آموزش مداحی و اشعار مذهبی

      کیستم من؟ گوهر ده بحر نور کبریایم
      آفتاب سامره، روشنگر ملک خدایم

      آسمان معرفت را در زمین شمس‌الضحایم
      کعبه‌ام، رکنم، مقامم، مروه‌ام، سعیم، صفایم

      منظـر حسـن خـدا مصباح انوارالهدایم
      من ابوالمهدی امام عسکری ابن‌الرضایم

      من همان دریای نور استم که نور از آن دمیده
      دین و دانش را خدا در موج موجم پروریده

      در درونم گوهر نابی چو مهدی آفریده
      انتهایم را به جز چشم خدا چشمی ندیده

      بشنوید ای آسمانی‌هـا زمینی‌ها صدایم
      من ابوالمهدی امام عسکری ابن‌الرضایم

      چارده معصوم گل پیداست از باغ جمالم
      نیست آگه از جلالم، غیر ذات ذوالجلالم

      تشنگان چشمه توحید را آب زلالم
      بنده‌ام اما چو حی بی‌مثالم، بی‌مثالم

      فیض‌بخش عالمی از شهر «سرّ من رآ»یم
      من ابوالمهدی امام عسکری ابن‌الرضایم

      من علی بن جواد بن رضا را نور عینم
      پیشتر از عالم خلقت هدایت بوده دینم

      گر چه در سنّ شبابم پیر خلق عالمینم
      هم محمّد، هم علی، هم مجتبایم، هم حسینم

      هم بوَد زهد و کمال و عصمت خیرالنسایم
      من ابوالمهدی امام عسکری ابن‌الرضایم

       پیشتر از خلقتم بر چشم عالم نور دادم
      بر همه شور آفرینان تا قیامت شور دادم

      پاسخ موسی بن عمران را به کوه طوردادم
      حاجت ارباب حاجت را ز راه دور دادم

      همچو اجدادم ز خلق عالمی مشکل‌گشایم
      من ابوالمهـدی امام عسکری ابن‌الرضایم

      من به شهر سامره خود کعبۀ اهل یقینم
      پر زند همچون کبوتر در حرم روح‌الامینم

      حاجت کونین می‌بارد چو باران زآستینم
      حضرت مهدی پذیرایی کند از زائرینم

      مهر و مه گیرند نور از گنبد و گلدسته‌هایم
      من ابوالمهدی امام عسکری ابن‌الرضایم

      حضرت هادی از اوّل دید چون حُسن تمامم
      خنده زد بر روی زیبا و «حسن» بگذاشت نامم

      همچو قرآن بود روی سینه بابا مقامم
      خود امام ابن امام ابن امام ابن امامم

      دختـر پـاکِ یشـوعا، همسـر پاکیـزه‌‌ رایم
      من ابوالمهدی امام عسکری ابن‌الرضایم

      جلوۀ معلوم و نامعلوم را دیدند در من
      سرِّ هر مفهوم و نامفهوم را دیدند در من

      انتقام خون هر مظلوم را دیدند در من
      فاش گویم چارده معصوم را دیدند در من

      چارده معصوم نورم، بلکه خود وجه خدایم
      من ابوالمهدی امام عسکری ابن‌الرضایم

      گرچه ویران کرد دست شوم دشمن تربتم را
      لطف حق افزود بین خلق عالم عزّتم را

      تا قیامت او نگهدار است عصر دولتم را
      بار دیگر دید دشمن قدر و جاه و رفعتم را

      خشت خشت قبر ویران‌گشته‌ام گوید ثنایم
      من ابوالمهـدی امام عسکری ابن‌الرضایم

      مهر ما در قلب ابناء بشر پایان ندارد
      هر که مهر ما ندارد، در حقیقت جان ندارد

      و آن که شد بیگانه با آل علی ایمان ندارد
      درد بغض ما به جز خشم خدا درمان ندارد

      ای خوشا آن‌کس که گوید مدح، چون میثم برایم
      من ابوالمهـدی امـام عسکری ابـن الرضایم

