آموزش مداحی و اشعار مذهبی

اي شيعيان امشب شب سوم مولاست
گيسـو پريشان بـر پدر زينب کبراست
واويلتا واويلتا آه و واويلا(۲)

*****
از بس‌ که خون جاري شده از سر مولا
گرديده قطـره قطـره آب، پيکـر مولا
واويلتا واويلتا آه و واويلا(۲)

*****
در کوفه غربت علي دارد اين تفسير
پاداش مـولا داده شد از دم شمشير
واويلتا واويلتا آه و واويلا(۲)

*****
اي اشک غربتت روان يا ابوفاضل
بهر پـدر قرآن بخـوان يا ابوفاضل
واويلتا واويلتا آه و واويلا(۲)

*****
آتش به دل‌ها مي‌زند ناله ي زينب
اي چاه کوفه گريه کن بر علي امشب
واويلتا واويلتا آه و واويلا(۲)

*****
امشب يتيمـان سر به ‌سر، يا علي گويند
محراب و مسجد تا سحر يا علي گويند
واويلتا واويلتا آه و واويلا(۲)

*****
ديگر نمي‌گريد علـي در دل صحـرا
ديگر نمي‌خندد به او قاتل زهرا
واويلتا واويلتا آه و واويلا(۲)

موضوعات مرتبط: اشعارشب بیست وسوم

برچسب‌ها: سینه زنی شب بیست وسوم ماه مبارک رمضان

      به خاک تربتت بابا نهادم تا سر خود را
      شنیدم نالۀ جانسوز زهرا مادر خود را

      نگه بر دیدۀ گریان مادر کردم و دیدم
      که می شوید زاشک دیده زخم شوهر خود را

      امامی مهربان بودی که کردی در شب قتلت
      به آب و دانۀ مرغان سفارش دختر خود را

      به یاد غربت مادر فتادم پای تابوتت
      چو دیدم گریه های بی صدای خواهر خود را

      ملاقات خدا رفتن عذار لاله گون خواهد
      از آن شستی به خون، در سجده روی انور خود را

      زتو پوشید دائم روی سیلی خورده را مادر
      تو هم امشب نشان او مده زخم سر خود را

      به گلزار جنان محسن در آغوشت چو بنشیند
      ببوس از جانب من روی تنها یاور خود را

      تو پیشانی سپر کردی به شمشیر عدو، من هم
      نهم با کام عطشان زیر خنجر حنجر خود را

      بود در خاطرم زخم جبینت خاصه آن ساعت
      که گیرم در بغل نعش علّی اکبر خود را

      یتیمان بر تو آوردند شیر و یاد من آمد
      که باید پیش تیر از شیر گیرم اصغر خود را

      زبان طبع (میثم) را به محفل ها دُر افشان کن
      که ریزد بر قدوم خاندانت گوهر خود را

   غلامرضا سازگار

*****************************

      بی آشنا مانده غریبی بین خلقت
      دیگر نمی آید صدای پای غربت

      چندیست مانده سفره ها بی نان و خرما
      دیگر ندارد کوفه شبگرد محبت

      بعد از تو باید سرکند با خاک غم ها
      آن سر که بر دامان مهرت داشت عادت

      رفتی و هرگز چشم این دنیا نبیند
      شاهی بریزد با گدا طرح رفاقت

      هر وقت می آمد حسن هجده گل یاس
      میریخت روی قبر تو با اشک حسرت

      دست خدا افتاد از پا بین کوچه؟
      باید شنید از ریسمان ها این حکایت

      رفتی و خار از چشمهای تو در آمد
      در پای طفلی رفت هنگام اسارت

    موسی علیمرادی

*****************************

      فضای تو چقدر غم فزاست ای کوفه
      بگو امام غریبت کجاست ای کوفه

      صدای یا ابتا از خرابه ها آید
      تمام شهر پر از این صداست ای کوفه

      قسم به شام غریبان مرتضی، سه شب است
      که سفرۀ فقرا بی غذاست ای کوفه

      هنوز از جگر نخل های تو به فلک
      صدای نالۀ شیر خداست ای کوفه

      دل شکسته یتیمی نسشته چشم به راه
      هنوز منتظر مرتضاست ای کوفه

      به اشگ غربت و خون سر علی سوگند
      تو را نه دوستی و نه وفاست ای کوفه

      زدست مردم نامرد تو علی چه کشید
      که مرگ خود ز خداوند خواست ای کوفه

      چرا علی دل شب دفن شد جواب بده
      مگر نه او شه ارض و سماست ای کوفه

      گذشت هر چه شد، از زینبش تلافی کن
      اگر چه کار تو جور و جفاست ای کوفه

      بیا و بعد علی با حسین خوبی کن
      که از تو خون جگر مجتباست ای کوفه

      روا بود که خرابت کنند از ریشه
      ز بس تو را ستم نارواست ای کوفه

      ز بی وفائی و جور و جفای مردم تو
      هماره ناله «میثم» به پاست ای کوفه

       غلامرضا سازگار

*****************************

خانه با رفتنت این بار به هم ریخته است
شهر بی حیدر کرار به هم ریخته است

پدرم نبض زمان بودی و با رفتن تو
سحر و روزه و افطار به هم ریخته است

هرکسی دید پدر، حال مرا گفت به خویش:
دختر فاطمه بسیار به هم ریخته است

بستر خالی تو گوشه این خانه پدر
علتی شد که پرستار به هم ریخته است

بودنت مایه آرامش و آسایش بود
حال با رفتن تو کار به هم ریخته است

حَسَن غم‌زده را بیشتر از زخم سرت
قصه سینه و مسمار به هم ریخته است...

حرفی از کوچه نباید بشود پیش حسین
چون که با گفتنش هر بار به هم ریخته است...

صحبت از کوفه و بازار و اسیری کردی
از همان لحظه علمدار به هم ریخته است...

گفته‌ای کوفه میارند مرا طوری که
همه کوچه و بازار به هم ریخته است...

 مهدی نظری

موضوعات مرتبط: اشعارشب بیست وسوم

 غير از تو اي خدا به کسي رو نمي زنم
جز در مقام قرب تو زانو نمي زنم

با کشتي شکسته ز امواج معصيت
جز در کرانه هاي تو پهلو نمي زنم

بعضي مواقع از سر تکرار معصيت
با غافلين درگه تو مو نمي زنم

با اين که روسياه ترين خلق عالمم
چنگي به غير نغمه ي «ارجو» نمي زنم

خواهي مرا بري به جهنّم ببر ولي ...
... اين را بدان که بانگ هياهو نمي زنم

اين بار اگر ردم نکني قول مي دهم
سنگي دگر به روي ترازو نمي زنم

تنها اميد من پسر فاطمه بُوَد
بيهوده دل به اين سو و آن سو نمي زنم

امشب دلم کبوتر بام رضا شده
پَر جز هواي ضامن آهو نمي زنم

زهر جفا توان پرش را گرفته بود
مانند مادرش کمرش را گرفته بود

محمدفردوسي

 

*************************

 رويم نميشود که بگويم مرا ببخش
با اين همه گناه وليکن خدا ببخش

شايد دلت گرفته ازاين توبه هاي سست
اينبار چندمين ولي آخر بيا ببخش

اي مهربان عرش نشين اي هميشه خوب
اين بنده ي به خاکِ غم افتاده را ببخش

شايد چنان بدم که نميخواهي اي عزيز!
از جرمهام بگذري ، اما چرا؟ببخش

حالا تو هستي و من و تصميم آخرت
يا غرق کن درون عذابم...ويا ببخش

کوه گناه خالص و خوبي همه ريا
رويم نميشود که بگويم مرا ببخش
 
علي اکبر ذاکري

*************************

 پيش تو از هرحرکتم شرمنده ام
از خُلق و خوي و خصلتم شرمنده ام

تو باز راهم دادي و بدتر شدم
از اينکه دادي فرصتم شرمنده ام

هرچه دلم مي خواهد اجرا مي کنم
اما قسم،از عادتم شرمنده ام

من را غلام هيئت تو خوانده اند
با اينکه هر شب هيئتم ، شرمنده ام

تنبيه تو تاثير در کارم نداشت
من بنده اي بي غيرتم، شرمنده ام

گوشم بدهکارت نشد بهتر شوم
حرفت نرفته در کتم ،شرمنده ام

حس مي کنم هستي ،ولي رد مي شوم ...
انجا که در معصيتم،شرمنده ام

روحم ،دلم ،جسمم،همه با هم شدند
آخر کلام صحبتم ، شرمنده ام

جواد ديندار

*************************

    بدم، مرا بـه پيمبـر ببخش يـا الله
 به اشک ديـده حيدر ببخش يا الله

  تمام دار و نـدارم محبت زهراست
   مرا بـه سـوره کوثـر ببخش يا الله 

 به اشک چشم حسين و حسن قبولم کن
 مرا بـه اين دو بـرادر ببخش يا الله

  بـه درگـه تــو گنـاه مکـرر آوردم
 مرا به عفـو مکـرر ببخش يــا الله

 ببر به کرب‌وبـلا زائر حسينـم کن
  به آن ضريح مطهر ببخش يـا الله

  به دست‌هاي علمدار کربلا سوگند
   به حرمت علـي‌اکبر ببخش يـا الله

به بانگ العطش نازدانه‌هاي حسين
  به خون حنجر اصغر ببخش يا الله

  به سيدالشهـدا و به خـون حنجر او
 که شد بريده ز خنجر ببخش يا الله

 به لحظه‌اي که سر نيزه گشت با زينب
 سـر حسين، بـرابـر، ببـخش يا الله

 به خون ميثم تمّار، جرم «ميثم» را
 به روي او تـو نياور؛ ببـخش يا الله

غلامرضاسازگار

 

*************************

 جاري‌ست چو باران عرق شرم به رويم
  از عفـو تو يـا از گنـه خويش بگويم؟

  تـرسم نگذارنـد بـه فــرداي قيـامت
  يک برگ گل از باغ وصال تو ببـويم

 کوري به از آن کز کرمت چشم بپوشم
  لالي بـه از آنـم کـه ثنـاي تو نگويم

تو زود رضا مي‌شوي از بنده ولي من
  ديرآمده‌ام تـا که رضاي تـو بجـويم

 من رو به در غيـر تو بردم، تو ز رحمت
 آغوش گشودي کـه بيـا باز به سويم

 خواهم که حضور تو کنم سفره دل، باز
 ترسـم کـه گناهـان بفشارنـد گلويم

صد سالـم اگـر در شـرر نـار بسوزي
   از دوستي‌ات کم نشود يک سرِ مويم

  بر خاک درت ريخته‌ام اشک خجالت
  اين اشک نکوتـر بود از آب وضـويم

 پرونـده تـاريک مــرا اشک نشويـد
 بگذار که در چشمه عفو تـو بشويـم

  صد بار خطا ديده‌اي از «ميثم» و يک بار
  نگذاشتـي از لطـف بيـارند بـه رويم

غلامرضاسازگار

*************************

 يا رب از فرط گنه نامه سياهم چه كنم
گر نبخشى ز ره لطف گناهم چه كنم

بسته گرديده زهر سو به رُخم راه نجات
ندهى گر تو در اين معركه راهم چه كنم

جز تو ما را نبود پشت و پناهى به جهان
بى پناهم ندهى گر تو پناهم چه كنم

يوسف افتاد بچاه از اثر بى گنهى
من ز فرط گنه افتاده به چاهم چه كنم

بخشش و لطف تو پاينده تر از كوه بود
من كه ناچيزتر از يك پَرِ كاهم چه كنم

به هدف گر نخورد تير دعايم هيهات
به اثر گر نرسد شعله آهم چه كنم

سايه لطف تو از لطف اگر روز معاد
نشود شامل احوال تباهم چه كنم

كس به روى من «ژوليده» نگاهى نكند
نكنى گر تو هم از مهر نگاهم چه كنم

ژوليده نيشابوري

*************************

 من از خجالت گرم گناه لبريزم
من از تغافلِ عفو اله لبريزم
بجز شکست ندارد نتيجه کردارم
تلاشِ جاهلم از اشتباه لبريزم

بجز ندامت از اين سينه برنمي خيزد
غبار آينه هستم از آه لبريزم
کسي که همسفرم شد به دردِسر افتاد
مسير غفلتم از کوره راه لبريزم

نگاهِ منتظرم از اميد سرشارم
اميدِسرشارم از نگاه لبريزم
نوشته اند مرا سرنوشتِ يوسف شهر
زِ نابرادري و گرگ و چاه لبريزم

رضا جعفري

*************************

 هزار مرتبه کردم فرار و ديدم باز
تو از کرم به من آغوش خويش کردي باز

به لطف و رحمت و عفو و کرامتت نازم
که مي‌کشي تو ز عبد فراري خود ناز

جسور کس چو من و مهربان کسي چو تو نيست
که با همه بدي‌ام باز با تو گفتم راز
 
چه حکمتي است که در لحظه شروع گناه
تو مي‌کني کرم و عفو خويش را آغاز
 
هنوز باز نگشته، تو مي‌گشايي در
هنوز توبه نکرده، مرا دهي آواز
 
اگر سؤال کني من کي‌ام، تو کي؟ گويم
منم ذليل گنه، تو عزيز بنده‌ نواز
 
تو دست لطف گشودي و آشتي کردي
من از چه دست نکردم به جانب تو دراز
 
نخوانده‌ام به همه عمر، يک نماز درست
 هم از خدا خجلم، هم ز خويش، هم ز نماز
 
به جاي آنکه بسوزاني‌ام به نار جحيم
مرا به آتش مهر و محبتت بگداز
 
به طاير دل «ميثم» پري عنايت کن
که بـا کبوتر صحن علي کند پرواز

غلامرضا سازگار

*************************

 درى بگشا زرحمت يا الهى
به روى بى پناه عذرخواهى

نوازش كن تو بارى خسته اى را
عنايت كن تو دل بشكسته اى را

خداوندا زدوشم بار بردار
به روز حشرم از ذلت نگه دار

در اين ملك فنا من بى نوايم
اسير نفس و دربند هوايم

دريغ از من مكن يا رب عطا را
بشوى از دفترم جرم و خطا را

طبيبا اى شفاى دردمندان
كريما اى اميد مستمندان

ببخشا از گنهكاران گناهان
بگير از لطف، دست بى پناهان

پريشان خاطران را شاد گردان
گرفتاران زبند آزاد گردان

انصاريان

*************************

 غرق گنه نااميد مشو زدرگاه ما
كه عفو كردن بود در همه دم كار ما

توبه شكستى بيا هرآنچه هستى بيا
اميدوارى بجوى زنام غفّار ما

بنده شرمنده تو، خالق بخشنده من
بيا بهشتت دهم مرو تو در نار ما

در دل شب خيز و ريز قطره اشكى ز چشم
كه دوست دارم كند گريه گنهكار ما

خواهم اگر بگذرم ز جمله عاصيان
كيست كه چون و چرا، كند زكردار ما

خانم سادات

 

 

 

موضوعات مرتبط: مناجات با خدا

 الهي بنده اي گم کرده راهم
بده راهم که سر تا پا گناهم
الهي بي پناهان را پناهي
پناهم ده پناهم ده پناهم

تو از سوز دل زارم گواهي
که من از رحمت عامت گواهم
الهي هر جه هستم هر که هستم
تويي بخشنده ومن عذر خواهم

زبار معصيت خم گشته پشتم
ترحم کن تو بر حال تباهم
به اب رحمتت کن رو سپيدم
که من از فرط عصيان رو سياهم

اگر عمري خطا کردم الهي
کنون پي بر ده ام بر اشتباهم
پشيمانم ز اعمال بد خويش
نجاتم ده که من در قعر چاهم

شده روزم سيه تر از شب تار
به غفلت رفته از کف سال و ماهم
کسي غير توام فرياد رس نيست
به فريادم برس چون بي پناهم

نخواهد کرد کس بر من نگاهي
تو از راه عطو فت کن نگاهم
دعايم را اجابت کن خدايا
که عالم تيره شد از دود اهم

حميدکريمي

************************

 دوباره سفره ي اشک است و فيض ماه خودم
دوباره نيمه شبي و بساط آه خودم

رسيدم اول کاري که معترف بشوم
نشان به کس ندهم نامه ي سياه خودم

کسي به جز تو خبردار نيست از حالم
ميان محکمه آرم که را گواه خودم ؟

قشون اشک فرستاده ام به درگاهت
ذليل عفو توام با همه سپاه خودم

به من تو راه نشان دادي و نفهميدم
فقط دويدم و رفتم به کوره راه خودم

چه ظلم ها که نکردم به خود در اين دنيا
چه چوب ها که نخوردم من از نگاه خودم

حيا نکردم و دنبال معصيت رفتم
شدم من عبد فراري و دل بخواه خودم

چه صبر داري و خسته نمي شوي از من
خودم که خسته ام از اين همه گناه خودم

تمام ترس من اين است مرگ من برسد
که پي نبرده ام آن دم به اشتباه خودم

به دست هاي خودم ساختم قفس ها را
ببين که حبس شدم در ميان چاه خودم

" بجز حسين مرا ملجا و پناهي نيست "
بگو به من که : بيا بنده در پناه خودم

ميان قبر بگويم حسين و گريه کنم
دلم خوش است به اين اشک گاه گاه خودم

رضارسول زاده

************************

 باز کن در که گداي سحرت برگشته
عبد عصيان زده و در به درت برگشته
بنده ي بي خرد و خيره سرت برگشته
سفره را چيدي و ديدم نظرت برگشته

اصلا انگار نه انگار گنه کارم من
به تو اندازه ي يک عمر بدهکارم من

گرچه آلوده ام و خار ولي برگشتم
طبق آن فطرت پاک ازلي برگشتم
ديدم از غير درت بي محلي، برگشتم
دستِ پر هستم و با نام علي برگشتم

از عقوبات من غم زده تعجيل بگير
عبد آلوده پشيمان شده تحويل بگير

بنده وقتي که فرو رفت به مرداب گناه
خواست از چاله در آيد ولي افتاد به چاه
واي از دست رفيقي که مرا برد ز راه
من زمين خوردم و او جاي دعا کرد نگاه

حرف پرواز زد اما همه طنازي بود
دوستت دارمِ آن دوست ،دغل بازي بود

هيچ کس با دل من هم دل و همراز نشد
اين در آن زدم اما گره ام باز نشد
اين پر سوخته وقتي پرِ پرواز نشد
سدّ راه گنه خانه برانداز نشد

ناگهان هاتفي از سوي خدا گفت بيا
گفتم آلوده ام و پر ز خطا گفت بيا

حال من آمده ام حالِ مرا بهتر کن
ديگر از دست خودم خسته شدم باور کن
با چنين بنده که داري به مدارا سر کن
دم افطارم و مست مي کوثر کن

کوثر از اشک حسين است خدا ميداند
که علي ريخته و فاطمه ميگرياند

گرچه اندازه ي يک کوه گنه سنگين است
آشتي با تو هميشه مزه اش شيرين است
سفره اي را که تو چيدي چقدر رنگين است
آخر کار هر آن کس که بيايد اين است

اولين قطره ي اشکي که ز چشمت ريزد
بهر امداد به او فاطمه بر ميخيزد

شاعر:?????

