آموزش مداحی و اشعار مذهبی

       
      گل کرده در زمین، کَرَم آسمانی ات
      آغوش باز می رسد از مهربانی ات
      
      حالا بیا و سفره مینداز سفره دار
      حالت خراب می شود و ناتوانی ات
      
      دارد مرا شبیه خودت پیر می کند
      جان برده از تمام تنم نیمه جانی ات
      
      یوسف ترین سلاله ی تنها تر از همه
      سبزی رسیده تا به لب ارغوانی ات
      
      این گرد پیری از اثر خاک کوچه است
      بر موی تو نشسته ز فصل جوانی ات
      
      باید که گفت هیئت سیّار مادری
      خرج عزا شدی و خدای تو بانی ات
      
      زهر از حرارت جگرت آب می شود
      می گرید از شرار غم ناگهانی ات
      
      زینب به پای تشت تو از دست می رود
      رو می شود جراحت زخم نهانی ات
      
      آقای زهر خورده چرا تیر می خوری؟
      چیزی نمانده از بدن استخوانی ات
      
      محمد امین سبکبار
       
      ******************************
       
      
       
      زینب بیاور آخرین رخت کفن را
      تا که کفن پوشم تن سبز حسن را
      
      خالى است جاى مادرم تا که ببوسد
      لبهاى سرخ یوسف گل پیرهن را
      
      حیدر بیا فتنه دوباره پا گرفته
      بیرون کن از شهر مدینه بیوه زن را
      
      قبل از سفر تا کربلا غارت نمودند
      با تیرهاى پر ز کینه هستِ من را
      
      عباس را گویید تا بیرون بیارد
      آن تیرها که دوخته تابوت و تن را
      
      بیرون کشیدم تیر از پهلویش اى واى
      کردم زیارت گوییا امّ الحسن را
      
      پیراهن خود را ز خون او بشویید
      حرفى از این تشییع با زینب نگویید
      
      جواد حیدرى
       
       ******************************       
     
       
      سایه ی دستی میان قاب چشمان ترش
      چادرخاکی زهرا بالش زیر سرش
      
      رنگ خون پاشیده بر آیینه ی احساس او
      لکه های سرخ روی گوشوار مادرش
      
      این دم آخربه یاد میخ در افتاده است
      خانه را آتش زند با روضه ی پشت درش
      
      لخته ها را پاک می کرد از لب خشکیده اش
      زینب خونین جگر با گوشه های معجرش
      
      برخلاف رسم سرخ کشتگان راه عشق
      رفته رفته سبزتر می شد تمام پیکرش
      
      با نظر بر اشک قاسم گفت:وای از کربلا
      نامه ای را داد با گریه به دست همسرش
      
      روضه ی لایوم می خواند غریب اهل بیت
      کربلایی ها چه گریانند در دور و برش
      
      چشم امیدش به قد و قامت عباس بود
      ایستاده با ادب ساقی کنار بسترش
      
      وحید قاسمی
       
  ******************************
       
      
       
      ای انتهای غربت و غم ابتدای تو
      کمتر بیان شده غزلی در رسای تو
      
      لب تر نکرده سائل بیچاره بر شما
      گفتی بگیر زندگی من برای تو
      
      اصلاً قیاس کردن با تو درست نیست
      حاتم که بوده است؟ گدای گدای تو
      
      قرآن مخوان که راه گذر بند آمده
      ای من فدای قدرت جذب صدای تو
      
      آقا ببین دو ماه تمام است شهرمان
      تمرین گریه کرده برای عزای تو
      
      حالا به رنگ گنبد خضرا درآمده
      یا نه عقیق سبز شده دست و پای تو
      
      از سوز زهر زمین دهن باز کرده است
      دیگر چه آمده سر مجرای نای تو
      
      با تکه تکه های جگر فاش کرده ای
      رازی که دیده بود فقط چشمهای تو
      
      روزی که داد می زدی آیا نمی شود
      مادر کبود چهره شوم ‌من به جای تو؟
      
      دیدی حسین از غم تو گریه می کند
      گفتی که من کجا و غم کربلای تو .........
      
  
      
       
      ******************************       
      
       
      در کرم خانه حق سفره به نام حسن است
      عرش تا فرش خدا رحمت عام حسن است
      
      بی حرم شد که بدانند همه مادری است
      ور نه در زاویه عرش مقام حسن است
      
      هرکه آمد به در خانه او آقا شد
      ناز عشاق کشیدن ز مرام حسن است
      
      حرم و نام و وجودش همه شد وقف حسین
      هر حسینیه که برپاست خیام حسن است
      
      دست ما نیست اگر سینه زن اربابیم
      این مسلمانی ایران زکلام حسن است
      
      هرکه خونش حسنی شد ز خودی حرف شنید
      غربت از روز ازل باده جام حسن است
      
      تا زمانیکه خدائی خدا پابرجاست
      پرچم حسن حسن در همه عالم بالاست
      
      قاسم نعمتی
       
     ******************************
       
      
       
      مردی که غربت است همه سوگواره اش
      ریزد تمام عمر زدلها شراره اش
      
      از کوچه ی شب است هر آنچه کشیده است
      سبزی صورت وجگر پاره پاره اش
      
      تابوت زخمهای تنش را نهان نمود
      دنیا ندید آن بدن پر ستاره اش
      
      قاسم که مرد عرصه ی جنگاوری شده
      باشد نمایشی ز جهاد هماره اش
      
      بخشید با کرامت سبزش هر آنچه داشت
      این است راه عشق نباشد کناره اش
      
      باید که ساخت گنبد او را در آسمان
      باید که کرد دست ملک را مناره اش
      
      عمری که در مدینه ی غم خانه کرده است
      تنها نسیم بانی بر یادواره اش
      
      شعری سروده ام به هوای بقیع او…
      شعری که بود غربت وغم استعاره اش
      
      مهرداد قصری فر
       
       ******************************
       
      
       
      پسر فاطمه ام غصه بود بنیادم
      سند غربت من این حرم آبادم
      
      خاک فرش حرم و گنبد من تکه سنگ
      صحن من پر شده از غربت مادرزادم
      
      عزت عالمیان بسته به یک موی من است
      کی مذل عربم کشته این بیدادم
      
      شاه بی لشگرم و غربت من تابه کجاست...
      زهر با سوز تمام آمده بر امدادم
      
      هرچه خوردم ز خودی خوردم و از زخم زبان
      تا که جدم زجنان کرد ز غم آزادم
      
      هم عدو ضربه به من میزد و هم میخندید
      از همان کودکیم بیکس و دشمن شادم
      
      هر زمین خورده مرا یاری خود می خواند
      چون که در یاری افتاده زپا استادم
      
      هردم از کوچه گذشتم بدنم درد گرفت
      سجده بر خاک به مظلومه سلامی دادم
      
      گرچه شد حائل ضربه سه حجاب صورت
      خون دیوار در آورده چنان فریادم
      
      یک تنه جمع نمودم بدنش از کوچه
      صحنه بردن مادر نرود از یادم
      
      عایشه تیر به تابوت زد و خنده کنان
      گفت از داغ دل فاطمه دیگر شادم
      
      قاسم نعمتی
       
   ******************************
       
      
       
      چشمی که در مصیبتتان تر نمی شود
      شایسته شفاعت حیدر نمی شود
      
      چشم همیشه ابریتان یک دلیل داشت
      هر ماتمی که ماتم مادر نمی شود
      
      مرهم به زخمهای دل پر شراره ات
      جز خاک چادر و پر معجر نمی شود
      
      یک عمر خون دل بخورد هم کسی دگر
      والله از تو پاره جگر تر نمی شود
      
      یک طشت لخته های جگر  پاره های دل
      از این که حال و روز تو بهتر نمی شود
      
      یک چیز خواستی تو از این قوم پر فریب
      گفتند نه کنار پیمبر نمی شود
      
      گل کرد بر جنازة تو زخم سرخ تیر
      هرگز گلی شبیه تو پرپر نمی شود
      
      پر شد مدینه از تب داغ غمت ولی
      با کربلا و کوفه برابر نمی شود
      
      زینب کنار نیزه کشید آه سرد و گفت
      سالار من که یک تن بی سر نمی شود
      
      دیگر تمام قامت زینب خمیده بود
      از بسکه روی نیزه سر لاله دیده بود
      
      یوسف رحیمی
       
      ******************************       
     
       
      بیچاره دستی که گدای مجتبی نیست
      یا آن سری که خاک پای مجتبی نیست
      
      بر گریه ی زهرا قسم مدیون زهراست
      چشمی که گریان عزای مجتبی نیست
      
      وقتی سکوتش این همه محشر به پا کرد
      دیگر نیازی به صدای مجتبی نیست
      
      در کربلا هر چند با دقت بگردی
      چیزی به جز عشق و صفای مجتبی نیست
      
      کرب وبلا با آن همه داغ مصیبت
      همپایه ی درد و بلای مجتبی نیست
      
      طوری تمام هستی اش وقف حسین شد
      انگار قاسم هم برای مجتبی نیست
      
      او جای خود دارد در این دنیا مجالِ
      رزم آوری بچه های مجتبی نیست
      
      یا اهل العالم ما گدای مجتبائیم
      ما خاک پای خاک پای مجتبائیم
      
      آیا شده بال و پرت افتاده باشد
      در گوشه ای از بسترت افتاده باشد
      
      آیا شده مرد جمل باشی و اما
      مانند برگی پیکرت افتاده باشد
      
      آیا شده در لحظه های آخرینت
      چشمت به چشم خواهرت افتاده باشد
      
      من شک ندارم که عروس فاطمه نیست
      وقتی به جانت همسرت افتاده باشد
      
      آیا شده سجاده ات هنگام غارت
      دست سپاه و لشگرت افتاده باشد
      
      مظلوم و تنها و غریب عالمین است
      گریه کن غم های این بی کس حسین است
      
      علی اکبر لطیفیان
      
     
       
    ******************************         
     
       
      باید مرا گلیم مسیر نگار کرد
      زیر قدوم فاطمی‌ات خاکسار کرد
      
      مهر تو را بهشت بخواهد نمی‌دهم
      در ماجرای عشق نباید قمار کرد
      
      فخر علی و فاطمه بر تو عجیب نیست
      وقتی خدا به داشتنت افتخار کرد
      
      من که به دست هیچ‌کسی رو نمی‌زنم
      نانت مرا به شغل گدایی دچار کرد
      
      هر چند آفریده خدا چهارده کریم
      اما یکی از آن همه را سفره‌دار کرد
      
      ما را پیاده کرد سر سفره شما
      این کشتی حسین که ما را سوار کرد
      
      باید به بازوی حسنی‌ات دخیل بست
      ورنه نمی‌شود که جمل را مهار کرد
      
      خشمت نیاز نیست در آنجا که می‌شود
      با قاسم تو قافله را تار و مار کرد
      
      ارزان تو را فروخت به حرف معاویه
      زهری به کام تشنه تو روزه‌دار کرد
      
      زهری که می‌شکافت دل سنگ خاره را
      در حیرتم که با جگر تو چه کار کرد
      
      زهرا شنیده بود تنت تیر می‌خورد
      تابوت را برای همین با جدار کرد
      
      علی اکبر لطیفیان
       
******************************
       
      
       
      پسر فاطمه آنکس که دلم زنده از اوست
      نه فقط ما که دل فاطمه هم زنده از اوست
      
      بوسه بر لعل لب آنکه چنین گفت رواست
      جان به قربان کریمی که کرم زنده از اوست
      
      به همان خاک غریبانه قبرش سوگند
      بی حرم هست و لی هرچه حرم زنده از اوست
      
      سینه زن گر چه ندارد به بقیعش اما
      به خدا زمزمه و نوحه و دم زنده از اوست
      
      به غم کرببلا زنده نماند شیعه
      در دل شیعه همین غصه و غم زنده از اوست
      
      از علمدار بپرسید که او خواهد گفت
      هم علمدار حسین و هم علم زنده از اوست
      
      به همان لحظه که پا بر سر این خاک نهاد
      فاطمه دوستی نسل عجم زنده از اوست
      
      قطعات جگرش با همگان می گوید
      همه ی دین خداوند قسم زنده از اوست
      
      
      جواد حیدری
       
     ******************************
       
      
       
      الا ای که به هر دوران غریبی
      نشان تو بود، جانان غریبی
      
      معاویه تو را بهتر شناسد
      که تو در لشگر یاران غریبی
      
      زیارتنامه هم حتی نداری
      قسم بر تربت ویران غریبی
      
      امام دوم خانه نشینی
      زنامردی نامردان غریبی
      
      تو کودک بودی و غربت کشیدی
      تو مادر را به خاک کوچه دیدی
      
      جواد حیدری
       
    ******************************
       
    
       