     غلامرضا سازگار

*****************************

      دوباره پای غزل سویتان دوان شده است
      حروف واژه عشقم ترانه خوان شده است
      ردیف و قافیه هایم فقط به ذوق شماست
      که اینچنین همه همرنگ آسمان شده است
      زبان رو به سوی قبله مانده طبعم
      به جان رسیده و انگار پرتوان شده است
      فضای آبی شعرم نثار مقدمتان
      بهار هم به قدوم شما جوان شده است
      نَمی ز بارش حُسن شما و آل شما
      کتاب شعر و غزلهای شاعران شده است
      فضای شعر، پر از لطف بی کرانه توست
      کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست

      چه منتی به سر خلقت خدا داری
      اگر به چشم زمین پای خویش بگذاری
      سحاب رحمتی و پای آسمان خدا
      کنار می کشد آن ساعتی که می باری
      فرشتگان همه مبهوت جلوۀ رویت
      چه دلربایی... عجب دلبری... چه دلداری...
      تو آخرین گل یاسی که نقش هایت را
      به کوچه باغ قدیمی شهر می کاری
      پس از تو صبح مدینه دگر نخواهد دید
      طلوع نسل خدا را زمان بیداری
      لبان حضرت هادی پر از ترانه توست
      کرم نما و فرودآ که خانه خانه توست  

      اگرچه عمر تو ایام کمتری دارد
      ولی به عمر دوصد نوح برتری دارد
      بهشت کوی تو! نه... نه... غباری از کویت
      کجا به وعده جنت برابری دارد؟!
      کدام دلبری؟! آنهم به نقد جان دادن
      شبیه و مثل تو آنقدر مشتری دارد
      دل مریض من آقا اگرچه ناخوش بود
      ولی به لطف تو اوضاع بهتری دارد
      گدای ریزه خور سفره تو سلطان است
      چراکه بر سر خود تاج سروری دارد
      نگاه ماست که دنبال آب و دانه توست
      کرم نما و فرودآ که خانه خانه توست

      خوشا به حال کسی که هواییت باشد
      گدای روز وشب سامراییت باشد
      شنید هرکه حدیث تو از پس پرده
      همیشه مست کلام خداییت باشد
      عبادت تو میان درندگان یعنی
      جهان به سلطه فرمانرواییت باشد
      کسی که در وطنش خانۀ رضا دارد
      هلاک کنیه ابن الرضاییت باشد
      خوشا به آنکه به یاد ضریح شش گوشت
      مسافر حرم کربلاییت باشد
      بیا مرا بطلب، دل پر از بهانه توست
      کرم نما و فرودآ که خانه خانه توست

      شما که جود و کرم عادت و مرام شماست
      گدا همیشه پر از شرم احترام شماست
      شما که صاحب شیرین ترین اسمائید
      همیشه روی لب ما طنین نام شماست
      شما که هیچ زمان حج نرفته اید اما
      هم آب زمزم و هم کعبه تشنه کام شماست
      شماکه حجت حقید در برابر ما
      به گفته خودتان فاطمه امام شماست
      تورا به فاطمه آقا خودت دعایی کن
      که استجابت، اجزایی از کلام شماست
      دعا برای فرج نزد آستانه توست
      کرم نما و فرودآ که خانه خانه توست

     محمد بیابانی

*****************************

      ساقی بیاورید که بزمی به پا کنیم
      ساغر بیاورید که قدری صفا کنیم

      مطرب بیاورید که تا خط خویش را
      از خط  پیروان طریقت جدا کنیم

      عمری نماز پشت سر شیخ خوانده ایم
      حالا شبی به پیر مغان اقتدا کنیم

      خواندم دعا به مسجد و حاجت روا نشد
      یکبار بین میکده امشب دعا کنیم

      یک خمره نه,دو خمره نه ,تا یازده رسید
      ما آمدیم تا که زدل عقده وا کنیم

      حالا که نام پاک تو اکسیر واقعیست
      با ذکر یا حسن مس دل را طلا کنیم

      وقتی که مرده را نگهت زنده می کند
      با ید تو را مسیح پیمبر صدا کنیم

      حریم و زیر دین نگاه تو رفته ایم
      آقا چگونه قرض شما را ادا کنیم؟

      حالاکه بی ولای توطاعات باطل است
      باید نماز و روزه ی خودراقضا کنیم

      فرموده اید شیعه به دوزخ نمی رود
      پس هرچه خواستیم گناه و خطا کنیم؟!