************************

  فعل مرا ديدي ولي چيزي نگفتي
بنده همان بنده ، خدا مثل هميشه
از ما توسل از تو لطف و دست گيري
آقا همان آقا ، گدا مثل هميشه

***

ممنون از اينکه دست ما را رو نکردي
مثل هميشه باز هم ستار بودي
چه خوب شد در معصيت مرگم نيامد
ممنون از اينکه باز با ما يار بودي

***

با اين گناهاني که من انجام دادم
باور نميکردم که دستم را بگيري
تو آن قدر لطف و کرامت پيشه اي که
روزي هزاران بار توبه ميپذيري

***

جا مانده بودم تو مرا اينجا رساندي
من خواب بودم تو مرا بيدار کردي
وقتي سحر هاي مناجاتت نبودم
آن شب به جاي من ، تو استغفار کردي

***

آن قدر خوبي ِ مرا گفتي به مردم
آنقدر که حتي خودم هم باورم شد
آه اي کرامت پيشه ديدي آخر کار
اين مهرباني هاي تو دردسرم شد

***

هر چند از دست خودم دل گيرم اما
احساس دلتنگي در اين شب ها نکردم
سوگند بر سجاده خانوم رقيه(س)
من مهربان تر از خودت پيدا نکردم

***

در را به روي ما گنه کاران نبنديد
ما هم دلي داريم گرچه رو سياهيم
گفتند اينجا بار عصيان ميپذيرند
ديديم بيش از عالمي غرق گناهيم

علي اکبرلطيفيان

************************

 گرچه پرم وا ميشود با ذکر استغفارها
پرواز دشوار است با سنگيني اين بارها

گرچه تو خوبي من بدم هربار گفتي آمدم
توفيق پيدا کردم از فيض نگاه يارها

صد بار گفتم عاقبت يک بار تويه ميکنم
آخر نمي آيد چرا يک بار، اين يک بارها

من هرکجا که رو زدم رويم خريداري نداشت
پس بعد از اين ديگر بس است رفتن سوي بازارها

دل مرده گشتم از گناه دل خسته ام از اشتباه
ديگر نمي لرزد دلم از دوري دلدارها

وقتم کم و راهم دراز با اين گدا قدري بساز
هر جا روم سد ميکند راه مرا ديوارها

سودي نمي بخشد اگر شب زنده داري ها من
پس خوش به حال لذت خوابيدن هشيارها

گاهي ادا گاهي قضا گاهي خدا گاهي خطا
خسته شدم جان خودم از اين همه تکرارها

گيرم مددکاري براي کار من پيدا نشد
نام علي وا ميکند آخر گره از کارها

ذکر و دعاي بي علي مثل غذاي بي نمک
از برکت نام علي شيرين شود گفتارها

من سال ها ديوانه ي ايوان طلاي حيدرم
عشق است با نام علي سرها رود بر دارها

گفتم مرا يک کربلا مهمان کن و جانم بگير
بس کن برايم ناز را در پاي اين اسرارها
 
اجرا شده توسط حاج منصور ارضي در شب بيست و يکم ماه رمضان

************************

 شباي اشک و مناجات اومده
دوباره دلم به ميقات اومده
اين شبا با اميد عنايت و
کرم مادر سادات اومده

اومده دلم با اشک و التماس
ميون اين دلاي خدا شناس
اگه اينجا خدايي نشه دلم
پس پناهگاه گنه کارا کجاس؟

اومدم با کوله باري از گناه
با دلي آلوده و رويي سياه
اومدم تا ميون خوبات يه شب
بنده ي بي پناهو بدي پناه

اومدم بهت بگم خيلي بدم
به تموم دنيا جز تو رو زدم
اما اين دفعه به عشق بندگيت
در خونه ي تو مولا اومدم

اونقده رئوفي و بنده نواز
رد نمي شه پيش تو دست نياز
اومدم تا بچشوني به دلم
لذت عبادت و ذکر و نماز

چشم من گواهِ احوال منه
رو سياهيم، مال اعمال منه
اما پر زدم اگه تا مهمونيت
عشق فاطمه پر و بال منه

بدون معطّلي يادم دادي
آره من بدم ولي يادم دادي
وقتي که سرشتي آب و گلمو
يادته علي علي يادم دادي

گفتي مي خوام هميشه با من باشي
به دور از درد و غم و محن باشي
به کارت گره نمي افته اگه
هميشه تو سايه ي حسن باشي

اگه حرف عشقت اومده وسط
من مي خوام براي تو باشم فقط
دستمو بذار تو دستاي حسين
شبيه شهيدا تا آخر خط

يه نگاش حلال مشکلاتمه
اشک روضه هاش آب حياتمه
دنيا و آخرتم غم ندارم
تا حسين سفينه النجاتمه

منم اون کبوتر امام رضا
که ميام از سفر امام رضا
ايشالا روزي اين شبام بشه
آخرش يک نظر امام رضا

کاش مي شد جامون تو آسمون باشه
گوشه ي محراب جمکرون باشه
کاش مي شد دلاي ما هر نيمه شب
همسفر با صاحب الزمون باشه

يه سحر بريم پيش امام رضا
يه سحر بريم به سمت کربلا
بشه روزيمون بازم سر بذاريم
روي شش گوشه ي ارباب باوفا

يه سحر بريم با اشک و شور و شين
بشينيم ميون بين الحرمين
دور صحن با صفاش طواف کنيم
تا نفس داريم بگيم حسين حسين

راهي شيم با اشک و آه و زمزمه
سمت مرقد امير علقمه
اونجا که شباي جمعه مي پيچه
پاي سرداب بوي ياس فاطمه

اونجا نوکريمونو نشون بديم
دلمونو دست روضه خون بديم
اگه افتاد نگامون به قتلگاه
روي تل زينبيه جون بديم

گوش کن اين همون صداي هلهله س
يا صداي ناله هاي سلسله س
يا صداي قاري از تو قتلگاه
يا صداي بي کسي قافله ست

خوب نيگا کن اينجا خاک کربلاست
سه روزه تني به خاک و خون رهاست
دستاي بسته ي زينبو ببين
هنوزم سر حسين رو نيزه هاست

نمي گم پرستويي آتيش گرفت
خيمه هاي بانويي آتيش گرفت
ديگه از تنور خولي نمي گم
نمي گم که گيسويي آتيش گرفت

داره مي لرزه زمين و آسمون
ديگه طاقت نداره مادرمون
نمي گم از لب غرق خون عشق
نمي گم از بوسه هاي خيزرون

محمدعلي صولي

************************

 يا رب مرا به سلسله انبيا ببخش
بر شاه اوليا، على مرتضى ببخش

يا رب گناه من بود از كوه ها فزون
جرم مرا به فاطمه، خيرالنسا ببخش

هر كار كرده ام، همه بد بوده و غلط
يا رب مرا تو بر حسن مجتبى ببخش

يا رب اگر كه جود و سخايى نكرده ام
ما را تو بر سخاوت اهل سخا ببخش

يا رب مرا به رحمت بى منتها ببخش
يعنى به ساحت حرم كبريا ببخش

يا رب گناهكار و ذليل و محقّرم
عصيان من به شوكت عزّوعلا ببخش

يا رب تو را به جاه و جلالت دهم قسم
جرم گذشته عفو كن و ماجرا ببخش

يا رب مرا ببخش به اهل صلات و صوم
يعنى به نور صفوت اهل صفا ببخش

يا رب تو را به نور جمالت دهم قسم
كز ظلمتم رهان و به نور هدا ببخش

يا رب به نور ظلمت خاصان درگهت
اين بنده را به ختم همه انبيا ببخش

يا رب از اين معاصى بسيار بى شمار
مستوجب عقوبتم; امّا مرا ببخش

مفتون همداني

************************

 آمدم، آمدم به سوى تو باز
اى خداى كريم بنده نواز

پاى تا سر همه نيازم من
از كرم سايه بر سرم انداز

آبروى گداى خويش مريز
دستم آخر سوى تو است دراز

بسته اى راه نااميدى را
كرده اى چون كه باب رحمت باز

حبيب الله چايچيان

************************

 اي بنده بيا ساکن ميخانه ما باش
ما شمع تو گرديم وتو پروانه ما باش

تا چند خوري باده ز پيمانه اغيار
پيمان بشکن طالب پيمانه ما باش

از عشق مجازي نشود کام تو حاصل
از عشق بتان بگذر و ديوانه ما باش

بيگانه شو از ديده که ناديده ببيني
بيزار تو از ديده بيگانه ما باش

باز است در رحمت ما رحم به خود کن
در دام نيفتاده بيا دانه ما باش

اين کهنه خرابات چرا مي کني آباد؟
بگذر تو ز آبادي و ويرانه ما باش

يک عمر شدي خانه به دوش هوس و آز
يک ماه بيا معتکف خانه ما باش

هر در که زدي دست رد آمد به جوابت
پس منتظر پاسخ جانانه ما باش

ژوليده مشو ريزه خور سفره اغيار
مهمان مني بر سر پيمانه ما باش

ژوليده نيشابوري

************************

 بيا که عبد مطيع خدا شدن خوب است
شبي به خاطر او سر به را شدن خوب است

تمام حرف همين است که گنه نکنيم
ز آن چه نفس بخواهد جدا شدن خوب است

شده به يک سحري صاف کن دل خود را
به آيه هاي خدا با صفا شدن خوب است

به دل حقيقت محبوب را تو پيدا کن
ز عشق هاي مجازي رها شدن خوب است

چرا به پيش خلائق تو خم کني سر خود ؟
شبي مقابل دلدار تا شدن خوب است

صداي اهل قبور است مي رسد بر گوش
که : آي بنده رفيق دعا شدن خوب است

از اين دو ديده به غير از گنه نشد حاصل
ببند چشم ، که اهل بکا شدن خوب است

ببين که قافله ي عمر مي رود از پيش
مرو به خواب که دور از خطا شدن خوب است

مگر که بخت کند رو ، طبيب را بيني
به درد بندگي اش مبتلا شدن خوب است

در اين ليالي رحمت اگر خدا خواهد
مسافر حرم کربلا شدن خوب است

رضارسول زاد

 

 

 

موضوعات مرتبط: مناجات باخدا

  اي خدا ملاقاتت نور ديده مي‏خواهد
نيمه شب مناجاتت دل بريده مي‏خواهد

 اي صفاي نجوايم وي يگانه مولايم
التجاي كوي تو اشك ديده مي‏خواهد

 دانه دانه اشكم بين شبنم سرشكم بين
اين دل سيه، وصلت در سپيده مي‏خواهد

 اي بهار فرجامم منكه خارم و خامم
گلشن بهارت را گل رسيده مي‏خواهد

 شيعه با مناجاتش منتهاي حاجاتش
آبياري سرخ ياس چيده مي‏خواهد

 روح زندگي زهراست جاودانگي زهراست
اين دلم دو عالم را زين عقيده مي‏خواهد

 راز دل نياز عشق خواندن نماز عشق
حالتي مشابه با آن شهيده مي‏خواهد

 هر غم و بلايش را مي‏خرم به جان اما
درك روضه‏هايش را غم كشيده مي‏خواهد

 اي خدا قبولم كن شيعه بتولم كن
امتحان عشقت را برگزيده مي‏خواهد

 با ابوتراب امشب مي‏كنم نوا يارب
عبد خسته زينب سر بريده مي‏خواهد

 اي اميد افطارم وي نويد اسحارم
طلعت رشيدت را دل نديده مي‏خواهد
 

غلامرضاسازگار

*************************

 شب قدر است امشب مست مستم‌ اي خدا با تو
شدم تا مست دانستم كه هستم اي خدا با تو

در اين خلوت تو من يا من تو، انصاف از تو مي‌خواهم
تو با من مست يا من مست هستم اي خدا با تو

 مخواه از من كه هرگز راه عقل و عافيت پويم
كه من ديوانه از روز الستم اي خدا با تو

دويدم سال‌‌ها اما به دور افتادم از كويت
چو افتادم ز پا در خود نشستم اي خدا با تو

سر از خاك زمين تا برگرفتم عشق ورزيدم
ولي آزاد از هر بند و بستم اي خدا با تو

تو هر جا جلوه كردي من تو را ديدم پرستيدم
به هر صورت جمالي مي‌پرستم اي خدا با تو

 محمدخليل مذئب

*************************

 چه شب هايي که پرپر شد چه روزاني که شب کردم
نه عبرت را فراخواندم نه غفلت را ادب کردم

برات من شبي آمد که در آيينه لرزيدم
شب قدرم همان شب شد که در زلف تو تب کردم

شب تنهايي دل بود، چرخيدم، غزل گفتم
شب افتادن جان بود رقصيدم، طرب کردم

تمام من همين دل بود دل را خون دل دادم
تمام من همين جان بود جان را جان به لب کردم

دعايي بود و تحسيني، درودي بود و آميني
اگر دستي بر آوردم، اگر چيزي طلب کردم

تو بودي هر چه اوتادم اگر از پير دل کندم
تو بودي هر چه اسبابم اگر ترک سبب کردم

نظر برداشتن از خويش بود و خويش او بودن
اگر چيزي به چشم از علم انساب و نسب کردم

الهي عشق در من چلچراغي تازه روشن کن
 ببخشا گر خطا رفتم، ببخشا گر غضب کردم

عليرضاقزوه

*************************

 

 روزه هايم اگرچه معيوب است
رمضان است و حال من خوب است

رمضان است و من زلالم باز
صاحب روزي حلالم باز

مي زند موج بي کران در من
پهنه در پهنه آسمان در من

چشم هايم نديدني را ديد
رمضان است و من پر از خورشيد

الفتي پاک با سحر دارم
تشنه ي لحظه هاي افطارم

رمضان است و گفتنم هوس است
راز از تو شنفتنم هوس است

از تو اي با من آشنا! از تو
از تو اي مهربان خدا! از تو

اي خدايي که جود آوردي
از عدم در وجود آوردي

اي خدايي که هستي ام دادي
حرمت حق پرستي ام دادي

اي سئوال مرا هميشه جواب
اي سبب! اي مسبب! اي اسباب!

پيش پايم هميشه روشن باش
با توام من، تو نيز با من باش

در نگاهم گناه مي جوشد
تو نپوشي کسي نمي پوشد

با من اي مهربان، مدارا کن
گره از کار بسته ام وا کن

رمضان است و زنده ام، هستم
گفتگو با تو دارم و مستم

مستم از شربت و شرابي ناب
صمغ خورشيد و شيره ي مهتاب

از شرابي که قسمت من بود
مثل من بود، صاف و روشن بود

از شرابي شبيه آزادي
لطف کردي خودت فرستادي

از شرابي که درد مي افزود
نه زميني، نه آسماني بود

رمضان است و ماه نيمه ي بدر
شب تقسيم زندگي، شب قدر

شب قدر است و من همان تنها
دورم از هي هي و هياهوها

نيست قرآن برابرم امشب
دست مولاست بر سرم امشب

اي خداي بزرگ بنده نواز
خالق خلسه هاي راز و نياز

اولين اشتياق شوق انگيز
آخرين شوق اشتياق آميز

مي چکد شور تو در آوايم
مي زني موج در دعاهايم

هايِ تو هويِ من مرا درياب
خسته ام، خسته، اي خدا درياب

شب قدر است و مي کني تقسيم
برسان سهم دوستان يتيم

سهم من چيست؟ بندگي کردن
پاک و پاکيزه زندگي کردن

بار من اي يگانه سنگين است
سبُکم کن که سهمِ من اين است

شب احيا تو با مني آري
من بخوابم اگر، تو بيداري

لطف داري به دست کوتاهم
مي دهي آنچه را که مي خواهم

اي خدا اي خداي پنهان، فاش
هم در اينجا تو را ببينم کاش

تا بميرم زلال و دل بيدار
مرگ من را بدست من بسپار

بسپارش به من به آگاهي
تا بميرم چنان که مي خواهي

بعد يک عمر خون دل خوردن
مطلع کن مرا شب مردن

اي خدا اي خداي نوميدان
زنده ي تا هميشه جاويدان

اي سزاوار گريه و خنده
مهربان هماره بخشنده

پاکبازم اگر چه گمراهم
از تو غير از تو را نمي خواهم

بار تشويش از دلم بردار
وَ قِنا ربّنا عذاب النّار

شب قدر است و من چنين بي تاب
اِفتَتِح يا مفتّح الابواب...