      تنهایی و غربت همه جا یار دلت بود
      یک عمر فقط درد ، کس و کار دلت بود
      
      سنگینی دستی که تو را اشک نشین کرد
      چل سال غم و غصه سربار دلت بود
      
      چون موی زمستانی ات از بین نمی رفت
      آن لکه خونی که به دیوار دلت بود
      
      پس خوب شد آن زهر به داد دلت آمد
      ورنه که به جز زهر مددکار دلت بود ؟
      
      با اینکه خودت هر نفست مقتل دردیست
      لایوم . . . ولی روضه خونبار دلت بود
      
      محمد بیابانی
       
******************************
       
      
       
      مست از غم توام غم تو فرق می کند
      محو توام که عالم تو فرق می کند
      
      با یک نگاه می کشی و زنده می کنی
      مثل مسیح، نه، دم تو فرق می کند
      
      یک دم نگاه کن که مرا زیر و رو کنی
      باید عوض شد آدم تو فرق می کند
      
      تنها کمی به من نظر لطف می کنی؟
      آقای مهربان! کم تو فرق می کند
      
      زخمی است در دلم که علاجی نداشته است
      جز مرحمت که مرهم تو فرق می کند
      
      اشک غمت برای من احلی من العسل
      گفتم  برای من غم تو فرق می کند
      
      صلح تو روضه است حماسه است غربت است
      ماهی تو و محرم تو فرق می کند
      
      باید خیال کرد تجسم نمود؛ نه ؟
      نه؛ گنبد تو پرچم تو فرق می کند
      
      لختی بخند قافیه ام را بهم بریز
      آقای من! تبسم تو فرق می کند
      
      سید محمد رضا شرافت
       
      ******************************
       
      
       
      اي فقط ناله اي صداي اشك
      اي وجود تو مبتلاي اشك
      
      گيسوانت سپيد شد آقا
      پيكرت آب شد به پاي اشك
      
      حرف من نيست فضه ميگويد
      بين خانه تويي خداي اشك
      
      قتل تو بين كوچه ها رخ داد
      زهر يارت شده دواي اشك
      
      چقدر گريه ميكني آقا
      روضه ات را بخوان به جاي اشك
      
      ماجرايي كه زود پيرت كرد
      آنچه از زندگيت سيرت كرد
      
      چه بگويم از آن گل پرپر
      چه بگويم ز داغ نيلوفر
      
      چه بگويم سياه شد روزم
      اول كودكي شدم مضطر
      
      حرف من خاطرات يك لحظه است
      لحظه اي كه نبود از آن بدتر
      
      ايستادم به پنجه پايم
      تا كنم روبروش سينه سپر
      
      مثل طوفاني از سرم رد شد
      دست او بود و صورت مادر
      
      ناگهان ديدمش زمين خوردو
      كاري از دست من نيامد بر
      
      بعد آن غصه بود و خون جگر
      ديدن روي قاتل مادر
      
      محمد بیابانی
       
******************************       
     
       
      اذن حق بودکه تو سید و مولاباشی
      تشنگان رمضان را یم و دریا باشی
      
      میکنی زنده به یک چشم هزاران عیسی
      کم مقامی است بگویم تو مسیحاباشی
      
      گرنداند کسی و خاک مزارت بیند...
      ...به خیالش نرسد شاهی و آقاباشی
      
      زخم دشنام شنیدی و بغل واکردی
      تا چه حدی تو دگر اهل مدارا باشی
      
      مو سفیدی به جوانی به سراغت آمد
      از غم یار تو حق داری اگر تا باشی
      
      تو فقط آمده ای غصه و غم را بخری
      وسط کوچه ی غم محرم زهرا باشی
      
      پس بمان و همه جا دور و بر مادرباش
      وسط کوچه اگرشد سپر مادر باش
      
      مجتبی صمدی شهاب
       
   ******************************       
     
       
      یک عمر در حوالی غربت مقیم بود
      آن سیدی که سفره ی دستش کریم بود
      
      خورشید بود و ماه از او نور میگرفت
      تا بود ، آسمان و زمین را رحیم بود
      
      سر می کشید خانه به خانه محله را
      این کارهای هر سحر این نسیم بود
      
      آتش زبانه می کشد از دشت سبز او
      چون گلفروش کوچه ی طور کلیم بود
      
      این چند روزه سایه ی یثرب بلند شد
      چون حال آفتاب مدینه وخیم بود
      
      حقش نبود تیر به تابوت او زدن
      این کعبه در عبادت مردم سهیم بود
      
      بی سابقه است حادثه اما جدید نیست
      این خانواده غربتشان از قدیم بود
      
      آقا ببخش قصد جسارت نداشتم
      پای درازم از برکات گلیم بود
      
      رضا جعفری

موضوعات مرتبط: امام حسن(ع) - شهادت

برچسب‌ها: شهادت امام حسن مجتبی(ع)

       
      آيا شده بال و پرت آتش بگيرد
      هر چيز در دور و برت آتش بگيرد
      
      آيا شده بيمار باشی و نگاهت
      از نيش خند همسرت آتش بگيرد
      
      آيا شده يک روز گرم و وقت افطار
      آبی بنوشی ... جگرت  آتش بگيرد
      
      آيا شده تصويری از مادر ببينی
      تا عمر داری پيکرت آتش بگيرد
      
      می گريم از روزی که می بينم برادر
      در کوفه موی دخترت آتش بگيرد
      
      می گريم از روزی که می بينم برادر
      از هرم خاکستر سرت آتش بگيرد
      
      آه ... از خنکهای گلويت بوسه ای ده
      تا قبل از اينکه حنجرت آتش بگيرد
      
      آقا بس است ديگر مگو از شعله هايت
      ترسم که جان خواهرت آتش بگيرد
      
      یاسر حوتی
       
      ******************************
       
     
       
      دست و پا ميزني و بال و پرت ميريزد
      گريه ي خواهر تو روي سرت ميريزد
      
      بهتر است سعي كني اين همه سرفه نكني
      ورنه در طشت تمام جگرت ميريزد
      
      در تقلاي سخن گفتني اما نه... نه...
      جگرت از دهنت دور و برت ميريزد
      
      خبرش پخش شده زهر تو را خواهد كشت
      بي سبب نيست كه اشك پسرت ميريزد
      
      جگرت،بال و پرت،اشك ترت ريخت ولي
      چه كسي هست كه با نيزه سرت ميريزد؟
      
      هاني امير فرجي
      
       
      ******************************

       
     
       
      تو وارث تمامی غم های مادری
      مسموم زهر کاری یک کوچه و دری
      
      نام تو با بقیع گره ای کور خورده است
      همسایه همیشگی حوض کوثری
      
      تو مادری ترین امامان شیعه و...
      درد آشنای درد دل چاه و حیدری
      
      لعن خدا بر آنکه مذلت خطاب کرد
      انگار نه انگار نوه پیمبری
      
      کمتر به خود به پیچ از این التهاب زهر
      چیزی نمانده است که پر در بیاوری
      
      خود،کربلاست هروله دور بسترت
      اما حزین کرب و بلای برادری
      
      بی اختیار یاد غم شام می کنی
      وقتی که چشمهات می افتد به معجری
      
      این تیرها که بغض جمل بر تن تو زد
      شد نیزه سنان و رگ گردن تو زد
      
      علی آمره

موضوعات مرتبط: امام حسن(ع) - شهادت

برچسب‌ها: شهادت امام حسن مجتبی(ع)

      جگر پاره شده مرهم بی یاور ها
      درد و غم زخم زده بر جگر مادر ها
      
      این چه رسمی ست که یک عده پرستوی غریب
      بنشینند درون قفس همسرها!؟
      
      این چه رازی ست!چرا چشم به در می دوزد
      این چه رازی ست!چه دیده ست به پشت درها
      
      گفت:"لا یوم..."که راه نفسش بند آمد
      جای شکر است نبوده خبر از خنجر ها
      
      لحظه ی تشنگی اش آب عذابش میداد
      زیر لب داشت امان از جگر دختر ها
      
      سایه اش بود همان چادر زینب بر او
      باز هم شکر که بوده ست دگر معجر ها...
      
      یحیی نژاد سلامتی
       
      ***********************************
       
     
       
      ابري شدم به نيت باران شدن فقط
      مور آمدم براي سليمان شدن فقط
      
      بايد ز گوشه چشم تو کاري بزرگ خواست
      چيزي شبيه حضرت سلمان شدن فقط
      
      بايد به شيعه بودن خود افتخار کرد
      راضي نمي شوم به مسلمان شدن فقط
      
      دنياي ديگريست اسيري و بردگي
      آن هم به دام زلف کريمان شدن فقط
      
      لا يمکن الافرار ز تير نگاه تو
      چاره رسيدن است و قربان شدن فقط
      
      در خانه ي کريم کفايت نمي کند
      يک لقمه نان گرفتن و مهمان شدن فقط
      
      اين لطف فاطمه است و عشق است تا ابد
      سرمست از نواي حسن جان شدن فقط
      
      فکري براي پر زدن بال من کنيد
      من را اسير زلف امام حسن کنيد
      
      آقا شنيده ام جگرت شعله ور شده
      بي کس شدي و ناله ي تو بي اثر شده
      
      پيش حسين سرفه نکن آه کم بکش
      خون لخته هاي روي لبت بيشتر شده
      
      يک چشم خواهرت به تو يک چشم بین تشت
      تشت مقابلت پر خون جگر شده
      
      از ناله هات زينب تو هول کرده است
      گويا که باز واقعه ي پشت در شده
      
      اي واي از مصيبت تابوت و دفن تو
      واي از هجوم تير و تن و چشم تر شده
      
      مي گفت با حسين اباالفضل وقت دفن
      اين تيرها براي تنش دردسر شده
      
      موي سپيد و کوچه و تابوت و زهر و تير
      دوران غربت حسن اينگونه سر شده
      
      يک کوچه بود موي حسن را سپيد کرد
      يک اتفاق بود که او را شهيد کرد
      
      مسعود اصلانی
       
       ***********************************
       
      
       
      خدا نوشته مرا تا که سینه زن بشوم
      همیشه مست گل یاس و یاسمن بشوم
      
      خدا نوشته مرا موقع گرفتاری
      همیشه دست به دامان پنج تن بشوم
      
      خدا نوشته میان کتاب حاجاتم
      که زائر حرم شاه بی کفن بشوم
      
      خدا نوشته مرا جای جنت الاعلی
      در این حسینیه مشغول مِی زدن بشوم
      
      خدا نوشته از اول به روی سر بندم
      فدای راه امام غریب، من بشوم
      
      تمام هستی خود را به دوست دادم که
      گدای هر شبه ی سفره حسن بشوم
      
      برای غربت او نیتم فقط این است
      به گریه هر شبه مشغول سوختن بشوم
      
      غریبیِ حسن از آن مزار معلوم است
      ز باغ تشت ببین لاله زار معلوم است
      
      کسی که ثانیه هایش به سوی غم می رفت
      به سمت پیری سختی به هر قدم می رفت
      
      برای این که نبیند فضای آن کوچه
      به چشم بسته از این خانه تا حرم می رفت
      
      اگرچه کوچه میان بُر به سمت مسجد بود
      ولی ز کوچه ی دیگر به قد خم می رفت
      
      زره چرا به تنش در مسیر مسجد بود
      کسی که از سر و دستش فقط کرم می رفت
      
      شبی که نیت عزم سفر به جنت کرد
      صفا ز خانه اهل مدینه هم می رفت
      
      هزار کرب و بلا غصه و بلا دیده
      کسی که مادر خود زیر دست و پا دیده
      
      اگرچه زهر بلای وجود آقا شد
      ولی بهانه ی رفتن کنار زهرا شد
      
      کنار دیده او آتشی به پا کردند
      و با لگد، درِ آتش زده ز هم وا شد
      
      شکست جام بلور غرور او وقتی
      که مادرش پسِ در از میان خون پا شد
      
      سفیدی گل رویش به ارغوانی زد
      دوباره دیدن مادر براش رؤیا شد
      
      همیشه وقت عبور از کنار در میگفت :
      خدای من ! همه ماجرا همین جا شد
      
      نشد خودش سپر جان مادرش باشد
      شبیه مادر خود که فدای بابا شد
       
      مهدی نظری
       
       ***********************************       
      
       
      داغی نهفته است در این قلب پاره ام
      همچون حباب منتظر یک اشاره ام
      
      و الله روضه ام جگر پاره زهر نیست
      من کشتۀ شکستن یک جفت گوشواره ام
      
      عمریست لحظۀ گذر از کوچه هایِ تنگ
      آن صحنه غرور شکن در نظاره ام
      
      گفتم به زهر: خوب اثر کن بر این جگر
      در دست های توست فقط راه چاره ام
      
      در ظلمت همیشۀ شبهای کوچه ها
      در جستجویِ تکّه چندین ستاره ام
      
      چون مادرم تمامِ تنم سوخت ای خدا
      امّا به سینه است تمامِ شراره ام
      
      اسرار کوچه را نتوان گفت با کسی
      راویِ این حقیقت پر استعاره ام
      
      یک جمله ای بگویم و ای خاک بر سرم
      بگذاشت پا به چادر و رد شد ز مادرم
      
      قاسم نعمتی
       
       ***********************************       
      
       
      پر زد نشست کفتر شعرم به بام تو
      وقتی رسید قافیه هایم به نام تو
      جا خورده است شعر و غزل از مقام تو
      ارباب دومی و دو عالم غلام تو
      
      اول امام زاده ی عالم حسن سلام
      راه نجات عالم و آدم حسن سلام
      
      ابن السحاب و زاده ی دریا چه گوهری
      خورشید هستی و کرمت ذره پروری
      از درک شعر و مرثیه ها هم فراتری
      ارباب اگر تویی چه کنم غیر نوکری؟
      
      بی دفتر و حساب، کریمانه می دهی
      ساده، بدون قصر و کرمخانه می دهی
      
      دستان بخشش و کرمت سبز یا حسن
      صاحب لوایی و علمت سبز یا حسن
      زهرا نژادی و قدمت سبز یا حسن
      یک روز  می شود حرمت سبز یا حسن ...
      
