره شد در گلویم
بگذار تا درد دل خود را بگویم

گریم بیاد آن همه صبر تو مادر
هر شب شدم پروانۀ قبر تو مادر

صحن دل و جانم سیه پوش تو باشد
اشکم چراغ قبر خاموش تو باشد

اشک امیر المومنین اینجا چکیده
بر تربتت از اشک او لاله دمیده

من از خزان باغ تو آتش گرفتم
در شعله های داغ تو آتش گرفتم

عمری است می سوزم ز داغ و ماتم تو
آتش گرفته جانم از عمر کم تو

آنان که پهلوی تو را مادر شکستند
دستان بابای مرا پیش تو بستند

در بین دود و آتش و دیوار خانه
دشمن چرا می زد تو را با تازیانه

خون دل از غم های تو جن و ملک خورد
برگوشۀ چشمت چرا زخم فدک خورد

تو نخل ایثار ولی بازو شکسته
آسوده باش ای مادر پهلو شکسته

من وارث شمشیر تیز انتقامم
مادر دعا کن بر ظهور و بر قیامم

از بس ز داغ تو قرین آه و دردم
در هر نمازم قاتلت را لعن کردم

عهد وفائی بسته ام با دوست مادر
حکم ظهور من به دست اوست مادر

سید هاشم وفایی 

موضوعات مرتبط: امام زمان (عج)

برچسب‌ها: امام زمان(عج) و فاطمیه مهدی وحیدی

دارم عذاب می کشم و آب می کشم
با چاه آه از دل بی تاب می کشم

بعد از سه ماه گونه ی مهتاب دیدنیست
دارم خجالت از رُخِ مهتاب می کشم

کِی در کنارِ خاکِ تو من خاک می شوم
کِی رَخت خویش از دل سیلاب می کشم

سلمانِ پیر زیر بغل های من گرفت
خود را به روی شانه یِ اصحاب می کشم

عکس تو مانده است به دیوار خانه ام
دستی که بسته شد روی این قاب می کشم

من هرچه می کشم همه از دست قنفذ است
داد از مغیره گوشه ی محراب می کشم

از کوچه از غلاف و در و تازیانه اش
از روسری و بستر و خوناب می کشم

دارم لباسِ سوخته ات را جمع می کنم
این میخِ لخته خون زده را آب می کشم

حسن لطفی

************************

چقدر سخت می گذرد روزگار بی زهرا
علی نمانده برایش قرار بی زهرا

به فکر طعنه و تزویر و دین فروشی اند
ز دست اهل مدینه فرار بی زهرا

بدون فاطمه راه کمال روشن نیست
نداشت مظهری پس کردگار بی زهرا

علی اگر چه پناه پیمبران بوده ...
گمان کنم شده در اضطرار بی زهرا

میان کوچه مغیره به غربتم خندید
تمام قلب من آتش... شرار بی زهرا

بدون فاطمه چشمم دگر نمی بیند
فضای شهر شده پر غبار بی زهرا

به عشق فاطمه هر روز خانه می رفتم
دگر ندارد علی چشم انتظار بی زهرا

حسین ایزدی

موضوعات مرتبط: امام علی(ع) در فاطمیه

برچسب‌ها: امام علی(علیه السلام) در فاطمیه مهدی وحیدی

بسیار در نبودِ پدر... زار گریه کرد
بسیار کم رمق شد و بسیار گریه کرد

خیره شدند غمزده در چشم‌های هم
در سوخت از خجالت و دیوار گریه کرد

زهرا به خواب رفت و جهانی که مانده بود-
در اضطراب و دلهره بیدار گریه کرد

آن دختری که بود عزادار مادرش
مانند مادران ِعزادار گریه کرد!

آه... آن پدر که تنها در چاه می‌گریست
در خانه نزد دخترش این‌بار گریه کرد

پیچید در کفن گل خود را و بی‌گمان
تا لحظه‌های آخر دیدار گریه کرد

زهرا نبود و... بود... که در ظهر کربلا
همراهِ گریه‌های علمدار... گریه کرد!

علیرضا قنبری

*************************

سر خاکت دوباره آمده ام
تا برایت دوباره گریه کنم

شب هفتم رسیده ام تا با
دلِ خود پاره پاره گریه کنم

**

شب هفت تو نه که هفت من است
آمدم بر سر مزار خودم
هفت شب نه که هفت صد سال است
گریه کردم به روزگار خودم

**

هفت شب می شود که می گیرند
کودکانت سراغ مادر را
هفت شب می شود که می بینند
در و دیوار و خون بستر را

**

باورم نیست با دو دست خودم
ریختم خاک روی چشمانت
چیده ام تکه تکه سنگ لحد
پیش چشمان مات طفلانت

**

باورم نیست چوب گهواره
شده تابوت پیکرت زهرا
تازه فهمیده ام ازحرارت در
آتش افتاده بر پرت زهرا

**

کاش می شد ببينيم زخم
چهره لاله گون تو باقی است
زینبم شسته چادرت را باز
روی آن لکه خون تو باقی است

**

چند وقت نبود رو سویت
حال سر کرده دخترت زهرا
تازه فهمیده ام حرارت در
زده آتش به معجرت زهرا

**

شب هفت تو و برای علی
شب هفت محرم آمده است
وقت غسلت نشد بگو با من
زخمِ پهلویِ تو هَم آمده است

**

می نشیند به جای تو زینب
با کمی آب روبروی حسین
گوش زینب چه گفته ای که مدام
می زند بوسه بر گلوی حسین

حسن لطفی

*************************

مادر که رفت و در دل ما اشتیاق نیست
جز یادگارهاش درون اتاق نیست

مادر که نیست خانه چه تاریک و ساکت است
انگار توی خانه ی حیدر چراغ نیست

حالا که پر زدی نفس راحتی بکش
دیگر که روی سینه ی تو درد و داغ نیست

رفتی و من به رفتنت عادت نکرده ام
مادر... غمی درون دلم جز فراق نیست

حالا نشسته ام وَ کمی فکر می کنم
بی شک شبانه رفتن تو اتفاق نیست

گفتم که اوست ماه شب تار خانه مان
ماهیست پشت ابر ولی ابر در محاق نیست

اصلش ولایت است، فدک یک بهانه بود
دعوای ما که بر سر یک تکه باغ نیست

مجتبی حاذق

*************************

من هستم و خیالم و حال و هوای تو
صبح نخفتن از غم تلخ عزای تو

از دیشبی که خاک تو را ریختم به سر
گریان نشسته ام به سر خاک پای تو

خوابم نمی برد بخدا، گریه کن برام
ای لای لای هر شب من های های تو

یادش بخیر بسترت آن گوشه ی اتاق
حالا میان خانه چه خالیست جای تو

ققنوس پر کشیده ی بی بازگشت من
رفتی و سوخت لانه ام از ماجرای تو

دیروز در مشایعت آخرین نگاه
گفتم به حکم عشق بمیرم برای تو

اما بنفشه زارِ علی با همه وجود
ماندم به پای بی کسی بچه های تو

مصطفی متولی

*************************

قرار جان که مرا بی قرار خود کردی
نشانده ای به غم وسوگوار خود کردی

گل همیشه بهارم به فصل ماتم و غم
مرا ز گریه چو ابر بهار خود کردی

به لحظه لحظۀ هجران تو قسم که مرا
چو چشم پنجره چشم انتظار خود کردی

به زیر خاک مکان کردی ومرا از غم
ز پا فکندی و شمع مزار خود کردی

همیشه صحبت ایثار توست روی لبم
تمام عمر مرا شرمسار خود کردی

هنوز از جگرم بوی داغ می آید
چو لاله تا که مرا داغدار خود کردی

تو باغبان امیدی و بیت الحزان را
ز اشک حسرت و غم لاله زار خود کردی

فرشتگان خدا شاهدند اشکت را
چراغ روشن شب های تار خود کردی

در آتش غم ما سینۀ «وفائی» سوخت
ببین چه با دل ما از شرار خود کردی

سید هاشم وفایی

*************************

خوشا خدا که تو را زیر بال و پر دارد
دلش نمی آید دست از تو بردارد

زمین عزادارت، گرچه عرش از امشب...
... تو را که دارد انگار تاج سر دارد

صدای گریه می آید ولی دلیلش چیست
که گریه ی حسنت سوز بیشتر دارد

چگونه از داغت نشکنند طفلانت
که پهلوان تو هم دست بر کمر دارد

به جای چشم  دو دریا، به جای دل  آتش
به جای آه  نفس در نفس شرر دارد

چگونه از داغت نشکنند وقتیکه
خدا در این باره چشم های تر دارد

شبیه داغ بزرگ تو هیچ داغی نیست
که مستقیم اثر بر خودِ جگر دارد

نپرس دیگر، یارای شرح دادن نیست
فقط خداست که از حال من خبر دارد

صلاح کار فقط قدردانی از یار است
هر آنکه بعد از این فرصتی اگر دارد

دلم گرفته عزیزم! برای دیدارت
علی امید به آن نازنین سحر دارد

علی اصغر ذاکری

*************************

زهرا چو شمع سوخت و پیوسته آب شد
بعد از پدر به او ستم بی حساب شد

در بین دوستان خود از بس غریب گشت
از اشک غربتش، دل دشمن کباب شد

وقتی که دید دست علی در طناب بود
بر دور گردنش، غم عالم طناب شد

روز مدینه چون شب تاریک تیره ماند
یک لحظه تا کبود رخ آفتاب شد

واجب بود جواب چو مؤمن کند سلام
یارب چرا سلام علی بی جواب شد؟

دنیا گرفت فاطمه را از علی، علی
سوزش به سینه ماند و چهل سال آب شد

آن لحظه ای که پشت در افتاد مادرش
انگار عرش بر سر زینب خراب شد

از آن شبی که فاطمه اش در تراب خفت
بغض شکسته هم نفس بوتراب شد

مولا همیشه بود عزادار فاطمه
تا آن شبی که صورتش از خون خضاب شد

میثم! به روی تربت پنهان فاطمه
هر روز اشک دیده مهدی گلاب شد

غلامرضا سازگار

*************************

قلب سلاله های پیمبر ص کباب شد
آخر دعای مادرشان مستجاب شد

شمعی که بود روشن از او خانۀ علی
آخر کنار حجرۀ در بسته آب شد

ماهی که نقش پنجۀ ابر سیاه داشت
با دست بوتراب نهان در تراب شد

امشب ستارگان همه فریاد می زنند
کز داغ ماه خون جگر آفتاب شد

از یک شراره چشمۀ خورشید شد سیاه
با یک هجوم بیت ولایت خراب شد

شهر مدینه روز قیامت گواه شد
بالله به فاطمه  ستم بی حساب شد

در مجلس عزای جوان می برند گل
اینجا سرشک دیدۀ زینب گلاب شد

ای مرغ شب سلام ببر بهر فاطمه
با او بگو سلام علی بی جواب شد

«میثم» شکست پشت علی از فراغ یار
مولا ز غصّه پیر به فصل شباب شد

غلامرضا سازگار

 

 

 

موضوعات مرتبط: ایام شهادت

برچسب‌ها: حضرت زهرا(س) بعد از شهادت مهدی وحیدی

 

      نگاه حیدری اش خیره خیره بر در بود
      و نیمه های وجودش میان بستر بود

      نفس نفس زدن فاطمه عذابش داد
      که چشم او همه شب تا خود سحر تر بود

      زمین نخورده کسی پیش چشم غیرتی اش
      یگانه یار غریبان شهر، حیدر بود

      علی، علی است میان مدینه تا وقتی...
      کنار حضرت مولا، وجود کوثر بود

      و  پشت گرمی او در کشاکش سختی
      نگاهِ  فاطمیِ دختر پیمبر بود

      فدک بهانه شده بود، کینه دیرینه است
      تمام نقشه ی شان انتقام خیبر بود

      برای قتل علی تیر و نیزه کاری نیست
      برای کشتن او راه های بهتر بود...

      هجوم و آتش و دود و غلافِ نامردی...
      ...دو دست بسته و چشمی که سوی دلبر بود

      ندای (فضه خُذینی) بلند شد، یعنی...
      ز دست رفته...تمامِ امیدِ مادر بود

      هنوز فکر و خیالش چقدر آشفته است
      به یاد کوچه باریک و حال معجر بود

حسین ایزدی

*********************

 