 مرتضي اميري اسفندقه

*************************

 امشب اي خالق يکتا همه را مي بخشي
در شب قدر،خدايا همه را مي بخشي

اي کريمي که همه ريزه خورخوان توأند
سفره ات هست مهيّا همه را مي بخشي

گر چه ما غرق گناهيم ولي از سر لطف
مي کني باز مدارا همه را مي بخشي

به علي،احمد و زهرا،به حسين و به حسن
تو،به اين حُرمت اَسما همه را مي بخشي

مِهر و کينه دو پر و بال عروج دل ماست
به تولّي و تبرّي همه را مي بخشي

شيعه ي حيدر و آتش ... چقدَر بي معناست
مطمئنّم که به مولا همه را مي بخشي

دست خالي نرود هيچ کسي از اين جا
تو در اين ليله ي احيا همه را مي بخشي

آن قدر لطف و عنايت به همه داري که
نه فقط اهل دعا را همه را مي بخشي

يک نفر گر که دعايش به اجابت برسد
شک ندارم که تو يکجا همه را مي بخشي

به خدايي تو سوگند که در وقت سحر
وسط گريه و نجوا همه را مي بخشي

پر توبه بده تا سوي تو پرواز کنم ...
... تا ببينم که چه زيبا همه را مي بخشي

من زمين خورده ام امّا نه شبيه عبّاس
به زمين خوردن سقّا همه را مي بخشي

محمدفردوسي

*************************

شب قدر است و قدر آن بدانيم
نماز و جوشن و قرآن بخوانيم

به درگاه خدا غفران و توبه
به شرطي که سر پيمان بمانيم

براي پاکي نفس و سعادت
هميشه بهر خود شيطان برانيم

شب تقدير و ثبت سرنوشت است
دعا بر مومن و انسان بخوانيم

براي صيقل روح و روان ها
به دل دريائي ازايمان رسانيم

براي اولين مظلوم عالم
بسي خون دل ازچشمان چکانيم

هزاران لعنت و نفرين بسيار
به قاتلهاي مولامان رسانيم

دراين شبهاتومهدي(عج)راصدا کن
چو يوسف غايب است حيران چنانيم

دعاي اول وآخر ظهور است
که بيش ازاين دراين هجران نمانيم

؛مسافر؛ را بگو ايمان قوي دار
که تاوصلي به اين دامان امانيم

عباس پناه

موضوعات مرتبط: اشعار مشترک شب های قدر

 بس‌که به روي شانه‌ام کوه گنه کشيده‌ام
 شکسته‌ام شکسته‌ام خميـده‌ام خميده‌ام
نويد لطف و رحمت و عفو تو را شنيده‌ام
 اين من و اين عطاي تو اين تو و اين خطاي من

  خداي من خداي من 

  ***

 الـه من! الـه من! الـه من! الـه من!
 نگه مکن نگه مکن بـه نامه سياه من
  دود گنه به سوي تو بسته ره نگاه من
 دست عنايت تو گر شود گره‌گشاي من

  خداي من خداي من

  ***

  رفيق من تويي تويي حبيب من تويي تويي
 قرار من تويي تويي شکيب من تويي تويي
 دواي من تويي تويي طبيب من تويي تويي
 ذکر خوشت بود دوا  به درد بي‌دواي من

  خداي من خداي من

  ***

  تو خالقي تو داوري تو اعظمي تو اکبري
  تو از همـه کريم‌تـر تـو از همـه فراتري
 گمان نمي‌کنم مرا به سوي دوزخت بري
 مگر نه خلق کرده‌اي   بهشت را براي من 

 خداي من خداي من

  ***

   به نـام تـو بـه ذکـر تـو هميشه ابتدا کنم
 به هر نفس که مي‌کشم خدا خدا خدا کنم
 اگر بـري بـه دوزخـم باز تـو را صدا کنم
  رود ز نـار قهر تو  به آسمان صداي من 

 خداي من خداي من

  ***

 اگر به دام معصيت هماره مبتلا شدم
  اگر چه با معايبم اسيـر صد بلا شدم
  با همه روسيـاهي‌ام زائر کربلا شدم
 تو خود بگو چه مي‌شود  ثواب کربلاي من  

   خداي من خداي من

  ***

  چه مي‌شود چه مي‌شود مرا ز من جدا کني
  فراري‌ام فراري‌ام خـودت مـرا صدا کني
  مـرا بـه راه کربـلا بخـواني و صدا کني
  بـه درگـه اجـابتت   همين بود دعاي من 

  خداي من خداي من

غلامرضاسازگار

*********************

 فقيـر و درمانـده گدا و مسکينم
 تمام هستم هست گناه سنگينم
  به نامه‌ام غيـر از گنـه نمي‌بينم
 فقط تو را فقط تو را العفو 
 الهنـا العفو الهنا العفو

 **** 

 دوبـاره برگشتـم دوبـاره راهم ده
 خودت قبولم کن خودت پناهم ده
 ثوابي از رحمت بـه هر گناهم ده
 به درد من ذکرت بود دوا العفو  
الهنـا العفـو الهنـا العفو

   ****

   به عفوت از خجلت هماره آبم کن
 دوباره عبـدت از کـرم خطابم کن
  بگيـر اميـدم را سپس جوابـم کن
 اميد از اين درگاه برم کجا العفو 
 الهنـا العفـو الهنـا العفـو  

****

 هواي نفسم شد به هـر نفس قاتل
  به روي غيـر تـو بسي گشودم دل
   اگر چه من عمري شدم ز تو غافل
  تو خود مرا از لطف بزن صدا العفو
  الهنـا العفـو الهنـا العفــو 

 ****

   پس از هزاران بار که توبه بشکستم
 ره نجـاتم را ز هــر طـرف بستم
  هنـوز هـم يـارب اميــدوار استم
  گفتم و مي‌گويم به هر دعا العفو  
الهنـا العفـو الهنـا العفـو 

 ****

 چو نامـه جرمم سيـه شده رويم
  به درگهت دائم علي علي گويم
  مگر به نـام او رضـاي تو جويم
 شوي به مهر خود ز من رضا العفو

 الهنـا العفـو الهنـا العفـو

  ****

  تن ضعيفم را نظـاره کن يارب
  نامه جرمم را تو پاره کن يارب
  تمام دردم را تو چاره کن يارب
  بسويم از رحمت دري گشا العفو
  الهنـا العفـو الهنـا العفـو
 

غلامرضاسازگار

 

 

 

موضوعات مرتبط: مناجات با خدا

برچسب‌ها: اشعار مناجات با خدا زمزمه

 شب هاي احيا در فراق تو گذر شد
عمرم تباه است و ز هجر تو سپر شد

اي روضه خوان و يوسف زهرا کجايي
آقا بيا روزم شب و شب هم سحر شد

از اول ماه خدا ياد تو هستم
اما چرا اين ناله هايم بي اثر شد

آقا اجازه شب شب قدر است و روضه
از کوفه تا کرب و بلا خاکم به سر شد

مولاي دين رفت و جسارت ها شروع شد
در سينه هاشان بغض مولا پر ثمر شد

اما امان از روضه اي که خون تو گريي
آقا اسارت رفت و زينب در خطر شد

بي تو چه سخت است از سر و سرنيزه گفتن
مولا بيا چون يک سه ساله در به در شد

طشت طلا و خيزران ها بر حسينت
بزم شراب و دختري غرق نظر شد

وقتي جسارت بر سر ببريده کردند
مويش سپيد و زينب تو خون جگر شد

اين بار در شام و پليدي هاي بسيار
گويد رقيه اي پدر وقت سفر شد

مولا حلالم کن ولي اي صاحب من
چشمان زهرا مادرت از گريه تر شد
 

محمد مهدي عبداللهي

********************

 ديدن روي تو بر ديده جلا مي بخشد
قدم يار به هر خانه صفا مي بخشد

بدتر از درد جدايي به خدا دردي نيست
خاک پاهاي تو گفتند دوا مي بخشد

از پس پرده ي غيبت هم اگر باشد ،باز
دست تو هرچه طلب کرد گدا مي بخشد

شب احياست ببين مرده ي عشقت هستيم
کو نگاه تو که جان بر تن ما مي بخشد؟

شب قدر است ولي ما همه پستيم آقا
گوش چشم تو به ما قدر و بها مي بخشد

رو سياهيم ولي دست به دامان توأيم
تو اگر واسطه باشي که خدا مي بخشد

ابر وقتي که ببارد همه جا ميبارد
پس اگر خواست ببخشد همه را مي بخشد

در جواب به عليٍ به علي گفتن ما
مادرت تذکره ي کرب و بلا مي بخشد

 شاعر:؟؟؟؟؟

********************

 آقا بيا که بي تو پريشان شدن بس است
از دوري تو پاره گريبان شدن بس است

کنعان دل، بدون تو شادي پذير نيست
يوسف! ظهور کن که پريشان شدن بس است

يعقوب ديده ام چه قَدَر منتظر شود؟
يعني مقيم کلبه ي احزان شدن بس است

گريه ... فراق ... گريه ... فراق ... اين چه رسمي است؟!
ديگر بس است اين همه گريان شدن بس است

موي سپيد و بخت سياه مرا ببين
ديگر بيا که بي سر و سامان شدن بس است

تا کي گناه پشت گناه ايّها العزيز؟!
تا کي اسير لذّت عصيان شدن؟! بس است

خسته شدم از اين همه بازي روزگار
مغلوب نفس خاطي و شيطان شدن بس است

سرگرم زندگي شدنم را نگاه کن
بر سفره هاي غير تو مهمان شدن بس است

يک لحظه هم اجازه ندادي ببينمت
گفتي برو که دست به دامان شدن بس است

باشد قبول مي روم امّا دعاي تو...
...در حقّ من براي مسلمان شدن بس است

دست مرا بگير که عبدي فراري ام
دست مرا بگير، گريزان شدن بس است

اِحيا نما در اين شب اَحيا دل مرا
دل مردگي و اين همه ويران شدن بس است

آقا بيا به حقّ شکاف سر علي
از داغ هجرت آتش سوزان شدن بس است

محمدفردوسي

موضوعات مرتبط: امام زمان(ع) وشب قدر

برچسب‌ها: اشعار امام زمان(ع) در شب قدر

 الهـي بـه خوبـان عالم قسم
  به هفتاد و دو اسم اعظم قسم
 به عالم به آدم به خاتم قسم
   ز پا اوفتادم تو دستم بگير 

    اجرنا من النار يا مجير

  ***
  دلم گشته بيمار و خواهم دوا
  که جز تو کند حاجتم را روا؟
  به زنجير نفس و به بنـد هوا
  اسيرم اسيرم اسيرم اسير 

    اجرنا من النّار يا مجير

  ***

  به لطف و عطاي تو خو کرده‌ام
  رضــاي تــو را آرزو کـرده‌ام
 بـه درگاه عفـو تـو رو کرده‌ام
 تو عفوم نما و تو عذرم پذير

  اجرنـا من النّار يا مجير

  ***

  منم نخل خشک و گنه، بار من
 اجـل آيـد از بهـر ديـدار من
  تو آگاهـي از جرم بسيـار من
  تو هستي سميع و تو هستي بصير

  اجرنـا من النّـار يا مجير

  ***

 اگر چـه گنهکـار و آلوده‌ام
بـه اميد عفـو تـو آسوده‌ام
  پر از مهر مولا علي بوده‌ام
  از آن دم که مادر مرا داده شير

 اجرنـا من النّـار يا مجير 

  ***

   الهـي! من اقـرار کـردم بدم
   و ليکن تـو گفتـي بيا، آمدم
 به خاک تو روي توسل زدم
 شدم زار و شرمنده و سربه‌زير

  اجرنـا من النّـار يا مجير

    غلامرضاسازگار

 

 

موضوعات مرتبط: اشعار مرتبط بادعای مجیر

برچسب‌ها: اشعار مرتبط بادعای مجیر

گر چه در خاک نهان شد بدن خسته تو
کعبه خلق بود خانه در بسته تو

شمع سان سوختي و آب شدي دم نزدي
که جهان سوخته ازگريه آهسته تو

گر چه آواي اذانت شده بر لب خاموش
مي دمد لاله توحيد زگلدسته تو

کيست تا مثل تو از لطف به قاتل نگرد
اي فداي نگه چشم زخون بسته تو

گل لبخند تو نگذاشت بدانند که بود
يک جهان غصه درون دل وارسته تو

خلق، يک لحظه زدرد دلت آگاه نشد
بي صدا بود زبس گريه پيوسته تو

چه به زهرا گذرد گر بگذارد به جنان
دست بشکسته به پيشاني بشکسته تو

پيش از آن روز که آب و گل ما خلق شود
اشک ما ريخته بر روي به خون شسته تو

"ميثم" سوخته دل را زکرم وامگذار
کز همه رسته و عمري شده وابسته تو

غلامرضا سازگار

موضوعات مرتبط: امام علی(ع) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شام غریبان امیرالمومنین(علیه السلام)

 

      من و ذکر و حمد و ثنایت  تو و لطف و مهر و عطایت
      من و قلبی پر از ولایت      تو و نیمه شب و گدایت
      مران ما را در این دل شب
      الهی یا کریم و یارب
       
      دلم دریای آرزوهاست   سحرها وقت گفتگوهاست
      شبانه آمد بر در تو         کسی که از بی آبروهاست
      ببین بگذشته پاسی از شب
      الهی یا کریم و یارب
       
      گنه کاری از پا نشسته     خطاکاری شد ، دل شکسته
      شدم از خود بیزار و خسته   بدی هایم شد دسته دسته
      ولی از امّیدم لبالب
      الهی یا کریم و یارب
       
      چه اعمالی از من تو دیدی  چه خارهایی از پا کشیدی
      شنیدم در شبهای احیا      بدی ها را یکجا بخشیدی
      من و فریاد ربی یا رب
      الهی یا کریم و یارب
       
      به احسان قدیم الاحسان  قبولم کن ای جان جانان
      که بخشیدی در ماه غفران   رهم دادی در شهر قرآن
      ندارم جز ذکر تو بر لب
      الهی یا کریم و یارب
       
      من و یاری که بی نظیر است   تو و عبدی که سر بزیر است
      مرا اربابی دلپذیر است  ترا بر من خیری کثیر است
      غمت بر دل  نام تو بر لب
      الهی یا کریم و یارب
       
       
      اگر رخصت دهی گدا را    کند از خود راضی خدا را
      به دست آقایم اباالفضل          بگیرم از تو کربلا را
      منم عبد حسین و زینب
      الهی یا کریم و یارب
       
      بحق سلطان خراسان              مرا پایین پا برسان
      به نام نامی رضا جان     شود امشب هر مشکل آسان
      گره بگشا از کارم امشب
      الهی یا کریم و یارب
       
      من و صفای یک نگاهت     تو و این عبد روسیاهت
      اگر نمایی رو سفیدم           مرا بنویسی از سپاهت
      شهیدم کن در راه مکتب
      الهی یا کریم و یارب
       
      دلی دارم مجنون زهرا      غمی دارم محزون زهرا
      علی با دست خلقت خود    مرا کرده مدیون زهرا
      بقربان این دین و مذهب
      الهی یا کریم و یارب
       
      مرا در این شبهای رحمت  فداکن بر بانوی عصمت
      رسان پرونده های ما را      به امضای طاووس جنت
      به مهدی منصورم کن امشب
      الهی یا کریم و یارب

       ژولیده

موضوعات مرتبط: مناجات باخدااشعار مشترک شب های قدر

برچسب‌ها: اشعار مناجات با خدا در ماه مبارک رمضان

نوحه 

شبِ بیست و یک از      ماهِ خوبِ خدا

دل شده نوحه خوان     در غمِ مرتضی

یا علی یا علی

******

از محبین او          دیده دریا بُوَد

هر دلی مجلسِ    ختم مولا بُوَد

یا علی یا علی

******

ای علی جان شده     دل پریشان تو

آتش سینه از           سوز هجران تو

یا علی یا علی

******

ای فدای تو و           ماتم اعظمت

دخترت ناله ها     می زند در غمت

یا علی یا علی

******

در عزای تو ای           مقتدای همه

زنده گردیده باز        روضه ی فاطمه

یا علی یا علی

******

بوده سوغات تو      بهر خیرالنساء

فرق بشکسته و      کوه رنج و بلا

یا علی یا علی

***************************************

نوحه

 

ای ماه کوفه خدا نگهدار      ای چاه کوفه خدا نگهدار

غریب و دل شکسته ام من

بار سفر رابسته ام من

واویلتا آه و واویلا

******

رسیده دیگر صبح وصالم    دل اجل هم سوزد به حالم

آتش زده بر پیکر من

امن یجیب دختر من

واویلتا آه و واویلا

******

منم که چون گل می خندم امشب     دو چشم خود را می بندم امشب

رسیده عطر و بوی زهرا

من می روم به سوی زهرا

واویلتا آه و واویلا

******

گرید به حالم طبیب کوفه        شفا گرفته غریب کوفه

ای ریسمان خدانگهدار

زخم ربان خدانگهدار

واویلتا آه و واویلا

******

چشم ترمن دارد تماشا         زخم سر من دارد تماشا

من که دگر از پا نشستم

علی بی فاطمه هستم

واویلتا آه و واویلا

 

***************************************

زمزمه

 

اگه سرم شکسته ، ز تیغ ابن ملجم

دیدار روی زهرا ، شده برام فراهم

ز دوری نگارم ، دلم گرفته بسیار

حسن حسین اباالفضل ، زینب خدا نگهدار

علی علی علی جان

******

فاطمه جون تو خونم ، خیلی شکست دل تو

دیگه نمی بینم من ، تو کوچه قاتل تو

من با سر شکسته ، تو با قد خمیده

عشقی رو دنیا اینجور ، غریبونه ندیده

علی علی علی جان

******

حالا که من نشسته ، نمازمو می خونم

فهمیدم چی کشیدی ، ای همسر جوونم

با صحنه ای که دیدم ، تو کوچه ها شدم پیر

دستای لاغر تو ، ضرب غلاف شمشیر

علی علی علی جان

 

***************************************

شور

 

کوچه های شهر غم ، دیگه بی مولا شده

یتیما گریه کنید ، غرق خون بابا شده

یا امیرالمومنین

******

صدای علی دیگه ، از تو مسجد نمیاد

توخرابه پیرمرد ، امشب آقا رو میخواد

یا امیرالمومنین

******

روسر علی اگه ، تیغ ابن ملجمه

ولی قاتل آقا ، شده داغ فاطمه

یا امیرالمومنین

******

دیگه بعد دلبرش ، علی همزبون نداشت

نیمه شب ها پا می شد ، نون و خرما بر میداشت

یا امیرالمومنین

******

توی کوچه های شهر ، به یتیما سر میزد

به یاد اون روزی که، زهرا بال و پر می زد

یا امیرالمومنین

******

با چشاش نگا میکرد ، خانومش سیلی می خورد

با همون خاطره ها ، روزی صد دفه می مُرد

یا امیرالمومنین

******

حالا که راحت شده ، از جفا های همه

با یه دنیا اشتیاق ، رفته پیش فاطمه

یا امیرالمومنین

 

 

موضوعات مرتبط: امام علی(ع)

برچسب‌ها: نوحه،شور،زمزمه شهادت امیرالمومنین(علیه السلام)

 

سفره دار خدا امام زمان
دگر امشب بیا امام زمان

شب قدر است هر كجا هستی
التماسِ دعا امام زمان

منكه امشب به یادِ تو هستم
یاد كن پس مرا امام زمان 

دست بر دامنت اگر نرنم
بروم پس كجا؟ امام زمان

آمدم آشتی دهی من را
باخودت، با خدا امام زمان

كاش قرآن به سر بگیرم من
یك شبِ قدر با امام زمان 

جای دوری نمی رود كه كنی
گوشه چشمی به ما امام زمان

خوب شد در شبِ عزای علی
با تو هم هم صدا امام زمان

شبِ تقدیرِ من بیا بنویس
یك سفر كربلا امام زمان

******************

ای عزیز خدا،امام زمان
صاحب روضه ها،امام زمان

شب تودیع حیدر است امشب
جان زهرابیا ،امام زمان

بر سر و سینه می زنی ای وای!
فرق او شد دو تا امام زمان

بین ما هستی و چه تنهایی!
می زنی ضجّه ها امام زمان

از سر شب به یادتان هستم
می کنی یاد ما؟امام زمان

کم ما و کرامتت مولا
نظری بر گدا امام زمان

پرده های گناه باعث شد
از تو هستم جدا امام زمان

می شوم لایق زیارت تو
گر نمایی دعا امام زمان

کاش احیا کنیم یک شب قدر
در کنار شما امام زمان

تو جوادی و من بخیل آقا
جود بی انتها ،امام زمان

امشبی را بیا و بد گذران
سحری با گدا امام زمان

شب قدر است روزیم گردان
عرفه،کربلا، امام زمان

محمدمهدی عبدالهی

موضوعات مرتبط: امام زمان(ع) وشب قدر

برچسب‌ها: مناجات با امام زمان در شب قدر

شاید اجل تو در کمینت باشد
شاید لحظات واپسینت باشد
پس قدر بدان، برای خود کاری کن
شاید شب قدر آخرینت باشد