      روزی که منتقم برسد از دعای تو
      یک گنبد قشنگ بسازد برای تو
      
      تابوت تیر خورده و یک قبر بی حرم
      این هم جزای آن همه آقایی و کرم
      وقتی به بال دل به بقیع تو می پرم
      دنیا خراب می شود انگار بر سرم ...
      
      «حتی نوادگان تو صاحب حرم شدند»
      منسوب بر توأند و چنین محترم شدند
      
      گفتم بقیع خون به دل واژه ها شده
      پر زد کبوتری و چه خاکی به پا شده
      از غصه هات پشت رباعی دو تا شده
      روح از تن غزل به گمانم جدا شده
      
      اینجا به بعد شعر برای مدینه است
      حال و هوای شعر هوای مدینه است
      
      مادر، فدک، عدو و سه تا نقطه ناگهان ...
      گویا قیامت است زمین خورده آسمان
      دستی و ضربه ای و حسن مانده مات از آن
      این شد شروع شام و کتک های کودکان
      
      طوفان کربلا زِ همین کوچه پا گرفت
      آخر حسن چه دید؟ زبانش چرا گرفت؟
      
      روزی مصیبتی به پیمبر رسید و بعد
      باد خزان به کوچه ی مادر وزید و بعد
      بابا ز جور حادثه در خون تپید و بعد
      نامردمی ز مردم دنیا کشید و بعد
      
      بالا گرفت کارش و تشتی طلب نمود
      پس داد با جگر همه خونی که خورده بود
      
      آن روز در میان همان کوچه مرد و رفت
      طاقت نداشت، یک نفس از کاسه خورد و رفت
      در آخرین بغل پسرش را فشرد و رفت
      ارباب زاده را به حسینش سپرد و رفت
      
      در کربلا حسن شو به جای پدر بجنگ
      اصلاً نترس، بی زره و بی سپر بجنگ
      
      داوود رحیمی
       
       ***********************************
       
      
       
      هر نگاهت شکيب مي بارد
      چشم هايت خلاصه‌ی صبر است
      همه‌ی عمر پر تلاطم تو
      لحظه لحظه حماسه‌ی صبر است

      **
      نقش انگشترت حکايت داشت
      عزّتت را کسي نمي فهمد
      چه غمي جانگداز تر از اين
      ساحتت را کسي نمي فهمد

      **
      چشم بارانی ات پریشان از
      ظلمت سرد اين کوير شده
      چقدر اين قبيله بي دردند
      چشم هايت چقدر پير شده

      **
      باز از آسمان روشن عشق
      ماجراي هبوط معنا شد
      صلح و ... تنهائي ات رقم مي خورد
      غربت اين سکوت معنا شد

      **
      نور حق را چه زود مي پوشاند
      سايه هاي کبود بد عهدي
      که به چشمان روشنت آقا
      مي رود باز دود بد عهدي

      **
      چشم هاي تو پر شفق گشته
      ابرواني پر از گره داري
      لشکر تو عجب وفادارند
      بين محراب هم زره داري

       **
      آسمان هم به گريه افتاده
      همنوا با صداي زخمي تو
      در مدائن هنوز شعله ور است
      غربت کربلاي زخمي تو

      **
      چقدر چشم هاي يارانت
      عشق و دلداگي نثارت کرد
      دست بيعت شکن ترين مردم
      خيمه ات را چه زود غارت کرد

      **
      مي کشد دست هاي بي رحمي
      آخر از زير پات سجاده
      بين محراب عجب غريبانه
      آسمان روي خاک افتاده

      **
      حضرت آسمان! چهل سال است
      جهل اين قوم خسته ات کرده
      خون شده قلبت از زميني ها
      بي وفايي شکسته ات کرده

      **
      حاجت تو روا شده ديگر
      شب اندوه رو به پايان است
      ولي از داغ اين غريبستان
      چشم هايت هنوز گريان است

      **
      لحظه هاي وداع جاري بود
      شعله‌ی غربت و مروري سرخ
      چه گريزي به کربلا مي زد
      از دل لحظه ها عبوري سرخ:

      **
      هيچ روزي شبيه روز تو نيست
      تير و شمشير و تيغ و سر نيزه
      به تن تو دخيل مي بندند
      نيزه در نيزه ، نيزه در نيزه
      
      یوسف رحیمی
       
     ***********************************
       
      
       
      حساب مي كنم امشب بزرگي كرمت را
      در عرصه هاي خيالم مساحت حرمت را
      
      به اذن حضرت باران ، به اذن مادرتان
      نشسته ام كه بگريم ميان روضه غمت را
      
      بگو چگونه گذشتي غريب شهر مدينه
      ز كوچه اي كه شكستند غرور محترمت را
      
      زمينه هاي قيام حسين صلح شما بود
      بنازم اي گل زهرا قيامتِ علمت را
      
      خدا كند كه نبيند عقيله خواهرت آقا
      بساط اشك حسين و آه دم به دمت را
      
      اگر چه بي حرمي در نگاه مردم دنیا
      حساب كرده خيالم مساحت حرمت را
      
      ياسر مسافر
       
       ***********************************       
      
       
      قصه از ابتداي مدينه شروع شد
      در بين كوچه هاي مدينه شروع شد
      
      داغي دوباره بر جگر درد و غم زدند
      آري دوباره حادثه اي را رقم زدند
      
      غربت كه در حوالي يثرب مقيم بود
      اين بار نيز قسمت مردي كريم بود
      
      مردي كه از اهالي شهر فريب ها
      از آشنا ، غريبه و از نانجيب ها
      
      انبوه درد و داغ و مصيبت به سينه داشت
      يك عمر آه و ناله ز اهل مدينه داشت
      
      گاهي شرر به بال و پر قاصدك زدند
      گاهي ميان كوچه به زخمش نمك زدند
      
      هم سنگ دينِ آينه بر سينه مي زدند
      هم سنگ كين به ساحت آئينه مي زدند
      
      نه داشتند طاقت اسلام ناب را
      نه چشم ديدن پسر آفتاب را
      
      خورشيد را به ظلمت دنيا فروختند
      حق را به چند سكه خدايا فروختند؟
      
      بر احترام نان و نمك پا گذاشتند
      مرد غريب را همه تنها گذاشتند
      
      حتي ميان خانه كسي محرمش نبود
      دلواپس غريبي و درد و غمش نبود
      
      تنها تر از هميشه پر از آه حسرت است
      اشكش فقط روايت اندوه و غربت است
      
      حالا دلش گرفته به ياد قديم ها
      در كوچه هاي خاطره مثل نسيم ها
      
      بغضش کبود مي شود و ناله مي شود
      راوي اين غروب چهل ساله مي شود
      
      حالا بماند اينکه چرا مو سپيد شد
      در بين كوچه هاي مدينه شهيد شد
      
      روزي که شعله هاي بلا پا گرفته بود
      قلبش ز بي وفايي دنيا گرفته بود
      
      بادي سياه در وسط کوچه مي وزيد
      اشکي کبود راه تماشا گرفته بود
      
      مي ديد نامه هاي فدک پاره پاره شد
      در کوچه دست مادر خود را گرفته بود
      
      در تنگناي کوچه اندوه و بي کسي
      ابليس راه حضرت زهرا گرفته بود
      
      ناگاه ديد نقش زمين است آسمان
      کي مي رود ز خاطرش اين داغ بي کران
      
      زخم دل شکسته و مجروح کاري است
      خون گريه هاي داغ چهل ساله جاري است
      
      مظلوم تا هميشه اين شهر مي شود
      وقتي که مرهم جگرش زهر مي شود
      
      آثار زهر بر بدنش سبز مي شود
      گل کرده است و پيرهنش سبز مي شود
      
      جز چشم هاي خسته او که فرات خون...
      دارد تمام باغ تنش سبز مي شود
      
      يک تشت لاله از جگرش شعله مي کشد
      يک دشت داغ از دهنش سبز مي شود
      
      آن کهنه کينه هاي جمل تازه مي شوند
      يک باغ زخم بر کفنش سبز مي شود
      
      ني‌نامه غريبي صحراي نينوا
      از آخرين تب سخنش سبز مي شود
      
      لايوم ... از غروب نگاهش گدازه ريخت
      لا يوم... از کبود لبش خون تازه ريخت
      
      گفتيم تشت، لاله ، دهاني به خون نشست
      اين واژه ها روايت يک داغ ديگرست
      
      آن روز، داغ با دل پر تب چه مي‌کند
      با قامت شکسته زينب چه مي‌کند
      
      گلزخم بوسه هاي پريشان خيزران
      با ساحت مقدس آن  لب چه مي‌کند
      
      یوسف رحیمی
       
       ***********************************       
     
       
      جانم فدای لحظۀ جان دادن او
      كار خودش را كرد آخر سر، زن او
      
      مانند كوچه باز غافلگير گشته
      بسیار جانسوز است ساکت ماندن او
      
      از بس که خون آورده بالا گوییا که
      خون گریه دارد می کند پیراهن او
      
      كرببلا شد حجره اش، آن لحظه ای که
      از تشنگی شد تيره چشم روشن او
      
      آقا نمی ترسد ، خدا می داند اين را
      ازشدت زهر است می لرزد تن او
      
      فرزند زهرا مثل زهرا خون جگر شد
      اين را روايت كرد طرز رفتن او 
      
      ای كاش مثل مادرش شب دفن می شد
      تا تير بر جسمش نمی زد دشمن او
      
      با اينكه غمگينيم ، امّا شكر ديگر
      مخفی نشد مانند زهرا مدفن او
      
      محسن مهدوی
       
      ***********************************
       
     
       
      گل ها به عطر عود تنت گیر می دهند
      پروانه ها به سوختنت گیر می دهند
      
      منبر ندیده های نماز خلیفه ها
      حتی به شیوه ی سخنت گیر می دهند
      
      دیروز اگر به صلح شما گیر داده اند
      امروز هم به سینه زنت گیر می دهند
      
      زهرا! چرا همیشه در این کوچه های تنگ
      غم ها به خنده ی حسنت گیر می دهند؟
      
      اصلاً فدک بهانه ی شان بود ای غریب
      بی برگه هم به رد شدنت گیر می دهند
      
      ای یوسف مدینه چرا جای پیرهن
      با تیرو تیغ بر کفنت گیر می دهند؟
      
      این چند تیر مانده دگر قسمت تو نیست
      وقتش به پاره های تنت گیر می دهند
      
      وحید قاسمی
       
     ***********************************
       
      
       
      اینکه از زهر جفا جای به بستر دارد
      طشتی از خون دل خویش برابر دارد
      
      چشمهایش به در و منتظر آمدنیست
      زیر لب زمزمه مادر مادر دارد
      
      جگرش سوخته از یک غم و یک غربت نیست
      داغ ارثی ست که در سینه مکرر دارد
      
      زهر تنها کس و کار دل او گشت اگر
      یادگاریست که از کینه همسر درد
      
      پیش چشمش که توانسته بروی منبر….
      ….رود و دست به سبّ پدرش بردارد؟
      
      لحظه های سفرش در بغلش می گیرد
      چادری را که بوی یاس معطر دارد
      
      آرزو داشت نمی دید در آن کوچه تنگ
      مادرش روی زمین لاله پرپر دارد
      
      گفت با گریه حسین جان... تو دگر گریه مکن
      که حسن میرود و سایه خواهر دارد
      
      آه... لایوم کیوم تو که در صحرا کیست
      جسم صدچاک تو از روی زمین بردارد
      
      محمد بیابانی
       
       ***********************************       
     
       
      خدا کند که دروغی بزرگ باشد این
      من اعتماد ندارم به حرف طالع بین
      
      نشسته اند کمان های بیوه آماده
      گرفته اند کمین تیرهای چله نشین
      
      دوباره کوچه دوباره کسی ز اهل کساء
      دوباره فتنه ی شیطان دوباره غصب زمین
      
      و باز شد دهن یاوه ای و حرفی زد
      و پخش شد همه جا بوی غُدّه ای چرکین
      
      و این هم از برکات حضور یک زن بود
      زنی که شوهر خود را نمیکند تمکین
      
      جنازه نیست، نمرده است، زنده است، چرا؟
      برای این که امام است و بس، برای همین
      
      برای این که نفس می کشد بدون هوا
      برای این که قدم می زند بدون زمین
      
      چقدر جای رطب ها و جای او خالی ست؟
      کنار دست پر از هیچ سفره ی مسکین
      
      به عزت و شرف لا اله الا الله
      به خیر ختم نشد این مراسم تدفین
      
      عزیز کرده ی یعقوب، غارت گرگ است
      قسم به سوره ی یوسف قسم به بنیامین
      
      رضا جعفری
  
       
       ***********************************       
      
       
      آيا به گداي شهر جا خواهي داد؟
      با دست خودت به ما غذا خواهي داد
      
      بدتر ز جذاميان مريضي داريم
      آيا تو به درد ما دوا خواهي داد
      
      هر بار كه در خانه ي تو رو آريم
      تو بيشتر از نياز ما خواهي داد
      
      لطف پسرت قاسم الطاف شماست
      با اوست هر آنچه كه عطا خواهي داد
      
      گويند حساب سينه زنها با توست
      در حشر چه بر اهل ولا خواهي داد
      
      با نام ابوالفضل تو را مي خوانيم
      با نام ابوالفضل چه ها خواهي داد
      
      گويند نگفته اي كه در كوچه چه شد
      آيا خبر از كوچه به ما خواهي داد؟!
      