      وقتی به خاطر تو ،به ما شان می دهند
      دیگر چه احتیاج که در دین ریا کنیم

      زهرا اگراجازه دهد در بهشت هم
      خدمت به خاندان شریف شما کنیم

      تمار شهرعشق علی باش  ای رفیق
      تا اینکه پای دار غمش گریه ها کنیم

      گیرم که تو حبیب نبودی , زهیر باش
      تا اینکه زیر تیغ جنون جان فدا کنیم

      در باب نوکری به مقامی نمی رسیم
      تنها اگربه سینه زدن اکتفا کنیم

      ما را غلام قصر خودت کن که در بهشت
      شب های جمعه روضه برایت به پا کنیم

    وحید قاسمی

*****************************

      ز خاک پای تو اول سرشت قلبم را
      سپس غبار حریمت نوشت قلبم را

      ز نور معرفت و رحمت و ولایت تو
      بنا نهاد چنین خشت خشت قلبم را

      میان مزرعه‌ی سبز استجابت تو
      کنار چشمه‌ی خورشید کشت قلبم را

      مرا اسیر تماشای چشمهایت کرد
      سپس نهاد میان بهشت قلبم را

      دخیل پنجره های حرم شدم تا حق
      رها نمود ز کعبه، کنشت، قلبم را

      خدا گواست که من از ازل گدای توام
      اسیر رحمت و فضل تو، مبتلای توام

      ز بسکه آهوی چشم تو دلبری کرده
      دل رمیده‌ی ما را کبوتری کرده

      من چو ذره کجا و زیارت خورشید
      نگاه روشن تو ذره پروری کرده

      بهشت چشم رئوفت چه رونقی دارد
      که با بهشت خدا هم برابری کرده

      فدای عاطفه های نگاه پُر مهرت
      مرام قلب مرا عشق باوری کرده

      چقدر تازه مسلمان کنار خود داری
      مسیح چشم تو کار پیمبری کرده

      شکوه ناب ولایت تویی که دل ها را
      تجلیات نگاه تو حیدری کرده

      همیشه معجزه های تو منجلی بوده
      همیشه ذکر کثیرت علی علی بوده 

      خدا نهاده در این چشم ها صلابت را
      شکوه و هیبت و آقایی و سیادت را

      برای اهل زمین آسمانی از فیضی
      ببار بر دلمان کوثر فضیلت را

      به لطف گوشه‌ی چشم تو حضرت باران
      خدا گشوده روی خلق باب رحمت را

      مسیح آل محمد! بزرگ نصرانی
      چه خوب دیده کرامات چشمهایت را

      چه کودکانه به عزم مصاف می آیند
      نگاه نافذ تو رام کرده خلقت را

      ز دشمنان خودت هم دریغ ننمودی
      زلال معرفت و زمزم هدایت را

      تمام همتت این بود که بفهمانی
      به شیعه سرّ بقا، معنی ولایت را

      چقدر گفتی از آن آفتاب پشت ابر