موضوعات مرتبط: اشعار مشترک شب های قدر

يک بار اگر که با تو شبم سر شود بس است
يا خاک پاي حضرتت اين سر شود بس است

احيا گرفته ام که تو احيا کني مرا
قدرم اگر که با تو مقدر شود بس است

خيري نديده ام من از عمري که بي تو رفت
اين عمر اگر به ديدنت آخر شود بس است

اندازه چکيدن يک قطره اشک هم
محض فراق، چشمم اگر تر شود بس است

نه من که روزه هاي همه روزگار با
يک روز، روزه ي تو برابر شود بس است

امشب مرا بخاطر جدت علي ببخش
آقا که راضي از دل نوکر شود بس است

محمد بياباني

موضوعات مرتبط: امام زمان(عج) - مناسبت هاامام زمان(ع) وشب قدر

برچسب‌ها: اشعار امام زمان(ع) در شب قدر

      نفس آلوده ی نفسم که هوا می خواهم
      عبد شیطان شده ام ،  آه ، خدا می خواهم
      
      نه نمازی ، نه نیازی ، نه دعایی به لبم
      حالت سوز مناجات و دعا می خواهم
      
      هر طبیبی نتوانست مداوام کند
      دلم از درد گرفته ست دوا می خواهم
      
      نه هراسم ز عذاب ست و نه شوقم به وصال
      کمم این است،کمی خوف و رجا می خواهم
      
      بر سر سفره ی احسان تو خوبان جمعند
      بین خوبان سر خوان تو جا می خواهم
      
      گره ی کار به هر واسطه ای وا نشود
      ضامنی مثل غریب الغربا می خواهم
      
      روزه بی روضه صفایی که ندارد اصلا
      اندکی روضه ی شاه شهدا می خواهم
      
      کشته ی کشته ی اشکم که طلب کردم اشک
      طلب عفو جدا ، اشک ، جدا می خواهم
      
      به تو دلداه ام ارباب ، که غیر از این نیست
      از شما کی طلب غیر شما می خواهم؟
      
      نسخه ای ساده علاج دل بیمار من است
      من فقط یک سفر کرب و بلا می خواهم
      
      مظاهر کثیری نژاد

***********************

      بدِ مرا تو به خوبِ خودت بدل کردی
      به وعده های خودت بارها عمل کردی
      
      حقیر بودم اما تو زود نام مرا
      بزرگ کردی و آوازه ی محل کردی
      
      به هر که رو زده بودم مرا معطل کرد
      ولی تو مشکل من را چه زود حل کردی
      
      فرار کردم و با اضطراب برگشتم
      به محض اینکه رسیدم مرا بغل کردی
      
      گناهِ تلخِ مرا با حسین بخشیدی
      حسین گفتم و این زهر را عسل کردی
      
      بیا و قول بده زود کربلا ببرم
      تو که همیشه به قول خودت عمل کردی
      
      محبت علی ازسینه ام نخواهد رفت
      چرا که حب علی را تو لم یزل کردی
      
      به زیر دِین کسی نیستم خدا را شکر
      مرا گدای حسین از همان ازل کردی
      
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب دهم رمضان 93

***********************

      نا امید از خودمم چشم امیدم به خداست
      نفس من عین جفا  و کرمت عین وفاست
      
      هرچه خواهی بدهی بر من بیچاره بده
      هرچه از سوی تو ای دوست رسد خوب و به جاست
      
      سر به زیر آمده ام باز سر افرازم کن
      ای کسی که همه جا پرچم لطفت بالاست
      
      اشتراک من و تو  باعث شرمم شده است
      گنه من به خفا و کرم تو به خفاست
      
      پشت کردند همه عالم  و آدم بر من
      گرچه سخت است  غمی نیست که رویم به خداست
      
      بد زمین خورده دلم گر که چنین می گریم
      که نشان به زمین خوردن آیینه صداست
      
      حاجتی را که روا نیست فزون شکر کنم
      گاه بینایی من کوری چشم گره هاست
      
      گرچه زشت است گناه از من مخلوق ولی
      بخشش از سوی تو ای خالق زیبا زیباست
      
      گر پی مستحقی تا که بر او لطف کنی
      نیست بیچاره تر از من که نیازم به سخاست
      
      هم بلایم بده هم کرببلا حرفی نیست
      درد با عشق حسین بن علی عین دواست
      
      موسی علیمرادی

موضوعات مرتبط: ماه رمضان ومناجات باخدامناجات با خدامناجات باخدا

برچسب‌ها: اشعار مناجات با خدا

      به من عاجز و بیچاره کمک کن آقا
      بین دنیا شدم آواره کمک کن آقا
      
      ناگزیر از همه جا آمده ام خانه تو
      رحم کن بر من بیچاره کمک کن آقا
      
      لحظه ای گرکه رهایم بکنی می افتم
      به من غم زده همواره  کمک کن  آقا
      
      آمدم تا به ابد سائل لطفت باشم
      به من این مرتبه یک باره کمک کن آقا
      
      زحمتم گردن چشمان  حسین  افتاده
      پس به آن مصحف صد پاره  کمک کن آقا
      
      قسمی میدهمت تا نتوانی نخریم
     به همان صاحب گهواره کمک کن آقا
      
      موسی علیمرادی

موضوعات مرتبط: امام زمان(عج) - موضوع آزادمناجات با امام زمان(ع)

برچسب‌ها: اشعار مناجات با امام زمان(علیه السلام)

شبهاي قدر خواندن صد رکعت نماز
قرآن به سر گرفتنِ با سوز و با گداز

صدبار، افتتاح و ابوحمزه و مجير
صدبار خواندن دعا جوشن کبير

با روضه حسين، برابر نمي شود
يا روضه غريبي حيدر نمي شود

شبهاي قدر افضل اعمال ياعلي ست
اشک به حال غربت مولاي ما علي ست

شبهاي روزه، روضه حيدر بجاترست
وقتي خود حسين، عزادار حيدرست

شبهاي قدر اعظم شبهاي ماتم است
باور کنيد حال خدا نيز درهم است

آنقدر که زمين و زمان را به هم زده
آه اي خدا هواي نجف بر سرم زده

يک عمر درد و غربت مولا تمام شد
يک عمر داغ دوري زهرا تمام شد

وقتي به ياد فاطمه از کوچه ها گذشت
بر قلب زخم خورده مولا چه ها گذشت

اي داغ هاي کوچه خدا حافظ شما
اي نخل هاي کوفه خدا حافظ شما

کافيست هرچه بين شما بوده ام اسير
دنياي بي وفـا برو بي علي بمير

عباس گريه ميکند امشب يتيم شد
آه از دل شکسته زينب، يتيم شد

رفته حسين زخـم دلي را دوا کند
 فکري به حال بي کسي مجتبي کند

شبهاي قدر اعظم شبهاي ماتم است
تا وقت صبح روضه بخوانيد هم کم است

امشب خراب و دربه درم يا ابوتراب
دستي بکش به روي سرم يا ابوتراب

باتشکر از شاعر گرانقدر اقای محمد بنواري
جهت ارسال این شعر زیبا

 

موضوعات مرتبط: اشعار مشترک شب های قدر

برچسب‌ها: اشعار مشترک شب های قدر

یکی از قرآن  به سر گرفتن های  خود حقیر

 قرآن ها رو باز کنين مقابل صورت

اَللّهُمَّ اِنّي اَسئَلُِکَ بِکِتابِکَ المُنزَلِ وَ ما فيهِ اسمُکَ الاَکبَرُ و اَسمائُکَ الحُسني وَ ما يُخافُ وَ يُرجي اَن تَجعَلَني مِن عُتَقائِکَ مِنَ النّار.

هرکي هر حاجتي داره الان وقتشه.توذهنت مرور کن.فرج امام زمانمون.سلامتی رهبرمون.شفای مریضا مون.رفع گرفتاری های دنیویمون .
ازدواج جوونامون.سلامتی پدر ومادرامون. من یه دقیقه سکوت میکنم.هرکی هر حاجتی داره توذهنش بیاره .

قرآن هارو روي سر بگذارين

اَللّهمَّ بِحَقِّ هذاالقُرآنِ وَ بِحَقِّ مَن اَرسَلتَه بِه وَ بِحَقِ کُلِّ مومنٍ مَدَحتَه ُ فيهِ وَ بِحَقِّکَ عَلَيهِم فلا اَحَدَ اَعرَفُبِ بِحَقِّکَ مِنکَ.

   خدايا بندت اومده در خونت.بنده گنه کارت.بنده روسياهت اومده.خودت گفتي بيام در خونت اما خدايا :
   
      در من سراغي جز گُنه كاري نداري
      جا مانده تر از من گرفتاري نداري      
      با اين همه حالا كه برگشتم گلايه
      از توبه هاي زشتِ تكراري نداري ؟      
      تو آنقدر خوبي كه حتي از نشستن
      با بنده­ي آلوده ات عاري نداري      
      با رو سياهِ مستحقِ سرزنش هم
      قصدي به غير از آبروداري نداري      
      نه قهر، نه خط و نشان با اين همه جُرم
      از من به جز آمرزش اصراري نداري      
      كِي سخت گيري مي كني با اين كه پيداست
      شرمنده تر از من بدهكاري نداري      
      گفتي كه هر كس ميهمانت شد عزيز است
      يعني كه به خوب و بدش كاري نداري      
      درهاي دوزخ بستي و نازم خريدي
      انگار كه اصلاً گنه كاري نداري      
      در سفره­ي پر فيضِ اين شبهايِ رحمت
      جز دستگيري غيرِ ستاري نداري      
      بايد كه خيلي پَست باشم اين شبِ قدر
      گر شك كنم كه دوستم داري نداري
      
ده مرتبه  : بِکَ يا الله

      
يارسول الله . هرچي سفارش کردي عکسشو عمل  کردن.هر چي به مردم محبت کردي بعد از رحلتت
خوب جبران کردن.نميدونم وقتي صداي ناله دخترتو پشت در خونه توي عرش شنيدي چه کردي

   وقتي صدايِ فاطمه آمد که سوختم
    در عرش ميشنيدي و باور نداشتي

ده مرتبه: بِمُحَمَّدٍ

 با مهر و وفا مردم زمن ديدند بي وقفه

زبون حال مولاست با دنيا.. اي دنيا

 بسا مهر و وفا مردم زمن ديدند بي وقفه
ولي در پاسخم جور و جفا کردند بي پروا
ميان دوستان خود چنان تنهاي تنهايم
که شب با چاه ، دور از چشم ياران ميکنم نجوا
 چه شب هائي که نان دادم به سائل ها و بشنيدم
که مي گفتند يا رب از علي برگير داد ما
نه آن سائل مرا بشناخت در دامان تاريکي
نه من در نزد او کردم برايش نام خود افشا

بعد از دفن اميرالمؤمنين  عليه السلام ، حسنين توراه برگشت  صداي ناله اي از خرابه شنيدن، ديدن پيرمرد نابيناييه که ناله مي زنه، 
فرمودن: چي شده، چرا ناله مي زني؟   گفت:سه شبانه روزه سرپرست من نيومده .برام غذا نياورده.
 پرسيدند اسمي و رسمي و نشونه اي ازش داري؟  عرض کرد: اسمشونمي دونم، ولي  هروقت کنار من مي شست،
 مي گفت:فقيري کنار فقيري نشسته .مسکيني کنار مسکيني نشسته. هر وقت ذکر مي گفت،
در و ديوار خرابه باهاش هم صدا مي شد.شروع گريه کردن.فرمودن:ديگه منتظرش نباش .
اون آقا پدر مون علي بوده.الان  ما داريم از دفنش بر مي گرديم.آقا جون راحت شدي .
25 سال خار در چشمو استخوان در گلوت بود.همسرتو جلوي چشات کتک زدن.خونتو آتيش زدن.وااااااااااي

علي دست خدا امشب به جنت مي نهد پا را
پيمبر آورد از بهر استقبال زهرا را
ملاقات علي و فاطمه باشد تماشايي
کند مظلومه اي مظلوم ديگر را پذيرايي
نشان هم دهند از چشم احمد دور و سربسته
علي فرق شکسته،فاطمه پهلوي بشکسته

ده مرتبه: بِعليٍّ

کسي ديده ميان خانه خويش
زني از شوهر خود روبگيرد
کسي ديده به گاه را رفتن
جواني دست بر پهلو بگيرد

شب ازدواج علي و فاطمه عليهما سلامه . پيامبر دست فاطمه روتو دست علي گذاشت.فرمود علي جان:
هذه وديعه من الله و من رسوله (اين امانتي است از طرف خدا و پيامبرش).مردم خيلي  نگذشت.علي اومد بي بي رو توي
قبر بذاره.محرمي نداره.يه دفه نگله کرد دستاي نازنين پيامبر ازقبر بيرون اومد.بده علي جان .فرمود:لقد استرجعت الوديعه.
يا رسول الله امانتو برگردوندم.اما زبان حال علي شايد اين بوده.يا رسول الله شرمنده ام.امانتت سيلي خورده.امانتت پهلوش
شکسته.شرمنده ام آقا جان ..

ده مرتبه: بِفاطِمَةَ

بدن مبارک فاطمه و علي رو شبونه تششيع کردن.شبونه دفن کردن.اولين بدني که از اهل بيت پيامبر روز تشييع کردن امام حسن بود.
اما مردم اي کاش بدن امام حسنم شبونه دفن ميکردن.آخه ديدن حسين نشسته دونه دونه تيرارو از توي بدن و تابوت بيرون ميکشه و گريه ميکنه.

ده مرتبه: بِالحَسَنِ

برادري داشتم خيلي گنه کاربود.بعد از دفنش در عالم خواب ديدم خيلي عذاب ميکشه.تا چند روز فکرم مشغول بود.دوباره  خوابشوديدم.
خيلي راحت وآسوده وخوشحال بود.ازش سوال کردم گفت زني رو ديروز اينجا دفن کردن.خدا به برکت اين زن عذابو از قبرستون برداشته.
گفتم اين زن کيه.گفت نميدونم ولي از ديروز تا حالا سه بار امام حسين اومده به ديدنش.صبح از خواب بيدار شدم.پرس وجو کردم.فهميدم
زن آهنگر شهر بوده.رفتم سراغ آهنگر.تسليت گفتم.گفتم آقا زن شما کربلا رفته بود؟ گفت نه.گفتم توي خونتون روضه خوني داشتين؟
گفت نه.براي چي اين سوالارو ميپرسي؟.قضيه خوابمو نقل کردم.شروع کرد گريه کردن.گفت همسر من صبح که از خواب بلند ميشد رو به
قبله مي ايستاد.دست به سينه سه مرتبه ميگفت : السلام عليک يا اباعبدالله.
يا حسين يه عمر زير پرچمت سينه ميزنيم.يه عمره نوکريتو ميکنيم.نکنه توي قبر و لحظه مردن مارو تنها بذاري آقاجون

ده مرتبه: بِالحُسَين ِ

دريا به ديده تر من گريه ميکند
زبانحال امام سجاد (ع) در شامه
دريا به ديده تر من گريه ميکند
آتش زسوز حنجر من گريه ميکند
سنگي که ميزنند به فرقم زنان شام
برزخم تازه سر من گريه ميکند
از حلقه هاي سلسه خون ميچکد چو اشک
زنجير هم به پيکر من گريه ميکند
وقتي زدند خنده به اشکم زنان شام
ديدم سه ساله خواهر من گريه ميکند

ده مرتبه: بِعليّ بنِ الحسين

يه کودک سه چهار ساله بود توکربلا امام باقر.چه صحنه هاي دلخراشي رو ديد.

ياد دارم که کربلا بودم
از غريبي چه ناله ها کردم
جسم جدم ميان مقتل بود
با رقيه چه گريه ها کردم

ده مرتبه: بِمُحَمَّدِ بنِ عَلِيٍّ

ده مرتبه: بِجَعفَر بنِ مُحَمَّدٍ

ده مرتبه: بِموُسي بنِ جَعفَر ٍ

خادم حرم امام رضا ميگفت.وقتي ماها يه حاجتي رو ازآقا طلب ميکنيم غذاي خودمونو ميديدم به يکي از زوار.
اومدم توصحن.لباس خادمي حضرت بتنم بودوظرف غذا تودستم .ديدم يه پيرزني داره ميره داخل حرم.دويدم ولي بهش نرسيدم.نگاه کردم سمت در.
ديدم يه آقايي با بچه اش داره ميره بيرون ازحرم.به دلم افتاد غذاروبدم به بچه اش.خودمو رسوندم بهش.سلام کردم.جواب داد.
گفتم اين غذاي امام رضاست.مال شما.همونجا روزمين نشست.بلند بلند گريه ميکرد.گفتم چي شده.گفت الان کنار ضريح داشتم زيارتنامه ميخوندم.
بچم گفت من گرسنمه.گفتم صبرکن ميريم هتل غذا ميخوريم.ديدم خيلي بي تابي ميکنه گفتم باباجان ما مهمون امام رضاييم.اينجاهم خونه امام رضاست.از امام رضابخواه.
بچه رو کرد به ضريح گفت امام رضا من غذا ميخوام.الان شما غذاي حضرتو آوردي دادي به اين بچه.
يا امام رضا.تو ولي نعمت مايي.ما سرسفره تو مهمونيم آقا.نکنه دست رد به سينه من گنهکاربزني قربونت برم.

ده مرتبه: بِعليِّ بنِ مُوسي

ده مرتبه: بِمُحَمَّدِ بنِ عَلِيٍّ

ده مرتبه: بِعَلِيِّ بنِ مُحَمَّدٍ

ده مرتبه: بِالحَسَنِ بنِ عَلِيٍّ

اي يادگار فاطمه مارا توياد کن
آقا بيا وشيعه خود را توشاد کن
ازما که گوييا به تو خيري نمي رسد
پس خود به لب دعاي فرج را زياد کن
عالم پر است از ستم و ظلم دشمنان
دنياي خسته را تو پراز عدل و داد کن
آقا تورا قسم به اسيري عمه ات
فکري به انتقام ز آل زياد کن

سوال کردن ازآقا اون چه مصيبتيه که شما صبح وشام براش خون گريه ميکني؟ .مصيبت جدغريبتون حسينه.فرمود اگه حسينم بود براين مصيبت خون
گريه ميکرد.فرمود مصيبت عموتون عباسه.فرمود اگه عباسم بود خون گريه ميکرد.پس چه مصيبتيه آقاجون.فرمود مصيبت اسيري عمه مون زينبه.
يا الله.سادات منو ببخش.شب عليه.وقتي ميخواست بي بي بره زيارت قبر پيغمبر علي مقابل حسن و حسين دوطرف زينب راه مي افتادن.اميرالمومنين
دوان دوان ميرفت مشعل ها را خاموش ميکرد.سوال کردن آقاجان چرا اين کارو ميکنين فرمود نميخوام چشم نامحرم به جمال دخترم زينب بيفته.يا علي آقاجان
کجا بودي کربلا ببيني .. ...واي واي ...امشب هر چي ميخوايي از امام زمان بخواه. دوان دوان خودشو رسوند تو گودي قتلگاه.يه نگاه کرد.پاهاي
زينب ديگه رمق نداره.نشست .استادمون ميفرمود ايني که شنيدين زينب شمشير شکسته رو کنار زد نه نه .
دونه دونه شمشير و نيزه شکسته هارو از تو بدن حسين بيرون کشيد.يا الله .يا بقيه الله منو ببخش آقا .راوي ميگه ديدم زينب لب هارو گذاشت به رگ هاي بريده اباعبدالله
يا حسين .....يا حسين ..