      جواد حیدری
       
      ***********************************       
      
       
      تو کریمی و منم جیره خور احسانت
      جان و جانان جهان، جان جهان قربانت
      
      سفره دار حرم رحمت و مهری آقا
      اهل عرشند به والله بلاگردانت
      
      کرمت سفره خالی مرا پر کرده
      جان گرفتم به خدایی خدا با نانت
      
      من به نان و نمک سفره ات عادت دارم
      همه نشستم همه عمر به پای خوانت
      
      تو همانی که مریدت شده ارباب وفا
      من همانم که شدم ابر پر از بارانت
      
      حسنیم به خداییِ خدا تا محشر
      شکرلله شده ام عاشق سرگردانت
      
      کوری دشمن تو ضربه دل یا حسن است
      به فدای تو و آن خاطره و طوفانت
      
      آخرین تیر علی در جمل فتنه تویی
      ضربه ات حیدری و کون و مکان حیرانت
      
      می رسد روز خوشی که به بقیعت برسم
      می شود مثل خراسان حرم ویرانت
      
      به علی می رسد آن روز که با ذکر علی
      به طواف تو بیایند همه مستانت
      
      در رکاب یوسف فاطمیون می سازد
      حرم عشق برایت به خدا ایرانت
      
      حسین ایمانی
       
    ***********************************       
  

       
      خدا به طالع تان مُهر پادشاهي زد
      به سينه ي احدي دست رد نخواهي زد
      
      در آسمان سخاوت يگانه خورشيدي
      تمام زندگي ات را سه بار بخشيدي
      
      گدا ز كوي تو هرگز نرفته ناراضي
      عزيز فاطمه! ازبسكه دست و دل بازي
      
      مدينه شاهد حرفم : فقير سرگشته
      هميشه دست پر از محضر تو برگشته
      
      به لطف خنده تان شام غم سحر گردد
      نشد كه سائل تان نا اميد برگردد
      
      خدا به شهد لبت مزه ي رطب داده
      كريم آل محمد تو را لقب داده
      
      تبسم نمكينت چقدر شيرين است
      دواي درد يتيم  و فقير و مسكين است
      
      خوشا به حال گدايي كه چون شما دارد
      در اين حرم چقدر او برو بيا دارد
      
      به هر مسافر بي سر پناه جا دادي
      به دست عاطفه حتي به سگ غذا دادي
      
      گره گشايي ات از كار خَلق،ارث علي است
      مقام اولي جود و بخششت ازلي است
      
      به حج خانه ي دلبر چه ساده مي رفتي
      همه سواره ولي تو، پياده مي رفتي
      
      شما ز بسكه كريم و گره گشا بودي
      دل كوير به فكر پياده ها بودي
      
      امام رأفت دوران بي مرامي ها
      نشسته اي سر يك سفره با جذامي ها
      
      خيال كن كه منم  يك جذامي ام آقا
      نيازمند نگاه و سلامي ام آقا
      
      چقدر مثل علي از زمانه رنجيدي
      سلام داده، جواب سلام نشنيدي
      
      امام برهه ي تزويرهاي بسياري
      به وقت رفتن مسجد، زره به تن داري
      
      كريم شهر مدينه غريب افتادم
      به جان مادرت آقا، برس به فريادم
      
      خودت غريبي و با دردم آشنا هستي
      رفيق واقعي روزهاي بي دستي
      
       قسم به حُرمت اين ماه حق نگاهي كن
       به دست خالي اين مستحق نگاهي كن
      
      بگير دست مرا ، دست بسته ام آقا
      ضرر زدم به خودم، ورشكسته ام آقا
      
      دل از حساب قنوت تو سود مي گيرد
      دعاي دست رحيمت چه زود مي گيرد!
      
      براي مدح تو گويند شعر احساسي
      به واژه هاي «در» و«ميخ» و«كوچه» حساسي
      
      چه شد غرور تو آقا شكست در كوچه
      بگير دست مرا با خودت ببر كوچه
      
      چه شد كه بغض گلوگير گوشه گيرت كرد
      كدام حادثه اين گونه زود پيرت كرد
      
      چگونه اين همه غم در دل شما جا شد
      بگو كه عاقبت آن گوشواره پيدا شد؟
      
      وحید قاسمی

موضوعات مرتبط: امام حسن(ع) - شهادت

برچسب‌ها: شهادت امام حسن مجتبی(ع)

      محمد علی بیابانی
            
      در اوج غربت و غم زهر کینه یارش بود
      میان حجره دلش تنگ گلعذارش بود

      در آرزوى جوادش دمى قرار نداشت
      به آخرین نفسش چشم انتظارش بود

      شکوفه‏هاى لبش روى دامنش مى‏ریخت
      هزار غنچه به لبهاى لاله بارش بود

      شبیه مار گزیده به خویش مى‏پیچید
      نشان از آمدن موسم بهارش بود

      میان حجره‏ى غربت غریب مى‏میرد
      و کاش حداقل خواهرش کنارش بود

      گهى حسین و گهى مادر و گهى پسرم
      ز ناله‏هاى جگرسوز قلب زارش بود

      به خشکى دولب خویش روضه خوان شده بود
      براى مرد غریبى که داغدارش بود

      به یاد مرد غریبى که بین یک گودال
      هجوم نیزه و شمشیر غمگسارش بود

      به یاد خواهر مظلومه ای که هر منزل
      سر برادرش از نیزه سایه سارش بود

      به یاد طفل یتیمى که در خرابه شبى
      سر پدر جلوى چشمهاى تارش بود

      به یاد دخترکى که هزار لاله زخم
      میان موى پریشان پر غبارش بود
 

*****************************************************

      سید حمید برقه ای
      
      بیت در بیت واژه در واژه
      می کشم آه و می خورم افسوس

      تو غریب مدینه هستی آه
      پدرت هم غریب وادی طوس

      دم به دم همیشه قلب پدر
      با نفس های تو هماهنگ است

      روز و شب قاصدک خبر می داد
      دل بابا برای تو تنگ است

      تو تمام وجود بابایی
      او ولی از وجود تو دور است

      قطره در قطره در هوای فراق
      اشک او دانه های انگور است

      چه فراقی خدا که از وصفش
      دل واژه، دل قلم خون است

      لحظه لحظه نفس نفس بی تو
      دم او زهر و بازدم خون است

      می نویسم ولی نمی دانم
      پای این روضه تا کجا بکشد

      می نویسم ولی خددا نکند
      پدرت روی سر عبا بکشد

      بعد یک عمر این دم آخر
      حسرت دیدن تو را دارد

      آه برخیز چون که دست امام
      باید او را به خاک بسپارد

      مو به مو مثل شام گیسوهات
      تاک انگور هم پریشان است

      اشک تو روی جسم او یعنی
      غسل باران به دست باران است

      ناله در ناله با صدای بلند
      گریه کن راه گریه بسته که نیست

      راستی وقت غسل راحت باش
      گل پهلوی او شکسته که نیست

      در و دیوار با تو می گرید
      وقت غسلش چقدر غمگینی

      نکند زخم میخ بر تن اوست
      نکند خون تازه می بینی

      زیر بال فرشته ساخته شد
      در میان حریر تابوتش

      در خراسان دگر نخواهد رفت
      زیر باران تیر تابوتش

      پیکرش غرق گل شد اما باز
      گریه کردی دلت کجاها رفت

      لحظه ای چشم بستی و دیدی
      تیغ و شمشیر و نیزه بالا رفت

      روضه خوان پدر شدی آن دم
      یک طرف قلب خیمه ها می سوخت

      آن طرف روی نیزه ها دیدی
      سر خورشیدِ کربلا می سوخت

      بی گمان موقع کفن کردن
      بین دستان تو کفن لرزید

      چه کشیده است آن امامی که
      عشق را میان بوریا پیچید

*****************************************************

      یوسف رحیمی
      
      بوی باران و بوی دلتنگی
      می وزد از حوالی چشمت
      چه شده که شقایق و لاله
      می چکد از زلالی چشمت
      
       آسمان هم به گریه افتاده
      هم نفس با نگاه بارانیت
      ناله ناله فرات می ریزد
      زمزم اشک های پنهانیت
      
      بغض های دلت ترک می خورد
      در همان شام بیقرای که ...
      لاله لاله دل پریشانت
      خون شد از خون آن اناری که ...
      در غروب نگاه محزونت
      آرزویی به جز شهادت نیست
      چه غریبانه اشک می ریزی
      و به بالین تو جوادت نیست
      
      خوب شد که ندید فرزندت
      بین آن کوچه دست بر پهلو
      روضه خوان شد نگاه خونبارت
      کوچه، دیوار، لاله، در، پهلو
      
      سر سپردی به خاک دلتنگی
      گوشه حجره قتلگاهت بود
      گریه گریه مصیبتی اعظم
      جاری از گوشه نگاهت بود
      
      چه به روز دل تو آوردند
      که عطش شعله می کشید از جان
      ذکر لب های تشنه ات هر دم
      السلام علیک یا عطشان
      
      آه با چشم غرق خون دیدی
      کربلا کربلا مصیبت بود
      هم نوا شد دل شکسته تو
      با سری که پر از جراحت بود:
      
      بر سر نیزه های نامحرم
      لحظه لحظه چه بر سرت آمد
      وای از دست های سنگینی
      که به تکریم دخترت آمد
      
      سنگ ها گرم بوسه از لب هات
      در همان کوچه در عبوری که ...
      چه شد ای سر بریده زینب
      سر در آوردی از تنوری که ...