      همین که آه میکشی، حیدر خجالت میکشد
      از این نگاه خسته تا محشر خجالت میکشد

      تا ماجرای کوچه را یک یک حکایت میکنی
      حس میکنم غیر از حسن، معجر خجالت میکشد

      پهلو به پهلو میشوی، دردت مکرر میشود
      پهلو اگر آرام شد، از سر خجالت میکشد

      یک سوم از سادات را با فاطمه آتش زدند
      حالا کنار شعله، خاکستر خجالت میکشد

      آری یقینا هر چه شد، بین در و دیوار شد
      وقتی مقصر بوده میخِ در، خجالت میکشد

      هر روز درد تازه ای در پیکرت رو میشود
      از رنگ سرخ پیرهن، بستر خجالت میکشد

      هنگام دفن فاطمه، دستی ز قبر آمد برون
      حالا علی در لحظه ی آخر خجالت میکشد

حسین ایزدی

*********************

      رشیده ام چه شده دست بر کمر داری؟
      به جای خنده چرا چشم های تر داری؟

      جمیله ام چقدر صورتت عوض شده است
      حبیبه ام چه شده حال محتضر داری؟

      طبیبه ام که نگاهت مسیح قلب من است
      نرو، نرو، تو که از حال من خبر داری

      از این نگاه پر از اشک می توان فهمید
      چه خاطرات مگویی از آن گذر داری؟

      برای وضعیت پهلویت ضرر دارد
      اگر ز روی زمین پرِّ کاه برداری

      قرارمان که ز یادت نرفته فاطمه جان
      شریک غربت من نیت سفر داری؟

      میان کوچه خودم با دو چشم خود دیدم
      تو بیشتر ز چهل مرد هم جگر داری

      چگونه ضربه به تو این همه اثر کرده؟
      تویی که از پر جبرییل ها سپر داری

حسین ایزدی

*********************

      هر شب ز درد تا به سحر آه میکشی
      آهسته با دو دیده ی تر آه میکشی

      آیات زلزلت همه تأویل می شوند
      وقتی که تو ز عمق جگر آه میکشی

      با اینکه درد ها نفست را بریده اند
      ضجه نمیزنی و دگر آه میکشی

      این آه آه تو همه از دست درد نیست
      از غربت من است اگر آه میکشی

      محسن، حسن، حسین، و یا زینب و علی
      داری برای چند نفر آه میکشی؟

      وقتی نگاه تو به حسن خیره می شود
      آیا برای پاره جگر آه میکشی؟

      این آه آه تو به خدا می کشد مرا
      بانوی خسته ام چقدر آه میکشی؟

حسین ایزدی

*********************
 

      رنگ خاکستر و خونابه که درهم شده است...
      چهره ات زیر کبودی ش چه مبهم شده است

      آنقدر درد کشیدی ز خوراک افتادی....
      قوت تو آه و کمی گریه نم نم شده است

      کوه صبری ولی از درد به خود می پیچی
      بعد از آن ضربه ی در طاقت تو کم شده است

      من شریک غم و شادی تو ام فاطمه جان
      مثل قد خم تو، قامت من خم شده است

      دور بازوی علی مثل رخ تو زخم است
      این هم از لطف طناب است که محکم شده است

      پیش چشمت که حسین می گذرد، می شکنی
      در دلت صحنه گودال مجسم شده است؟

      چادر خاکی تو روی زمین نیست دگر
      بر در خیمه مهدی تو پرچم شده است
 

حسین ایزدی

*********************

      جرییل آمده به پرستاری شما
      فطرس به سینه می زند از زاری شما

      با گریه ی تو عرش خدا گریه می کند
      حتی خدا نشسته به غمخواری شما

      تنها فدک نه، محسن تان را گرفته اند
      یک نسل محسنی است طلبکاری شما

      چشمت، سرت، تمام تنت درد می کند
      یک ... دو ... سه تا نبوده گرفتاری شما

      تا آه می کشی علی از هوش می رود
      خیبر شکن شکسته ز بیماری شما

      با آه تو حسین و حسن آه می کشند
      زینب نشسته است به دلداری شما

      در کوچه پرچم علوی دست های توست
      حیدر نداشته به علمداری شما

      دستت شکست و بعد غرور علی شکست
      ساده نبوده حرف فداکاری شما

      بدتر ز اهل کوفه زنان مدینه اند
      یک تن نیامده به هواداری شما

      آتش گرفته جان در و میخ و پیرهن ...
      یک خانه است غرق عزاداری شما

حسین ایزدی

*********************

      کنیز هات نشستند و مو پریشانند
      نگاه کن همه ی بچه هات گریانند

      نشسته ایم کنارت نگاه کن ما را
      بگو نمیروی و رو به راه کن ما را

      زمان رفتن تو نیست استخاره نکن
      تو که هنوز جوانی کفن قواره نکن

      چگونه گریه برای نماندنت نکنم !؟
      بگو چکار کنم که کفن تنت نکنم ؟

      بیا و کار کن اصلاً ولی نشسته نکن
      تو را به دست شکستت مرا شکسته نکن

      بگو چکار کنم سمت پر زدن نروی ؟
      مگر تو قول ندادی بدون من نروی ؟

      کسی اجازه ندارد غذا درست کند
      برای فاطمه تابوت را درست کند

      نفس نفس زدن از زندگی سیرت کرد
      سه ماه آخر عمرت چقدر پیرت کرد

      سه ماه آخر عمرت چقدر زود گذشت
      سه ماه آخر عمرت همش کبود گذشت

      مرا ببخش شکسته شدی و چین خوردی
      سه ماه آخر عمرت همش زمین خوردی

      همیشه دست به دیوار می شوی زهرا
      تکان نخور که گرفتار می شوی زهرا

      دو چشم بسته ی خود را تو رو خدا واکن
      بیا و از سرت این دستمال را وا کن

      مرا ببخش اگر ریختند بر سر تو
      مرا ببخش به دیوار خورد معجر تو

      اگر نشد سرشان را به خویش بند کنم
      و از روی تو در خانه را بلند کنم

      دو موی سوخته از شانه ات در آوردم
      و میخ را ز در خانه ات در آوردم

      بمان که خانه ی امنی برات می سازم
      مدینه را همه را خاک پات می سازم

علی اکبر لطیفیان

*********************
زبان حال حضرت زینب(س)

      زودتر کاش بمیرم ز غم اما چکنم
      مانده ام با تن تبدار توُ با چکنم

      خواستم تا که نَگِریَم به کنار بابا
      خواستم تا که نَگِریَم به تو اما چه کنم

      گریه سخت است به مَردِ تو ولی می گرید
      زیر لب زمزمه اش این شده زهرا چکنم

      از سر شب که زدی شانه به مویم به لبت
      خون به جای نفست آمده حالا چکنم

      بسکه خون می چکد از پیرهن تازه ی تو
      بارها گفته ام ای وای که بابا چکنم

      دیدم آن روز چه آمد به سرت در آتش
      مانده بودم که در آن همهمه تنها چکنم

      در و دیوار به هم خورد و تو را خُرد نمود
      می شنیدم نفست را که خدایا چکنم

      من به دنبال تو و ، فکر همه کشتن تو
      کَس نمی گفت که در زیر قدم ها چکنم

  حسن لطفی

*********************

      باور نمی کنم که پریدی ز باورم
      باور نمی کنم که چه ها آمده سرم

      باور نمی کنم که گذشتی ز دخترت
      حالا سه ماه رفته ای و از گریه ها ترم

      حالا سه ماه می شود افتاده ام زپا
      حالا سه ماه می شود اینگونه پرپرم

      از شام تا به صبح  تنم تیر می کشد
      از صبح تا به شب منم و زخم بسترم

      پایی نمانده تا که بیاید به یاری ام
      چشمی نمانده تا که از این راه بگذرم

      از شانه کردنم حسنم گریه می کند
      حتی نشد برای حسین آب آورم

      تا سرفه می کنم پر خون می شود تنم
      باید لباس تازه ی خود را در آورم

      من باردار بودم و محسن صدا زدیش
      اما نبود قسمتم او را که بنگرم

      آتش گرفت دامنم و در به سینه خورد
      همراه آن شکست تمامی پیکرم

      شکر خدا که فضه به دادم رسیده بود
      فضه اگر نبود که می سوخت دخترم

      امروز در جوار توُ و در شبی دگر
      کنج خرابه می روم و اشک می برم

      کنج خرابه پیش یتیمی که مثل من
      گیسو سپید گریه کند در برابرم

      با لُکنتش دوباره زبان بازی می کند
      بابا خوش آمدی به نفس های آخرم

      گیسو بخون و چاک لب و چهره سوخته
      یعنی تویی مسافر من نیست باورم

      باید ز نیزه شرح گلوی تو بشنوم
      باید که از جراحت تو سر در آورم

      دستی بکش به روی سرم تا که حس کنم
      چون دختران شام پدر آمده برم

      دستی بکش به روی سرم تا که حس کُنی
      آتش گرفت سوخت تمامی معجرم

*********************

      ای اذان اشهد انّ علی مولای من
      میشود تکمیل با دنیای تو دنیای من

      چند سالی میشود تاج سر زهرا شدی
      نقطه ی پایین "با " ای نقطه ی در "فا" ی من

      یا علی جانم ، فدای عین و لام و یای تو
      حرف حرفم : فا و آ و طا و میم و های من

      من خودم فکری به حال دردهایم میکنم
      جان زهرا تو فقط غصه نخور آقای من

      صبح تا حالا نشستم چند تا گل چیده ام
      ای بزرگ خانه ام ! تقدیم تو گلهای من

      هر چه کردم سینه ام نگذاشت ، جان فاطمه
      چند بار این بچه هایم را بغل کن جای من

      من نمیدان هر وقت خوابم میبرد
      استخوان من میفتد روی هم ، ای وای من

      دست تو وا شد خدا را شکر پس من میروم
      راستی تابوت را آماده کرد اسمای من

      بعد از این مسجد برو راحت برو راحت بیا
      یک سر مویی اگر کم شد ز مویت پای من

      **
      پیرهن را بافتم یعنی به دردش میخورد ؟
      یا خجالت میکشد این زینب کبرای من

علی اکبر لطیفیان

*********************

      بی تو به این زمین و زمان احتیاج نیست
      وقتی نفس نمانده به جان احتیاج نیست

      این خانه سوت و کور شود با نبودنت
      فصل بهار حرف خزان احتیاج نیست

      از دردهات با خبرم زخمی علی
      لبخند تلخ ، فاطمه جان احتیاج نیست

      افتاده است دست تو از کار ، یاورم
      این درد را مکن تو نهان ، احتیاج نیست

      زحمت مکش که نان بپزی خانم علی
      قدری نمک که هست ، به نان احتیاج نیست

      تا آستانه بردن نعلین من چرا ؟!
      این کارها ، خمیده جوان ، احتیاج نیست

      از مسجد آمدم اگر امشب ، به پای من
      برخاستن به قد کمان احتیاج نیست

      فامیل هم به رفتن تو فکر می کنند !
      بیمار را به زخم زبان احتیاج نیست ...

      با من همینکه فاطمه بیعت کند بس است
      دیگر به بیعت دگران احتیاج نیست

رضا رسول زاده

*********************

      برخیز و باز پیش نگاهم قدم بزن
      غم را ز لوح سبز نگاهت قلم بزن

      یک یا علی بگو و دوباره بلند شو
      دستی بگیر برسر زانو ، قدم بزن

      بال و پرت شکسته ولی بهر دلخوشی
      بالی به پیش دیدۀ اهل حرم بزن

      ای گل بخند تا که بهاری شود دلم
      حال و هوای ابری غم را به هم بزن

      بامن مگو که فرصت عمرت تمام شد
      پیشم بمان و حرف ز رفتن تو کم بزن

      برخیز و باز مثل همیشه گه نماز
      بر روی عرش با نفس خود علم بزن

      با خطبه های شعله ور خود هنوز هم
      آتش به خرمن دل اهل ستم بزن

      مادر دل «وفائی» غمدیده تنگ توست
      جان علی مدینۀ مارا رقم بزن

سید هاشم وفایی

*********************

      بی یاری تو یاورت از دست می رود
      روضه بدون منبرت از دست می رود

      بی بی اگر قنوت نگیری بدون شک
      ذکر و دعا و مغفرت از دست می رود

      خضری که جرعه جرعه بقا بین جام اوست
      بی جرعه ای ز کوثرت از دست میرود

      رزقی بده که بی برکات دعای تو
      دنیاکه هیچ آخرت از دست می رود

      می خواهم از مدینه بگویم عنایتی
      بی حال روضه نوکرت از دست می رود

      ای پرشکسته کنج قفس بال و پر نزن
      اینگونه سرکنی پرت از دست می رود

      یک دستی آسیاب نگردان علی که هست
      اینگونه دست دیگرت از دست می رود

      شب ها ز سینه ای که شکسته نوا نکن
      زینب کنار بسترت از دست می رود

      پهلو مگیر روی مپوشان نریز اشک
      با این سه کار شوهرت از دست می رود

      هنگام راه رفتن خود هی زمین نخور
      این نیمه جان آخرت از دست می رود

      حرف سفر نزن اگرم محتضر شدی
      چونکه شهید بی سرت از دست می رود

مهدی نظری

 

 

موضوعات مرتبط: ایام بستری

برچسب‌ها: اشعار بستر شهادت بی بی مهدی وحیدی

      با لهجه ي بلال ندا ناگهان رسيد
      حي علي العزا که عزا ناگهان رسيد

      مثل "حسين" ، "فاطمه" هم گريه آور است
      مثل ائمه گريه ي ما ناگهان رسيد

      جايي نداشتم بشود سير گريه کرد
      تا دعوت امام رضا ناگهان رسيد

      اصلا بدون صاحب عزا که نمي شود
      وقتي صدا زديم بيا! ناگهان رسيد

      هر جا که نام حضرت صديقه برده شد
      انبوه "التماس دعا" ناگهان رسيد

      با ترس و لرز وارد مرثيه ات شدم
      اما ببين که رفت و کجا ناگهان رسيد!!!!

      رد مي شدي که در وسط کوچه اي غريب
      يک نانجيب بي سر و پا ناگهان رسيد...

سيد باقر سيدي زاده

*********************

دلم گرفته درين وسعت ملال، بلال!
اذان بگوي خدا را! اذان بلال! بلال!

من و تو شعله وريم از شرار فتنه، بيا
براي اين همه غربت چو من بنال، بلال!

سکوت تلخ تو با درد همنشينم کرد
اذان بگوي و ببر از دلم ملال، بلال!

هنوز ياد تو، در خاطر زمان جاري است
ازين گذشته روشن به خود ببال، بلال!

دوباره بانگ اذان در مدينه مي‏پيچد؟!
سکوت نيست جواب چنين سوال، بلال!

اذان اگر تو نگويي، نماز مي‏ميرد
بخوان سرود رهايي، بخوان بلال! بلال!

به جرم اين که من از راست قامتان بودم
زمانه منحنيم خواست چون هلال، بلال!

فغان که اهرمنم آن زمان ز پا افکند
که بست دست خداوند ذوالجلال بلال!

ز جان سوخته من هنوز شعله  درد
زبانه مي‏کشد از فرط اشتعال، بلال!

سرود اين همه غربت بخوان که بنشيند
به چهره‏ها، عرق شرم و انفعال بلال!

درين خزان محبت، سرود سبزت را
بخوان براي دل من به شور و حال، بلال!

بخوان براي دل من! که مي‏بالد
به من شکوه و به تو عشق لا يزال، بلال!

کبوتر حرم عشق! بال و پر وا کن
به شوق آمدن لحظه‏ي وصال، بلال!

بخوان! که عمر گل باغ عشق، کوتاهست
چو آفتاب، که دارد سر زوال، بلال!

براي مرغ مهاجر ز کوچ بايد گفت
بخوان سرود غم‏انگيز ارتحال بلال!

کمال سنگ دلي بين، که سنگ حادثه را
مرا زدند به پهلو تو را به بال، بلال!

سرود سبز تو با خشم سرخ من، ماند
به يادگار براي علي و آل، بلال!