ده مرتبه: بِالحُجَّةِ.

التماس دعای مخصوص از دوستان خودم دارم

موضوعات مرتبط: مراسم قرآن به سرگرفتن

برچسب‌ها: متن کامل مراسم قرآن به سر گرفتن

      ديوانه ي تو هــر که شد عاقل نمي شود
      يک لحظه هم ز عشق تو غافل نمي شود

      مـــولا جـواز نوکريم چــون به دســت تو
      امضاء و مهر خورده که باطل نمي شود

      باشــد رضـاي حــضــرت حـقّ آرزوي دل
      امــا بــدون حـبّ تو حـــاصل نمي شود

      الطاف بي نـهايت و احسان بي حدّت
      کي گفته است روزي قاتل نمي شود؟

      حتي هواي دشمن خود را تو داشتي
      چيزي ميان عدل و تو حائل نمي شود

      حالا که اين غزل شده مشغول مدح تو
      پس ناتـمام مـانده و کامـل نمي شود...

   محسن زعفراني

******************************

 

      سفره ي احسانتان تا اينکه برپا مي شود
      لفظ شيعه با کرامات تو معنا مي شود

      در بساط واژه هاي ذهن خود دنبال عشق
      هرچه مي گردم فقط نام تو پيدا مي شود

      لطف تو با روزهاي عمر من همراه شد
      از دعاي خير تو امروز، فردا مي شود

      نام مولايم هميشه ذکر لبهاي من است
      تا که گويم يا علي اين دل چه شيدا مي شود

      از فضيلت هاي حيدر هر چه بنويسم کم است
      گوشه چشمي گر نمايد قطره دريا مي شود

      از صحابه بهترين باشد براي مصطفي
      چون فقط مولاي ما هم شأن زهرا مي شود

      جز اميرالمومنين هرگز در اين عالم نبود
      پادشاهي که طعامش نان و خرما مي شود

   محسن زعفراني

******************************

      شيرش حلال آنکه مرا خاک پاش کرد
      نانش حلال آنکه مرا مبتلاش کرد

      هر آنچه مي دهد کرمش کم نمي شود
      بايد کريم بلکه کرم را گداش کرد

      پايم اگر به سمت جهنم نمي رود
      دستم توسلي به ضريح عباش کرد

      موسي و خضر و يوسف و عيسي به جاي خود
      هنگام مشکلات، نبي هم صداش کرد

      تصوير اوست عکس تمام پيمبران
      او را خداش آينه انبياش کرد

      کعبه براي آمدنش بود نه طواف
      پس کعبه را براي قدومش بناش کرد

      خيلي گره زدند به اسلام باز کرد
      هر آنچه کرد پنجه مشکل گشاش کرد

      در کودکي ش نيز علي مرد جنگ بود
      پس ذوالفقار نيست اگر لافتي ش کرد

      در آستان يک نخ عمامه سرش
      بايد تمام خلق جهان را فداش کرد

      رد مي شد از محله ي ما دلدل علي
      افتاد سنگ زير سم او، طلاش کرد

   علي اکبرلطيفيان

 

موضوعات مرتبط: امام علی(ع) - ولادت،مدح

برچسب‌ها: اشعار مدح امیرالمومنین(علیه السلام)

      شود جان، لحظه لحظه از تن مولا جدا امشب
      کسی دیگر نیارد شیر بر شیر خدا امشب

      طبیبا زخم مولا را گشودی نسخه ننوشتی
      چه گفتی مخفی از زینب به گوش مجتبی امشب؟

      طبیبا همتی کن بلکه مولا باز برخیزد
      برد یک بار دیگر بر یتیمانش غذا امشب

      دل خلق جهان گردد به گرد بستر مولا
      دل مولا بود در گوشۀ ویرانه ها امشب

      مزن این قدر سوسو ای چراغ مسجد کوفه
      که مولایت نمی آید به محراب دعا امشب

      نسیم ساکت کوفه برو با چاه ها برگو
      که مهمان شما افتاده در بستر ز پا امشب

      مداوا نیست حاجت اولین مظلوم عالم را
      که از شمشیر زهرآلوده می گیرد شفا امشب

      زدوران جوانی سیر بود از عمرِ بی زهرا
      علی، ای اهل عالم میشود حاجت روا امشب

      زاشک دیده شسته دامن ویرانه را طفلی
      گرفته بر پدر در دامن مادر عزا امشب

      به سوز ناله های خود بسوزانید (میثم) را
      که در کوی شکما آورده روی التجا امشب

   غلامرضا سازگار

******************************

      امشب انگار به دل قالب غم ریخته اند
      همه آفاق و عوالم چه بهم ریخته اند

      هیچ جایی خبری نیست خبرها اینجاست
      خانۀ شیر خدا آمد و رفتِ زهراست

      گاه مولا به حسن داشت وصیت می کرد
      گاه این زخم سرش سخت اذیت می کرد

      حسنم ! اصل مداراست به دشمن حتی
      گرچه او ضربۀ کاری زده بر من حتی

      عمق این زخم زیاد ، است نمک جای خودش
      به یتیمان چو پدر لطف و کمک جای خودش

      کوفیان شیر بیارند ولی پیش کش است
      شیر آورد نشان ، نزد علی ، زجرکُش است

      کوفیان هرچه ببینند تلافی بکنند
      لیک در کفّۀ خود سنگ ، اضافی بکنند

      چه نگویند تشکر – چه تشکر بکنند
      شکم از لقمۀ ناپاک ، همه پُر بکنند

      بعد من کوفه پریشان تر از اینها بشود
      بر علیه تو گِره ها به جبینها بشود

      توشه هایی که سر دوش و تنم می بردم
      زیر لب نام حسین و حسنم می بردم

      نان خرمای مرا عاقبتش پس بدهند
      آنچنان فحش ، که انگار به ناکس بدهند

      بعد از این جان تو و دختر محرومۀ من
      وای بر حال دل زینب مظلومۀ من

      روز روشن به حرم تیرگی شب بزنند
      سنگها از در و دیوار به زینب بزنند

      هیچ حرفی به لبم نیست به غیر از یک آه
      نه به این شیر سفید و نه بر آن سنگ سیاه

   محمود ژولیده

 

******************************

      پیچیده شمیم گل پرپر شب آخر
      حرف سفر و داغ مکرر، شب آخر

      اشکی که شده نذر غم فاطمه سی سال
      انگار شده چند برابر شب آخر

      انگار همین چند شب پیش شبانه ...
      آمد چه به روز دل حیدر شب آخر

      حالا شب وصل است ولی با سر خونین
      شرمنده نمانده ست ز کوثر شب آخر

      با اشک غریبانه ی خود گفت سخن ها
      از بی‌کسی آل پیمبر شب آخر

      از کرب و بلا گفت و حکایات غریبش
      از داغ برادر به برادر، شب آخر

      گویا خبر آورده نسیم از دل صحرا
      پیچیده شمیم گل پرپر شب آخر

   یوسف رحیمی

******************************

      كیست این مرد كه شب كیسه ی خرما می برد
      روز می آمد و از سینه نفسها می برد

      كیست این مرد كه تا تیغ به بالا می برد
      رزم را با مدد از حضرت زهرا می برد

      این خدا نیست ولی مقصدِ هر راه است این
      اَشهدُ اَنَّ علیّاً ولیّ الله است این

      كیست این شیر كه از خصم جگر در آورد
      از میانِ كمرش تیغِ دوسر در آورد

      از دلیرانِ عرب جمله پدر در آورد
      یا علی روز و شب و شمس و قمر می گویند

      ها عَلی بَشرٌ کیفَ بَشَر می گویند
      گاه دریا و گهی بارش و باران می شد

      گاه بابای یتیمان دلِ ویران می شد
      به سرِ دوش گهی مَركبِ طفلان می شد

      خوشیِ كاسۀ  شیر و كفی از نان می شد
      مثلِ ما حیف یتیمان همگی تنهایند
      همگی منتظرِ آمدنِ بابایند
      وای از امروز حسن گوشۀ بستر افتاد
      باز هم یادِ غمِ بسترِ مادر افتاد

      خواهر افتاد زمین تا كه برادر افتاد
      یادِ روزی كه رویِ مادرشان دَر افتاد

      هیزم و آتش و كابوس عجب بد دردی است
      ضربِ نا مَحرم و ناموس عجب بدر دردی است

      قنفذ از راه از آن لحظه كه آمد می زد
      تازه می كرد نفس را و مجدد می زد

      وای از دستِ مغیره چقدر بد می زد
      جای هر كس كه در آن روز نمی زد می زد

      آخرین حرفِ علی  بود خواهش می كرد
      زینبش را به اباالفضل سفارش می كرد

      زینبش  ماند ببیند غمِ حنجرها را
      ماند تا داد كِشد غارتِ پیكرها را

      تا كند جمع تنِ پارۀ اكبرها را
      كرد محكم گرهِ معجرِ دخترها را

      دید در گودی گودال حرامی ها را
      تبر كوفی و سر نیزۀ شامی ها را

   حسن لطفی

******************************

      دیگر برای پر زدنم پر بیاورید
      هفت آسمان برای کبوتر بیاورید

      غربت توان دیدن من را ربوده است
      این خار را ز چشم ترم در بیاورید

      تا خوب و بد حلال کنند این غریب را
      ایتام را برابر بستر بیاورید

      زخم سرم که هم نمیاید،  چه می کنید
      جای طبیب  چاره ی  دیگر بیاورید

      آن معجری که نیمی از آن  سوخت پشت در
      آن را برای  بستن این سر بیاورید

      چندیست سخت تشنۀ دیدار گشته ام
      کوثر برای ساقی کوثر بیاورید

      مهری برای  سجده من وقت احتضار
      از خاک روی چادر مادر بیاورید

      بار دگر به کوفه اگر راهتان فتاد
      با خود اضافه  چادر و معجر بیاورید

   موسی علیمرادی

******************************

      ای کوه درد این دم آخر سخن بگو
      امشب به جای چاه، غمت را به من بگو

      گر فکر می کنی که تحمل نمیکنم
      من می روم ز حجره برون، با حسن بگو

      با آنکه فکر بی تو شدن قاتل من است
      حتی شده دوباره ز بی تو شدن، بگو

      بنگر رسانده ای به کجا کار دل، که من
      گویم به التماس، ز غسل و کفن بگو

      گر چه سخن ز پر زدنت می کشد مرا
      راضی به هر چه گویی ام، از پر زدن بگو

      لب باز کن دوباره تو و باز هم به من
      |"زینب چنین به سینه و بر سر مزن" بگو

      آن را که گفتی از من و عباس تا شنید-
      -رنگش پرید و لرزه فتادش به تن بگو

      گفتی تو از حسین و اباالفضل زد به سر
      گر میشود بریده سرش از بدن، بگو

   حیدر توکلی

******************************

      الهی کوفه را لطف و صفا نیست
      نشان از ناله های مرتضی نیست

      تمام نخل ها چشم انتظارند
      که آبی بهتر از اشک وفا نیست

      یتیمان چشم بر در بیقرارند
      خبر از نان خرمای خدا نیست

      فقیری گوشه ی ویرانه گریان
      غم او را کسی مشکل گشا نیست

      ولی نامرد ملعون ابن ملجم
      شده خندان و در چشمش حیا نیست

      نمک نشناس می خندد به زینب
      که زینب شد یتیم ای وای امشب

      غریبانه ترین تشییع پیکر
      شده امشب بپا از بهر حیدر

      علی را نیمه ی شب غسل دادند
      رود در نیمه شب پیش پیمبر

      به استقبال او زهرا بیاید
      به همراه گل نشکفته پرپر

      علی درد و غمش را برد با خود
      که عمرش بود درد و غم سراسر

      ز هر زخمی برایش سخت تر بود
      که بیند چهره ی نیلی همسر

      همان که این جهان نشناخت او را
      میان درد و غم انداخت او را

      علی نشناخته از این جهان رفت
      دل بشکسته با درد نهان رفت

      به دیده خالی از تصویر نیلی
      به حنجر داشت از غم استخوان رفت

      علی شد پیر از این غصه یارب
      چرا یارش از این دنیا جوان رفت

      همان یاری که بین کوچه افتاد
      صدای ناله اش تا آسمان رفت

      علی راحت شد از داغ مدینه
      به سوی بانوی قامت کمان رفت

      امیرالمؤمنین رخت سفر بست
      سرش بشکسته بود و چشم تر بست

      جواد حیدری

موضوعات مرتبط: امام علی(ع) - شهادتاشعارشب بیست ویکم

برچسب‌ها: اشعار شهادت امیرالمومنین(علیه السلام)

بلبل از دوری گلزار نمیرد چه کند ؟
عاشق از دوری دلدار نمیرد چه کند ؟

خار از شاخه اگر گشت جدا می میرد
از غم دوری گل ، خار نمیرد چه کند ؟

دردمندی که سر کوی طبیبش نبرند
نا امیدانه دل زار نمیرد چه کند ؟

سایه انداخت ، اگر غربت و هجران به سری
دلش از حسرت دیدار نمیرد چه کند ؟

آنکه یک عمر به اغیار دلش خوش بوده
حالی از عشق رخ یار نمیرد چه کند ؟

هر زمان یاد ز الطاف خداوند کند
از سر شرم گنهکار نمیرد چه کند ؟

توبه گر دست دهد با دل این توبه شکن
تا شب از خجلت بسیار نمیرد چه کند ؟

مژده ، شد میکده بر پا و مِی اش حُبِّ علیست
مست این باده ی گلنار نمیرد چه کند ؟

هر دلی قابل آن نیست ، علی دوست شود
هر که شد محرم اسرار نمیرد چه کند ؟

پسر حیدر کرّار بیا ، یا مهدی
میثم شیعه سرِ دار نمیرد چه کند ؟

سید محمد میر هاشمی

موضوعات مرتبط: امام زمان(عج) - مناسبت هامناجات با امام زمان(ع)

برچسب‌ها: اشعار مناجات با امام زمان (ع) در ماه مبارک رمضان

      بیا دریابم ای زینب که دل تنگ مسیحایم...
      من امشب تا سحر فکر  تبسم های زهرایم...
      
  ..نمیره از جلو چشمام شلوغی های تو کوچه...
      مگه یادم زهرا و ردّ خون توی کوچه...
      
      مگه یادم میره که دستامو بستن
      مگه یادم میره که پهلو بشکستن
      
      مگه یادم میره کبودی روشو
      مگه یادم میره ورم بازوشو
      
      مگه یادم میره همسایه ها دیدن
      مگه یادم میره به زهرا خندیدن

*************************

      بزن اي تيغ در دَم راحتم كن
      از اين شهر، اين جهنم راحتم كن
      مگر از دستِ تو كاري برآيد
      بزن اي ابنِ ملجم راحتم كن
      **
      ز دلبر ارثيه بردن چگونه است
      شبيه عشق خود مُردن چگونه است
      بزن طوري بفهمم مثلِ زهرا
      كه با صورت زمين خودن چگونه است
      **
      تو كه در خون نشاندي گيسويم را
      شكستي مثلِ زهرا ابرويم را
      مرو اي تيغ كارت ناتمام است
      مينداز از قلم اين بازويم را
      **
      دوباره نانجيبي در برِ من
      كشيده تيغ بالايِ سرِ من
      خدايا باز مسجد باز شمشير
      فقط خالي است جاي همسر من…
      **
      خداوندا چه دنياي عجيبي
      چه مظلومي چه آقاي غريبي
      مگر محراب گودال است كوفه؟
      كه افتاده زمين شيب الخضيبي
      **
      مبادا زينبم بد حال گردد
      مبادا واردِ گودال گردد
      مبادا دخترم بيند كه با اسب
      ته گودي حسينم چال گردد
      
      علي صالحي

*************************

      نمک بخور ولی آن را به زخم یار نزن
      به جان زینبت این سفره را کنار نزن
      
      من از تو وعده گرفتم برای افطاری
      بیا و امشبه را حرف غصه دار نزن
      
      بگو حسن برود مسجد و تو پیشم باش
      اذان رفتن خود را به کوچه جار نزن
      
      چقدر بر در و دیوار چشم میدوزی
      به جان فاطمه ؛ بابا به دل شرار نزن
      
      کلون در، پر شال تو گرفت ، ولی
      به یاد سینه ی خونی شده هوار نزن
      
      تمام این در و همسایه با تو بد هستند
      میان صحن حیاط این چنین تو زار نزن
      
      برو به کوفه سفارش کن و بگو کوفه
      به فرق دختر من سنگ بی شمار نزن....
      