*****************************************************

    
      با زمین خوردنت امروز زمین خورد زمین
      آسمان خورد زمین عرش برین خورد زمین

      وسط كوچه همینكه بدنت لرزه گرفت
      ناگهان بال و پر روح الامین خورد زمین

      این چه زهری است كه داری به خودت می پیچی
      گاه پشت كمرت گاه جبین خورد زمین

      از سر تو چه بگوییم؟ روی خاك افتاد
      از تن تو چه بگوییم؟ همین ... خورد زمین

      دگرت نیست توان تا كه ز جا برخیزی
      ای كه با تو همه ی دین مبین خورد زمین

      داشت می مرد اباصلت كه چندین دفعه
      دید مولاش چه بی یار و معین خورد زمین

      زهر اول اثرش بر جگر مسموم است
      پهلویت سوخت كه زانوت چنین خورد زمین

      پسرت تا ز مدینه به كنار تو رسید
      طاقتش كم شد و گریان و حزین خورد زمین

      به زمین خوردن و خاكی شدنت موروثی است
      جد تشنه لبت از عرشه ی زین خورد زمین
     

*****************************************************

      محمد سعید میرزایی
      
      آشنای همۀ غریبه‌هایین آقاجون
      واسۀ غریبه‌ها هم آشنایین آقاجون

      از تو دورم که باشم عطر شما را دوس دارم
      حرم طلایی امام رضا رو دوس دارم

      توی ذهن آسمون یه گنبد طلاییه
      حرمی که وسعت زلال آشناییه

      جاده‌ها می‌دَوَن و خسته و بی‌همنفسن
      تا به درواز‌ۀ روشن خراسون برسن

      دستۀ پروانه‌ها سر می‌رسن از آسمون
      دخیل رنگی‌ می‌شن روی ضریح سبزتون

      آسمون دامنشو پر می‌کنه از ستاره
      وا‌سۀ کبوتراش دونۀ نذری میاره

      همۀ فرشته‌ها به گنبدش رو می‌کنن
      صحنو با گریه‌هاشون هی آب و جارو می‌کنن

      نسیما می‌رسن و با نوحه همزبون می‌شن
      ابرا گریه می‌کنن، چشمه‌ها روضه‌خون می‌شن

      شعرا با اسم شما همیشه آسمونین
      واژه‌ها آهوای تشنۀ مهربونین

      آشنای همۀ غریبه‌هایین آقاجون
      واسۀ غریبه‌ها هم آشنایین آقاجون

      از تو دورم که باشم عطر شما را دوس دارم
      حرم طلایی امام رضا رو دوس دارم

*****************************************************

      غلامرضا سازگار

      ای همه دل‌ها، حرمت یا رضا
      خلق خدا و کرمت یا رضا

      جنّ و بشر، حور و ملک می‌برند
      سجده به خاک حرمت یا رضا

      بر سر این مملکت از بام طوس
      سایه فکنده، عَلَمَت، یا رضا

      نیست عجب گر که طواف آورد
      کعبه به دور حرمت یا رضا

      زادۀ موسایی و عیسا کند
      زندگی از فیض دمت، یا رضا

      بس‌که بوَد، لطف و عطایت زیاد
      ظرف وجود است کَمَت، یا رضا

      گر تو قبولم نکنی، می‌دهم
      به جان زهرا قسمت یا رضا

      ضــامن آهــو بــه فـدایت شوم
      جود و کرم کن، که گدایت شوم

      تو هشت بحر نور را، گوهری
      تو مطلع الفجر چهار اختری

      تو شمع جمعی، به شبستان طوس
      تو بر تن عالم خلقت، سری

      نام علی بُوَد برازنده‌ات
      بلکه تو یک محمّد دیگری

      ضامن آهویی و پیش خدا
      ضامن خلقی به صف محشری

      هم پدر چهار ابن‌الرضا
      هم پسر موسی ابن جعفری

      ابوالجواد استی و باب‌المراد
      ابوالحسن بضعۀ پیغمبری

      ای به فدایت پدر و مادرم
      که خوبْ‌تر از پدر و مادری

      دست کرم بر سر ما می‌کشی
      پادشهـی نـاز گـدا مـی‌کشی

      سائل درگاه تو، سلطان ماست
      خاک درت، دارو و درمان ماست

      روی تو! آفتاب عرش خدا
      سایۀ تو بر سر ایران ماست

      جان همه عالمی و از کرم
      جای تو در قلب خراسان ماست

      زهی کرم، که ضامن کلّ خلق
      ضامن آهوی بیابان ماست

      عنایتت آمده، کل نعَم
      ولایتت، تمام ایمان ماست

      بهشت، نه که با ولای شما
      جحیم هم روضۀ رضوان ماست

      مهر تو ای با همگان، مهربان
      در تن ما خوبْ‌تر از جان ماست

      سلسلة الذهب، تجلّای توست
      کمـال توحید، تولاّی توست

      مرغ دلم، خدا خدا می‌کند
      رضا رضا، رضا رضا می‌کند

      قبلۀ من کعبه، ولی قلب من
      روی به ایوان طلا می‌کند

      حضرت معصومه علیها‌سلام
      به زائران تو دعا می‌کند

      نگاه تو، چشم تو، دست تو، نه
      نام تو هم دردْ، دوا می‌کند

      جز تو که رأفتت خدایی بوَد
      حاجت ما را که روا می‌کند

      دلت نیاید که جوابش کنی
      زائر تو، هر چه خطا می‌کند

      اگر چه آلوده و شرمنده‌ام
      باز رضا نگه به ما می‌کند

      تـو از کرم دست بگیری مرا
      صـدا نکـرده می‌پذیری مرا

      تو از گدا گرفته‌ای، احترام
      تو می‌کنی زائر خود را سلام

      بر در این خانه، امید آورند
      یأس به درگاه تو باشد حرام

      عادت تو، کرامت و عفو و جود
      عادت من عجز و گدایی مدام

      با چه گنه، ای پسر فاطمه
      زهر ستم ریخت عدویت به کام

      با که بگویم که به یک نیمْروز
      آب شد اعضای وجودت تمام

      از چه غریبانه زدی، دست و پا
      ای به همه عالم خلقت، امام

      داغ تو زائل نشود از جگر
      تا که بگیرد پسرت انتقام

      تو مهدی فاطمه را صدا کن
      تو از بـرای فـرجش دعا کن

      سوخت در آن حجره ز پا تا سرت
      خون جگر ریخت ز چشم ترت

      بر دل زارت، جگر زهر سوخت
      آب شد ای جان جهان، پیکرت

      مرد و زن و پیر و جوان، سوختند
      در پی تشییع تن اطهرت

      بر سر و بر سینۀ خود، می‌زدند
      زنان نوغان همه چون خواهرت

      پشت سر جنازه، انبوه خلق
      پیش روی جنازه‌ات، مادرت

      جسم شریف تو، اگر آب شد
      دگر نشد بریده از تن، سرت

      غریب بودی دم رفتن ولی
      بود یگانه پسرت در برت

      سنگ نزد کسی به پیشانیت
      خون سرت نریخت بر منظرت

      کـاش چکـد خـون دلـم، از دو عین
      صبح و مسا، در غم جدّت حسین

      تو هشتمین حجّت کبریایی
      غریبی و با همه، آشنایی

      مسیح نه، طبیب صد مسیحی
      کلیم نه، کلام کبریایی

      کنار حجره، لحظۀ شهادت
      اشکْفشان به یاد کربلایی

      کشت تو را به زهر کینه مأمون
      نگفت تو عزیز مصطفایی

      چگونه شد، زهر ستم دوایت؟
      تو که به درد عالمی، دوایی

      چشم و چراغ شیعه‌ای در ایران
      گر چه ز جدّ و پدرت جدایی

      دست خدا، همیشه بر سر ماست
      تا تو، امام مهربان مایی

      گر چه بوَد بنده روسیاهی
      میثم دلباخته را نگاهی

*****************************************************

      وحید قاسمی
      
      انگور می خرند پذیرایی ات کنند
      مهمان جشن شوم یهودایی ات کنند

      شکر خدا که بر بدنت دشنه ای نخورد
      قسمت نبود حضرت یحیایی ات کنند

      این اشک شوق ماست که شکر خدا نشد
      نیزه سوار زخمی صحرایی ات کنند

      گل ریختند روی تنت ای غریب طوس
      تا در نگاه شهر تماشایی ات کنند

      بخشیده اند مهریه شان را زنان شهر
      تا گریه بر غریبی و تنهایی ات کنند

 

 

موضوعات مرتبط: امام رضا(ع) - شهادت

برچسب‌ها: مدح و شهادت امام رضا(ع)

      وحید قاسمی
      
      مانند مادرت شده ای، قد خمیده ای!
      آقا چرا عبا به سر خود کشیده ای !؟

       با درد کهنه ای به نظر راه می روی!؟
       مانند مادرت چقدر راه می روی!