مجاهدي (پروانه)

*********************

بخوان بلال! که «ياس کبود» دل تنگ است
اذان بگو! که اذان تو، آسمان رنگ است

اذان بگو! که پس از رحلت رسول خدا
مصاحب دل من، ناله ي شباهنگ است

اذان بگو! به صداي بلند و جار بزن
که پشت پرده ي ايمان فريب و نيرنگ است

اذان بگو! که بدانند بعد پيغمبر
نصيب آينه ها ي خدانما سنگ است

نه من، غبار يتيمي نشسته بر رويم
جمال آينه هايم، مکدّر از زنگ است

بگو که «اشهد ان علي- ولي الله»
بگو که لحن مناجات من، غماهنگ است

تو از سياه دلي هاي خلق شکوه مکن
«به هر کجا که روي آسمان همين رنگ است»

مرا ز گريه چرا منع مي کنند، بپرس
که اين چه رسم مسلماني؟ اين چه فرهنگ است؟

بگو که فاطمه اين يک دو روزه مهمان است
سفر به خير بگويند وقت ما تنگ است

بگو که فاطمه در حشر اگر که ناز کند
«کميت جمله شفاعت کنندگان لنگ است»

نماز شام غريبان شد و غروب و شفق
بخوان بلال! که ماه مدينه دل تنگ است

 محمدجواد غفورزاده (شفق)

موضوعات مرتبط: اذان بلال

برچسب‌ها: اشعار اذان بلال مهدی وحیدی

      فدائيان ولايت شعارشان اين است
  " که  : مرگ سرخ ، به از زندگي ننگين است "

      نماز و روزه و حج و زکات جاي خودش
      مرا مودت ياران حضرتش دين است

      به فقر خويش بنازد ، گداي دولت دوست
      که رزق فقر به از سفره هاي رنگين است

      عنان بندگي ازکف مده به خود خواهي
      که پيروي ز هوا شيوه ي سلاطين است

      مس وجود به کين و حسد چه آلودن ؟
      دلي که وقف امامش نگشته مسکين است

      شکايتي مکن از جور اين زمانه ي تلخ
      دلا به پاي ولي ، جام زهر شيرين است

      ز آشنا و غريبه ، نصيب ما درد است
      شميم ياد تو بر سوز سينه تسکين است

      بترس ، خدعه گر ، از آه سينه ي مظلوم
      امام منتظران ، راحم المساکين است

      لباس نور به تن کن ، به خيمه اش رو کن
      حريم پاک ، چه جاي وجود چرکين است ؟

      دل عزيز خدا را شکسته کردن چيست ؟
      مريد نفس شدن ! اين چه رسم و آئين است ؟

      قدم نهد به دل عاشقان مخلص خود
      اقامتش به حريم قلوب حق بين است

      **
      دوباره قصه ي قهر از علي و شعله ي در
      دوباره ياس ولايت اسير گلچين است

      دوباره کوثر طاها و شعله اي جانسوز
      دوباره خون به دل يادگار ياسين است

      بدان که فاطمه بر درد سينه گريه نکرد
      ولي ز غربت مولاي خويش غمگين است

      گلي که بوسه به دستان او نبي مي زد
      چه شد که مستحق ضربه هاي سنگين است ؟

سيد محمد مير هاشمي

*********************

      من و اين گريه ي خواهي نخواهي
      سياهي مي رود چشمم سياهي
      براي دلخوشيم،گرچه سخت است
      بکش از سينه آهي گاه گاهي

      ***
      وجود کودکانم آب رفته
      خوشيم با همه سيلاب رفته
      ندارم چاره اي جز اينکه گويم
      کمي آرام مادر خواب رفته

      ***
      گمانم بعد از اين مهمان نداريم
      عزيزانم گمانم نان نداريم
      کنيزت گفت گُلها وقت بازيست
      به او گفتند فضه جان نداريم

      ***
      محال است از تو اين نا مهرباني
      اگرچه پوست روي استُخواني
      دوباره سرفه کن يعني که هستي
      تکاني خور تکاني خور تکاني

      ***
      شده غم همدمِ ديرينه ي تو
      ترک افتاده بر آئينه ي تو
      بلد بودند من را هم شکستند
      شبيه دنده هاي سينه ي تو
      ***
      نفس مي زد تو را مي زد مغيره
      و قنفذ را صدا مي زد مغيره
      از اين اوضاع چادر خوب پيداست
      که با پا بي هوا مي زد مغيره

      ***
      غمت از سينه زهرا ريخت بيرون
      شبيه موج دريا ريخت بيرون
      گره از رو سريت باز کردم
      کمي از لخته خون ها ريخت بيرون

      ***
      دلت خانم هواي سوختن داشت
      و شور زينب و شور حسن داشت
      فقط گفتي حسينم وا حسينا
      نگفتي کاش محسن هم کفن داشت

حسن لطفي

*********************

تقسيم کفن ها

      دخترت گريه مي کند حالا
      روي دستش سه تا کفن مانده
      بين اين بقچه اي که وا کرده
      سه کفن دو پيرهن مانده
      
      با نفسهاي آخرت گفتيش
      اين کفن ها براي خانه ي ماست
      پدر و مادر و من اما
      پيرهن ها براي کرببلاست
      
      اولين پيرهن که ميبيني
      اين که کوچکتر است دخترکم
      قسمت محسنم نشد اما
      به تنِ اصغر است دخترکم
      
      هديه کن بر رباب و در بغلش
      نوه ام را ببوس اصغر را
      دوّمين اش براي بي کفن است
      به تنش تا که کرد،خنجر را
      
      بوسه اي زن به گودي زيرش
      قبل تيغ و سنان و سر نيزه
      قبل از اينکه خنجرش با زور
      مي زند نانجيب بر نيزه
      
      بعد غارت حراميان را ديد
      تبر و دشنه تيز مي کردند
      با لباسي که از تنش کندند
      تيغشان را تميز مي کردند
      
      ديد حتي لباس اصغر نيست
      نخ قنداقه هم به غارت رفت
      واي دست رباب را بستند
      بين نا محرمان اسارت رفت

حسن لطفي

*********************

      گرفته ماتم داغي توان مردي را
      شکسته اند دل مهربان مردي را

      صدا صداي غريبي ست سوز مي آيد
      گرفته بغض اقامه اذان مردي را

      به درب خانه ي او پيش چشم دخترکش...
      گرفته اند از اين غصه جان مردي را

      مدينه همهمه اي ميشود دهان به دهان
      رسانده اند به هم داستان مردي را

      شنيده ايد؟ کجا؟ کي؟ چگونه؟ آري، نه!
      زدند همسر تازه جوان مردي را

      شنيده اند ز مردم که مرگ او حتمي ست
      شکسته اند دل دختران مردي را

سيدعلي رکن الدين

موضوعات مرتبط: ایام شهادت

برچسب‌ها: ایام شهادت بی بی مهدی وحیدی

      درست لحظه ي برخورد داس با ساقه
      صداي مرگ به گوش درخت مي آيد
      به گوش داس صدايي نمي رسد ، امّا
      به گوش باغ خروش درخت مي آيد
      
      درست مثل همان ساقه ي غيور و رشيد
      به کوچه مادر سادات تا هويدا شد
      به ضربه هاي چهل ديو داس بدست
      چنان درخت وجود شکسته اش تا شد
      
      همين که در وسط کوچه برگريزان شد
      صداي پاي شياطين به آسمان پيچيد
      طنين خش خش برگي که زير پا افتاد
      طناب غم شد و بر دست باغبان پيچيد
      
      و دست بسته که بوده، بجز امامي که
      کنار هيبت او قدّ کوه خم مي شد
      و ذوالفقار علي تا برقص مي آمد
      وجود دور و بر او پر از عدم مي شد
      
      نبست دست علي را کسي بجز دنيا
      که جلوه اش بخدا اولّي و دوّمي اند
      تبر بدوش کنار سکوت و صبر علي
      پي شکست غرور نجيب فاطمي اند
      
      غرور فاطمه را دست کم نگير، ببين
      چگونه پاي علي شاخ و بال مي ريزد
      علي که بسته دودستش، فقط ز ديده ي خود
      براي فاطمه اشکي زلال مي ريزد
      
      غم بزرگ پيمبر دوباره اوج گرفت
      دوباره آب جري شد، دوباره از سر رفت
      همينکه فاطمه افتاد توي کوچه، علي
      به خويش گفت دوباره زِ ما پيمبر رفت
      
      هميشه آخر اين قصه هاي بغض آلود
      شبيه اولشان سختِ سخت مي گردد
      بقاي باغ بهايي نداشت جز اينکه
      دوباره باغ علي بي درخت مي گردد

امير عظيمي

*********************

          تا از صميم دل به علي اقتدا کند
      مي خواست جان خسته ي خود را فدا کند

      داني چرا به پشت در آمد گل نبي ؟
      گلچين مگر ز ساحت قدسش حيا کند

      جمعي شکسته عهد به او حمله ور شدند
      مردانه ماند تا که به عهدش وفا کند

      مادر ، زني نبود که بي خود فغان کند
      پرسش ز در نما ، ز چه اين سان نوا کند ؟

      فضه سريع جانب در مي دويد و ما ...
      ... حيران ، پدر کجاست ؟ چرا پا به پا کند ؟

      شداد شهر خواست دروغين بهشت خود
      بر روي خون کوثر قرآن بنا کند

      ديگر به خنده لب نگشود آن فرشته خو
      ديگر کسي نديد ز رخ پرده وا کند

      آنکه دعاش پيش خدا مستجاب بود
      از بهر مرگ خويش چرا التجا کند ؟

      گيرم نخواست تا که ز جايش شود بلند
      گيرم نخواست مسئلت از حق شفا کند

      آنکه تمام شب به خودش يک دعا نکرد
      ديگر چرا به خصم سيه دل دعا کند ؟

      امن يجيب ما ز چه سودي بر او نکرد ؟
      مادر چرا هماره اجل را صدا کند ؟

      شايد به خاطر دل ما منصرف شود
      ترک سفر کند گل حيدر ... خدا کند

سيد محمد مير هاشمي

*********************
  
      در کنده شد از جا و سر شعله زدن داشت
      از هيزم از آتش و از درد سخن داشت

      شد سرخ به جاي همه از فرط خجالت
      ميخي که نگاهي به من و گريه من داشت

      برخواست کمر بند علي مانده به دستش
      انگار نه انگار که صد زخم به تن داشت

      وقتي که جماعت به سرش ريخت زمين خورد
      وقتي که زمين خورد نگاهي به حسن داشت

      جا پاي مغيره به روي چادرش افتاد
      ازسينه خوردش خبري  مطمئنن داشت

      در خانه و در کوچه و حتي در مسجد
      اي واي که قنفذ همه جا دست بزن داشت

      اين دست شکستن عرق شهر درآورد
      اين طور کشيدن به خدا داد زدن داشت

      كابوس نميكرد رها حال حسن را
      يک عمر فقط ناله نامرد نزن داشت

      مانند حسينش شده محسن جگرش سوخت
      مي گفت علي محسن ما کاش کفن داشت

    حسن لطفي

*********************

  
      سخت است در آتش کسي با سر بيافتد
      يا شعله اي با ياس وقتي در بيافتد

      سخت است وقتي سينه يک در لگد خورد
      با آنهمه سنگيني يکجا در بيافتد

      سخت است جاي دست شلاقي مه آلود
      برگونه ياسي که شد پرپر بيافتد

      سخت است که اين اتفاق آنهم مدينه
      با يادگار باغ پيغمبر بيافتد

      سخت است وقتي بين خانه يک طنابي
      بر دست هاي فاتح خيبر بيافتد

      سخت است وقتي دست حيدر در طناب است
      لشکر به جان بازوي مادر بيافتد

      جاي تعجب نيست بعد از اينهمه درد
      صد مرتبه روي زمين دختر بيافتد

      حالا بگو با ديدن اينقدر ماتم
      جا دارد از پا ساقي کوثر بيافتد

      **
      بعد از گذشت چند سال از اين مصيبت
      جاداشت از فرزند زهرا سر بيافتد

      بعد از علي اکبر و عباس و قاسم
      وقتش رسيد از نيزه اي اصغر بيافتد

مهدي نظري

 

 

موضوعات مرتبط: حمله به بیت مولا

برچسب‌ها: اشعار حمله به بیت ولایت مهدی وحیدی

 

      فرياد داشت در دلش.... اما سکوت کرد
      شد ذره ذره آب، علي... تا سکوت کرد

      چون روز روشن است علي حق محض بود
      در پيش حق او همه دنيا سکوت کرد

      دستش اگر چه بسته ولي دست بسته نيست
      تنها به امر عالم بالا سکوت کرد

      گفتند يک نفر که يهودي است، شيعه شد
      وقتي که ديد حضرت مولا سکوت کرد

      وقتي صداي (فضه خُذيني) بلند شد
      صد بار مُرد و زنده شد، اما سکوت کرد

      مردي کنار همسرش از شرم گريه کرد
      مردي غريب و خسته و تنها، سکوت کرد

      با قاتلين فاطمه هر روز روبروست
      خون شد دلش اگر چه در آنجا، سکوت کرد

حسين ايزدي

موضوعات مرتبط: امام علی(ع) در فاطمیه

برچسب‌ها: امام علی(ع) و فاطمیه مهدی وحیدی

      وقتي که مي افتد، مي افتم بي اراده
      مادر به من افتادگي را ياد داده

      او مي دود در کوچه با رنگي پريده
      من مي دوم دنبال او، پاي پياده

      من مي دوم اين کوچه ها را با دلي خون
      او مي رود پيش پدر خاکي و ساده

      آمد به خانه مادرم مثل هميشه
      انگار اصلاً اتفاقي رخ نداده

      امّا خودم ديدم که مردي راه سد کرد
      با مادرم آن بي حيا در کوچه بد کرد

      سيلي زد و مادر به روي خاک افتاد
      روح پدر با سر به روي خاک افتاد

      از روي ماه فاطمه در کوچه اي تنگ
      ديدم هزار اختر به روي خاک افتاد

      يک گل در اين دنيا ز پيغمبر به جا بود
      آن هم ولي پرپر به روي خاک افتاد

      در مادر زمين افتاد امّا شکر مي کرد
      با چادر و معجر به روي خاک افتاد

      اي واي از کربُبلا و عصر غارت
      اي واي از بي معجري، واي از جسارت

امير عظيمي

*********************

      منم که جان به لبم در ميان کوچه رسيد
      ز خاطرات کبودم زمين به خود لرزيد

      زبانم آمده بند از جنايت آن روز
      سياه شد همه کوچه هلال غم تابيد

  خدا به خير کند" ذکر مادرم شده بود
      رسيد آنکه ز قهر خدا نمي ترسيد

      به جرم اينکه به سينه زديم سنگ علي
      شديم در وسط کوچه ي بلا تهديد

      نکرد شرم و حيايي ز مادرم زهرا
      قباله را ز دو دستش چه ظالمانه کشيد

      هنوز در دل او کينه هاي خيبر بود
      گل رسول خدا را به ضرب سيلي چيد

      ز خاطرم نرود بين کوچه ها نامرد
      به اشک هاي من و حال مادرم خنديد

      چه ارتباط عجيبي است بين اين کلمات
      کشيده ، چادر خاکي ، غرور ، موي سفيد

      قسم به حرمت مادر اگر که اذنش بود
      نداشت کار ، قلم کردنِ دو دست پليد

      مرا به روز قيامت ، غمي که هست اين است
      که روي قاتل مادر دوباره بايد ديد
      
      *
 مرا به روز قيامت غمي که هست اين است
  که روي مردم دنيا دوباره بايد ديد
      (صائب)
      ***
محمد حسين رحيميان