      حسین قربانچه

*************************
      غم ، از غم صدای شما گریه می کند
      سر روی شانه های شما گریه می کند
      
      شب که پناه می بری از بی کسی به چاه
      مهتاب پا به پای شما گریه می کند
      
      کوفه مدینه نیست ! ولی کوچه ، کوچه است
      هر وصله ی عبای شما گریه می کند
      
      یک کیسه ی قدیمی نان و رطب مدام
      دنبال ردّ پای شما گریه می کند
      
      مهمانی آمدی، کمی از شیر هم بخور
      ظرف نمک برای شما گریه می کند
      
      دستم به دامنت، نرو بدبخت می شوم
      پشت سرت گدای شما گریه می کند
      
      ازداغ موی سوخته ی پشت در، هنوز
      گیسوی بی حنای شما گریه می کند
      
      وحید قاسمی

*************************

      سر سفره نشسته بود عجيب
      چشم هايش هواي باران داشت
      در حوالي مغرب كوفه
      دست هايش دعاي باران داشت
      **
      نمكي روي زخم خود پاشيد
      تا شود باز، روزه ي جگرش
      باز مي كرد روزه را مي زد
      روضه هاي مدينه هم به سرش
      **
      سر سفره نشسته بود و عجيب
      دل زينب براش مي زد شور
      دم افطار خود دعا مي كرد
  « كربلا از نگاه بابا دور »
      **
      تا سحر چشم روي هم نگذاشت
      پا شد و رخت خويش را بربست
      با نگاهي به آسمان فرمود
      كه شب روسياهي كوفه ست
      **
      هوس ديدن دوباره ي يار
      كرد او را از اين مصمم تر
      نام زهرا كه برد نيّت كرد
      شال خود را چو بست محكم تر
      **
      ابروانش به هم گره خورده
      گذر چشم او به ماه افتاد    
      با طمأنينه اي شگفت انگيز
      دل به دريا زد و به راه افتاد
      **
      او كه بر دوش مي كشيد هرشب
      كيسه ي نان و كيسه ي خرما
      او كه بر شانه هاش مي رفتند
      كودكان يتيم هي بالا
      **
      پينه ي دست هاي او بيش از
      پينه هاي شريف پيشانيش
      او كه هر روز و شب فقط مي خورد
      به دل ريش ريش و زخمش نيش
      **
      گام هايش وزين و سنگين بود
      كوچه ها زير پاش مي لرزيد
      غربتي داشت گريه هاي شبش
      كه طنين صداش مي لرزيد
      **
      چشم، در راه مسجد كوفه
      تا بيايد امام امشب هم
      چند خانه آن طرف تر آه
      چشم در راه مانده زينب هم
      **
      نفسش را كه در گلويش ريخت
      سوخت انگار از تبش محراب
      حضرت آفتاب پا مي كرد
      كوفه را با اذان خود از خواب
      **
      آه از بعد اين عذاب غريب
      كه شكسته شود به سجده سرش
      با لب تيغ زاده ي ملجم
      بي مهابا خنك شود جگرش
      **
      آه از خون كه ريخت بر رويش
      آه از آخرين خسوف علي
      چقدر ضرب تيغ سنگين بود
      سكته انداخته در حروف علی
      **
      ركن عالم شكست و هاتف گفت
      اهل عالم تَهَدَّمَت وَالله
      در جنان فاطمه به سر مي زد
      با نواي علي ولي الله
      
      رضا دین پرور

*************************

      آن که امشب در تب وصل خداست
      سفره دار مردمان بی نواست
      
      آن که گوید راز دل را با زمین
      نیست مردی جز امیر المومنین
      
      پُر شده گوشِ تمامی فلک
      از صدای لطمه‌ی خیلِ مَلک
      
      مرد می‌آید به سوی سجده گاه
      ماه می‌گوید که بر بندید راه
      
      در میان کوچه، بالِ جبرئیل
      بسته راه رفتنِ پیرِ دلیر
      
      کی خدای بیت! راه بیت گیر
      دست ما بر دامن پاکت امیر
      
      عالمی را غرقه در ماتم نکن
      سایه ات را از سرِ ما کم نکن
      
      یا به تنهایی مرو مولای من
      یا کسی بفرست دنبال حسن
      
      دستِ هستی شد گره بر دامنش
      بادها بستند راهِ رفتنش
      
      نوح آمد با تمام انبیا
      مرتضی در ازدحام انبیا
      
      هر یک از خیل رسل تا می‌رسید
      آستینش یا عبایش می‌کشید
      
      کی خدای بیت! راه بیت گیر
      دست ما بر دامنِ پاکت امیر
      
      ماه، پیش پاش صد چاک افتاد
      عشق، پاره پاره بر خاک افتاد
      
      می روی از عشق هم دل می‌بری
      باید از نعش من اول بگذری
      
      کاش از مشرق نیاید آفتاب
      تا نبیند کس، غروب بوتراب
      
      تا عبایِ خویش را بالا گرفت
      دامنش از دامنِ دریا گرفت
      
      در میان کوچه، کوچه باز شد
      نوحه خوانیِ فلک آغاز شد
      
      خوش خرامان، خوش قدم، خاموش رفت
      هر کسی در پیش پاش، از هوش رفت
      
      آن که راه خویش را وا می‌کند
      زیر لب آرام نجوا می‌کند
      
      کی دلِ غمدیده ام، آرام گیر
      ساعتی دیگر زبان در کام گیر
      
      تا که چشم خویش را بر هم زنی
      تا لقاء الله همراه منی
      
      صبر جایز نیست، وقت رفتن است
      خسته ام دیگر، زمان خفتن است
      
      زندگی بی یار طولانی شده
      آسمان سینه، طوفانی شده
      
      دود بود و دود بود و دود بود
      گل میانِ آتش نمرود بود
      
      حسن لطفی

*******************

امام، رو به پریدن... عمامه روی زمین
قیامتی شد بعد از اقامه روی زمین

خطوط آخر نهج‌البلاغه ریخت به خاک
چکید هر طرفی صد چکامه روی زمین

خودت بگو به که دل خوش کنند بعد از تو
گرسنگان «حجاز» و «یمامه» روی زمین؟!

زمان به خواب ببیند که باز امیرانی
رقم زنند به رسم تو نامه روی زمین:

«مرا بس است همین یک دو قرص نان ز جهان
مرا بس است همین یک دو جامه روی زمین...»

... تو رفته‌ای و زمین مانده است و ما ماندیم
و میزهای پر از بخش نامه؛ روی زمین!

محمد مهدی سیار

********************

گفتم بیا که با من دل خسته سر کنی
حقش نبود دختر خود خونجگر کنی

شرمنده ام ، زطرز پذیرایی ام مکن
افطار خویش را ز چه رو مختصر کنی

اصرار من به ماندن تو فایده نداشت
تو می روی که قصد نماز سحر کنی

اینقدر با نگاه خودت آتشم مزن
قصد تو چیست ؟ اینکه مرا شعله ور کنی

ابرو شکسته زائر پهلو شکسته ای
دیدار با شهیده ی دیوار و در کنی

بعد از تو کوفه حرمت ما را نگه نداشت
از اهل خویش بلکه تو دفع خطر کنی

حسن علیپور

******************
 

از چه مهمان محاسن پیر من بابای من
هرکجا که حرف هجران است با من می زنی
یا مگو چیزی و یا گیسو پریشان می کنم
بعد عمری آمدی و حرف رفتن می زنی

***

بعد عمری من فقط یکبار بر تو رو زدم
کم بگو ،دست از سرم بردار زینب جان برو
می روی ، باشد برو در خانه ی من هم نمان
خب به جای رفتن مسجد به نخلستان برو

***

حیف جای مادرم خالی است ورنه ای پدر
شک ندارم راه مسجد رفتنت را می گرفت
چادرش را بر کمر می بست و بین کوچه ها
پا برهنه می دوید و دامنت را می گرفت

***

حیف جای مادرم خالی است ورنه ای پدر
گیسو یش را بر زمین می ریخت پیش پای تو
ناله از دل می کشید و باز مثل پشت در
استخوانش را سپر می کرد امشب جای تو

***

مادرم زهراست من هم دختر این مادرم
گر دهی اذنم فدایت دست و پهلو می کنم
حرمت گیسوی من مانند موی او بود
کوفه را من زیر و رو با نام گیسو می کنم

***

نذر کردی گوئیا رویت ببینم لاله گون
رحم کن کن بر دخترت امشب بیا مسجد نرو
هست در یادم هنوز آن صورت سرخ وکبود
ای قتیل مادر زینب بیا مسجد نرو

***

ای غریب کوچه ها ،ای حیدر بی فاطمه
مادرم زهرا برای تو همیشه کوه بود
در بین کوچه،بین چهل نفر آن روز هم
مادرم از پا نمی افتاد اگر قنفذ نبود

 علی اکبر لطیفیان

 

 

موضوعات مرتبط: اشعارشب نوزدهم

برچسب‌ها: اشعار شب نوزدهم ماه مبارک رمضان

شکسته بالی و با دخترت سخن گفتی
کمی ز غربت خود را برای من گفتی

چقدر طعنه شنیدی چقدر دم نزدی
چقدر حرف خدا را به مرد و زن گفتی

چقدر حرف دلت را به چاه میبردی
چقدر درد و دلت را به خویشتن گفتی

دم غروب سلامی به همسرت دادی
گمان کنم که به زهرا ز آمدن گفتی

دلت گرفت پدر یاد مادر افتادی
ز شعله های در و از لگد زدن گفتی

یتیم ها که برای تو شیر آوردند
ز بی وفایی این کوفیان به من گفتی

تو از شلوغی و ترس از ربودن اطفال
ز سنگ خوردن و سختی رد شدن گفتی

سحر به رسم سفارش کنار عباست
فقط حسین حسین و حسن حسن گفتی

نوشت بر کفنت جوشنی حسین غریب
تو از وصیت زهرا و پیرهن گفتی

ز کشتن نوه هایت ز کشتن پسرت
ز قتلگاه و بدن های بی کفن گفتی

شاعر ؟؟؟؟

**************************

اگر نگاه کنی پیش پای چشمانت
یتیم پُر شده در کوفه های چشمانت

مگر چه دیده ای از شهر کوفه ی من که
گرفته باز دوباره هوای چشمانت

به غیر اشک خجالت نداشتم آقا
نداشتم که بیارم برای چشمانت

و در قبال تمام جفای چشمانم
ندیده ام بخدا جز وفای چشمانت

نشسته ام که کمیل نگاه تو باشم
که مستجاب شوم با دعای چشمانت

تو مُهر سجده من ؛ تو ابوتراب منی
رواست اینکه بیفتم به پای چشمانت

و یطعمون علی حُبّه شما هستید
منم اسیر و یتیم و گدای چشمانت

بخوان دو آیه برایم ؛ دو آیه از چشمت
سپس مرا بنشان در حرای چشمانت

چه دیده ای که دو چشمت دو کاسه ی خون شد
چه دیده ای به مدینه ، فدای چشمانت

به پیش چشم تو یاس تو را چقدر زدند
چقدر صبر نموده خدای چشمانت

و میخ قصه ی تلخیست در نگاه شما
که سالهاست گرفته عزای چشمانت....

رحمان نوازنی

********************

سکوت می وزد و بادها پریشانند
و در به در همه در کوچه های بارانند

شب است و تشنگی نخل ها نمی خوابند
یتیم های خدا هم گرسنه ی نانند

قنوت نافله ها هم ز درد می سوزند
به یاد مسجد و محراب نوحه می خوانند

هزار آدم آواره ی پشیمان گرد
دوباره منتظر سوره های انسانند

تمام کوفه پر از ردّ اشک های علیست
و چاه ها که پر از ناله های پنهانند

شکست فرق نماز خدا به شمشیری
به من نگو که دگر کوفیان مسلمانند!

هنوز خون سرش روی فرق محراب است
و جمع قبله نشینان هنوز گریانند

هنوز کوفه  و شهر مدینه می گریند
و بین یک در و دیوار روضه میخوانند

رحمان نوازنی

*********************

دیگر برایم دلخوشی معنا ندارد
وقتی تو را بابای من دنیا ندارد

رفتی ؛یتیم بی قرار شهر کوفه ...
...حس کرد تازه طفلکی بابا ندارد

رفتی برای زینب تو خستگی ماند
دیگر پرستارت به پیکر نا ندارد

خونت نوشته گوشه محراب مسجد
این کوه طور عاشقی موسی ندارد

دنیا پدر جان تا خود روز قیامت
مانند تو گریه کن زهرا ندارد

رفتی و از این شهر بردی مهربانی
کوفه برای ماندن ما جا ندارد
 
رفتی خیال دشمن تو گشت راحت
در سر به غیر از فکر عاشورا ندارد

فکری به حال روزگار دخترت کند
در روزهایی که حرم سقا ندارد

محمد حسین رحیمیان

 *********************

بابا اتاق پر شده از بوی مادرم
وقتش رسیده پر بکشی سوی مادرم
دیگر خجل نباش تو از روی مادرم
فرقت شده شبیه به پهلوی مادرم

*از پشت در دوباره تو را می زند صدا *
*تا که به دست تو بدهد محسن تو را*

سی سال در نبودن مادر شکسته ای
پهلو به پهلویش پس آن در شکسته ای
در کوفه های درد مکرر شکسته ای
از مردم و نبودن باور شکسته ای
 

*گر چه شکسته ای و دلت هم شکسته تر*
*این دل شکسته را هم از این کوفه ها ببر*

 
یادت که هست مادر ما قد خمیده بود
یادت که هست گیسوی مادر سپیده بود
یادت که هست محسن خود را ندیده بود
یادت که هست غنچه خود را نچیده بود

*آنروزها که قد تو آنجا خمیده شد *
*موی منم شبیه تو بابا سپیده شد*

مادر رسیده عطرپیمبر بیاورد
تو تشنه ای برای تو کوثر بیاورد
مرهم برای این دل پرپر بیاورد
تا خار را زدیده تو در بیاورد
 
*حرفی بزن که مونس تو مادر آمده*
*حالا که استخوان زگلویت در آمده*

بابا بگو به مادرم از غصه های من
از کوفه های بعد تو و ماجرای من 
از بی حسین گشتن من از عزای من
از کوفه گردی من و از کربلای من

*بابا بگو که زینب خود را دعا کند*
*بعد از حسین زود مرا هم صدا کند*

مادر رسید و زخم سرت را نگاه کرد
گریه برای گودی یک قتلگاه کرد
پس رو به روسیاهی خیل سپاه کرد
نفرین به رقص خنجر مردی سیاه کرد

*وشمر جالس ... نفس مادرم گرفت *
*سر که به نیزه رفت دل معجرم گرفت*

رحمان نوازنی

**********************

 

چشم های به رنگ خون ات را
بر پرستار خود کمی وا کن
دلِ من شور می زند بابا
گریه های مرا تماشا کن

**

گر چه بستم شکاف زخمت را
خونِ تازه دوباره می ریزد
گر چه بر معجرم گره زده ام
لخته خون، پاره پاره می ریزد

**

بعد لبخند قاتلت بر من
تو چرا خنده می کنی بابا
شب بی مادریِ ما را باز
این چنین زنده می کنی بابا

**

 واژه هایی که خاطرات من است
باز تکرار می کنی هر بار
کوچه ی تنگ، خنده و هیزم
میخ در، دود، آتش و دیوار

**

مُردم از روضه خوانی ات امشب
سوختم پایِ هر وصیت تو
سرِ شب از شکاف در دیدم
حال عباس را ز نیت تو 

**

دست او را گرفتی و گفتی
رو سپیدم کن ای رشید علی
پیش زهرا کن آبرو داری
آبرویم بخر، امید علی

**

جان تو، جان خواهرت زینب
ای علمدار کاروان حسین
حیدر بی مثال عاشورا
جان تو، جان دخترانِ حسین

 **

نکند کودکی شود تشنه
نکند دختری زمین بخورد
نشود با تو خیمه ای بی تاب
نکند مادری زمین بخورد

**

دست هایت اگر زمین افتاد
نام زهرا به لب ببر، جان گیر
بدنت را سپر کن و بشتاب
خم شو و مشک را به دندان گیر

**

تشنه لب مشک آب را  به لبِ
 کودک بی زبان بگیر عباس
تیر وقتی به چشم هایت خورد
مدد از زانوان بگیر عباس

**

دست وقتی که نیست با صورت
از سرِ زین به خاک می افتی
غرق در تیر، ای کمان ابرو
به زمین چاک چاک می افتی

**

مادری می رسد به بالینت
دست دارد به روی پهلویش
کاش چشمت نبیندش وقتی
جای یک دست مانده بر رویش

حسن لطفی

 ***********************

از لطف و دستگیری تو حرف می زنم
از شیوهٔ‌ امیری تو حرف می زنم

از وصله وصله هاي رداي خلافتت
مولا ز بي نظيري تو حرف می زنم

از سفره های نیمه شبت در خرابه ها
از کهکشان شیری تو حرف می زنم

بر شانهٔ‌ تو جای یتیمان کوفه بود
از اوج سر به زیری تو حرف می زنم

از چاه اشک و آه فراق و حکايتِ
شبهاي گوشه گيري تو حرف مي زنم

از بیست سال خانه نشینی و بی کسی
از غربت غدیری تو حرف می زنم

ديگر نفس به سينهٔ‌ من حبس مي شود
وقتی که از اسیری تو حرف می زنم

داغ تو بیشتر به دلم چنگ می زند
هر چه که از دلیری تو حرف می زنم

از کوچه ها و روضهٔ‌ يار جوان تو
از ماجراي پیری تو حرف می زنم

دستان حيدري تو را صبر بسته بود
آنروز اگر که پهلوي مادر شکسته بود

یوسف رحیمی

  ***********************

با آنکه استقامت تو فرق مي کند
اين روزها حکايت تو فرق مي کند

اينجاست درد، دشمنت آخر غريبه نيست
بعد از رسول، غربت تو فرق مي کند

دستان حيدري تو را صبر بسته است
با ديگران اسارت تو فرق مي کند

دستي که روي فاطمه ات را نشانه رفت
فهميده بود غيرت تو فرق مي کند

سیلی به روی ام ابیها تو را شکست
آقای من! مصيبت تو فرق مي کند

گفتند بعد فاطمه از پا فتاده اي
حق داشتي امانت تو فرق مي کند

سي سال پيش! اين در و ديوار شاهدند
اصلاً شب شهادت تو فرق مي کند

وسف رحیمی

    ***********************

از تو سر و زمادر من سینه ای شکست
تا صبح حشر بر سر و بر سینه میزنم
جدم که نیست در بر تو مادرم که نیست
دارم برای چند نفر سینه میزنم

**

من در مدینه یاد گرفتم که هیچ وقت
زخمی که شد عمیق مداوا نمیشود
گر چند ضربه هم زده بودن باز هم
پیشانی تو بیش از این وا نمیشود

**

گفتند گفته ای که مرا کوچه میبرند
می خواهم از بیان خودت بشنوم بگو
گفتند گفته ای که تماشام میکنند
میخواهم از زبان خودت بشنوم بگو

**

بابا خودت بگو سر بازار میروم
بابا خودت بگو که گرفتار میشوم
بابا خودت بگو به سرم سنگ میزنند
بابا بگو بدون علمدار میشوم

 علی اکبر لطیفیان

 

*********************

دیگر علی ز بستر خود پا نمی شود
زخمِ سرِ شکسته مداوا نمی شود

دربی که تا کنون به کسی "نه" نگفته بود
این چند روز روی کسی وا نمی شود

دیگر طبیب زحمتِ بیخود نکش، برو!
دردِ علی که بهتر از اینها نمی شود

از بس که تب نموده و رنگش پریده است
زردیِ دستمال هویدا نمی شود

رخسار زرد و ریش سفید و حنای سرخ
آخر چنین خضاب که زیبا نمی شود!

زینب به کاسه های پر از شیر دل نبند
این چیزها برای تو بابا نمی شود!

حالِ تو را فقط حسنت درک می کند
دردی حریف ماتم زهرا نمی شود!