      حکایت ولی و انتظار و غیبت را

      خوشا کسی که دمی غائب از حضورش نیست
      حجاب خود نشده بی نصیبِ نورش نیست

      شده ست مرقد تو اعتبار سامرّا
      شکوه گنبد زردت وقار سامرّا

      به یمن مقدمت آقا طواف می کردند
      تمام ارض و سما در مدار سامرّا

      فرشتگان مقرب مسافران تواند
      شهود می چکد از جلوه زار سامرّا

      غبار مقدمت ای عشق جای خود دارد
      که طوطیای نگاهم غبار سامرّا

      گرفته قلب من خسته آشیان امشب
      در آستان تو، گوشه کنار سامرّا

      اگر چه لایق وصل تو نیستم اما
      ز دست رفته دلم در جوار سامرّا

      به عشق دیدن سرداب می تپد هردم
      دل شکسته دل بی قرار سامرّا

      غروب جمعه نگاهم به راه موعودی است
      کنار جاده‌ی چشم انتظار سامرّا

      طلوع می کند آخر سلاله‌ی خورشید
      ز راه می رسد آخر بهار سامرّا

      کبوتر دل من را تو جمکرانی کن
      مرا به لطف خودت صاحب الزّمانی کن

     یوسف رحیمي

اى آفتاب مهر تو روشنگر وجود
در پیشگاه حكم تو ذرات، در سجود

اى میر عسكرى لقب اى فاطمى نسب
آن را كه نیست مهر تو از زندگى چه سود؟

علمت محیط، بر همه ذرات كاینات
فیضت نصیب، بر همه در غیب و در شهود

تاریخ تابناك حیاتت، گر اندك است
بر دفتر مفاخر اسلامیان فزود

عیسى دمى و پرتو رأى منیر تو
زنگار كفر از دل نصرانیان زدود

این افتخار گشته نصیبت كه از شرف
در خانه تو مصلح كل دیده برگشود

اى قبله مراد كه در بركة السّباع
شیران به پیش پاى تو آرند سر فرود

قربان دیده اى كه به بزم تو فاش دید
جاى قدوم عیسى و موسى و شیث و هود

قرآن ناطقى تو و قرآن پاك را
الحق مفسّرى، ز تو شایسته تر نبود

دشمن بدین كلام ستاید ترا كه نیست
در روزگار، چون تو به فضل و كمال و جود

شادى به نزد مردم غمدیده نارواست
جان ها فداى لعل لبت كاین سخن سرود

مدح شما، ز عهده مردم برون بود
اى خاندان پاك، كه یزدانتان ستود

از نعمت ولاى شما خاندان وحى
منّت نهاد بر همگان، خالق ودود

اى پور هادى، اى حسن العسكرى ز لطف
بپذیر، از «مؤید» دلخسته این درود

سید رضا مؤید

***************************

      
      ای گرد کاروان تو را حُسن مشتری
      بر خسروان گدای تو را نیز برتری

      کنیه: «ابامحمّد» نام خوشت: «حسن»
      «ابن‌الرضا»، ولیِّ خدا، شهره: «عسکری»