 

موضوعات مرتبط: امام حسن(ع) در فاطمیه

برچسب‌ها: امام حسن (ع) و فاطمیه مهدی وحیدی

ای نوحه گر فاطمه ...تقدیم شما
ای تاج سر فاطمه...تقدیم شما
سرمایه ی ما همین دو قطره اشک است
آنهم...پسر فاطمه ...تقدیم شما

سید مجتبی شجاع
 

 

*******************

وقتی که نقش روی تو لبخند می شود
زیباترین بهشت خداوند می شود

امسال هم گذشت و زمستان بهار شد
هر سال ما بدون تو اسفند می شود

یک لحظه بی تو... آه... که سخت است زندگی
با تو تمام عمر خوشایند می شود

حس میکنم که نام تو را باز برده است
وقتی دهان پر از شکر و قند می شود

مثل تو مهربان پدری یا اباالرحیم
کی بیقرار این همه فرزند می شود

بازآ که زیر پای تو از خون هر شهید
خاک شلمچه دجله ی اروند می شود

آیا زمان آمدنت در سپاه تو
سهمم پلاک و چفیه و سربند می شود؟

آخر ز راه میرسی ای وعده ی خدا
آری... هر آنچه را که نوشتند می شود

**

بکبار اگر تو روضه بخوانی بهشت ما
با روضه ی مدینه همانند می شود

حتی میان روضه زهرا بگو حسین
مادر خودش ز کار تو خرسند می شود

محمد بیابانی

*******************

الا که صاحب عزای تمام غم هایی
دوباره فاطمیه آمده؛ نمی آیی؟

به ما نگاه کن ای ساحل نجات بشر
تو را طلب کند این دیده های دریایی

کجا سیاه، به تن کرده ای غریبانه
کجا به سینه خود می زنی به تنهایی

کجا شبیه علی سر به چاه غم بردی
کجا شبیه علی روضه خوان زهرایی

برای گریه به غم های مادرت آقا
نه اینکه فکر کنم، مطمئنم اینجایی

شنیده ایم که گفتید روضه خوان باشیم
به روی چشم؛ هرآنچه شما بفرمایی

شنیده ایم زمین خورده است مادرتان
در آن دمی که به در خورد ضربه پایی

محمد بیابانی

*******************

دلم در هوای شما بود کاش
سرم خاک پای شما بود کاش

نه تنها فقط خاک پای شما
که گرد عبای شما بود کاش

شده قلب من خانۀ این و آن
در این خانه جای شما بود کاش

کس دیگری را پرستیده ام
خدایم خدای شما بود کاش

هوایی که با آن نفس میکشم
هوای سرای شما بود کاش

به لب ها کنار دعاهایمان
کمی هم دعای شما بود کاش

نگاهم به دستان بی دست هاست
نگاهم گدای شما بود کاش

شب جمعه ای در جوار خودت
دلم کربلای شما بود کاش

و این روزها در غم مادر از
عزادارهای شما بود کاش

قیامت دلم حسرت از این خورد
که وقف عزای شما بود کاش

محمد بیابانی

******************

از دوری ات هر کس دلی غمگین ندارد
تنها نه اینکه دل ندارد دین ندارد

این جمعه هم رفت و خبر از تو نیامد
امسال دیگر جمعه بعد از این ندارد

تنها به شوق جمعه های آن وگرنه
اسفندمان شوقی به فروردین ندارد

این سالها که آمدند و بی تو رفتند
آقا بگو دنبالشان نفرین ندارد؟

ای شاه! ما مشتی اسیریم و یتیمیم
جز تو کسی را این دل مسکین ندارد

این چند ساله جامه ی عیدم سیاه است
کاری دلم با جامه رنگین ندارد

پهلوی مادر چهره و بازوی مادر
تا برنگردی دردشان تسکین ندارد

**

دشمن ز کوچ یاس دیگر مطمئن است
دلشوره ای از بابتش گلچین ندارد

محمد بیابانی

******************

بیا که چشم به راه تو چشم آدم هاست
و پیش پای تو از اشک، خیر مقدم هاست

غروب روز فراقت طلوع خوشحالی ست
زمان آمدنت وقت رفتن غم هاست

شبیه نار و جحیم اند جنت و فردوس
بهشت های بدون تو چون جهنم هاست

برای فاطمه بیش از حسین می باری
چرا که فاطمیه مادر مُحرم هاست

مدینه نقطه ی آغاز غصه های تو و
مدینه لحظه ی مرگ تمام ماتم هاست

برو مدینه و بیرون کن آن دو را از خاک
که چشم زخم دل ما به دست مرهم هاست

***

تو یک شب از کفن و دفن و غسل، روضه بخوان
چرا که خواندن این روضه کار مَحرم هاست

محمد بیابانی

******************

عیدی رسیده است که در آن امید نیست
صدها بهار هم برسد، بی تو عید نیست

تکراری و شبیه به هم، چون گذشته ها
امسال هم اگر تو نیایی جدید نیست

با جمعه سال آمد و با جمعه می رود
با این حساب آمدنت هم بعید نیست

هربار دوره میکنم این سالنامه را
جز حسرت ظهور تو در سررسید نیست

مارا ببخش اگر دلمان در سیاهی است
یا چشممان ز اشک فراقت سپید نیست

یک روز می رسد که تو از راه می رسی
آن روز قبر مادر تو ناپدید نیست

در خانه ای که مجلس ختم رسول بود
او را زدند... آه... که گفته شهید نیست

محمد بیابانی 

موضوعات مرتبط: امام زمان (عج)

برچسب‌ها: مهدی وحیدی

فریاد که این درد مداوا شدنی نیست
زنجیـر غم از پای دلم وا شدنی نیست

بیمار تو در بستر مرگ است علی جان
از دست مده صبر که او پاشدنی نیست

مرهـم نتـوان زد به دل سوخته ی من
مـولا سند پـاره که امضا شدنی نیست

شرمنده ی روی تـوام ای دسـت خدایی
امروز که زهرای تو زهرا شدنی نیست

از صاعقه ی سیـلی و این آب فرادست
پیـداسـت رخ آینه پـیدا شدنی نیست

با اشک حسین و حسنم این شب تاریـک
یلدای بلنـدیست که فردا شدنی نیست

ای دیده جان بین تو و این خلق جهان بین
افسوس که این فاصله یکجاشدنی نیست

گفتم نزنم تکیـه بـه دیوار دریـغا
سختست که برخاستن از جا، شدنی نیست

"نیسی" اگر از خاک بر افلاک نشیـند
از جمع گدایان تو منها شدنی نیست

رجبعلی نیسی

موضوعات مرتبط: ایام بستری

برچسب‌ها: مهدی وحیدی

آنکه از روز ازل حق ز صفایش دم زد
مهر مهرش زتجلی به دل آدم زد

کوثرش خوانده خداوند به قرآن کریم
رشته ی مهر علی را گره ای محکم زد

آنکه شرمنده شد از بخشش او بخشش جود
بوسه بر دست گدای درِ او حاتم زد

هیجده ساله جوانی که در ایام شباب
دفتر عمر ورا باد خزان بر هم زد

چه بگویم که چه ها دید ز شیطان صفتان
گویم آنقدر که آتش به همه عالم زد

رفته بود از پی احقاق حق از خانه برون
سیلی از کینه به رویش طمع آدم زد

پهلویش از اثر ضربت در بشکستند
ناله ای زد که شرر بر دل ابنِ عم زد

حمید کریمی

********************

سلام حضرت کوثر سلام خیر کثیر
سلام سیده خاتون سلام عشق امیر

شناسنامه ی تو صبح لیلة الاسراست
نزول شان تو شد شان آیه ی تطهیر

چقدر روز تولد دل از همه بردی
چقدر دل که به عشق شما نشد زنجیر

به یمن روز تولد برایت آوردند
فرشته های بهشتی لباس های حریر

به بنده پروری تو فقیر عادت داشت
به جمله های بفرما به لفظ خوب بگیر

تو نیم زندگی ات را شدی نصیب پدر
ونیم دیگر آن را علی ولی تقدیر

کنار حضرت حیدر چه لذتی دارد
فقط تو باشی و آقا، دو لقمه نان و پنیر

سر است از همه فرش های کاشانی
میان خانه ی مولا همان دو قطعه حصیر

برای حضرت حیدر سه روز شیرین بود
ولادت تو عروسی تو و روز غدیر

به روز های نداری چقدر سر کردی
به روزه های پیاپی به نان خالی و شیر

تو برتر از غزلی من زیاد کم گفتم
اگر که بد شده مادر ببخش خرده نگیر

روح الله قناعتیان

موضوعات مرتبط: مدح و مصیبت

برچسب‌ها: مهدی وحیدی

 

دود سرکش شد و با رنگ سحر برخورد کرد
باز هم دیدند خیری که به شر برخورد کرد

طبق عادت جبرئیل از آسمان آمد ولی
ناگهان با اتفاقی شعله ور برخورد کرد

اتفاقی که غرور همسری را خرد کرد
اتفاقی که در آن مادر به در برخورد کرد

گردش لولای در سمت حیاط خانه بود
سمت مادر چرخ خورد و با پسر برخورد کرد

او حواسش به علی و بچه هایش بود که
میخ با پهلوی زهرا بی خبر برخورد کرد

تازیانه جرأت برخورد با او را نداشت
بازویش با تازیانه بیشتر برخورد کرد

از هجوم ناگهانی در خانه است که
صورتی با سینه ی دیوار اگر برخورد کرد

مسعود اصلانی

*******************

شعله دل کوچه پر از غم می شد
کوچه در آتش و خون داشت جهنم می شد

"باید آتش بزنم باغ و بهار و گل را...."
روضه مکشوف تر از آن چه شنیدم می شد

بین دیوار و در انگار زنی جان می داد
جان به لب از غم او عالم و آدم می شد

لااقل کاش دل ابر برایش می سوخت
بلکه از آتش پیراهن او کم می شد

زن در این برزخ پر زخم چه رنجی دیده است؟
بیست سالش نشده داشت قدش خم می شد

تا زمین خورد صدا کرد "علی چیزی نیست"
شیشه ای بود که صد قسمت مبهم می شد

آن طرف مرد سکوتش چقدر فریاد است
روضه جان سوز تر از غربت او هم می شد؟

"میخ کوتاه بیا همسرم از پا افتاد"
میخ هر لحظه در این عزم مصمم می شد

غنچه دارد گل من تیغ نزن بی انصاف
حیف،بابا شدنم داشت مسلم می شد"

ناگهان چشم قلم تار شد و بعد از آن
کربلا بود که در ذهن مجسم می شد

کوچه در هیأت گودال در آمد آن گاه
بارش نیزه و شمشیر دمادم می شد

اشک خواهر وسط هلهله طوفانی بود
اشک و لبخند در این فاجعه توأم می شد

سیب سرخی به سر شاخه ی نیزه گل کرد
داشت اوضاع جهان یکسره درهم می شد

که قلم از نفس افتاد،نگاهش خون شد
دفتر شعر پر از واژه ی شبنم می شد

کاش همراه غزل محفل اشکی هم بود
روضه خوان، مقتل خونین مقرم می شد

سید مسیح شاه چراغی

 

موضوعات مرتبط: حمله به بیت مولا

برچسب‌ها: حمله به بیت ولایت مهدی وحیدی

      به لب ها زمزمه پس کی می آیی؟
      به غم ها خاتمه پس کی می آیی؟
      برای مادرت تو گریه کردیم
      عزیز فاطمه پس کی می آیی؟

*********************

      ای دیده خون ببار نیامد نگار ما
      آخر سحر نگشت شب انتظار ما

      یا ذالکرم به غربت عشاق رحم کن
      کی می رسی به داد دل بی قرار ما

      صاحب عزا به مجلس ما هم سری بزن
      رحمی نما بر این جگر داغدار ما

      ای کاش گریه وا کند این دیده بنگرم
      در مجلس عزا تو نشستی کنار ما

      بیمار رو به قبله شدیم از فراق تو
      دیگر ز اشک و گریه گذشت است کار ما

      یا صاحب البکاء سبوئی حواله کن
      خشکانده است گناه دو ابر بهار ما

      سوگند بر نوای حسین جان فاطمه
      باشد گدائی حرمت اعتبار ما

      خیمه زدی به چادر خاکیِ مادرت
      تا درس نوکری بدهی بر تبار ما

      ای کاش با دعای شما تا خدا رویم
      همراه تو زیارت کرب و بلا رویم

    سید مجتبی شجاع

*********************

      این روزها نوای دلم مادری تر است
      هركس كه یار من بشود یار حیدر است

      گاهی شما شبیه به من گریه می كنید
      در فاطمیه اشك شما فاطمی تر است

      ای صاحبان ناله خدا خیرتان دهد
      سوز شما هماره تسلّای مادر است

      در خیمه ام اقامه ، عزایش كه می كنم
      مهمانِ روضه ام ز علی تا پیمبر است

      یاد شكسته پهلوی او می كُشد مرا
      زهرا فرشته ای است كه بی بال و بی پر است

      تا گریه می كنم كه چرا قامتش خمید
      احساس می كنم كه چنان سایه بر سَر است

      آری خودش تسلّیِ غمدیدگان شود
      با اینكه چشم پر گُهرم حوض كوثر است

      هرگاه یاد درد دل مجتبی كنم
      اسرار او به پیش نگاهم مُصَوّر است

      مادر! هنوز خیمه نشینِ تو مانده ام
      گویی هنوز معركۀ كوچه و در است

      ای مادرم! دعا كن و یا منتقم بخوان
      اَمَّن یجیب گو كه مُجیب تو داور است

      طی می كنم ز كعبه مسیر مدینه را
      از كربلا شروع كنم زخم سینه را

      قاسم نعمتی

*********************

      کشتی دل به گل نشست بیا
      تکه تکه شد و شکست بیا

      مثل آبی که در کف دست است
      دینمان می رود ز دست بیا

      در زمین بیشتر ز هر عصری
      قحطی آدم آمدست بیا

      همۀ این قبیله دور از تو
      می شود قوم بت پرست بیا

      چهارده قرن می شود آقا
      مادرت چشم بر در است بیا ...