سی سالِ پیش جان علی را گرفته اند...
خنجر که مردِ کشتن مولا نمی شود!

قبری در آسمان بکنید ای فرشته ها
ماه شکسته روی زمین جا نمی شود

داود رحیمی

***********************

حالا که نیست مادر من هست دخترت
حتی حسین هم به فدای تو و سرت

از مسجد مدینه که خیری ندیده ای
یادت که هست کوچه و پهلوی یاورت

دل شوره ام شبیه هراس مدینه است
رنگ کبود پر شده در دیده ی ترت

آیا زمان رفتن تو سوی مادر است؟
خیلی به یاد فاطمه ای روز آخرت

من قصد کرده ام که اگر رفتنی شدی
گیسوی خویش پهن کنم در برابرت

چه ضربه ای زدند که ای کاش می زدند
آن ضربه را به جای تو بر فرق دخترت

چه ضربه ای زدند که ابرو شکاف خورد
چه ضربه ای زدند که افتاد پیکرت

خون از بدن کنار زدن عادت من است
آن روز خون سینه و حالا سحر سرت

علی اکبر لطیفیان

***********************

ز روی زرد علی انتظار می ریزد
زچشم مانده به راهش قرار می ریزد

دلش به فاطمه و دیده بر اجل بسته
ز چشم دیده و دل احتضار می ریزد

دوباره ضربه سنگین ،دوباره بستر و زخم
دوباره درد ، به خاک مزار می ریزد

وصیتش به حسن آخر جوانمردیست
هنوز از لب حیدر وقار می ریزد

بجان فاطمه با قاتلم مدارا کن
زصبر توست اگر اقتدار می ریزد

ز خوب خلقی تو دشمنم شکست خورد
اگر چه از سخنش انزجار می ریزد

به اشک های پرستار خویش می گریم
که چشم ابری زینب بهار می ریزد

اگر چه غربت من می شود نصیب حسن
به غربت تو حسینم شرار می ریزد

من از مصیبت سخت تو در عجب ماندم
که روی نعش تو چندین سوار می ریزد

محمود ژولیده

***********************

این چشم ها به راه تو بیدارمانده است
چشم انتظارت ازدم افطارمانده است

برخیز و کوله بارمحبت به دوش گیر
سرهای بی نوازش بسیارمانده است

با توچه کرده ضربه آن تیغ زهردار
مانندفاطمه تنت ازکارمانده است

آنقدر زخم ضربه دشمن عمیق هست
زینب برای بستن آن زار مانده است

آرام ترنفس بکش آرام تربگو
چندین نفس به لحظه دیدارمانده است

ازآن زمان که شاخه یاست شکسته شد
چشمت هنوزبر در و دیوار مانده است

سی سال رفته است ولی جای آن طناب
بر روی دست و گردنت انگارمانده است

می دانی ای شکسته سرآل هاشمی
تاریخ زنده درپی تکرارمانده است

ازبغض دشمنان به تو یک ضربه سهم توست
باقی آن برای علمدارمانده است

محسن عرب خالقی

 ***********************

 

نیست مادر تا ببیند اشکهای جاری ام
نیست تا اینکه دهد آن مهربان دلداری ام

می رود از حال و خواب از چشمهایم می رود
خاطرات دردناکی دارم از بیداری ام

روزگاری مادر و حالا پدر شد رفتنی
غم همیشه با من است و می کند غمخواری ام

میهمان خانه ام را کوفه از دستم گرفت
تا ابد شرمنده ام کرده است مهمانداری ام

من بدم می آید از این کوچه های چشم تنگ
سخت باشد در چنین وضعی امانت داری ام

بعد تو کوفه به من بی احترامی می کند
نیست یک محرم نماید در غریبی یاری ام

بیست سالِ بعد هم باشد سرم را بشکنم
تا بیاید باز بوی تو زخون جاری ام

دختر تو باشم و بی پرده باشد محملم
تو بگو آیا سزاوار چنین آزاری ام

خطبه می خوانم ولی با غیرت لحن شما
آن زمانی که بیایم پابه پای قاری ام

گر ابالفضلت برم باشد خیالم راحت است
کوفه می داند که ناموس چنین سرداری ام

من خودم معجر رسان دختران حیدرم
کور خواهد شد نخواهد دید دشمن، خواری ام
 

جواد حیدری

***********************

تو بی ابتدایی و بی انتها
شبیه پیمبر شبیه خدا

تو بالاترین نقطه ی باوری
معماترین نقطه ی زیر با

مقرب ترین جلوه ی لم یلد
و لم یولد آیه های خدا

تو آن سمت دروازه ی باوری
همانجا که می خوانمش ناکجا

مرا آن طرف ها اگر راه نیست
شما لااقل این طرف ها بیا

تو آن خواهش سبز سجاده ای
همان التماس شب انبیا

تویی مقصد اول و آخرم
مناجات شبهای غار حرا

بیا با پرو بال کروبیان
بزن وصله این گیوه ی پاره را

بزن بیل خود بر سر این زمین
بزن تا که باشم درخت شما

من از آبِ چاهِ شما خورده ام
که حالا شدم تشنه ی کربلا

خدای کرم سایه ی ناشناس
در این کوچه های بدون صدا

چنان مخلصانه کرم میکنی
که حتی نمیماندت رَدِّ پا

تو یعنی همان شاه ِ شهر منا
که داری قدم میزنی با گدا

در این سینه ی شب کجا میروی؟
از این جاده ها ، دور از چشم ما

به سمت مناجات سجاده ات
اگر میروی التماس دعا

تو بارانترینی و ما خشکسال
رسیده ترینی و ما کالِ کال

تو مانند آبی ولی آب تر
تو مثل طلایی ولی ناب تر

اگر تو صعودی فرودیم ما
اگر تو نبودی نبودیم ما

تو نور ِ خودی ، آفتاب ِ خودی
مسلمان دین کتاب خودی

تو اسرار لبهای پیغمبری
قسمهای شبهای پیغمبری

تو سیبی تو میل شب جمعه ای
دعای کمیل شب جمعه ای

مسیحای مَسح ِ یتیمان تویی
محاسن سپید کریمان تویی

تو سیمرغی و کوه قاف خودی
تو ذی الحجه ی در طواف خودی

تو با مردمی مردمی نیستی
تو نان جویی گندمی نیستی

تو نوری و هر صبح خورشیدمی
تو اخلاص آیات توحیدمی

تو دیگر برای من عادت شدی
هزار و دو رکعت عبادت شدی

تو شصت و سه دفعه بهارم شدی
نهالت شدم باغدارم شدی

همیشه در ِ خانه ات باز بود
تنورت همیشه نمک ساز بود

تو بودی که شبها سحر داشتند
یتیمان کوفه پدر داشتند

پُر از نوری و آفتابی علی
سلام بدون جوابی علی

نگاهت شبی خواب راحت نکرد
و یک شب لبت استراحت نکرد

تو رفتی و حالا در این روزها
ورق میزنم خاطرات تورا

همان روزهایی که تنها شدی
شکسته ترین مرد دنیا شدی

همان روزهایی که یک مرد پست
غرور تورا با طنابی شکست

همان جا تو را خونجگر کرده اند
بتول تورا بی پسر کرده اند

همان جا دل ِ مهربانت شکست
همان روز چند استخوانت شکست

تو بالایی و در کف ِ پستها
زدند آفتاب تو را دستها

علی اکبر لطیفیان

***********************

آسمان دل غربتکده ام بارانی ست
ابری ام دیده ی ماتم  زده ام بارانی ست

مثل پروانه دلم دربه در سوختن است
گریه ی شمع همه زیر سر  سوختن است

این چه داغیست که جان همه را سوزانده است
در دل قبر دل فاطمه را سوزانده است

این چه دردیست که تا یاد غمش می افتم
مثل خس در گذر باد غمش می افتم

در هوایش که به من نام معلق بدهید
حقتان است ولیکن به منم حق بدهید

بار سنگین غمش خانه خرابم کرده است
هر طبیبی به مداوام جوابم کرده است

حسن از هیبت نامش جملی را انداخت
باورم نیست که یک ضربه علی را انداخت

باورم نیست که خیبر شکن از پا افتاد
حضرت واژه ی بر خواستن از پا افتاد

کم نمکدان تو را هر که نمک خورد شکست
باز با زخم سرت کعبه ترک خورد  شکست

یا علی هیچ کس از لطف تو ناکام نبود
پدری مثل تو همبازی ایتام نبود

هر شب کوفه منور ز نگاهت می شد
شمع بزم فقرا صورت ماهت می شد

چه بلایی به سرت آمده بابای همه
تیغ که سر زده بر سر زده بابای  همه

نه فقط بین سرت فاصله انداخته است
بین چشمان ترت فاصله انداخته است

زخم های دل ایتام پی مرهم توست
مرد ویرانه نشین منتظر مقدم توست

همه بودند و امام از همه بیکس تر بود
زینب ای وای دوباره سر یک بستر بود

صابر خراسانی

***********************

ديشب كه ميهمان به سرايم قدم گذاشت
از سفره غير نان و نمك هيچ بر نداشت

از خانه ام كه رفت دلم تاب و تب گرفت
مي رفت و همچو اين دل من ماه شب گرفت

گفتم بيا تو اين سحري را بمان مرو
سوزانده است قلب مرا اين اذان مرو

جانسوز تو نگاه بر اين آسمان مكن
خاك عزا بيا و سر خاندان مكن

مي رفت و گفت موعد ديدار آمده
وقت زيارت رخ دلدار آمده

مي رفت و گفت گشته دلش تنگ فاطمه
مي برد با خودش دل پر خون ما همه

خالي ست جاي فاطمه تا ديده تر كند
يا ناله اي كشد همه را خون جگر كند

خالي ست جاي فاطمه يار پدر شود
در كوچه هاي كوفه برايش سپر شود

آتش دگر به شهپر روح الامين نشست
فرق علي شكافت و روي زمين نشست

محراب مسجد است چنين پر شكوفه است
امشب سياه پوش علي شهر كوفه است

اي خاك بر سرم سر بابا شكسته است
انگار باز پهلوي زهرا شكسته است

انگار تازه گشته مرا داغ مادرم
افتاده ياد كوچه دوباره برادرم

انگار تازه روضه ي شهر مدينه شد
روي پدر خضاب از آن خون سينه شد

رضا رسول زاده

***********************
19191919191919

امشب علی می بیند اشک دخترش را
در کوفه می گوید اذان آخرش را

مرغابیان خانه دامن را نگیرید
خالی کنید ای عرشیان دور و برش را

روی لبش انّا الیه راجعون است
بر آسمان ها دوخته چشم ترش را

با رفتن بابا خدا می داند و بس
در خانه بی تابی قلب دخترش را

ای ابن ملجم زودتر از جای برخیز
او قصد دارد که ببیند همسرش را

دلتنگ مانده تا ببیند بار دیگر
رنگ کبود صورت نیلوفرش را

حالا علی را سوی خانه می برندش
جبریل می گیرد کمی زیر پرش را

مسعود اصلانی

***********************

1919191919

صورت خیس خودش را طرف چاه گرفت
آسمان تیره شد از بسکه دل ماه گرفت

بر سر سفره کمی درد دل خود را گفت
یک نفس گفت ؛ ولی آینه را آه گرفت

 راه افتاد میسحا که نفس تازه کند
زیر سنگینی گامش نفس راه گرفت

خانه آوار شد و روی قدم هاش افتاد
اشک هی آمد و تا پای قدمگاه گرفت

سمت در رفت ولی در به تقلّا افتاد
و از این حادثه یک فرصت کوتاه گرفت

درب بسته شد و قلاب به پهلوش گرفت
روضه ای شد که دل حضرت درگاه گرفت

باز هم روضه دیوار و در و یک مادر...
باز با دختر خود ذکر "وا اُمّاه " گرفت

لحظه ای بر در این خانه به زانو افتاد
اشکِ بر فاطمه را توشه  این راه گرفت

وقت رفتن شده بود و سحرش آمده بود
پا شد و جلوه ی یا فالق الاصباح گرفت

 رفت معشوق خودش را بکشد در آغوش
رفت و وقتی که تنش حالت دلخواه گرفت

 بوسه ای زد به سرش تیغ و تنش آتش شد
آتشی که به دل سنگ و پر کاه گرفت

 مثل زهرا به زمین خورد و به سجده افتاد
آنچنان که دل محراب  و دل ماه گرفت

آه یک دست بر آن فرق شکسته که گذاشت
خم شد و  دست به پهلوش به ناگاه گرفت

 پا شد و رو به مدینه شد و با فاطمه گفت
عاقبت حاجت خود را اسدالله گرفت

شعری از رحمان نوازنی و اسحاقی

************************

 

ای که از صورت خونین تو غم ریخته است
با تماشای تو یکباره دلم ریخته است

چه به روز سر تو آمده آخر بابا
سرت از ضربه شمشیر به هم ریخته است

دخترت کاش بمیرد که نبیند هرگز
خون فرق تو قدم پشت قدم ریخته است

مادرم آمده بالای سرت با زحمت
اشک بر زخم تو با قامت خم ریخته است

کربلا زنده شده در نظرم می بینم
ترس دشمن که پس از صاحب علم ریخته است

تا که تاراج کند خیمه ی مارا یکسر
قبل آتش زدنِ آن به حرم ریخته است

فرق خونین تو را کاش نمی دیدم من
یادِ آن خون که از دست قلم ریخته است

حسن لطفی

************************

19191919191991

دردی تمام بال و پرم را گرفته است
آهم فضای هر سحرم را گرفته است

از من برفتن است و دلم تنگ فاطمه
گرچه کلون در کمرم را گرفته است

موضوعات مرتبط: امام علی(ع) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت امام علی (علیه السلام)

من منتظر نشسته ام اما نیامدی
تنهاترین مسافر دنیا! نیامدی

انبان به دوش هر شبه ی کوچه های شهر
دیگر چرا به دیدن ماها نیامدی

اصلا قرار بود که بابای من شوی
این چندمین شب است که بابا نیامدی

من روی دوش تو چقدر تاب خورده ام
رفتم زشانه های تو بالا …!   نیامدی

بی دست های گرم تو بدخواب می شوم
کابوس دیده ام همه شبها نیامدی

دیدم شکسته است ستون های آسمان
مسجد ، نماز صبح ، خدایا! … نیامدی

رفتی به سجده ، بارقه ی تیغ و … بعد ازآن
محراب غرق خون شد و بالا نیامدی

کابوس بود … من بخدا باورم نشد!
حتما دلیل داشت که اینجا نیامدی

شب تا به صبح، خیره به در … منتظر شدم
چشمم به در سفید شد اما نیامدی

خاکم به سر، خدا نکند، خواب من مگر-
تعبیر می شود که تو بابا نیامدی

از اشک های گوشه ی چشمان مادرم
پی برده ام به حادثه ای تا نیامدی

آری درست بود… گمانم درست بود
ای وای از این مصیبت عظمی …

هادی ملک پور

*********************

فرق شكسته بين بستر مانده بابا
در بين بستر ياد كوثر مانده بابا

در فكر رودررويي با زهراست اينك
چشم انتظار روي دلبر مانده بابا

بگذار باهم غصه اش را باز خوانيم
گويا كه ياس اش پشت آن در مانده بابا

اما چرا در لحظه هاي آخرينش
ذكر حسين دارد وَ مضطر مانده بابا

مابين حرف هايش مدام از هوش مي رفت
با گريه گفتم حرف ديگر مانده بابا ؟

گفتا كه عباس و حسينم را صدا كن
كرببلا ....حرف برادر مانده بابا

روزي رسيد كه دختري فرياد ميزد
روي زمين اي واي بي سر مانده بابا ...

ياسر مسافر

 ********************

جاده ی وصل علی و فاطمه هموار بود
لحظه ی پرواز روح حیدر کرّار بود

رنگ خون شد دستمال زرد بر پیشانی اش
یعنی اینکه جوشش زخم سرش بسیار بود

گوشه ی خانه به سر قرآن گرفته زینبش
بر لبش امّن یجیب و ذکر استغفار بود

چند باری از سر شب تا سحر از حال رفت
گوییا آماده ی رفتن به سوی یار بود

بعد زهرا روز خوش هرگز ندیده مرتضی
در گلویش استخوان و بین چشمش خار بود!

یک نگاهش بر حسین و زینب و عبّاس بود
یک نگاه دیگرش هم بر در و دیوار بود

غصّه ی خانه نشینی و غم سی ساله اش
پیش چشمش می گذشت و غرق این افکار بود

ماجرای کوچه و روی کبود فاطمه
مثل یک دیوار خانه بر سرش آوار بود

آنچه که شیر خدا را بر زمین انداخته
ضربه ی تیغ عدو نه ... تیزی مسمار بود

... آمد استقبال او با شاخه ی گل،همسرش
روی دستش غنچه ی شش ماهه ی خونبار بود

محمد فردوسی

********************

شهر! آرامش بگیر، آهسته ترکت میکنم
چند سالی باتو بودم ،رفع زحمت میکنم

در مقامم آیه های «هل اتی...»آمد ولی
یک نفر بر پیکرم باشد قناعت میکنم

انتظار همسرم را میشکم اما بس است
از همان روزی که رفت احساس غربت می کنم

مثل هر روز خدا رد سلامم می کنید
مثل هر روز خدا با چاه خلوت میکنم

یاد آن لعن قنوت هر شب و روز شما...
همچنان بر مردم این شهر خدمت میکنم

آه،من رفتم ولی ای قاتل زهرای من
گریه تا مرگم به یاد آن مصیبت میکنم

چند خطی هم برای روضه اش می آورم
از همین جا قتلگاهت را زیارت میکنم :

«آه فرزندم،ترک برداشته لبهای تو
اکبرم،آب گلو را با تو قسمت میکنم»

انتظار منتقم تسکین قلبم می دهد
حیف دارم غیبتت را کم کم عادت میکنم!

یحیی نژاد سلامتی

 

**********************

آئینه ای و سهم دلت آه می شود
وقتی که هم نوای غمت چاه می شود

غرق عزاي فاطمه هستي هنوز که
اينقدر ناله هاي تو جانکاه می شود

در چشمهات طاقت ماندن نمانده است
شب رفتني شده ست و سحرگاه مي شود

خون سرت دهد به زمين باز آبرو
وقت ظهور سرّ فدیناه می شود

تو مي روي و دست يتيمان تو چه زود
از آستان لطف تو کوتاه می شود

امروز اگر که فرق شما را شکسته اند
در کربلا چه با سر آن ماه می شود

در ازدحام نیزه و شمشیرها سرش
آماده‌ی سلوک الی الله می شود

از اشک خيز علقمه تا شامِ هلهله
با بي کسي قافله همراه مي شود

یوسف رحیمی

*********************

گم می شود در غربت شب های کوفه
در لابلای نخلها، تنهای کوفه

کوه است کوه اما دگر از پا نشسته
سر می کند در چاه غم دریای کوفه

خسته شده از سُستی این قوم صد رنگ
خسته شده از شاید و امّای کوفه

با نان و خرما می رود کوچه به کوچه
اما چرا نفرین؟ مگر مولای کوفه ...