       خونِ جگر به سینه به اجبار می دهی
       راهی نرفته! تکیه به دیوار می دهی

      داغ غریبی تو، نمک بر جگر زند
       خواهر نداشتی که برایت به سر زند

       این جا مدینه نیست، چرا دل خوری شما!؟
       در کوچه های طوس زمین می خوری چرا؟

       با «یاعلی» به زانوی خسته توان بده
       خاک لباس های خودت را تکان بده

       مقداری از عبای شما پاره شد، ولی...
       نیزه نزد کسی به تو از کینه ی علی

       این جا کسی به پیرهن تو نظر نداشت
       فکر و خیال گندم ری را به سر نداشت

       این جا کسی به غارت انگشترت نرفت
      چشمی به سمت مقنعه ی خواهرت نرفت

*****************************

      محمد سهرابی
      
      انگور می دهند که قربانی ات کنند
      لازم نکرده دعوت مهمانی ات کنند

      صدها رواق در جگرت زهر باز کرد
      می خواستند آینه بندانی ات کنند

      هر شب تو بر غریبی خود گریه می کنی
      مردم اگر چه سجده ی سلطانی ات کنند

      تو نو به نو برای خودت گریه می کنی
      در صحن کهنه گر چه چراغانی ات کنند

      وقتی خدا غریبی ما را نگاه کرد
      فرمود تا حسین خراسانی ات کنند

      زن های طوس مثل زنان بنی اسد
      جمعند تا عزای پریشانی ات کنند

      معصومه را به همرهی خود کشانده ای
      تا قبله گاه زینب ایرانی ات کنند
     

*****************************

      محمد امین سبکبار
      
      شب هم به قدر دیدۀ تو، پر ستاره نیست
      دریای غصه های دلت را، کناره نیست

      گفتی به خادمت که درِ حجره را ببند
      یعنی برای تشنگیت، راه چاره نیست

       آقا شبیه مار گزیده، به خود مپیچ
      آهسته تر، مگر جگرت، پاره پاره نیست؟

       بهتر که خواهرت دم آخر نیامده
      این صحنه ها که قابل درک و نظاره نیست

       داری به یاد جدّ خودت گریه می کنی
      روضه بخوان که جای گریز و اشاره نیست

      تو روی خاکِ حجره ای و خاک بر سرم
      اما تنت اسیر هجوم سواره نیست

*****************************

      محمد امین سبکبار
      
      خادمت پشت در قصر خبر می خواهد
      از شب مبهم این فتنه سحر می خواهد

      کاش آن خوشه ی مسموم زبانش می گفت :
      لب شیرین تو انگور مگر می خواهد؟

      تو عبا روی سرت می کشی و پا به زمین
      رفتنت تا به در حجره هنر می خواهد

      ای جگر گوشه که در حجره ی غم تنهایی
      زهر از جان تو انگار جگر می خواهد

      جگرت سوخته از درد به خود می پیچی
      لب خشکیده ی تو دیده ی تر می خواهد

      خوب شد این که جوادت به کنارت آمد
      پدر از نفس افتاده پسر می خواهد

      لحظه ی رفتن خود در نظرت می آمد
      روضه ی مرد غریبی که نفر می خواهد

      یاد آن حرف تو با ابن شبیب افتادم
      یاد آن دشنه که از جد تو سر می خواهد

*****************************

      علی پور زمان
      
      نگاه خیس قلم روی دفترم افتاد
      كنار حجره امامی رئوف جان می داد

      تمام حجره پر از التهاب بود و سكوت
      نوای تشنۀ آب آب بود و سكوت

      جواد از سوی باب الجواد می آید
      و مادری شده محزون كنار او شاید

      نَفَس نَفَس زده در كوچه های بارانی
      و همنوا شده با نالۀ خراسانی

      خدا نكرده اگر ناگهان زمین می خورد
      تمام كوچه پر از گرد وخاكِ طوفانی

      نگاه و صورت او سرخ، من نمی دانم
      كه جام زهر، و یا دست سنگی ثانی؟

      عبا به روی سرش آسمانی از اندوه
      و حجره محفل روضه مكانی از اندوه

      چه قدر لحظۀ آخر گریزی از تب بود
      به فكر مقتل و خَدُّ التریب و زینب بود

      دوباره بی تب و تاب حضور دعبل شد
      دوباره روضۀ گودال مَحرم دل شد

      دلش به خاكِ كف حجره یادی از غم كرد
      تمام صحن حسینیه را محرَّم كرد

      رئوف عشق و محبت حدیث سلسله را
      به نقل از خود جبریل، وقف عالم كرد

      دلم نشسته به پای نماز بارانت
      تمام شهر دلم را شبیه زمزم كرد

      غروب چشم پُر ابرش، غروب عاشورا
      حسین بر كفِ گودال خسته و تنها

      به روی پیكر او جایِ تیر و سر نیزه
      سلام قاری قرآن، سر تو بر نیزه!؟

*****************************

      غلامرضا سازگار
      
      مه برج ایمان، علی ابن موسی
      دُر دُرج امکان، علی ابن موسی

      سپهر امامت، محیط کرامت
      یم جود و احسان، علی ابن موسی

      به آدم دهی دَم، به موسی دهی یَد
      به عیسی دهی جان، علی ابن موسی

      ولای تو باشد کمال ولایت
      میان امامان، علی ابن موسی

      تویی قدر و کوثر، تویی نور و فرقان
      تویی آل عمران، علی ابن موسی

      وجود تو ای جانِ جان، جانِ جان است
      در آغوش ایران علی ابن موسی

      به چشم تو نازم کز آن شیرِ پرده
      شود شیرِ غرّان، علی ابن موسی

      عجب نیست ناز ار کند مور راهت
      به تخت سلیمان، علی ابن موسی

      سُم آهویی را که ضامن شدی تو
      زند بوسه رضوان، علی ابن موسی

      بُوَد شیعه را در کمالِ تشیّع
      ولای تو میزان علی ابن موسی

      سزد جن و انس و ملک بر تو گرید
      چو دعبل ثنا خوان، علی ابن موسی

      عجب نیست کز رأفت و رحمت تو
      بَرَد بهره شیطان، علی ابن موسی

      دل مرده گردد به خاک تو زنده
      چو باغ از بهاران، علی ابن موسی  

      غباری که روی ضریحت نشیند
      شفا خیزد از آن، علی ابن موسی

      شود با نسیم بهشتِ حریمت
      جهنم گلستان، علی ابن موسی

      سزد انبیا در طواف مزارت
      بخوانند قرآن، علی ابن موسی

      دهد قبّه ات نور بر چشم گردون
      چو مهر درخشان، علی ابن موسی

      بَرد در حریم تو دست توسّل
      دو صد پور عمران، علی ابن موسی

      تو نوحیّ و ایران چو کشتی، چه بیمش
      ز امواج طوفان، علی ابن موسی

      کند جن و انس و ملک درد خود را
      به خاک تو درمان، علی ابن موسی

      همه آفرینش بود سفره ی تو
      همه خلق، مهمان، علی ابن موسی

      تو شاه جهانی خوانند خَلقت
      غریب خراسان، علی ابن موسی

      تو در قصر مأمون شب و روز بودی
      چو یوسف به زندان، علی ابن موسی

      لبت بود خندان، دلت بود گریان
      غمت بود پنهان، علی ابن موسی

      به غم های ناگفته ات باد جاری
      سرشکم به دامان، علی ابن موسی

      تو را بارها، بارها کُشت مامون
      به رنج فراوان، علی ابن موسی

      نباید که با هیفده خواهر آخر
      تو تنها دهی جان، علی ابن موسی

      تو مسموم گشتی، دگر جسم پاکت
      نشد سنگ باران، علی ابن موسی

      تو دیگر جوادت نشد اِرباً اِربا
      ز شمشیرِ بُرّان، علی ابن موسی

      تو دستِ جدا گشته از تن ندیدی
      به خاک بیابان، علی ابن موسی

      تو شش ماهه طفلت در آغوش گرمت
      نشد تشنه قربان، علی ابن موسی

      دریغا، دریغا که با آل عصمت
      شکستند پیمان، علی ابن موسی

      به میثم نگاهی، که با خود ندارد
      به جز کوه عصیان، علی ابن موسی

*****************************

     علی اکبر لطیفیان

      نام تو را بردم زمستانم بهاری شد
      در خشکسالی دلم صد چشمه جاری شد

      بعد از زمانی که گدایی تو را کردم
      دار و ندار من عجب دار و نداری شد

      گفتند جای توست دل را شست و شو کردم
      پس می شود از خادمان افتخاری شد

      می خواستند از هر طرف تو جلوه گر باشی
      این گونه شد دور حرم آیینه کاری شد

      گاهی اسیری لذت آهو شدن دارد
      بیچاره آن که از نگاه تو فراری شد

      گرد ضریحت با من و گرد دلم با تو
      بی تو دوباره این دلم گرد و غباری شد

      من سائل بی چیز اطراف حرم هستم
      من سال های سال دنبال کرم هستم

      انگور سرخی سبز کرده دست و پایت را
      تغییر داده حالت حال و هوایت را

        ای خاک عالم بر سرم، حالا که می آیی
      از چه کشیدی بر سر و رویت عبایت را

      تو سعی خود را می کنی و باز می افتی
      این زهر خیلی ناتوان کرده است پایت را

      وقت زمین خوردن صدا در کوچه می پیچد
      آری شنیدند آسمانی ها صدایت را

      وقتی لبت خشکید و چشمت ناتوان تر شد
      در حجره ی در بسته دیدی کربلایت را

      در حجره ای افتاده ای و تشنگی داری
      تو کربلای دیگر در حال تکراری

      قسمت نشد خواهر کنار پیکرت باشد
      بد شد، نشد امروز بالای سرت باشد

      بد جو داری روی خاک از درد می پیچی
      ای وای اگر امروز روز آخرت باشد

      حیف از سر تو نیست روی خاک افتاده؟!
      باید سرت الآن به دست خواهرت باشد

      وقتی شروع روضه های ما بیان توست
      خوب است پایانش بیان دیگرت باشد

      یابن شیب آیا شهید بی کفن دیدی؟
      در لا به لای نیزه ، پاره پاره تن دیدی؟

*****************************

      علی اکبر لطیفیان
      
      دل همیشه غریبم هوایتان کرده است
      هواى گریه پایین پایتان کرده است

      وَ گیوه‏هاى مرا رد پاى غمگینت
      مسافر سحر کوچه هایتان کرده است

      خداش خیر دهد آن کسى که بال مرا
      کبوتر حرم باصفایتان کرده است

      چگونه لطف ندارى به این دو چشمى که
      کنار پنجره هایت صدایتان کرده است ؟

      چگونه از تو نگیرم نجات فردا را؟
      خدا براى همین‏ها سوایتان کرده است

      چرا امید ندارى مدینه برگردى؟
      مگر نه آنکه خدا هم دعایتان کرده است ؟

      میان شهر مدینه یگانه خواهرتان
      چه نذرهاى بزرگى برایتان کرده است

      تو آن نماز غریب همیشه‏ها هستى
      که کوچه‏هاى خراسان قضایتان کرده است

      سپیده‏اى و به رنگ شفق در آمده‏اى
      کدام زهر ستم جابجایتان کرده است

*****************************

      علی اکبر لطیفیان
      
      نیلی ترین رنگ ها بر پیکرش بود
      معلوم بود امروز روز آخرش بود

      معلوم بود آقای ما را زهر دادند
      وقتی که می آمد عبایش بر سرش بود

      دستی به پهلوی پر از درد خویش داشت
      بر شانه دیوار دست دیگرش بود

      دختر ندارد تا که دستش را بگیرد
      پس لااقل ای کاش آنجا خواهرش بود

      پا شد خودش را جمع کرد اما زمین خورد
      این ضعف خیلی مایه درد سرش بود

      اصلاً زمین خوردن برای او طبیعی است
      از بس که دنبال صدای مادرش بود

      در حجره بی فرش خود افتاده بود و
      تصویری از گودال در چشم ترش بود

      می گفت یا جدا "چرا خاکت نکردند "
      حتی "کفن بر جسم صد چاکت نکردند "

*****************************

      محمدجوادغفورزاده(شفق)
      
      مدینه! بی تو شب من سحر نمی گردد
      شب فراق از این تیره تر نمی گردد

      مدینه! شب همه شب با ستاره های صبور
      بگو که شام غریبان سحر نمی گردد

      مدینه! تشنه وصل توأم، ولی چه کنم
      نهال آرزویم، بارور نمی گردد

      مدینه! از همه نخل های تشنه بپرس
      مگر کسی که سفر رفت برنمی گردد؟

      مدینه! سکه به نامم زدند و نیست شبی
      که دست و دامنم از اشک تر نمی گردد

      مدینه! سینه من تنگ شد در این غربت
      چرا مدار فلک تند تر نمی گردد؟

      مدینه! گوشه غربت چه عالمی دارد
      کسی ز راز دلم با خبر نمی گردد

      مدینه! در عجبم من که خوشه انگور
      چرا ز سوز دلم شعله ور نمی گردد؟

*****************************

      جواد محمد زمانی
        
      گل می کند بهار تو در باغ سینه ها
      پر می شود ز باده ی تو آبگینه ها

      نقاره می زنند به بامت فرشتگان
      حتما شفا گرفته ز دست تو سینه ها

      دیگر غریب نیستی ای آشنا ترین
      تایید می کند سخنم را قرینه ها

      اول همین که سمت حریم تو آمدند
      صدها هزار مرد غریب از مدینه ها

      دیگر هم آن که از نفس تو غریب ماند
      در سینه های عاشق وصل تو کینه ها

      تجدید کن حکومت خود را به قلبها
      اینجا فراهم است برایت زمینه ها

      گرم فضا نوردی خوف و رجا شدیم
      آیا به ما نمی رسد آخر سفینه ها

      دارد حکایت ازدل عشاق گنبدت
      یعنی که زرد باد رخ از عشق بی حدت 
 
      هر سر که از خیال تو پر شور می شود
      دریای بر کرانه ای از نور می شود

      در شعله ی محبت تو سینه تا گداخت
      غرق تجلی است وشب طور می شود

      با هر “وان یکاد” لبان فرشته ها
      صد چشم زخم از حرمت دور می شود

      فردا که موج خیز هراس است زائرت
      در ساحل نجات تو محشور می شود

      با پلک بسته آمده دشمن به جنگ تو
      از بس حریم قدس تو پر نور می شود

      چون حوض کوثر است گوارا عقیق تو
      فوق بهشت آمده صحن عتیق تو

      ما را به گوشه حرم خود مقیم کن
      مهمان مهربانی دست کریم کن

      تا شعله زار شوق تو بالی بگسترد
      ای صبح، دشت عاطفه را پر نسیم کن

      دربانی حریم تو در آرزوی ماست
      ما را عصا به دست بخواه و کلیم کن

      مژگان ما که سمت شکوه تو وا شده است
      وقف غبار روبی فرش و گلیم کن

      بی اطلاع از اول و از آخر خودیم
      ما را که حادثیم، رهین قدیم کن

      این دل ز جنس پنجره فولاد تو نبود
      یعنی که زود می شکند از فراق، زود

      خورشید گرم چیدن بوسه زماه توست
      گلدسته ها منادی شوق پگاه توست

      آری شگفت نیست که بی سایه می روی
      خورشید هم زسایه نشینان ماه توست

      از چشم آهوان حرم می توان شنید
      این دشتها به شوق شکار نگاه توست

      بالای کاشی حرم تو نوشته است
      هرجا دلی شکست همان بارگاه توست

      با این که سال هاست سوی طوس رفته ای
      اما هنوز چشم مدینه به راه توست

      یعنی که کاش فصل غریبی گذشته بود
      دیگر مسافرم زسفر بازگشته بود

      هرچند سبز مانده گلستان باورت
      آیینه ای جز آه نداری برابرت
      راه از مدینه تا به خراسان مگر کم است
      با شوق دیدنت شده آواره خواهرت
      دیگر دلی به یاد دل تو نمی طپد
      بالی نمانده است برای کبوترت
      …
      مثل نسیم می رسد از ره جواد تو
      یعنی نمی نهی به روی خاکها سرت