     محمود ژولیده

*********************

      تو فاطمه ای جلوه ی انوار الهی
      تو فاطمه ای بی بدل و لا یتناهی

      تو قبله و دلها همه تا کوی تو راهی
      عالم شده با نور تو روشن، به نگاهی

      زهرایی و دنیا شده در کار تو مبهوت
      دنیا نه فقط، عرش، سما، عالم لاهوت

      از درک بشر منزلت توست فراتر
      تفسیر کند قدر تو را سوره ی کوثر

      تو فاطمه ای روح و دل و جان پیمبر
      بسته ست به جانِ تو، همه هستی حیدر

      جان تو شده بسته به جان علی آری
      در یاری او از همگان افضلی آری

      حالا شده این شهر عزاخانه ی‌ مولا
      آتش زده نمرود به کاشانه ی مولا

      در شعله شدی آه تو پروانه ی‌ مولا
      ای وای از این حال غریبانه ی‌ مولا

      جان تو و جان علی آرام نداری
      پهلوت شکسته ولی آرام نداری

      مانع شده ای یک تنه از بُردن حیدر
      تو در وسط کوچه شدی جوشن حیدر

      کی گشت جدا دست تو از دامن حیدر؟
      حیران شده از غیرت تو دشمن حیدر

      پس دید که با تو نبرَد راه به جایی
      وقتی که تو این گونه به سوی علی آیی

      بستند کمر آن همه بر کشتنت این بار
      در کوچه چهل تن همه آماده ی پیکار

      طوفان بلا بود و تو دلخسته و بی یار
      شد غرق به خون از غم تو دیده ی مسمار

      گفتند که با کشتن تو کار تمام است
      گفتی که نه این مرحله آغاز قیام است

      با قامت خم دست به دیوار گرفتی
      ناگه مدد از حیدر کرار گرفتی

      در دست که سر رشته ی‌ پیکار گرفتی
      آرامش از آن خصم ستمکار گرفتی

      در سینه ی‌ تو آه جگر سوز، علی گفت
      چشمان پر از خون تو آن روز علی گفت

      برپای نمودی وسط کوچه قیامت
      جان دادی و جان ولی ات ماند سلامت

      ای خون تو احیاگر اسلام و امامت
      آخر به سرانجام رسد اشک مدامت

      یک جمعه سحر منتقمت می رسد از راه
      بر پرچم او نقش "علیً ولی الله"

     محمد ناصری

موضوعات مرتبط: امام زمان (عج)

برچسب‌ها: اشعار امام زمان(ع) در فاطمیه مهدی وحیدی

اشكی بُود مرا كه به دنیا نمی دهم
این است گوهری كه به دریا نمی دهم

گر لحظه ای وصال حبیبم شود نصیب
آن لحظه را به عمر گوارا نمی دهم

عمری بود كه گوشه نشیـن محبتم
این گـوشه را به وسعت دنیا نمی دهم

در سینه ام جمال علی نقش بسته است
این سینه را به سینه ی سینا نمی دهم

تا زنده ام ز درگه او پا نمی كشم
دامان او ز دست تمنّا نمی دهم

سرمایه ی محبت زهراست دین من
من دین خویش را به دو دنیا نمی دهم

گر مهر و ماه را به دو دستم نهد قضا
یك ذره از محبّت زهرا نمی دهم

امروز بزم ماتم زهرا بهشت ماست
این نقد را به نسیه ی فردا نمی دهم

در سایه ی رضایم و همسایه ی رضا
این سایه را به سایه ی طوبی نمی دهم

سید رضا موید 

*************************

بی مهر فاطمه دل ما ارزشی نداشت
بی اشک های او گل ما ارزشی نداشت

با گریه های اوست که ما گریه کن شدیم
ورنه حیات باطل ما ارزشی نداشت

او مادرانه زحمت ما را کشیده است
بی باغبان که حاصل ما ارزشی نداشت

از برکت ولایت زهرای اطهر است
دنیا اگر مقابل ما ارزشی نداشت

گمراه می شدیم اگر نور او نبود
سیر و سلوک جاهل ما ارزشی نداشت

زهرا اگر نبود در این سیر بندگی
طی کردن مراحل ما ارزشی نداشت

بی نور نام فاطمه در بین عرشیان
زینت نداشت منزل ما ارزشی نداشت

نام حسین گر شده گرمی بزم ما
بی فاطمه محافل ما ارزشی نداشت

قاسم نعمتی

*************************

در مقامی كه عقیق سرخ از زر بهتر است
اشك هایم بال معراج است از پر بهتر است

بیشتر از بهترین وجه عبادت از نماز
در قیامت اشك هایت را بیاور بهتر است

با زبان دل فقط حرف خودم را می زنم
نامه بر این روزها باشد كبوتر بهتر است

از سر اخلاص حمدش را به جا می آورم
آنكه از آغاز یادم داده كوثر بهتر است

گرچه فرقی نیست بین ساقی و كوثر ولی
بارها فرموده پیغمبر كه مادر بهتر است

مصحف زهرا به غیر از سینۀ معصوم نیست
سر مستور خدا در پرده آخر بهتر است

وقت بالا بردن در، حرز نام فاطمه
از دو لشگر هم برای مرد خیبر بهتر است

هر كسی بو برده از غیرت شهادت می دهد
در نگاه مرد مرگ از اشك همسر بهتر است

از زمانی كه شنیدم در به پهلویت گرفت
حس من این است اصلاً خانه بی در بهتر است

محسن عرب خالقی 

موضوعات مرتبط: مدح و مصیبت

برچسب‌ها: اشعار مدح و مصیبت بی بی مهدی وحیدی

 

گرد علی ضریح تو اندر طواف شد
راه میان خانه و مسجد مطاف شد

دست چهل نفر همه در جنگ با علی
دست تو با تمامی‌شان در مصاف شد

تنها امید دست خدا بود دست تو
دستت شکست و دست علی در کلاف شد

از ذوالفقار نام علی کینه داشتند
اما حساب کینه‌شان با تو صاف شد

‌‌دستت محال بود علی را رها کند
وای از غلاف، هرچه که شد با غلاف شد

تو دست خیر داری و از خیر دست تو
از مالیات - قنفذ ملعون معاف شد

دستی که بوسه‌گاه نبی بود گوئیا
در بازویش دچار کمی انحراف شد

مویی که استخوان تو برداشت پشت در
خوردی زمین به کوچه و دیگر شکاف شد

خانه به خانه در زدی و گفتی از غدیر
اما جواب تو سخنان گزاف شد

بعد از تو ای ستاره‌ی خوشبختی علی
در کنج خانه کار علی اعتکاف شد

محمد جواد پرچمی

موضوعات مرتبط: ایام شهادت

برچسب‌ها: اشعارایام شهادت بی بی مهدی وحیدی

 

بهارش قامتی خم دارد امسال
گلستان، یاس را کم دارد امسال
چه عیدی و چه جشنی بچه شیعه؟!
حسین فاطمه غم دارد امسال

***
در فصل بهار، یاس پرپر هرگز
عید است ولی بدون مادر هرگز
بابای من و شما پیِ تابوت است
شادی وسط عزای حیدر؟ هرگز

داود رحیمی

*************************

ما هم سر سال فاطمیه داریم
هم آخر سال فاطمیه داریم
از این سر سال و آخرش معلوم است
سرتا سر سال فاطمیه داریم

علی اکبر لطیفیان

موضوعات مرتبط: فاطمیه و نوروز

برچسب‌ها: اشعار فاطمیه و نوروز مهدی وحیدی

تقدیم به شهید علی خلیلی
طلبه جوانی که در راه امر به معروف و نهی از منکر شهید شد

مثل یک مرد پَر کشیدی تا...
آسمان را به بَر کشیدی تا...

تا که باران به شهر برگردد
باز هم چشم تر کشیدی تا...

روزها رنگ شب به خود دارند
روز را تا سحر کشیدی تا...

سینه‌ات داغدار فردا بود

"آه" را بیشتر کشیدی تا...

در همان کوچه‌های بی‌غیرت
سینه‌ات را سپر کشیدی تا...

حرف امروز نیست جان دادن
روی دیوار در کشیدی تا...

ارث مادر رسیده است به تو
مثل یک مرد پَر کشیدی تا...

حامد حجتی

*************************

آرامشی در چهره ات بود  آرامشی زیبا برادر!
خون تو را دیدم که می ریخت ، چون خون عاشورا برادر!

خون تو شعری مستمر بود ، هشدار جنگی سخت تر بود
خون تو فریاد سحر بود ، وای از سکوت ما ، برادر!

قربانی شهر فریبیم،در انقلاب خود غریبیم
بیدار کن ما خفتگان را ،بیدار کن ما را برادر  !

نبض خیابان های تهران  ، آهنگ تسبیح تو بوده است
بازآ که بی تو شهر مجروح، جان می دهد بازآ برادر!

ما چون تو فرزند بهاریم ، ما هم وریدی سرخ داریم
باید یکی برخیزد آری ، اما چرا تنها  ، برادر!

اندام خونین تو اینک، خود روضه خوان نینوا شد
آری هوای گریه داریم  ، اجر تو با زهرا ، برادر!
...
حبل الوریدت را بریدند ، گویا خدا نزدیک تر شد
خون تو را دیدم که می ریخت...نفرین به تیغ نابرادر!

میلاد عرفان پور

روحش غریق رحمت پروردگار

موضوعات مرتبط: شهدای امربمعروف

برچسب‌ها: شهید امربمعروف علی خلیلی مهدی وحیدی

مردیم بسکه جاری چشم ترت شدیم
تا روضه ات شنیده و خاکسترت شدیم

ما بَرده ایم قیمت ما را تو داده ای
روز ازل که دربه در مادرت شدیم

ما را قنوت دست تو پرواز داده است
وقتی که جلد حلقه ی انگشترت شدیم

ما را غبار چادر خاکی حیات داد
تا روضه خوان مادر نیلوفرت شدیم

بوی مدینه می وزد از گریه های تو
مردیم بسکه جاری چشم ترت شدیم

حسن لطفی

*************************

بی تو بهار ما همان فصل خزان است
باد بهاری شعله ی آتشفشان است

در جاده ایم و پای رفتن را نداریم
بار فراق تو به دوش ما گران است

عمری گذشت و رنگ ساحل را ندیدیم
از بس که این دریای هجران بی کران است

نشکست بغض انتظار ... اشکی نیامد
در چشم، خار و در گلو هم استخوان است

گر چه بدیم آقا مگر ما دل نداریم؟
فیض تماشای تو سهم دیگران است

حق داری اصلاً رو بگردانی تو از ما
زیرا دل ما جای عشق این و آن است

اوضاع درهم برهم آلودگان را
وقتی که می بینی چه حاجت بر بیان است

مردم همه دنبال عیش و نوش خویشند
هر کس که می بینی به یک جایی روان است

مردم! بترسید از عذاب ناگهانی
وای از عذابی که هجومش ناگهان است

عید و خوش آمد گویی و شادی نداریم
وقتی که پای فاطمیّه در میان است

حرمت نگه دارید عزادار است آقا
از داغ مادر گریه هایش بی امان است

تا که بلا نازل نگردد، مثل زهرا. ..
.... دست دعای او به سمت آسمان است

ای وای مادر، وای مادر، وای مادر
هر صبح و ظهر و شب ـ سه وعده ـ روضه خوان است

با اشک، روی قبر مخفی می نویسد
مادر چرا دنیا به ما نامهربان است؟!

محمد فردوسی

موضوعات مرتبط: امام زمان (عج)

برچسب‌ها: اشعار امام زمان وفاطمیه مهدی وحیدی

یکباره آسمان در، جوش و خروش آمد
با نالۀ ملائک، بانگ سروش آمد

دشمن هجوم آورد، بر گلشن ولایت
از پشت در صدای زهرا به گوش آمد

در بین آتش و دود ، یک غنچه گشت مفقود
با ناله در برِ گل ، تا گلفروش آمد

وقتی که محسن او، در خون خویش غلطید
با پهلوی شکسته زهرا به هوش آمد

آنجا که دید دشمن، بسته امام او را
با باری از رسالت ، بر روی دوش آمد

در کوچه های غربت، بگرفت دامنش را
خون در رگان عصمت، ناگه به جوش آمد

بازوی او شکسته، شد از غلاف شمشیر
امّا چو موج و توفان، او درخروش آمد

تا که برد به خانه ، تنها امام خود را
از خانه تا به مسجد ، او سخت کوش آمد

جان امام خود را، زهرا نجات بخشید
امّا به بستر بیماری خموش آمد

زینب ز مادر خود ،آموخته «وفائی»
در نهضت حسینی ، گر لاله پوش آمد

سید هاشم وفایی

موضوعات مرتبط: حمله به بیت مولا

برچسب‌ها: اشعار حمله به بیت ولایت مهدی وحیدی

بی تو انیس گریه ی من قلب چاه شد
كارم فغان و ناله و اندوه و آه شد

رفتی و رفت با تو پناهی كه داشتم
یا فاطمه بدون تو عشقم تباه شد

بعد از تو ای سپاه علی بین كوچه ها...
حیدر میان شهر بدون سپاه شد

روی سرم تمامی دنیا خراب گشت...
وقتی كه قامت تو هلالی چو ماه شد

(حد می زدند جسم تو را تازیانه ها)...
از آن زمان كه پیروی از من گناه شد

آن شب كه جامه و كفن تو سفید شد...
گویا تمام زندگی من سیاه شد

زهرا دعا نما به تو ملحق شوم دگر
آخر پس از تو شیر خدا بی پناه شد

مهدی روحی

موضوعات مرتبط: امام علی(ع) در فاطمیهایام شهادت

برچسب‌ها: زیان حال علی با فاطمه (علیهماسلام) مهدی وحیدی

مادر صدای دل شكنت آتشم زده
اندوه و غصه و محنت آتشم زده

تنها نرو ز پیش پدر، رحم كن، بمان
این گریه های هم سخنت... آتشم زده

مادر شنیده ام كه به مسجد چه كرده ای
لحن كلام بت شكنت آتشم زده

من زینبم، صبورترین دخترم ولی
خون به روی پیرهنت آتشم زده

هربار آمدم به ملاقات محضرت
گل زخم های روی تنت آتشم زده

ماندم كه بر كدام غمت ناله سردهم
حال پدر، فدك، بدنت آتشم زده

وقتی پدر برای تو تابوت ساخته
یعنی خزان شده چمنت آتشم زده

حالا من و دوتا كفن و غصه ها ولی
داغ حسین بی كفنت آتشم زده

گر چه در این جهان شده ام عاشق حسین
اما غریبی حسنت آتشم زده

مهدی روحی

موضوعات مرتبط: ایام بستری

برچسب‌ها: زبان حال زینب کبری با مادر(سلام الله علیها) مهدی وحیدی

نوروز اگر وقت دیدار است مردم
امسال بر داغی گرفتار است مردم
حرمت نگه دارید پای سفره عید
چون مهدی زهرا عزادار است مردم
حاج منصور ارضی