جز جود و رحمت از امام ما چه ديدند؟
ای وای از نامردمان ای وای کوفه

یارب بگیر از قدر نشناسان علی را
سر آمده صبر از ملالت های کوفه

مانند چشمانش دل عالم گرفته
آماده‌ی رفتن شده آقای کوفه

اما نگاهش بی کران بی کسی هاست
دلشوره دارد از غم فردای کوفه

روزی که می آید به شهر نانجیبان
با دست بسته، جان به لب، زهرای کوفه

روزي که خون مي بارد از چشمان غيرت
از طعنه های تلخ و جانفرسای کوفه

بر روي ني سوي لب غرق به خوني
سنگ بلا مي بارد از هر جاي کوفه

می میرد از اندوه گوش و گوشواره
دارد خبر از بغض بی پروای کوفه

می پرسد از راه نجف طفل یتیمی
ذکر لبش: بابای من! بابای کوفه!

یوسف رحیمی

********************

افتاده ام به گوشه ای از رهگذارتان
اوجم دهید تا که شوم خاکسارتان

اصل و اصالت من از اول اصیل بود
اصلا خدا سرشته مرا از غبارتان

هرچند دورم از تو ....عجیب است چون دلم
حس میکند نشسته کناری کنارتان

چیزی برای عرضه ندارم به ساحتت
آقا دل شکسته می آید به کارتان؟

خرما فروش کوچه و بازار می شوم
شاید به جرم عشق شوم سر به دارتان

ای ناشناس نیمه شب کوچه های شهر
یک تکه نان به ما بده از کوله بارتان

میلش دگر به هیچ بهشتی نمی کشد
هرکش نشسته کنج بهشت مزارتان

شرمنده ایم بی خبریم ای بزرگوار
از آخرین امانت تان ؛ یادگارتان

محسن عرب خالقی
 

********************

آن شب که زینب کوفه را صحرای تَف دید
یعنی تمام کربلا را در نجف دید

بیست و یکم شب بود یا ظهر دهم بود
این سو و آن سو مادرش را هر طرف دید

از ابن ملجم تا قطام و اشعث و عَمر
آنقدر شمر و زجر و خولی صف به صف دید

بابای خود را رو خضاب از خون سرد ید
عباس را در تیرس تیرو هدف دید

می رفت علی ممصوص فی ذات خداوند
گاهی که اکبر را به میدان در شعف دید

دشمن عروسی داشت پای رأس قاسم
هر گوشه ای  بزم شراب و رقص دف دید

صفین قرآنها بروی نیزه می رفت
در شام ،  پای نیزه و سر صوت وکف دید

او دین ابراهیم جد جد خود را
بازیچه ی فرزند های ناخلف دید

امروز بر دوش پدر ، فردای خود را
ناقه سوار یکه ي برج شرف دید

در پیش الرحمن ، کنار لوءلوء سبز
مرجان سرخش را نشسته در صدف دید

بعد سه روزی شاعرت در قافیه ماند
تا بوریای بی کفن را بی کنف دید

غلامرضا فاتحي

********************
 

حالا که نیست مادر من هست دخترت
حتی حسین هم به فدای تو و سرت

از مسجد مدینه که خیری ندیده ای
یادت که هست کوچه و پهلوی یاورت

دل شوره ام شبیه هراس مدینه است
رنگ کبود پر شده در دیده ی ترت

آیا زمان رفتن تو سوی مادر است؟
خیلی به یاد فاطمه ای روز آخرت

من قصد کرده ام که اگر رفتنی شدی
گیسوی خویش پهن کنم در برابرت

چه ضربه ای زدند که ای کاش می زدند
آن ضربه را به جای تو بر فرق دخترت

چه ضربه ای زدند که ابرو شکاف خورد
چه ضربه ای زدند که افتاد پیکرت

خون از بدن کنار زدن عادت من است
آن روز خون سینه و حالا سحر سرت

علی اکبر لطیفیان

******************

باز امشب منادی کوفه
از امامی غریب می خواند
گوشه خانه دختری تنها
دارد اَمن یجیب می خواند

**

مثل اینکه دوباره مثل قدیم
چشم اَز خون دل تری دارد
این پرستار نازنین گویا
باز بیمار بستری دارد

**

چادر پُر غبار مادر را
سرسجاده برسرش کرده
بین سر درد امشب بابا
یاد سر درد مادرش کرده

**

آه در آه چشمه در چشمه
متعجب زبان گرفته!پدر
خار درچشم اُستخوان به گلو!
درگلوم اُستخوان گرفته پدر

**

آه بابا به چهره ات اصلاً
زخم ودرد و وَرم نمی آید
چه کنم من شکاف زخم سرت
هرچه کردم به هم نمی آید

**

باز سر درد داری وحالا
علت درد پیکرم شده ای
ماه «اَبرو شکسته» باباجان
چه قَدَر شکل مادرم شده ای

**

سرخ شد باز اَز سر این زخم
جامه تازه تنت بابا
مو به مو هم به مادرم رفته
نحوه راه رفتنت بابا

**

پاشو اَز جا کرامت کوفه
آنکه خرما به دوش می بردی
زوددر شهر کوفه می پیچد
که شما بازهم زمین خوردی

**

دیشب اَز داغ تا سحر بابا
خواب دیدم وَگریه ها کردم
اَز همان بُغچه ای که مادر داد
کَفنی باز دست وپا کردم

**

کودکانی که نانشان دادی
روزگاری بزرگ می گردند
می نویسند نامه اَمّا بعد
بی وفا مثل گرگ می گردند

**

یا زمین دار گشته و آن روز
همه افراد خیزران کارند
یاکه اهنگری شده ان جا
تیرهای سه شعبه می ارند

**

وای اَز مردمان بی احساس
دردهای بدون اندازه
وای اَز آن سوارکارانُ
نعل اسبی که می شود تازه

**

وای اَز دست های نامَحرم
آتش ودود وچادر ودامان
وای اَز کوچه یهودی ها
سنگ باران قاری قرآن..

علی زمانیان

******************
 

دوباره شب شـد و كعبـه دوان دوان مي رفت
كجــا به اين عجــله او نفـس زنـــان مي رفت

چــقـدر آيه انفـــاق روي دوشـــــــش هست
 اگر چه اين همه با كيسه هاي نان مي رفت

شبيه كــــودكي خـويـش  گـريه هـا مي كرد
در آن شبـي كــه به يـار ي بيـوگـان مي رفت

همه به ســاعـــت هر شـــب نگاه مي كردند
ســر قــــرار مسيحـــاي مهـــــربان مي رفت

 ولـــي دوبـــاره نديدند مـــــــرد شبــــــهـــا را
و باز مثـل هميشــــــه كه بي نشان مي رفت

 دوباره سيــر شـــدند و به خـــواب خوش رفتند
ولي به گـــريه دوبــــاره اميــرمــــان مي رفت
 

رحمان نوازنی

*******************

دور شمع پیکرت،گردیده ام خاکسترت
ای به قربان تو و این رنگ زرد پیکرت

از نفس های بلندت میل رفتن می چکد
حق بده امشب بمیرم در کنار بسترت

تا نگیرد خون تازه گوشه ی تابوت را
مهلتی تا که ببندم دستمالی برسرت

حیف شد، از آن همه دلواپسی کودکان
کاسه های شیر­ مانده روی دست دخترت

کاش می­مردم نمی­دیدم به خاک افتاده است
هیبت طوفانی دلدل سوار خیبرت

خلوت شبهای سوت و کور نخلستان شکست
با صدای وا علی و وای حیدر حیدرت

شهر کوفه تا نگیرد انتقام بدر را
دست خود را بر نمی دارد پدر جان از سرت

می روی اما برای صد هزاران سال بعد
میل احسان می نماید غیرت انگشترت

علی اکبر لطیفیان

********************
 

رادمردی مهربان با دست های پینه دار
در میان کوچه های شهر غربت رهسپار

کیسه های نان و خرما روی دوش خسته اش
کیست این مرد غریبه ، با لباسی وصله دار؟

کهکشان ها شاهد غم های بی اندازه اش
ماه می گرید برایش چون دل ابر بهار

نیمه شب ها لابه لای نخل ها گم می­شود
چاه می داند دلیل گریه های ذوالفقار

در کنار چاه هرشب ایستاده جبرئیل
تا تکاند از سر دوش علی گرد و غبار

چند سالی هست بعد ماجرای فاطمه
لرزشی افتاده بر آن شانه های استوار

قامت سرو بلندش در هلال افتاده است
زیر بار رنج های تلخ و سخت روزگار

جای رد ریسمان های زمخت فتنه ها
سال ها مانده است بر دست کریمش یادگار

وحید قاسمی

*******************

در حريمت شفا نمي‌خواهم
آتشم زن دوا نمي‌خواهم

لحظه‌ي استجابت روضه
از شما جز شما نمي‌خواهم

خاك پاي تو كيمياي من است
جز همين كيميا نمي‌خواهم

تا اسير حسين تو هستم
دلي از غم رها نمي‌خواهم

من حسيني و حيدريم ، پس
بي نجف ، كربلا نمي‌خواهم

*«**مست مست و قلندر استم من***
*خاك نعلين قنبر استم من**»*

ابتدا ، انتها نداري تو
جز خدا آشنا نداري تو

آيه‌ي اعظم خداوندي
كي ، چگونه ، كجا نداري تو

همه‌ي سائلان تو شاهند
سائل بينوا نداري تو

فرش اين خانه بال جبريل است
قالي نخ‌نما نداري تو

با سرت عرش شكسته ولي
روضه‌ي «بوريا» نداري تو

*«**شب اسير سپيده‌ي سحرت**»*
*عالمي مات جلوه‌ي پسرت***

آمدم تا در اين شب آخر
مثل اين كاسه‌هاي پشت در

مرحمي آورم براي سرت
گرچه اين را نمي‌كنم باور

كه دوايي براي اين سر نيست
كه سر تو نمي‌شود بهتر

كه اميد يتيم‌ها امشب
مي‌رود پيش حضرت مادر

كه در اين شهر بي‌لياقت‌ها
نيمه شب دفن مي‌شود حيدر

*شب ، غريبي ، تلاطم دريا***
*شب مدينه ، نجف ، غم زهرا***

اسم مادر رسيد و غوغا شد
گره از كار بسته‌ام وا شد

اسم مادر دوباره معجزه كرد
نفس ‌آلوده‌اي مسيحا شد

بايد امشب به روضه برگردم :
بي تو حيدر عجيب تنها شد

قدرِ شب‌هاي قدر ! بعد از تو
خانه قبري براي مولا شد

امشب آغاز بهتري دارد
شب وصل علي و زهرا شد

غم اگر رنگ مادري دارد
گريه هم بوي بهتري دارد

محمد بختیاری

******************

اگر تو را نداشتم، بدان خدا نداشتم
آری خدا نداشتم، اگر تو را نداشتم

نبود اگر کرامتت، نبود اگر طبابتت
هزار درد داشتم ولی دوا نداشتم

به نام تو خدا صفا به زندگیم داده است
بدون نام تو در این جهان صفا نداشتم

نوای من علی علی،صدای من علی علی
بدون این علی علی،خدا خدا نداشتم

سنگ شدم طلا شدم،شاه شدم گدا شدم
چه می­شدم اگر علی مرتضی نداشتم

اگر نبود زادگاه تو قسم به فاطمه
این همه سمت کعبه هم برو بیا نداشتم

من اسمه دوا علی و ذکره شفا علی
کمیل تو اگر نبود به لب دعا نداشتم

نبودی یا علی اگر، حسن نبود و هم حسین
بدون تو مدینه و کرب و بلا نداشتم

علی اکبر لطیفیان

 
*******************

تو را تنهای تنها آفریدند
برای خاطر ما آفریدند

تمام عشق را در تو نهادند
تو را با عشق یکجا آفریدند

وضوح روح تو ابهام دارد
تو را مثل معما آفریدند

تو را چون سوره توحید قرآن
برای نسل فردا آفریدند

کتاب وصف تو دل می رباید
تو را از بس که زیبا آفریدند

تو را دریای انواع تجلی
مرا غرق تماشا آفریدند

مرا سلمان پشت پایت ای مرد
تو را شبگرد صحرا آفریدند

رضا جعفری

*******************

دل که عاشق شود شرر دارد
آتش از حال ما خبر دارد

عاشقی قصه ای است دیرینه
که دو صد لیکن و اگر دارد

هر که مست است مثل انگور است
چون که او هم لباس تر دارد

ما که رندیم و باده نوش چه غم
گر کسی جا نماز بردارد

آن که حال مرا نمی داند
چه نصیب از دل و جگر دارد

نکشم پا ز آستانه دوست
سائلش ز آن که تاج سر دارد

لب من در ترّنم یادش
ذکر او هر شب و سحر دارد

*عَجَز الواصفون عَن صفتک***
*ما عَرفناک حقّ معرفتک***

السلام ای حقیقت ایمان
ای رسول زمین امام زمان

یا علی ای حدوث را ممکن
یا علی ای وقوع را امکان

با تو هر لحظه می شود صادر
بر خلایق ز مهدی ات فرمان

لب لعل تو چشمه احیا
چشم پاک تو چشمه حیوان

موی تو لیلة المبیت من است
کاش جای دلم شوم قربان

تویی آن شیر کز دم تیغت
دشمن و دوست می شود نهان

دشمن از ترس می رود به خفا
دوست بهر نظر شود پنهان

جای باران سر از هوا ریزد
ذو الفقارت اگر دهد جولان

شیعیان را به جای خون باشد
حبّ زوج بتول در شریان

ما همه در صفیم بذلی کن
که قبول خدا شود قربان

ماه میلاد توست ماه رجب
گاه میعاد توست در رمضان

پای بوس تو ماه ذی القعده
دست بوست محرّم و شعبان

می سزد گر محبّ تو ز شعف
دف به کف در نجف کند طغیان

همه انبیا به وسع وجود
چیده اند از درخت تو ایمان

مصطفی نیز در میان همه
شرح داماد کرده در قرآن

ای که در یک شب از کرامت خویش
در چهل خانه بوده ای مهمان

جای دارد که از نزول شما
هر پدر صد پسر کند قربان

سخت گیری مکن به سائل خویش
رد مکن این شکسته را آسان

هست روز جزا و وقت حساب
حبّ تو در صحیفه ام عنوان

بی تو جنت جهیم پر آتش
با تو دوزخ بهشت بی پایان

ای که از کعبه گشته ای ظاهر
شد در این کار نکته ای پنهان

ضلع تسبیح را شکستی تو
ز آن که تسبیح بر تو شد تبیان

بطن سبحان ربّی الاعلی
هست تقدیس زاده عمران

 می کشم نعره از جگر شب و روز
تا نصیم شود ز حق غفران

*عجز الواصفون عن صفتک***
*ما عرفناک حقّ معرفتک***

یا علی ای امیر هر میقات
یا علی ای ظهیر فُلک نجات

این محال است که شوی موصوف
ز آن که تو برتری ز حدّ صفات

در مثل رشحه غمت دجله
در بزرگی ترنّم تو فرات

دوستانت کلیددار بهشت
عاشقان تو رشته دار حیات

جای دارد که منکران تو را
جا ببخشند در جهان ممات

ای کریم مدینه و مکّه
ای جوان مرد کوفه در خیرات

یک ابوذر کفایت است که ما
بر کرامات تو کنیم اثبات

ای که دادی به دست سلمانت
جلوه طور را به پیر برات

 مالک اشتر تو را باید
خواند مجموعه همه ملکات

کوی آشفتگان تو مشعر
صف دلدادگان تو عرفات

همه مردم تو را به حکم بنون
جمله زن ها تو را به حکم بنات

هر یکی از نوادگان تو را
می توان خواند حاکم عرصات

همسر توست شیشه ای نازک
خاندان تو در مثل مشکات

تویی آن روزه دار تابستان
در زمستان تویی امیر صلات

در تصرف به ما ز ما اولی
صاحب مال ما ز خمس و زکات

بر تو از ما ز خالق تو درود
بر تو از ما ز فاطمه صلوات

گر درختان قلم شوند همه
آب ها گر همه شوند دوات

می سزد گر نویسم این جمله
تا قیامت به قامت صفحات

*عجز الواصفون عن صفتک***
*ما عرفناک حق معرفتک***

یا علی ای سرادق توحید
ای امیر فرشته در تجرید

یکی از طائفان تو افلاک
یکی از حائران تو خورشید

ما که مُردیم از جدایی تو
پس مکن این فراق را تمدید

یا علی ای قدیم تر ز قدیم
یا علی ای جدید تر ز جدید

تویی آن آفتاب لم یزلی
که به خود از وجود خود تابید

غیر تو هیج کس وجود نداشت
چشم تو وا شد و علی را دید

نخل ها را به آب دیده بند
تا که از غصه رو کنند به عید

خانه جان من ز بت پر شد
ای تبردار فتح کعبه رسید

با تو هر کس که در جدل افتاد
گردن خود نهاد زیر حدید

از پدر  می رسد پسر را فیض
از تو  دارد حسین نام شهید

می رسد از محیط بر گوشم
که همه گفته اند بی تردید

*عجز الواصفون عن صفتک***
*ما عرفناک حق معرفتک***

جگر اهل درد خرّم باد
دل اهل مراد بی غم باد

ماه فضل است و عارفان جمع اند
تا ابد جمعتان منظم باد

فخر حوّا از کعبه بیرون شد
باز روشن دو چشم آدم باد

پدر کعبه کعبه را بشکافت
پر بکا دیدگان زمزم باد

هر کجا طفل شیر خواری هست
آب خوردن بر او مقدم باد

کربلا خشک شد بهر حسین
چشم اهلش همیشه پر نم باد

قهر کرده فرات از اصغر
دست عباس سوی پرچم باد

روی دست پدر پسر جان داد
همه ماه ها محرّم باد

*عجز الواصفون عن صفتک***
*ما عرفناک حق معرفتک***

محمد سهرابی

*******************

چشمهايش پر از تبسم بود
چشم نه آسمان هفتم بود

آسمان نه، شکوه اين خلقت
در طلوع نگاه او گم بود

جبرئيل نگاه او هر شب
با خداوند در تکلم بود

تا سحر گونه هاي نمناکش
روي سجاده در تيمم بود

واژه هايم حکايت مردي ست
که دلش بيقرار مردم بود

نان جو خورد و سفره‌ی دستش
وقت اطعام دشت گندم بود

*پدر مهربان اين عالم*
*ريزه خوارش هزارها حاتم*

چشمهايي

موضوعات مرتبط: امام علی(ع) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت امام علی (علیه السلام)