      تنها به خاک کرب و بلا سرنهاده بود
      مردی که داشت نوحه گری مثل مادرت

      اشک تو هست تا به ابد روضه خوانمان
      تا کربلاست همسفر کاروانمان

  
*****************************

     غلامرضا سازگار
      
      کار تو همه مهر و وفا بود رضا جان
      پاداش تو، کی زهر جفا بود، رضا جان

      آن لحظه که پرپر زدی و آه کشیدی
      معصومه ی مظلومه، کجا بود رضا جان
 
      بر دیدنت آمد چو جوادت ز مدینه
      سوز جگرش، یا ابتا بود رضا جان

      تنها نه جگر، شمع‌صفت شد بدنت آب
      کی قتل تو اینگونه روا بود، رضا جان

      تو ناله زدی، در وسط حجره و زهرا
      بالای سرت نوحه‌سرا بود رضا جان

      یک چشم تو در راه، به دیدار جوادت
      چشم دگرت کرب و بلا بود، رضا جان

      جان دادی و راحت شدی از زخم زبان‌ها
      این زهر، برای تو شفا بود رضا جان

      از آتش این زهر، تن و جان تو می‌سوخت
      اما به لبت، ذکر خدا بود رضا جان

      روزی که نبودیم در این عالم خاکی
      در سینه ی ما، سوز شما بود رضا جان

      از خویش مران «میثم» افتاده ز پا را
      عمری درِ این خانه گدا بود رضا جان

*****************************

      محمد علی بیابانی
      
      شنیده ام که خودت در زمان پر زدنت
      بروی خاک رها گشت پیکر و بدنت

      هزار لاله روان شد ز گوشه دهنت
      غریب بودی و خون شد تمام پیرهنت

      ز سوز زهر اگرچه به خویش پیچیدی
      ولی زمان غروبت جواد را دیدی

      اگرچه جز پسرت کس نبود در بر تو؟
      ولی ندید تنت را به خاک خواهر تو

      به زیر سم ستوران نرفت پیکر تو
      اسیر پنجه سرنیزه ها نشد سرتو

      حسین گفتم و قلبت شکست آقا جان
      به دل غبار محرم نشست آقا جان

*****************************

      محمد علی بیابانی
      
      دوباره پای من و آستان حضرت تو
      سر ارادت و خاک سرای جنت تو

      وباز سفره لطف تو و عنایت تو
      کویر دست من و بارش کرامت تو

      امـــــــــام مشـــــــرقی عالم وجود رضا
      سحاب رحمت حق آسمان جود رضا

      دوباره مثل همیشه رساندیم آقا
      میان این همه دلداده خواندیم آقا

      خودم نیامده ام . . . تو کشاندیم آفا
      سلام داده نداده . . . تکاندیم آفا

      شکستم و به نگاه تو سلسبیل شدم
      و پشت پنجره فولادتان دخیل شدم

      میان صحن تو برگ برات می دادند
      مداد عفو گنه را دوات می دادند

      به زائران شکسته ثبات می دادند
      شراب کوثر و آب حیات می دادند

      من آمدم که مریض مرا شفا بدهی
      من آمدم که به من اذن کربلا بدهی

      همینکه میرسم . . . از چشم های بارانی
      هزار حاجت ناگفته را تو میخوانی

      در انتظار تو هستم . . . خودت که میدانی
      درست مثل همان پیرمرد سلمانی

      نشسته ام به تمنای چشم هایت من
      بیا که سربگذارم به زیر پایت من

      شنیده ام که خودت در زمان پر زدنت
      بروی خاک رها گشت پیکر و بدنت

      هزار لاله روان شد ز گوشه دهنت
      غریب بودی و خون شد تمام پیرهنت

      ز سوز زهر اگرچه به خویش پیچیدی
      ولی زمان غــــــــروبت جواد را دیدی

      اگرچه جز پسرت کس نبود در بر تو
      ولی ندید تنت را به خاک خواهر تو

      به زیر سم ستوران نرفت پیکر تو
      اسیر پنجه سرنیزه ها نشد سر تو

      حسین گفتم و قلبت شکست آفا جان
      به دل غبار محرم نشست آقا جان

*****************************

      محمود ژولیده
      
      دلم برای تو پر می کشد امام غریب
      غمت ز سینه شرر می کشد امام غریب

      زیارت تو که فوق همه زیارت هاست
      دل مرا به سفر می کشد امام غریب

      نگاه حسرت زائر به دیده منت
      ز خاک پات اثر می کشد امام غریب

      غبار جلوه نورانی قدمگاهت
      چه سرمه ای به بصر می کشد امام غریب

      چه نعمتی است که شوق زیارت حرمت
      مرا به دیده تر می کشد امام غریب

      چه با صفاست که آغوش مهربانی تو
      مرا همیشه به بر می کشد امام غریب

      فدای خوی رئوف تو ای گل زهرا
      که دست مهر به سر می کشد امام غریب 
 
      چه باغبان نجیبی که با نوازش خود
      ز خار خسته ثمر می کشد امام غریب

      همین که خسته ز باب الجواد می آیم
      شب دلم به سحر می کشد امام غریب

      لبم ز بوسه خاک قدوم بی بهره است
      که نقش بوسه به در می کشد امام غریب

      دل رمیده شبیه کبوتری خسته
      ز صحن قدس تو پر می کشد امام غریب

      تو آن رئوف تر از مادر و پدرهایی
      که ناز را به نظر می کشد امام غریب

امام رضا(ع) - شهادت

برچسب‌ها: مدح و شهادت امام رضا(ع)

 
      
       مدح و شهادت

      از لطف التماسِ صداهایِ آهوان
      بی گریه هم گرفت دعاهایِ آهوان

      آهو زیاد محضر معشوق می رود
      پس وصلمان كنید به پاهایِ آهوان

      یك عده ای شدند گدا كلبِ كهف را
      ما نیز می شویم گداهایِ آهوان

      نانم حرام میل كبوتر شدن كنم
      وقتی كه هست حال و هواهایِ آهوان

      صورت گذاشتن به كفِ پات واجب است
      آن هم در آستانِ خداهای آهوان

      صیاد نیز پایِ تو را بوسه می زند
      با ذكر یا امام رضاهایِ آهوان

      آهو شدیم پس كرمت را نشان بده
      مثل همیشه آن حرمت را نشان بده

      ما زلف داده ایم پریشان شود همین
      دل داده ایم دستِ تو حیران شود همین

      آئینه ی مرا سحری تكّه تكّه كن
      باشد كه خرج گوشه ی ایوان شود همین

      دردِ مرا علاج مكن با طبابتت
      با خاكِ زیر پای تو درمان شود همین

      حالا كه هم غذای غلامان خانه ایم
      خوب است آدمی ز غلامان شود همین

      آن كه به مهربانی ات ایمان نیاورد
      در ازدحام حشر پشیمان شود همین

      لطف تو را به خاطر این آفریده اند
      كه آتشِ خلیل، گلستان شود همین

      كلِّ زمین بناست اگر كشوری شود
      بهتر كه پایتخت خراسان شود همین

      از جلوه ات كنار بزن این نقاب را
      تا آفتاب، پاره گریبان شود همین

      سلمانی ات نیامده ظرفش طلا شود
      این جا نشسته است كه سلمان شود همین

      حالا كه محمل تو رسیده ست شهر طوس
      حرفی بزن كه شهر مسلمان شود همین

      این بندگیِ ما به قنوتِ تو كامل است
      توحیدِ ما به شرط و شروطِ تو كامل است

      جز تو نمی شویم گرفتار هیچ كس
      هرگز نمی شویم هوادار هیچ كس

      از آن زمان كه با حرمت آشنا شدیم
      اصلاً نرفته ایم به دربار هیچ كس

      این جا به زائرانِ تو فیضی كه می رسد
      آن را نمی دهند به زوّار هیچ كس

      نانِ كسی به غیر تو من را حلال نیست
      خود را نمی كنم بدهكار هیچ كس

      حالا كه تو امامِ رئوفِ جهان شدی
      دیگر نمی شویم گنهكار هیچ كس

      شب های قدر غیر تماشایِ رویِ تو
      دل خوش نمی كنیم به دیدار هیچ كس

      فردا بگیر دستِ مرا ایّها الرئوف
      یا ایّها الامام رضا ایّها الرئوف

      هر چند ناتوان شدی، اما ز پا نیفت
      ای هشتمین عزیز، عزیزِ خدا نیفت

      می ترسم آن كه دست بریزد به پهلویت
      باشد ز پا بیفت ولی بی هوا نیفت

      كوچه به آلِ فاطمه خیری نداشته
      دیوار را بگیر و در این كوچه ها نیفت

      مردم میان شهر تماشات می كنند
      این بار را به خاطر زهرا بیا نیفت

      دامان هیچ كس به سرت سر نمی زند
      حالا كه نیست خواهر تو پس ز پا نیفت

      تكّه حصیرِ خویش از این حجره جمع كن
      اما به یاد نیمه شبِ بوریا نیفت

      ای وای اگر به كرب و بلا بوریا نبود
      راهی برای دفن شه كربلا نبود

      علی اكبر لطیفیان

*****************************

      محمد بابامیری
      
      در خاک می پیچد تنش را مرد غربت
      دارد در این حالت تماشا مرد غربت

      باید تماشا کرد و خون از چشم بارید
      دریا به دریا همنوا با مرد غربت

      هرم نفس هایش پر از تاثیر زهر، است
      در آتش افتاده ست گویا مرد غربت

      او آب را پس می زند ای وای، ای وای
      در فکر عاشوراست آیا مرد غربت؟

      یک شهر عاشق دارد و سرگشته اما
      تنها تر از تنهاست این جا مرد غربت

      دردانه ای بوی مدینه با خود آورد
      خوبست دیگر نیست تنها مرد غربت

      یک کهکشان راه است تا فهمیدن او
      هفت آسمان شد فاصله تا مرد غربت

*****************************

      قاسم نعتمی

      آمد از راه و کشید آرام عبا رویِ سرش
      یعنی امروزست روزِ ناله هایِ آخرش

      هر قدم رفت و نشست و دست بر پهلو گرفت
      می کشد خود را به سویِ خانه مثلِ مادرش

      رویِ خاکِ کوچه دنبالش اگر دقت کنی
      بنگری آثاری از خاکی ترین بال و پرش

      او زمین می خورد و می خندید بر حالش عدو
      این هم ارثی بود که برده ز جدِّ اطهرش