*******************

هر سال منم عبد عطایت مادر
خوشبخت شدم ذیل دعایت مادر
نوروز که قابلی ندارد بی بی
صد عید، الهی به فدایت مادر

******

من شیعه شدم رها ز هر قید
در دام محبتت شدم صید
مادر به خدا نمی فــروشم
یک لحظه ی روضه ات به صد عید

******

آغشته بهارمان به عطر یاس است
ای شیعه دل صاحبمان حساس است
حرمت بگُذارید اگر فاطمه را
عیدی همه با پسرش عباس است

******

بر شیعه و محب ولایت مبرهن است
محدوده شعور و ارادت معین است
غافل مشو ز اصل خوشی ها که عیدمان
با روضه های حضرت زهرا مزیّن است

وحید قاسمیان

*******************

با گفتن " ربنا..." دلم میگیرد
با "حی علی العزا" دلم میگیرد
تنها نه که فاطمیه ای مادر من
هرهفته دوشنبه ها دلم میگیرد

******

هم سنگ صبور حیدری حق داری
هم دل نگران دختری حق داری
با دست شکسته شانه برداشته ای...
سخت است ولی تو مادری حق داری

******

بیچاره حسن که از درون می گرید
بر ملحفه های لاله گون می گرید
ای وای حسن وای حسن وای حسن
با دیدن درب خانه خون می گرید

******

خوردی به زمین و من عزادار شدم
با دیدن سینه ی تو بیمار شدم
با هق هق گریه های خود خوابم برد
با خس خس سینه ی تو بیدار شدم

******

نه گواه غم زهرای علی هاله ی اوست
بلکه پیراهن او گلشن آلاله ی اوست
در و دیوار و غلاف و لگد و میخ در و...
...بی کسی های علی آلت قتاله ی اوست

******

امروزه فقط جنگ کلام است به قرآن
نوروز هوس های عوام است به قرآن
شیرینی و آجیل و لباس نو مگیرید
 در فاطمیه عید حرام است به قرآن

علیرضا خاکساری

*******************

مومنان هشیار باشید عید امسال ابتر است
هرچه باشد فاطمیه روضه خوانی بهتر است
گریه و سینه زنی و بیرق و بزم عزا...
شیعیان امسال سال مادر است

******

فاطمیه شور و شادی از نگاهم دور شد
با "سیاهی" ، " سال" نو دیباچه ای از نور شد
"سینه" و "سنجاق سر" ، "سیلی" "سحر" "سوزجگر"
هفت سین واژه های روضه هایم جور شد

******

فاطمیه فاطمه دنبال ماست
هفت سین اشک و ناله مال ماست
قرمز مایل به نیلی کری
باخبر باشید رنگ سال ماست

******

ما طرز تفکر شهیدان داریم
سر در خط رهبران ایمان داریم
از ما برسانید به آتش بازان
ما رسم و رسوم "خیمه سوزان" داریم

******

ما کوری چشم دشمنان پیروزیم
حاشا که به فکر عیدی نوروزیم
ما را به رسوم قدما کاری نیست
ما در غم عمه جان خود میسوزیم

... علیرضا خاکساری

*******************

عید نوروز است اما مادر ما بستریست
اصل تاریخ تشیع فاطمیه محوریست
یا محول حال مادر .... زینبت را شاد کن
صحنه را تحویل کن یارب که زینب مادریست

******

بر دشمن و دوست، اعتبارش پیداست
در سینۀ عاشقان مزارش پیداست
نوروز سر سفرۀ زهرا هستیم
سالی که نکوست از بهارش پیداست

محمود مربوبی

*******************

در دو عالم جلال ما زهراست
رمز تغییر حال ما زهراست
عید با فاطمیه می آید
ذکر تحویل سال ما زهراست

ولی الله کلامی زنجانی

*******************

در صحن دل شیعه دوباره غوغاست
آوای دل اهل ولا یا زهراست
نوروز برای ما ندارد معنا
وقتی که عزای فاطمیه بر پاست

گرچه یثرب خود نشد هرگز به کام فاطمه
نه فلک سرگشته اند آری زجام فاطمه
عید ما امسال چون با فاطمیه توام است
سال ما تحویل گردیده به نام فاطمه

نادر بابایی

*******************

با نام تو هر کسی که لب باز کند
در هر سخنی که گوید اعجاز کند
خوشبخت کسی که سال خود را، زهرا
با گریه ی بر غم تو آغاز کند

سیدمجتبی شجاع

*******************

امسال بھار غرق ماتم باشد
نوروز به فاطمیّه توأم باشد
کِی شاد دل شیعه شود از نوروز
وقتی که دل علی پر از غم باشد

محمد علی فریور

*******************

سرگشتگان ماتم عظما نظر كنيد
هر فاطمي دل شده را با خبر كنيد
امسال بوي سوختن از عيد ميرسد
هنگامه ي عزاست ز غفلت حذر كنيد

امیر عباسعلی پور

*******************

سرفصل بھار روي گلگون داریم
لب تشنه عیشم و دلی خون داریم
الحال ز داغ فاطمه آه و فغان
ما غمزدگان فاطمیّون داریم

ناظر نائینی

*******************

تا خون جگر به جام ما میباشد
شادي و طرب حرام ما میباشد
بر کام دل کسی نمی آید خوش
عیدي که مقارن عزا میباشد

قیصر اصفھانی

*******************

ما دلشدگان حاجت تأیید نداریم
یک ذره در این مسأله تردید نداریم
با آن که شده فصل گل لاله ولیکن
از بھر غم یاس علی عید نداریم

آذین اصفھانی
 

 

 

موضوعات مرتبط: فاطمیه و نوروز

برچسب‌ها: اشعار فاطمیه و نوروز مهدی وحیدی

دوباره دیده‌ام از اشك رشك زمزم شد
دوباره سوختن در مرا مجسم شد
دوباره خاك عزا بر سر دو عالم شد
«دلا بنال كه غم با نشاط توام شد»
«عزای حضرت زهرا و عید با هم شد»

شدیم با غم و درد آشنا در این نوروز
و گشته‌ایم به غم مبتلا در این نوروز
به جای عیش عزا شد به پا در این نوروز
«نوای شادی اهل ولا در این نوروز»
«ز داغ دخت پیمبر بدل به ماتم شد»

چه گویم از چه علی و لی ز غصه خمید
چه گویم این كه به زهرا ز دشمنان چه رسید
برای شیعه چه نوروزی و چه عید سعید
«ز سوگ حضرت صدیقه كار ما این عید»
«كشیدن از دل خود آه و خوردن غم شد»

برفت مهر درخشان آسمان علی
برفت از غم زهرا ز تن توان علی
گداخت آتش این داغ جسم و جان علی
«ز داغ فاطمه نوروز شیعیان علی»
«در این بهار، غم‌انگیز چون محرم شد»

ز دست داد علی ولی چو یاور خویش
به خاك تیره نهان كرد تا كه گوهر خویش
ندید همسر خود را چو در برابر خویش
«گریست ساقی كوثر ز داغ همسر خویش»
«روان ز دیده او اشك همچو زمزم شد»

فغان و آه خزان شد بهار غمزدگان
كه گشت تیره چو شب روزگار غمزدگان
نبود و نیست به جز گریه كار غمزدگان
«فغان كه دامن دلهای زار غمزدگان»
«در این مصیبت عظمی ز اشك چون یم شد»

ز سوز سینه در این غم چو (بزرگر) نالید
به گریه گفت در این سال نیست عید، سعید
برای شیعه مولا علی نباشد عید
«نخواست شادی نوروز را چو ناظر دید»
«نشاط عید و غم آن شهیده توام شد

علی وحید دستگردی (بزرگر)

*******************

مرا به خانه ی زهرای مهربان ببرید
به خاکبوسی آن قبر بی نشان ببرید

اگر نشانی شهر مدینه را بلدید
کبوتر دل ما را به آشیان ببرید

کجاست آن در آتش گرفته؟ تا که مرا
برای جامه دریدن به سوی آن ببرید

مرا اگر شوم از دست بر نگردانید
به روی دست بگیرید و بی امان ببرید

کجاست آن جگر شرحه شرحه؟ تا که مرا
به سوی سنگ مزارش کشان کشان ببرید

مرا که مهر بقیع است در دلم ، چه شود
اگر به جانب آن چار کهکشان ببرید

نه اشتیاق به گل دارم و نه میل بهار
مرا به غربت آن هیجده خزان ببرید

کسی صدای مرا در زمین نمی شنود
فرشته ها! سخنم را به آسمان ببرید

افشین اعلاء 

******************* 

نوروز جم كه باده به جام و سبوی ماست
بلبل به نغمه بر سر گل نوحه‌گر چراست

در چشم غنچه اشك و ز غم لاله سینه چاك
از سوز داغ ناله‌ی مولا كه بی‌صداست

گر چه بهار فصل غدیر خم و جم است
اما خزان نور دل ختم انبیاست

زهرا شبی ز داغ پدر دیده بر نبست
حیران مدینه بار دگر در غم و عزاست

دست عدو گلی ز گلستان جان گرفت
در باغ دل عزای گل و غنچه‌اش به پاست

یكسو حسن به گریه و سوی دگر حسین
زینب به ناله همدم گلها و لاله هاست

توام چو شد بهار و خزان در مدار چرخ
گویا محرمی دگر و شام نینواست

چنگی دگر به چنگ و به دف پنجه‌ای مزن
جن و ملك به ماتم و عالم عزا سراست

شایق به جای جامه اطلس سیه بپوش
ایام فاطمیه كه صاحب عزا خداست

حسن احمدی (شایق)

*******************

رسید عید و به جای نشاط آمد غم
عزا و عیش و در این نو بهار شد مدغم

به جای جامه نو شیعیان به بر كردند
در این طلیعه‌ی نوروز جامه‌ی ماتم

رسید همره ایام فاطمیه بهار
به چشم فاطمیون غم‌فزاست این موسم

تمام اهل ولا می‌كشند ناله ز دل
ز داغ نور دو چشم پیمبر خاتم

سزد كه از ره اخلاص همچو ابر بهار
برای فاطمه گریند مردم عالم

بهار آمد امینی ولی نشد دل شاد
برای آنكه نشاط است با عزا توام

اسدالله امینی 

*******************

عید نوروز آمد و دل ماتمی دیگر گرفت
ماتمی از بهر كفو حیدر صفدر گرفت

شد مقارن عید نوروز و عزای فاطمه
زین تقارن جامعه نیلی جهان در بر گرفت

گر چه دارد احترام این عید در نزد همه
باید اكنون ماتم فرزند پیغمبر گرفت

فاطمیون را نباشد شادمانی این بهار
چون كه داغ فاطمه آفاق سر تا سر گرفت

بر در بیت الشرف چون دشمنان آتش زدند
از شرار آن دل اهل ولا آذر گرفت

هم حسین و هم حسن گشتند گریان و پریش
دست چون دیدند بر پهلوی خود مادر گرفت

تهنیت نه، تسلیت گویید برهم شیعیان
ز آنكه عالم را غم صدیقه اطهر گرفت

گر چه عبدیعبد عید نوروز است و وقت شادیست
این زمان باید عزای عصمت داور گرفت

نوروز علی عبد الهی رهنانی (عبدی)