      خاک حریم قدس تو را فیض عیسوی
      عبد در تو را روشِ بنده‌پروری

      یک آسمان ستاره زمین‌بوس آستان
      صدها هزار مشتری‌ات گشته مشتری

      پایت در آسمان، حرمت «سرّ من را»
      از «سرّ من رآ»ت بر افلاک رهبری

      با اقتدار و قدر و جلال الهی‌ات
      خلق خوش محمّد و بازوی حیدری

      نام‌آوران برند به تجلیل از تو نام
      پیغمبران کنند به مهرت پیمبری

      از بام چرخ نقش زمین گردد آفتاب
      خواهد اگر زند به تو لاف برابری

      گر با تو دشمنم کند اعلان دوستی
      من می‌کنم بر او ز دل و جان برادری

      بالله قسم به چون تو پدر فخر می‌‌کند
      بر خاک نرجس ار نبرد سجده مادری

      با یک نسیم سامره‌ات می‌توان گرفت
      فیض مسیح از دم بیمار بستری

      بی مهر تو اگر پدر و مادرم برند
      سوگند می‌خورم که من از هر دو‌اَم بری

      حاشا که هر حسن «حسن عسکری» شود
      تو دیگر استی و دگرانند دیگری

      باید پدر تو باشی و مهدی بوَد پسر
      بر این گهر به جز تو کسی نیست گوهری

      دردا که کشت معتمدِ سنگدل تو را
      در هشتم ربیع نخست از ستمگری

      آزر گرفت تا جگرت از شرار زهر
      بارید اشک شیعه چنان ابر آذری

      جا دارد ار برای تو گریند روز و شب
      جنّ و ملک زمین و زمان حوری و پری

      مهدی غریب و نرجس مظلومه شد غریب
      آن بانویی که داشت به تو فخر همسری

      دردا که در بهار جوانی خزان شدی
      از بس که کرد ساقی غم بر تو ساغری

      پیوسته باد گریه «میثم» نثار تو
      کاو را بوَد به خاک شما خط نوکری

     غلامرضا سازگار

***************************

         آن دلبری که بندگی ات را روا نوشت
      ما را غلام حلقه به گوش شما نوشت

      روز ازل مربی اشراق عاشقی
      نام ترا به صفحه ی دلهای ما نوشت

      آن خالقی که مهر تورا مُهر سینه ساخت
      با لوح دل حدیث تو را آشنا نوشت

      با جوهر طلا به شبستان آسمان
      وصف تو را به خط جلی کبریا نوشت

      با جان و دل ولایت تو خو گرفته است
      خلّاق عشق بندگی ات را سزا نوشت

      صدها طواف، بی تو نیارزد به ارزنی
      چون کعبه را به کوی شما مبتلا نوشت

      بعد از خدا کریم ترینی امام من
      از بس خدا به دست کریمت ثنا نوشت

      آن خالقی که عادت احسان دهد ترا
      دل را گدای سامره ی هل اتا نوشت

      ما را غلام همت تو آفریده اند
      ریزه خوران دولت تو آفریده اند

      ای از کرشمه های تو روی بهار سبز
      وز غمزه ی نگاه تو لیل و نهار سبز

      تا زیر سایه ی تو کند عشق زندگی
      باشد برای شیعه همه روزگار سبز

      بی حسن تو بهشت صفایی نمی گرفت
      جنات تجری است به آن نو بهار سبز

      ای پرچمت به بام نظام جهان سه رنگ
      لعل تو سرخ و چهره سپید، اقتدار سبز

      این دل ز شرب آب ولای تو زنده است
      باشد همیشه دور و بر چشمه سار سبز

      از رعد و برق غمزه ی مژگان عاشقت
      ابر بهار و عاطفه ی بی قرار سبز

      گل می دمد ز مقدم خورشیدی شما
      پشت لب فلک ز تو ای گل عذار سبز

      بازار سرد منتظران از تو گرم شد
      دارد هلال شیعه عجب انتظار سبز

      شیعه دگر بهانه به دشمن نمی دهد
      با دیدن بقیع دگر تن نمیدهد

      تو محور حدیث شریف زعامتی
      چشم و چراغ دین و اساس امامتی

      احکام اهل بیت به تو می شود درست
      در خاندان وحی چه والا اقامتی

      روشن ترین چراغ هدایت به دست تست
      تو قله ی امامت و دین را علامتی

      ای زاده ی خلیل خلیلان بت شکن
      در آتش فراق چه برد و سلامتی

      هر چند در حصاری و تبعید جای تست
      تو مظهر مقاومت و استقامتی

      ای در برابر همه ی کفر یک تنه
      الحق که مثل فاطمه کوه شهامتی

      محراب از نماز تو بالا بلند شد