      صحنۀ جان دادن او روضۀ مستوره شد
      حجرهٔ در بسته می داند چه آمد بر سرش

      بار دیگر صورت خاکی و دست و پا زدن
      خادمش دید و ولی هرگز نمی شد باورش

      یک بُنَیّ گفت و از کام پسر بوسه گرفت
      از مدینه بهر یاری زود آمد دلبرش

      کربلا بابا رسید امّا پسر افتاده بود
      قلبِ شاعر آب شد در این دو بیت آخرش

      هر چه قدر آغوش خود وا کرد اکبر جا نشد
      تا که آخر در عبا پیچید جسم اکبرش

      تا قیامت هم نمی فهمند اهل معرفت
      از چه آمد دست بر سر بین لشگر خواهرش

*****************************

     حسن لطفی

      با سینه ای که آتش از آن شعله می کشید
      ناله برای کشتهٔ دیوار و در کشید

      او بود و خاک حجره و یک ناله ضعیف
      آری نفس نفس زدنش تا سحر کشید

      یک روزه زهر بر دل زارش اثر نمود
      گاهِ سحر به جانب جانانه پر کشید

      در انتظار آمدن میوهٔ دلش
      پا را به سوی قبله چنان محتضر کشید

      سینه زنان دریده گریبان پسر رسید
      دستی به روی ماه کبود پدر کشید

      شمس الشّموس روی زمین اوفتاده و
      فریاد ای پدر ز دل خود قمر کشید

      آه از دمی که زینب کبرایِ غم نصیب
      آمد تن امام زمانش به بر کشید

      با دست زخم خورده خود دختر علی
      تیر شکسته از تن ارباب در کشید

      گل مانده بود در وسط تیغ و نیزه ها
      آمد ز پای ساقه یاسش تبر کشید
     

*****************************

      سعید توفیقی

      ای ضامن آهو همۀ بود و نبودم
      قربان تو و لطف و عطای تو وجودم

      جان می دهم آقا! عوضش عشق عطا کن
      در معامله ای یک طرفه طالب سودم

      در بین محبان تو آلوده ترینم
      شرمنده از اینم که مطیع تو نبودم

      گه گاه تو را دیدم و نشناختم ای وای
      صد حیف که آغوش برایت نگشودم

      گاهی به سر سفره کنار تو نشینم
      همراه تو ای شاه غذا میل نمودم

      یا فاطمه می گویم و این اذن دخول است
      راهم بده من سینه زن یاس کبودم

      گفتم به شما شیعه اثنی عشرم، نه
      از کودکیم گریه کن جدّ تو بودم

      در صحن دو چشم من از آن روز که وا شد
      با گریه و با اشک حسینیه بنا شد

      ای حضرت سلطان بنگر حال گدا را
      از من بخر این ناله و این اشک و بکا را

      پر باز نکردی و کرم لا اقل آقا
      وا کن به روی من یکی از پنجره ها را

      ای دست شفا بخشی تو پنجره فولاد
      انگار مسیح از تو گرفته است شفا را

      این نقطۀ پایان محرم، صفر ماست
      امضا بنما تذکرۀ کرب و بلا را

      امروز، دو ماه است عزادار شمائیم
      سخت است در آریم ز تن رخت عزا را

      در روز سیه پوشی مان مادرمان بست...
      ....با دست خودش دگمۀ پیراهن ما را

      امروز ولی نیست توقع که بیاید
      باید که کند دفع خطر شیر خدا را

      جز اشک ندارم به کفم، شاید همین اشک
      خاموش کند دامن ام النّجبا را

      امروز که از زهر، ز پا تا سرتان سوخت
      انگار دوباره، پسِ در مادرتان سوخت
 
      تو آمدی و بود عبا بر سرت آقا
      خون بود سفیدی دو چشم ترت آقا

      وقتی به روی خاک نشستی به گمانم
      شد زنده تو را خاطرۀ مادرت آقا

      ای لالۀ شاداب گلستان امامت
      دست چه کسی کرد تو را پرپرت آقا

      این کیست امامه به سرش نیست؟ جواد است
      از راه دراز آمده تاج سرت آقا

      شد موقع تحویل امانات امامت
      دادی به پسر خاتم انگشترت آقا

      صد شکر سر تو به روی دامن او بود
      وقتی که کشیدی نفس آخرت آقا

      چشم تو به ره ماند و نیامد به کنارت
      در موقع جان دادن تو خواهرت آقا

      تشییع شدی لیک نه در زیر سم اسب
      گل بود که می ریخت روی پیکرت آقا

      کِی با لب تشته سرت از پشت بریدند؟
      آیا پی انگشترت، انگشت بریدند؟

*****************************

      علی اکبر لطیفیان

      هر چند ناتوان شدی اما ز پا نیفت
      ای هشتمین عزیز، عزیز خدا نیفت

      می ترسم آن که در بریزد به پهلویت
      باشد ز پا بیفت ولی بی هوا نیفت

      کوچه به آل فاطمه خیری نداشته
      دیوار را بگیر و در این کوچه ها نیفت

      مردم میان شهر تماشات می کنند
      این بار را به خاطر زهرا بیا نیفت

      دامان هیچ کس به سرت سر نمی زند
      حالا که نیست خواهر تو پس ز پا نیفت
 
      تکه حصیر خویش از این حجره جمع کن
      اما به یاد نیمه شب بوریا نیفت

      ای وای اگر به کرببلا بوریا نبود
      راهی برای دفن شه کربلا نبود

*****************************

      مسعود اصلانی

      آسمان زیر پرت بود زمین افتادی
      یک عبا روی سرت بود زمین افتادی

      نه صدای تو به گوش کسی آن روز رسید
      نه کسی دور و برت بود زمین افتادی

      صورتت خاکی و دستار و عبایت خاکی
      مادرت در نظرت بود زمین افتادی

      «زهر از جان تو آقا جگرت را می خواست»
      آتشی بر جگرت بود زمین افتادی

      ناله می کرد جوادت به سرش می زد آه
      اشک در چشم ترت بود زمین افتادی

      مثل یک مار گزیده به خودت پیچیدی
      خوب شد که پسرت بود زمین افتادی

      ولی افسوس به میدان دل خون برد حسین
      نیزه از پشت زدند و به زمین خورد حسین

*****************************

     محمد فردوسی

      زهر جفا نیلی نموده پیکر من
      یعنی رسیده لحظه های آخر من

      در بین حجره بر خودم می پیچم از درد
      این چه بلایی بود آمد بر سر من

      چشمم نمی بیند، زمین خوردم دوباره
      این ضعف بسیارم شده درد سر من

      درد کمر آخر امانم را بریده
      تازه شبیه تو شدم ای مادر من

      از روضه های «تازیانه»، «میخ»، «سیلی»
      آتش زبانه می کشد از باور من

      با هر نفس خون جگر می ریزد از لب
      آلاله می بارد کنار بستر من

      شکر خدا این جا نبوده تا ببیند
      این صحنه ی جان کندنم را خواهر من

      تصویری از گودال و تلّ زینبیه
      افتاده بین قاب چشمان تر من

*****************************

      غلامرضا سازگار
      
      کوثر اشک من از ساغر و پیمانهٔ توست
      دل آتش‌زده‌ام، شمع عزاخانه تـوست
      جگر سوخته، خاکستر پروانه تـوست
      شعله‌های دلم از آه غریبـانه تـوست
      ای تـراب قـدم زائـر کویت گُل من
      وی خراسان تو تا صبح قیامت دل من

      ****
      درد جان را تو طبیبی تو طبیبی تو طبیب
      بزم دل را تو حبیبی تو حبیبی تو حبیب
      بی تولّای تو دل را نه قرار و نه شکیب
      تو غریب الغربایی و همه خلق، غریب
      نه خراسان که سماوات و زمین حائر توست
      دور و نزدیک ندارد، دل ما زائر توست

      ****
      ای قبـول غـم تـو گریـه ناقـابل ما
      آتش عشق تو در روز جزا حاصل ما
      مایـه از خاک خراسان تو دارد گل ما
      ما نبودیم که می‌سوخت به یادت دل ما
      سال‌ها آتش غم شمع صفت آبت کـرد
      زهر در سینه شراری شد و بی تابت کرد

      ****  
      تو به خلقت پدری و تو به زهرا پسری
      مثـل جد و پدرت از همه مظلوم‌تری
      تـو جگـر پاره پیغمبر و پاره جگری
      بلکه بی‌تاب‌تر از بسمل بی‌بال و پری
      میزبان تو شد ای جان جهان قاتل تو
      کس ندانست ندانست چه شد با دل تو

      ****
      تـو کـه سـر تـا بـه قدم آینه توحیدی
      به چه تقصیر چو بسمل به زمین غلطیدی
      مرگ را دور سرت لحظه به لحظه دیدی
      همچنـان مـار گزیده به خودت پیچیدی
      که گمان داشت که با آن غم پیوستهٔ تو
      قتلگاه تو شـود حجـره در بستـه تو؟

      ****
      «بابی انت و امی» که چـه آمد به سرت
      داغ معصومهٔ مظلومه به جان زد شررت
      تو زدی بال و پر و کـرد تماشا پسرت
      بس که بر شمس رُخت ریخت ستاره قمرت
      شـرر آه بـر آمـد ز نهـادت مــولا
      صورتت شسته شد از اشک جوادت مولا

      ****
      طایر روح غریبانه پرید از بدنت
      قاتلت اشک فشان بود به تشییع تنت
      خبر از غربت تن داشت فقط پیرهنت
      کرد با خون جگر دست جوادت کفنت
      چوب تابوت تو بر شانه جان همه بود
      جای معصومه تو اشک فشان فاطمه بود

      ****
      بانـوان چشم ز مهریـه خود پوشیدند
      دور تابوت تو پـروانه صفت گردیدند
      اشک‌ها بود که بـر غربت تو باریدند
      لاله از خون جگر بر سر راهت چیدند
      مردها مثل زنان شیونشان برپا بود
      دور تابوت تو ذکر همه یا زهرا بود

      ****
      ای خدا سوختم از گریه، دل از کف دادم
      کاش می‌سوخت فلک از شرر فریادم
      کاش مـی‌داد غـم شـام بـلا بـر بادم
      یاد خاکستر و سنگ لب بـام افتـادم
      پای تابوت رضا چنگ و نی و دف نزدند
      همه سیلی زده بر صورت خود، کف نزدند

      ****
      دور تابوت تو بر چهره اگر چنگ زدند
      لیک پای سر جد تو همه چنگ زدند
      دور تابوت تو ناله ز دلِ تنگ زدند
      دور زینب همه از چار طرف سنگ زدند
      تا شرار از جگر و ناله ز دل برخیزد
      اشک «میثم» به تو و جد غریبت ریزد

*****************************

      سید هاشم وفایی
      
      جگرش خون شد و چشمش نگران بر در بود
      سینه اش سوخته از غربت و چشمش تر بود

      وقت تودیع جگر گوشه خود را می خواست
      به تمنای رخش دیده ی او بر در بود

      سوخت از زهر، كسی كه به حرم خانه ی وحی
      عالم علم نبی، بضعهٔ پیغمبر بود

      در و دیوار هم از غربت او نالیدند
      حجره اش بس كه غم انگیز و ملال آور بود

      دل قدسی نفسان غرق غم و محنت شد
      كه به بالین نه پسر داشت و نی خواهر بود

      سوخت از یاد در سوخته ی گلشن وحی
      گوئیا چشم به راه قدم مادر بود

      آمد از راه به امید وصالش اما
      اول وصل پسر، درنفس آخر بود

      رفت او چون ز جهان خیل ملائك دیدند
      در سماوات به پا شورشی از محشر بود

      خار غم داشت به دل چون كه «وفائی» می دید
      هشتمین گل به گلستان نبی پرپر بود

*****************************

      سید هاشم وفایی
      
      ای دل غمزده برخیز و بیا گریه کنیم
      وقت آن است که با اهل ولا گریه کنیم

      همچو پروانه پر خویش به آتش بزنیم
      یا بسوزیم چنان شمعی و، یا گریه کنیم

      چون غریبان بنشینیم به بزم غم او
      برسر کوی غریب الغربا گریه کنیم

      گاه گل بوسه به خاک حرم او بزنیم
      گاه در خلوتی از اشک و دعا گریه کنیم

      عرشیان در غم او سوک نشینند بیا
      همره عرش نشینان خدا گریه کنیم

      به غریبی و غم و محنت او ناله زنیم
      بر دل شعله ور از زهر جفا گریه کنیم

      پارۀ جان نبی پاره جگر شد، برخیز
      ز جگر ناله زنیم و همه جا گریه کنیم

      به جگر گوشۀ او تسلیتی برگوئیم
      همره آن گل ماتم زده ما گریه کنیم

      ای «وفائی» چو یتیمانِ پدر مُرده بیا
      در شب شام غریبان رضا گریه کنیم

*****************************

     محمد جواد غفورزاده(شفق)
      
      یا آن که بخوانید به بالین پسرم را
      یا بر سر زانو بگذارید سرم را

      شب تا به سحر چشم به راهم که نسیمی
      از من ببرد سوی مدینه خبرم را

      کی باور من بود که از آن حرم پاک
      یک روز جدا گردم و بندم نظرم را

      مجبور به تودیع حرم بودم و ناچار
      در سایهٔ اندوه نشاندم پسرم را

      هنگام خداحافظی از شهر، عزیزان
      شستند به خوناب جگر رهگذرم را

      گفتم همه در بدرقه ام اشک ببارند
      شاید که نبینند از آن پس اثرم را

      دامانم از این منظره پر اشک شد اما
      گفتم که نبیند پسرم چشم ترم را

      با کس نتوان گفت ولیعهدی مأمون
      خون کرده دلم را و شکسته کمرم را

      من سر به ولیعهدی دونان نسپارم
      بگذارم اگر بر سر این کار سرم را

      تهمت ز چه بندید به انگور، که خون کرد
      هم صحبتی دشمن دیرین جگرم را

      آفاق همه زیر پر رأفت من بود
      افسوس بدین جرم شکستند پرم را

      آن قوم که در سایه ام آرام گرفتند
      دادند به تاراج خزان برگ و برم را

      بشتاب به دیدار من ای گل که به بویت
      تسکین دهم آلام دل در به درم را

      روزم سپری شد به غم، اما گذراندم
      با یاد تو ای خوب، شبم را سحرم را

*****************************

      حسین ایمانی

      در کوچه افتادم به روی خاک اما
      طفلم نکرد این صحنه را هرگز تماشا

       افتادم اما دست هایم را نبستند
       یارم نشد از من جدا با ضرب اعدا

       آن جا امیرالمومنین را یاوری بود
       این جا منم، در حجره ام تنهای تنها

       بر خاک افتادم نه خاشاک بیابان
       جسمم نَماند عریان و بی سر بین صحرا

       با زهر کینه سوختم اما ندیدم
       در شعله های آتش فتنه حرم را

      پیری نبودم پا برهنه در پی اسب
       سجاده از زیر دو پایم رفت؟ حاشا!!!

       در حجره ام جان می دهم نه کنج زندان
       هرگز نمی ماند به جا بر نعش غل ها

       راضی به آن چه حق رضایت داشت هستم
       اما بیا دردانه حالا پیش بابا

       سلطان تویی و شد غلام، این عاشق اما
       این نوکری آقایی دنیاست آقا
     

*****************************

      غلامرضا سازگار
      
      قبلۀ جان من امام‌رضاست
       دین و ایمان من امام‌رضاست

      بی‌ولایش ز مرده مرده‌ترم
      جان و جانان من امام‌رضاست

      هرچه کردم تلاوت قرآن
      روح قرآن من امام‌رضاست

      چارصحنش بهشت هشت بهشت
      خلد و رضوان من امام‌رضاست

      نسخه و دارو و طبیبم اوست
      درد و درمان من امام‌رضاست

      خجلم از عنـایت و کرمش
      که مرا راه داده در حرمش

      ****
      او سیه‌رویی مرا دیده
      به سیاهیم پرده پوشیده

      به کسی چه که من گنهکارم
      هرچه هستم رضا پسندیده

      بوده اشک خجالتم بر رخ
      او به اشکم ز لطف خندیده

      دست او بر روی سرم بوده
      مهر او در دلم درخشیده

      گرچـه باشـد گناهِ بسیارم
      هر که‌ام ثامن‌الحجج دارم

      ****  
      هرکه زین آستانه در بزند
      نیست جایز در دگر بزند

      ای خوش آن دل که بر زیارت او
      سوی باب‌الجواد پر بزند

      خوش‌تر آن مادحی که در حرمش
      دم ز آل پیامبر بزند

      زنگی ار رخ به خاک او شوید
      نی عجب طعنه بر قمر بزند

      کیست جز او که زائر خود را
      از کرامت سه‌بار سر بزند؟

      بی‌حساب است لطف و احسانش
      پــدر و مــادرم بــه قربــانش

      ****
      زائرینی که دور این حرم‌اند
      بین زوّار کربلا علم‌اند

      دردمندان کز او شفا گیرند
      آسمانی‌دل و مسیح‌دم‌اند

      همه عالم اگر شوند گدا
      پیش لطف و عطاش باز کم‌اند

      میهمانان این امام رئوف
      غرق دریای رحمت و کرم‌اند

      دوستانش ستارگان زمین
      زائرینش چو کعبه محترم‌اند

      کعبه با آن جلال، سنگ و گِل است
      این حـرم مسجـدالحرامِ دل است

موضوعات مرتبط: امام رضا(ع) - شهادت

برچسب‌ها: مدح و شهادت امام رضا(ع)