*******************

آی مردم، عشق می‌دانید چیست
مرد راه عشق، می‌دانید كیست

آی مردم، مرد را معنا كنید
مرد صاحب درد را پیدا كنید

آی مردم، غم چه معنا می‌دهد
عشق در اینجا چه فتوا می‌دهد

غربت و غم چیست در فرهنگ درد؟
می نماید، از چه رو همرنگ درد؟

غربت و غم، گویی از یك مایه‌اند
آفتاب عشق را همسایه‌اند

غم اگر چون كوه شد، جایش كجاست
در كدامین سینه درد آشناست؟

گر چه می‌دانید از من بشنوید
پاسخی از لفظ روشن بشنوید

نی، غلط گفتم كه لفظ اینجا كم است
پیش آن دریای معنا، یك نم است

لفظ اگر، دریاست، كم می‌آورد
عقل هم، كی ره به جایی می‌برد

حرف و گفت و صوت را برهم زنید
تا كه بی این هر سه، زان غم دم زنید

عشق اگر یك دم نهد پا در میان
سر افراز آیم، برون زین امتحان

باده نابم دهد مستم كند
نیست چون گشتم ز خود، هستم كند

تا در آن حال از غمش چون دم ز نم
می توانم، شعله در عالم زنم

كیست او، كاین روزها، دلخسته است؟
پسش زهرای دلش، بنشسته است؟

كیست در آن خانه در سوخته؟
چشم در چشمان عشقش دوخته؟

اشك او آرام می‌آید فرود؟
كیست آن مرد غم آن تنها ترین؟

كیست او، كاین روز‌ها در بستر است؟
و آن گلی كاین روزها می‌پژمرد؟

یا علی ما جمله محزون توایم
چشم را از اشك پر نم می‌كنیم

خیس می‌ریزد، بر آن روی كبود؟
از فراق یار خود شیداترین؟

پیكرش، مجروح دیوار و در است؟
بهر آن تنها‌ترین، غم می‌خورد؟

در جنون عشق، مجنون توایم
لختی از بار غمت كم می‌كنیم

از تو غفلت كردن از خود غافلیست
با غمت، سر بردن اما خوشدلیست

در غمت ما نو بهار گریه‌ایم
چشمه چشمه بی‌قرار گریه‌ایم

یا علی تا غربتت ما را ببر
تا به مظلومیتت ما را ببر

برق مهرت زد كه خاكستر شدیم
زیر باران نگاهت‌تر شدیم

دل، ترا دادیم و غم صاحب شدیم
از رموز عشق، پر مطلب شدیم

از جنون آباد عشقت سر زدیم
سر برون از لاك بال و پر زدیم

شوق تو، در ما سلیمانی كند
روح ما را، عشق در مانی كند

در غمت ما را شریك خود بدان
در كنار بستر زهرا بمان

آمدیمت تا تسلایت دهیم
دل تسلا، بهر زهرایت دهیم

آمدیمت تا رواق خانه‌ات
با دلی در عاشقی، دیوانه‌ات

بغض داریم و شبیه دق شدیم
چون ترا، ما از ازل عاشق شدیم

سینه ما را در آنجا كاشتند
عشق، پاشیدند و غم برداشتند

با تو چون بودیم، بالایی شدیم
لافتی گفتیم و الایی شدیم

پیش پایت چك چك اشك غمیم
زخم غربت داری و ما مرهمیم

در غم تو، عید را بگذاشتیم
بیرق سرخ و سیاه افراشتیم

ما كه ایْن الفاطمیون توایم
عید را امسال دلخون توایم

سفره‌های هفت سین را تا زدیم
بر رسوم امسال پشت پا زدیم

یا علی ما عید را شیون كنیم
رخت ماتم جای شادی تن كنیم

عیش را در این عزا سر می‌بریم
پای یاس خانه‌ات غم می‌خوریم

عید را امسال می‌جوشیم ما
جای شربت، بغض می‌نوشیم ما

نیست بر لبهای ما لبخند عیش
عید ما بوی محرم می‌دهد

نیستیم امسال ما پابند عیش
قلب ما را یك نفر دم می‌دهد

هر طرف گلبانك ماتم می‌زنیم
شهر را رنگ محرم می‌زنیم

كوچه‌ها یكسر سیه پوشت شوند
بلبلان ناله همدوشت شوند

نسترن‌ها با تو شیون می‌كنند
خاك بر سر، سرو و سوسن می‌كنند

در غمت اسب عزا را زین كنیم
تكیه را با نوحه‌ها، آذین كنیم

ما به زیر با راین غم، تا شدیم
چون تو، بی‌زهرا، تك و تنها شدیم

در گلو، افغان ما گل می‌كند
بغض ما فریاد بلبل می‌كند

بر مسیح گریه‌های بی‌شمار
مریم دلهای ما شد باردار

یا علی، ما چون تو گرم ناله‌ایم
جانگداز هجر، هجده ساله‌ایم

سینه را رنگ شقایق می‌زنیم
سرخ می‌نالیم و هق هق می‌زنیم

غمگسار بی‌كسی‌های توایم
خون دل از دلواپسی‌های توایم

گوش ما را یا علی چون چاه گیر
با شكوه راز خود همراه گیر

یا علی با ما بگو اسرار را
ماجرای آن در و دیوار را

از چه میخ در حكایت می‌كند؟
از كدام آتش شكایت می‌كند؟

قامت خم گشته را تفسیر چیست؟
با طنابی بستن یك شیر چیست؟

ماجرای چادر خاكی بگو
زان قساوتها و هتاكی بگو

ماجرای نامه و رد فدك
كوچه و سیلی، لگد كوب و كتك

گر چه زین غمها، ز پا افتاده‌ایم
با تو در تشییع یاس آماده‌ایم

دوش می‌گیریم، نعش لاله را
می بریم از خانه، هجده ساله را

محمد قدسی

*******************

غم‌فزا نوروز ما شد در عزای فاطمه
شیعیان هستند گریان از برای فاطمه

جشن عیدی نیست بر پا ای محبان علی
چون مصادف گشته نوروز و عزای فاطمه

محفل عیشی نمی‌گردد بپا امسال عید
چون كه راضی نیست زین شادی خدای فاطمه

شیعیان را جامه نو نیست برتن روز عید
چون سیه پوشند از غم بچه‌های فاطمه

ای كه می‌خواهی بیارایی سرای خویش را
كن به چشم دل نظر سوی سرای فاطمه

رسم دیدار بزرگان را چو می‌آری بجا
توامانش ساز با ذكر رثای فاطمه

ثابت نایینی این اشعار غمگین را سرود
تا شود نوروز او غرق عزای فاطمه

مرتضی قلی اعرابی نایینی (ثابت)

*******************

دوباره موسم نوروز و ماه ماتم شد
مه شهادت دخت رسول خاتم شد

خزان گلشن پیغمبر خدا برسید
اگر چه باغ و چمن در بهار خرم شد

فراز خانه‌ی خود بیرق عزا بزنید
چه جای عید كه هنگام غصه و غم شد

به جای تهنیت عید تسلیت گویید
برای امت ما گوییا محرم شد

به تن لباس عزا جای رخت نو پوشید
زنید ناله كه ایام حزن و ماتم شد

پس از رسول خدا گریه كار زهرا بود
برای فاطمه اسباب غم فراهم شد

زدند آتش كین بر در سرای علی
همین مقدمه‌ی كار ابن ملجم شد

اگر كه آتش و مسمار و تازیانه نبود
به سوز سینه‌ی زهرا بگو چه مرهم شد

ز بعد فاطمه مولا به كنج تنهایی
چنان گریست كه باران گریه‌اش یم شد

برای ساقی كوثر علی در آن غوغا
سكوت تلخ بر احقاق حق مقدم شد

علی غریب چنان شد در آن غریبستان
كه بهر راز دلش چاه آب محرم شد

بقا خموش كه از این مصیبت عظمی
زمین شكسته دل و پشت آسمان خم شد

سید علی اصغر هاشمی (بقا)

*******************

به غم توام بود امسال نوروز
دچار غم بود امسال نوروز

قرین با فرودین شد فاطمیه
مه ماتم بود امسال نوروز

سراغ از عید یا شادی نگیرید
به غم مدغم بود امسال نوروز

به جای حرف شادی در مجالس
سخن از غم بود امسال نوروز

زمین در ناله باشد زین مصیبت
زمان مبهم بود امسال نوروز

چگونه گل به خنده وا كند لب
گه ماتم بود امسال نوروز

ز چشم آسمان خون گر ببارد
مسلم كم بود امسال نوروز

تو گویی شور عاشورای دیگر
در این عالم بود امسال نوروز

به ماتمخانه زهرا دو چشمم
قرین یم بود امسال نوروز

فدك، آتش، شكستن، درد پهلو
همه با هم بود امسال نوروز

علی گریان زهرا هست و جبریل
به او همدم بود امسال نوروز

مرا (قادر) به مولا عهد و پیمان
بسی محكم بود امسال نوروز

من از زهرایم و زهرا شعارم
همینم دم بود امسال نوروز

قاسم قادری زفره‌ای (قادر)

*******************

بر عذار سبزه و گل گردی از ماتم نشست
شد پریشان باغ و بلبل زین الم در غم نشست

خون به جای اشك می‌بارد ز چشم آسمان
لاله‌آسا از تب غم داغ دارد بوستان

شعله جای نور از خورشید می‌ریزد به خاك
غنچه از تاب و تب حسرت گریبان كرده چاك

تا صبا بر چهره‌ی گل گرد ماتم ریخته
روح سر سبز بهاران را به غم آمیخته

شد ز سوگ حضرت زهرا جهان ماتم‌سرا
شد بهار آفرینش در تب غم مبتلا

زین مصیبت آمد ابر آسمانها در خروش
شد چمن از شبنم غم در سحر آیینه پوش

شد نه تنها چرخ گریان در رثای فاطمه
هر افق دریای خون شد در عزای فاطمه

مرتضی تنها نشد از این مصیبت داغدار
خلق عالم سوگوارند از برای فاطمه

اشك غم از دیده جاری كرد با حالی نزار
هر مصیبت دیده‌ی ی درد آشنای فاطمه

راضیه مرضیه بر او صادق آمد از خدا
چون رضای دوست آمد در رضای فاطمه

اسوه‌ی عصمت به نسوان باشد او در هر زمان
مرحبا بر جان پاك با صفای فاطمه

آسمان بگشای راهی بر روان عاشقم
تا به حق ملحق شود بی‌پرده جان عاشقم

اشك غم شد مانع تحریر من بی‌اختیار
زین مصیبت دیگر از كف داده‌ام صبر و قرار

چون ندارم قدرت تفسیر كامل در بیان
می سپارم شرح آن را بر مراد عاشقان

شادروان حسن كاظمی مرادی (مراد)

*******************

شیعیان عید آمده، آغاز شد سالی دِگر
می دهم از هفت سینِ سفره ی زهرا خبر

سین اوّل، سینِ سُفره، سُفره ای ازجنس غم
در کنارش مادری بنشسته چون با قدِّ خَم

سین دوم، در میانِ کوچه ها، سیلی شده
رنگِ رُخـــــــسارِگُلِ مولا علی نیلی شده

سین سوم، ساقه ای بشکسته با دستِ تَبر
باغبان تنهای تنــــها، غنچه هایش، دیده تَر

سین چارم، سوخته از کینه باب جبـــــــرئیل
پس چرا گلشن نشد این بار، آتش بر خلیل؟

سین پنجم، سینه ای مجروح و پُر دَرد و حزین
سین شش، پشتِ در و دیوار شد سِقطِ جنین

سین هفتم، گشته، فرقِ بینِ مسمار و خَدَنگ
سینه، سرنیزه، سه شعبه، ساربان، سر، سیب و سنگ

بهلول حبیبی زنجانی

*******************

رسیده عید و دلها شاد و خرم
همه در فکر دیدارند با هم

همه آماده اند سفره بچینند
به فکر سفره های هفت سینند

منم در سفره دارم هفت سین را
ولی توام شده با داغ زهرا

بود سین نخستین ، سیلی کین
به روی مادرم با دست سنگین

ببین بر سفره سین دومم را
که سویی نیست در چشمان زهرا

بگویم سین سوم تا بسوزی
که مادر سوخت بین کینه توزی

از این ماتم دل حیدر غمین است
که سین چهارمم سقط جنین است

به روی سفره سین پنجم اینست
سر سجاده اش زینب حزین است

شده سفره پر از اشک شبانه
ششم سین مانده سوت و کور خانه

چه گویم ای عزیز از سین آخر
بود آن سینه ی مجروح مادر ... ؟

*******************

 بی دلبرتان عید صفایی دارد؟
بی یاورتان عید صفایی دارد؟

یک لحظه تصور کنُ  انگه گله کن
بی مادرتان عید صفایی دارد؟

انقدر زجر کشیدم که دگر پیرشدم
دگر از اهل مدینه بخدا سیرشدم

نه فقط سیلی ودیوارودروسقط جنین(یا الله)
بلکه بعد پدرم یکسره تحقیرشدم

اسماعیل درویشی شانی

موضوعات مرتبط: فاطمیه و نوروز

برچسب‌ها: اشعار فاطمیه و نوروز مهدی وحیدی

 

عید امسال پر از بوی گل یاس شده است
و پر از خاطره ی گندم و دستاس شده است

همه ی دشت گواهند که با بوی بهار
عطر یک خانه ی آتش زده احساس شده است

چینش سفره امسال تفاوت دارد
سین هر سفره ، سلامی است که بر یاس شده است

روضه ی چادر خاکی همه جا پیچیده
سیب ها طعم خوش کوثر و اخلاص شده است

ابر ،در هیات یک مستمِع مداحی است
بس که می گرید و دل نازک و حساس شده است

جان گل های جهان پیشکش یاسی که
زخمی سیلی باد و ستم داس شده است ...

مریم سقلاطونی

*******************

دلیلی هست اگر بی تاب و گریان کسی هستم
که من عمری ست در این خانه مهمان کسی هستم

برای گریه می میرم، به پای گریه می سوزم
که شمع روضه ی شام غریبان کسی هستم

در این قحطی کبوتر می شود گاهی نم اشکی
به گریه سایه بان بیت الاحزان کسی هستم

مریضی دارد این خانه، بهار امسال پاییز است
پریشان حال داغ برگ ریزان کسی هستم

کسی این جا دعا خوانده: خدایا، جان زهرا را...
کنار بستری حیرانِ طفلان کسی هستم

بیا ای عید! اما شادی من را نخواهی دید
مریضی دارد این خانه، پریشان کسی هستم ...

سید علی رکن الدین

*******************

مه در محاق رفت و دل آسمان گرفت
خورشید تیره گشت و زمین و زمان گرفت
ناموس حق چو گشت شهید از جفای خصم
دربارگاه قدس دل عرشیان گرفت
برقی زد و ز تركش پیر فلك جهید
تیر غمی كه سینه ما را نشان گرفت
دانی چه شد چرا كه به هم ریخت روزگار
دانی چرا ز غم دل صاحب زمان گرفت
دانی چه سوگواری و اندوه و ماتمی
شور و نشاط و سرخوشی شیعیان گرفت
ز آن لطمه‌ای كه بر رخ خیر النساء زدند
آتش ز غصه بر جگر مرتضی زدند

---بند دوم---

عیدی برای مردم صاحب عزا نماند
جز خون دل به ساغر اهل ولا نماند
از آتشی كه بر در بیت الشرف زدند
جز اشك غم به دیده خونبار ما نماند
از ضرب در چو پهلوی زهرا شكسته شد
بر شیعیان به غیر غم و ابتلا نماند
از آتشی كه كرد بپا غاصب فدك
غیر از نفاق و كینه نشانی بجا نماند
زان لطمه‌ای كه بر رخ خیر النساء زدند
آتش ز غصه بر جگر مرتضی زدند

---بند سوم--

جن و ملك ز ماتم زهرا گریستند
كر و بیان عالم بالا گریستند
از خنجری كه دشمن حق زد به نخل دین
یاران زخم خورده چو مولا گریستند
وقتی خبر رسید كه محسن شهید شد
زین درد و داغ اهل تولا گریستند
آتش ز داغ بر دل اهل ولا فتاد
تا اهل بیت زین غم عظما گریستند
زان لطمه‌ای كه بر رخ خیر النساء زدند
آتش ز غصه بر جگر مرتضی زدند ...
سید محمد حسن صفوی پور

(قیصر اصفهانی)