      ای مقتدای سرو چه خوش قد و قامتی

      شد خوشه ی طلایی گندم ز گونه ات
      ای سفره دار عشق عجب با کرامتی

      ای نور تو هماره نگهدار شیعیان
      دلسوزی ات امان من النار شیعیان

      دست قلم به پای ثنایت نمی رسد
      مهر فلک به گرد عبایت نمی رسد

      مهر و مه از افاضه ی ذرات نور تست
      دست ستاره بر کف پایت نمی رسد

      باید سپرد دسن عنان را به دست تو
      بی تو کسی به مرز هدایت نمی رسد

      آن مدعی که از تو اطاعت نمی کند
      دستش تهی است چون به عطایت نمی رسد

      حتی اگر امارت عالم شود نصیب
      بی حکم تو کسی به کفایت نمی رسد

      آب حیات چشمه ی مهر و محبتت
      به تشنگان بدون عنایت نمی رسد

      تردید در امامت تو هرکه می کند
      دستش به ریسمان ولایت نمی رسد

      هر کس که بر ولی شما اعتنا نکرد
      عهدش به روز عهد و وفایت نمی رسد

      مهدی اگر دعا نکند وای بر دلم
      دل را اگر صدا نکند وای بر دلم

     محمود ژولیده

***************************

      باز دل شکسته ام نوای دیگر آورد
      پرده ی بهتری زند، نغمه ی خوش تر آورد

      لئالی کلام را ز طبع من بر آورد
      مگر ثنای عسکری حجت داور آورد

      که اگه از مقام او، کسی به جز اله نیست
      نسیم درک و عقل را در این حریم راه نیست

      عبد خدا که داده حق، خدایی از عبادتش
      بسته شده به طوق جان سلسله ی ارادتش

      رام شده وحوش هم، به درگه سیادتش
      حقیقت غدیر خم، جلوه گر از ولادتش

      ولادتش به هشتم ربیع ثانی آمده
      جهان پیر را از این مژده، جوانی آمده

      به سامرا نظر کن و جلوه ی ذوالکرام بین
      قِران مهر و ماه را در این خجسته شام بین

      باب امام عصر را فراز دست مام بین
      دهم اما را به بر یازدهم امام بین

      چشم علی منور از جمال ماه پاره اش
      فاطمه کو؟ که بنگرد، بر حسن دوباره اش

      نور ولایتش به رخ ردای خلقتش به بر
      لوای عصمتش به کف تاج شفاعتش به سر

      بر همه هستی اش نظر در همه عالمش گذر
      اما هادی اش پدر حضرت مهدی اش پسر

      خلایقند چاکرش ملائکند عسکرش
      هیچ کسی نمی رود به نا امیدی از درش

      رسالت پیمبران تکیه زده به دوش او
      درس هدایت بشر زمزمه ی سروش او

      وضع جهان و چشم او راز نهان و گوش او
      حصار ظلم ظالمان شکسته از خروش او

      به دوره ای که معتمد کرد فزون نفاق را
      به هم درید سعی او پرده ی اختناق را

      بهشت علم پرورد آب و هوای گلشنش
      اهل کمال، خوشه چین، ز گوشه های خرمنش

      حکیم مانده از سخن، به وقت درس گفتنش
      امام عصر تربیت، یافته روی دامنش

      نهال عصمتی چنان بر آورد چنین ثمر
      درود ما بر آن پدر سلام ما بر این پسر

      سلاله ی پیمبر و مبشّر پیام حق
      که دیده بس شکنجه تا زنده شود مرام حق

      مبیّن اصول دین مفسّر کلام حق
      داده به دست مهدی اش رسالت قیام حق

      که بعد من امام بر جوامع بشر تویی
      مهدی منتقم تویی امام منتظر تویی

      رفت یکی ز شیعیان به پیشگاه حضرتش
      برای حاجتی ولی اذن نداد خجلتش

      امام را ببین که چون داشت خبر ز ذلتش
      نخوانده گفت پاسخش نگفته داد حاجتش

      ز یک اشاره از کف امام کامیاب شد
      به قدر احتیاج او خاک طلای ناب شد

      ای جلوات کبریا جلوه گر از جمال تو
      کتاب تفسیر تو خود آیتی از کمال تو

      من که ز پا نشسته ام به درگه جلال تو
      امید رحمتم بود، ز لطف بی زوال تو

      «مؤیدم» گدای تو بر آستان مهدی ات
      امید آن که خوانی ام ز دوستان مهدی ات

     سید رضا موید

از جلوات حیدری،ز جلوه پیمبری
بهر سماوات و زمین،به آسمان سروری
بر همه اهل سما دمیده مهر دلبری
کرده تجلی از خدا نور امام عسگری
کسی که در عالم عشق قبله زیبای من است
 