*******************

عید ما امسال توام با عزاست
فاطمیه موسم شور و نواست

جابه جای خطه ایران زمین
زین مصیبت خیمه ماتم به پاست

در عزای زهره زهرا بتول
هر کجا رو می‌کنی ماتم‌سراست

عید ما امسال توام با عزاست
فاطمیه موسم شور و نواست

شیعیان رخت عزا در بر کنید
از سرشک دیده دامن‌تر کنید

پا به پای مهدی صاحب زمان
ناله‌ای جانکاه از دل سر کنید

بر عزاداران بود عشرت حرام
خون به جای باده در ساغر کنید

عید ما امسال توام با عزاست
فاطمیه موسم شور و نواست

با عزا توام شده نوروز ما
خیزد از دل ناله‌ی جانسوز ما

در غم زهرای اطهر این زمان
تیره همچون شام گشته روز ما

جای آن دارد که خاکستر شود
عالمی از آه عالم سوز ما

عید ما امسال توام با عزاست
فاطمیه موسم شور و نواست

 قیصر اصفهانی

*******************

از عید و از بھار با ما سخن مگو
از باغ و لاله زار با ما سخن مگو

اي دل به سوگ او جز ناله سر مکن
جز درد و حال زار با ما سخن مگو

لبخند دلنشین، باشد حرام ما
در سوگ فاطمه خون شد به کام ما

تا فاطمیه با نوروز شد قرین
دلھاي شیعیان از غصه شد حزین

بانک عزا عزا آید به گوش جان
خیزد شرار غم از آه آتشین

لبخند دلنشین، باشد حرام ما
در سوگ فاطمه خون شد به کام ما

زد لشکر خزان راه بھار عشق
ماتمسرا شده شھر و دیار عشق

اي دیده گریه کن بر دشت لاله گون
اي ابر غم ببار خون بر مزار عشق

لبخند دلنشین، باشد حرام ما
در سوگ فاطمه خون شد به کام ما

چون شد که فر و دین گردیده غمفزا
چون شد که شھر ما گردیده غمسرا

ھان فاطمیه است اي دیده خون ببار
ھر کس حسینی است گرید در این عزا

لبخند دلنشین، باشد حرام ما
در سوگ فاطمه خون شد به کام ما

قیصر اصفھانی

*******************

هر بهاری كه خزان غارت گلها می‌كرد
ناله از سوز جگر بلبل شیدا می‌كرد

این حكایت به مثل گفتم و دیدم كه درست
با دل زار علی رابطه پیدا می‌كرد

همسرش فاطمه آن نوگل بوستان رسول
كز حیا فخر به صد مریم عذرا می‌كرد

شد چنان عرصه بر او تنگ كه از شدت درد
مرگ خود ز خداوند تقاضا می‌كرد

بود در بستر بیماری و با حال نژند
بهر دیدار علی دیده ز هم وا می‌كرد

اشك در دیده او آینه بندان می‌گشت
وندر آن آینه صد گونه تماشا می‌كرد

در هیاهوی ستم از نفس افتاد دریغ
آنكه خود با نفسش كار مسیحا می‌كرد

جرمش این بود بهین دخت رسول مدنی
كه حمایت ز علی همسر و مولا می‌كرد

كنج بیت الحزن از فرقت مادر همه شب
تا سحر زینب غمدیده خدایا می‌كرد

آنچه با قلب علی كرد ندانم به خدا
ناله‌هایی كه اثر در دل خارا می‌كرد

یاد می‌آمدش از رنگ كبود گل یاس
هر زمانی كه نظر بر رخ زهرا می‌كرد

علی آن دفتر پر خاطره فاطمه را
با نم اشك ورق می‌زد و امضاء می‌كرد

خاك شد مدفن آن طایر قدسی كه مدام
سیر در كنگره عرش معلا می‌كرد

وای قیصر اگرش بغض گلوگیر نبود
دامن از اشك در این واقعه دریا می‌كرد 

سید محمد حسن صفوی پور

قیصر اصفهانی

*******************

قرار به دل ندارد زمین ، چه نوروزی؟
فلک زناله و آهش غمین ، چه نوروزی؟

سپیدی رخ پردون که نیلگون گردید
به حزن قلب رسول امین ، چه نوروزی؟

رسید لطمه باغبان به بازوی یاسی
فغان ز اندٌه حبل متین چه نوروزی؟ ...

شاعر????

*******************

عيد جديدي آمد و آغاز سالي‌ ست
آقاي من! امسال هم جاي تو خالي ‌ست

وقتي که لب مي‌خندد و دل غرق آه است
يعني که بي تو عيدهاي ما خيالي ‌ست

ما غائبيم از محضرت که روسياهيم
آثار با خورشيد پيوستن زلالي ‌ست

 چشمان تو از غصه هاي ما پر از اشک
اوقات ما از ياد تو اما چه خالي‌ ست!

ماه رُخت را در شب گيسو مپوشان
در شام هجران بي‌گمان صبح وصالي‌ ست

 دل هاي بيدار و ... جهاني چشم در راه
در انتظارت جمعه هاي ما سؤالي ‌ست

این روزها در کوچه های فاطمیه
سهم تو و چشمان تو آشفته حالی ‌ست

چشم انتظارت مانده چشمان کبودی
برگرد، با تو شوکت مولي الموالي‌ ست

یوسف رحیمی

*******************

نوروز ما مثل شب تار است یاران
چشم بهار از گریه خونبار است یاران

جایی كه اشك مرتضی از دیده جاریست
گل هم به پیش چشم ما خار است یاران

تبریك در ماه غم زهرا حرام است
مهدی از این تبریك بیزار است یاران

بی معرفت باشم اگر تبریك گویم
وقتی كه پیغمبر عزادار است یاران

تبریك چون گویم كه دخت مصطفی را
خون جگر جاری به رخسار است یاران

راه گلستان را به روی خود ببندید
زهرا میان درب و دیوار است یاران

زهراست ما را مادر و باید بدانیم
مادر به ما، در حشر غمخوار است یاران

بلبل شده در بوستان همناله باگل
زیرا كه در گلزار، گلزارست یاران

ما چون خریدار غم زهرا نباشیم
زهرا غم ما را خریدار است یاران

روزی كه از فرزند مادر می‌گریزد
زهرا برای دوستان یار است یاران

دریایی از خون جاری از چشم تر ماست
نوروز نه، روز عزای مادر ماست ...
 
 غلامرضا سازگار

*******************

امشب ردیف شد غزلم با نمی‌شود
یا می‌شود تمام كنم یا نمی‌شود

عید است و در چمن خبری از نشاط نیست
یعنی بهار گل ز گلش وا نمی‌شود

عید است و ابرهای جهان گریه می‌كنند
عالم برای فاطمه پروانه می‌شود

زخمیست داغ فاطمه بر سینه‌ی علی
زخمی كه هیچ گاه مداوا نمی‌شود

تنها نه هستی علی از دست رفته است
هستی بدون فاطمه معنا نمی‌شود

لا خیر بعد فاطمه هم بی‌حساب نیست
یعنی كسی برای تو زهرا نمی‌شود

تقویم عمر یاس تو هجده بهار داشت
این راز مبهمیست كه افشا نمی‌شود

این گنج تا قیام قیامت نهفته است
این قبر گوهریست كه پیدا نمی‌شود

باور كنید حكم گذرنامه بهشت
الا به دست فاطمه امضاء نمی‌شود

دوزخ كنار می‌كشد از نام پاك او
آتش حریف دختر طاها نمی‌شود

امیدوار، روز قیامت به دست كیست
چشمی كه در عزای تو دریا نمی‌شود

برگرد یاس پرپر گلخانه‌ی رسول
در سینه‌ی علی غم تو جا نمی‌شود

امشب سپیده سر زد و روشن نشد چراغ
از گوشه بقیع علی پا نمی‌شود

عباس شاهزیدی (خروش اصفهانی)

*******************

دلم گرفته خدایا، چگونه عید بگیرم؟
رسیده ماتم زهرا، چگونه عید بگیرم؟

به یاد ماتم مادر، شکسته شد دل مهدي
 در این مصیبت عظمی، چگونه عید بگیرم؟

عزیز جان پیمبر، انیس و مونس حیدر
شدي فسرده ز غمها، چگونه عید بگیرم؟

زدند آتش کین بر در سراي تو دو نان
تو سوختی ز غم آنجا، چگونه عید بگیرم؟

شدي شهیده و بعد از تو دشمنان تو گفتند
علیست بیکس و تنها، چگونه عید بگیرم؟

حسن ز غصه پریشان، حسین غمزده گریان
به ناله زینب کبري، چگونه عید بگیرم؟

محمد حسن زاده

*******************

دل مرا ز غم ای شیعیان بهاری نیست
مرا ز غصه كنون با بهار كاری نیست

بپا شده است به عالم عزای دخت نبی
كه شیعه را به دل از این عزا قراری نیست

شكستن در و آن حرمت حریم رسول
به یادم آمد و بر اشكم اختیاری نیست

همیشه در همه جا حضرت علی می‌گفت
مرا چو فاطمه یاری و غمگساری نیست

چو دیده‌ی حسنین و علی و زینب، آه
برای دخت نبی چشم اشكباری نیست

چگونه عید بگیرم كنون كه چون مهدی
ز داغ فاطمه محزون و سوگواری نیست

لباس مشكی خود را به تن كن ای راضی
كه از تو غیر عزا داری انتظاری نیست
    
محمد حسن زاده (راضی اصفهانی)

*******************

در این بهار كه با فاطمیه گشته قرین
نسیم و سبزه و گل سوگوار فاطمه‌اند

فقط نه یاس لباس كبود كرده به تن
كه لاله‌های جهان داغدار فاطمه‌اند

كبوتران حرم سر به زیر پر، خاموش
چو بلبلان چمن غمگسار فاطمه‌اند

به قطره قطره شبنم چو بنگری بینی
كه شاخه شاخه‌ی گل اشكبار فاطمه‌اند

ز جان و دل همه‌ی شیعیان به شورو نوا
بیاد رنج و غم بی‌شمار فاطمه‌اند

سخا سعادت عالم نصیب آنهاییست
كه عاشق علی و دو ستار فاطمه‌اند

سخا

*******************

شیعیان عید آمد و این عید توام با عزاست
فاطمیه آمد و در هر كجا غوغا به پاست

از برای شیعیان امسال هرگز عید نیست
چون عزای دختر خیر البشر، خیر النساست

ای عزاداران عزای فاطمه بر پا كنید
مهدی صاحب زمان در این عزا صاحب عزاست

فاطمیه همزمان گردید با فصل بهار
جای تبریك و تحیت تسلیت گفتن بجاست

جای رخت شادمانی رخت غم بر تن كنید
بزم شادی و طرب بر پا نمودن نابجاست

مادر سادات را كشتند از راه ستم
سر به سر عالم از این جور و جفا ماتم‌سراست

ای فریور هر كسی در راه حق كوشش كند
اجر و مزد او به روز حشر در نزد خداست

محمد علی فریور

*******************

به پاس حرمت زهرا شما در این نوروز
كنید مجلس ماتم به پا در این نوروز

به محض پاس شعایر كنید از دل و جان
سخن ز عید و بهاران رها در این نوروز

به تن كنید و به گردن چو ما بیاویزید
لباس ماتم و شال عزا در این نوروز

سخن ز عشرت و شادی مگوی و محزون باش
برای حضرت خیر النسا در این نوروز

مگر كه نیست مدینه ز داغ لاله غمین
گذر به دشت و دمن‌ها چرا در این نوروز؟

برای آن ستمی كز جفا به فاطمه شد
بنال تا كه توانی دلا در این نوروز

ز شور ساز مخالف از آن حجازی‌ها
بدل به نغمه غم شد نوا در این نوروز

ببار ابر بهاران و سیل جاری كن
به سان دیده مولای ما در این نوروز

لب از طراوت و شادی ببند ای آذین
زبان واژه به مویه گشا در این نوروز

سید مرتضی منصوری(آذین اصفهانی)

*******************

چگونه عید بگیرم به فصل ماتم تو
به صحن سینه به پا گشته خیمۀ غم تو

چگونه عید بگیرم اگر چه نوروز است
میان هجمۀ اندوه و درد و ماتم تو

جهان نشسته به سوگ و مَلَک گرفته عزا
در این مصیبت عظما، ز داغ اعظم تو

صدای گریۀ مهدی صلا زند بر خلق
نه فاطمیه، که باشد مه مُحّرم تو

نمک به زخم دل تو نمی زنم هرگز
خدا کند که همیشه شویم مرهم تو

کسی که حُرمت داغ تو را نگه دارد
چشد زُلال محّبت ز آب زمزم تو

خدا کند که دلم عاقبت به خیر شود
به بزم سوگ و عزایت، به زیر پرچم تو

بلند قامت عصمت، تو سر فرازم کن
که سر فراز شده دین، ز قامت خم تو

دوباره حسّ غریبی بود «وفائی»را
هماره اشک فشاند به عمر مبهم تو

سید هاشم وفایی

*******************

بهارِ خانه ی ما رفت و باغ مان پژمرد
گلِ همیشه بهاری که ناگهان پژمرد

همان که وقت سحر ربّنا به دل می کاشت؛
همین که گفت زِ جان «صاحب الزّمان»، پژمرد

همان که وقت اذان، می رسید و گل می داد؛
شنید «أشْهَدُ أن لا...» به گوشِ جان، پژمرد

طلوع خانه ی ما بود و در غروبی رفت
و بذر نور که پاشید و... باغبان پژمرد

کویر ساکت ما را که پُر هیاهو کرد
به روی تخت، قناری، ترانه خوان پژمرد

و آرزوی شهادت همیشه با او بود
و شمعْ آب شد و خاموش و... شمعدان پژمرد

بهار آمد و او رفت و فاطمیّه رسید
دوباره کوچه... لگد... درد... آسمان پژمرد

فاطمه دبیری

*******************

عید آمد و دلھا پر از شور و نوا شد
توأم نواي شادي ما با عزا شد

اي وا مصیبت زھراي اطھر
گشته شھید از جور ستمگر

عید آمده است و شیعیان با دیده تَر
گشته عزادار از غم زھراي اطھر

زار و پریشان میزنند از غصه بر سر
در کوي و برزن محفل ماتم بپاشد

اي وا مصیبت زھراي اطھر
گشته شھید از جور ستمگر

شد فاطمیه ھمزمان با عید نوروز
سوزد دل اھل ولا زان داغ جانسوز

داد از جفاي ملحدان آتش افروز
ز آنان به فرزند پیمبر این جفا شد

اي وا مصیبت زھراي اطھر
گشته شھید از جور ستمگر

عیدست و دل با ماتم و مِحَنت قرین است
ھر دل در اینجا از غم زھرا حزین است

آري پیام شیعه بر عالم چنین است
گرید که مظلوم از جھان خیرالنساء شد

اي وا مصیبت زھراي اطھر
گشته شھید از جور ستمگر

از بھر زھرا شیعیان زاري نمایید
خون جگر در ماتمش جاري نمایید

از داغ جانسوزش عزاداري نمایید
زھرا شھید از کینه قوم دغا شد

اي وا مصیبت زھراي اطھر
گشته شھید از جور ستمگر

ناظر نائینی

*******************

دلا بنال كه غم با نشاط توام شد
عزای حضرت زهرا و عید با هم شد

نوای شادی اهل ولا در این نوروز
ز داغ دخت پیمبر بدل به ماتم شد

ز سوگ حضرت صدیقه كار ما این عید
كشیدن از دل خود آه و خوردن غم شد

ز داغ فاطمه نوروز شیعیان علی
در این بهار، غم‌انگیز چون محرم شد

فغان كه دامن دلهای زار غمزدگان
در این مصیبت عظمی ز اشك چون یم شد

گریست ساقی كوثر ز داغ همسر خویش
روان ز دیده او اشك همچو زمزم شد

نخواست شادی نوروز را چو ناظر دید
نشاط عید و غم آن شهیده توام شد

سید محمود مرتضوی نایینی (ناظر)

موضوعات مرتبط: فاطمیه و نوروز

برچسب‌ها: اشعار فاطمیه و نوروز مهدی وحیدی