فرشتگان و جمع حور ،همسفران خط نور
در پی یک مسیر او که از کجا کرده عبور
کسی که با آمدنش جهان شده غرق سرور
به یمن مقدمش شده پلیدی و بدی چه دور
کسی که چون مرهم عشق بر دل شیدای من است
 
وجه خدای ازلی سر خفی نور جلی
تجلی حضرت حق که شد چو آیه منجلی
او که بود بر همگان امیر و وال الولی
امام و دومین حسن ز بیت زهرا و علی
کسی که وقت غم عشق روح مسیحای من است
 
عشق توئی صفا توئی دلبر مصطفی توئی
مهر توئی وفا توئی امام انبیا توئی
بیت توئی حرم توئی مروه توئی منا توئی
آیت عظمای خدا بر همه ماسوا توئی
که آیه محکم عشق سرور والای من است

محمد علی صولی

**********************************************

      دنیای با حضور تو زیباست واقعا
      قطره کنار چشم تو دریاست واقعا
      
      شاعر به عشق روی شما خط خطی کند
      اینجا قلم به شوق تو برپاست واقعا
      
      در بین واژه های سرودم نزول کن 
      دفتر بدون نام تو تنهاست واقعا
      
      ای نازنین به یمن قدوم مبارکت
      امشب قشنگ ترین شب یلداست واقعا
      
      تو آمدی ملائکه انگشت بر دهان
      آری جمال ناز تو زیباست واقعا
      
      تو آمدی حقیقت افسانه ها شوی
      مجنون چشم های تو لیلاست واقعا
      
      تو آمدی که عزت و شوکت بیاوری
      آری گدای کوی تو آقاست واقعا
      
      خوش آمدی جان جهان و جهان جان
      خوش آمدی حضرت آقای مهربان
      
      شور میان هر غزل شاعرانه تو
      زیباترین تغزل در هر ترانه تو
      
      هستی بدون مهر و محبت که مرده است
      عشق بدون چون و چرای زمانه تو
      
      اغراق نیست از همه عالم سرآمدی
      یکتا شبیه ذات احد جاودانه تو
      
      شایسته ی مقام شریف ولایتی
      ای جانشین خوب خدای یگانه تو
      
      مملو از خدا شده است ، شک نمیکنم
      - قائم مقام حضرت حق- کاویانِ تو
      
      دیوانه ی مرام شما تا همیشه من
      ارباب بامروت من در زمانه تو
      
      بر مهر و ماه و شمس و فلک طعنه میزنی
      آقای عالمی و ابالمهدی منی
      
      من خاکسار کوی تو، عبد خدایی ام
      بچه محله ی توأم و سامرایی ام
      
      من با نگاه مادرتان محضر شما
      مشغول کار و کسب شریف گدایی ام
      
      تو انتهای جاده ی جود و کرامتی
      من سائل نگاه توأم ابتدایی ام
      
      وقتی تو دومین حسن خانواده ای
      آری منم به نام نامی تو مجتبایی ام
      
      فرقی نمی کند بخدا نور واحدید
      شش گوشه ی تو بوسه زدم کربلایی ام
      
      گوشه نشین هرشب بزم غمت منم
      لطمه زن مصیبت هر عمه ات منم
      
      آقا شما بگو غم غربت چگونه است
      زندانی و اسیر و اسارت چگونه است
      
      آقا بگو که در غل و زنجیر اهل زور
      همراه سوز و درد و حرارت چگونه است
      
      آقا شما بگو بد و بیراه و افترا
      آقا شما بگو که جسارت چگونه است
      
      یک تکه نان خشک وکمی هم کپک زده
      آقا بگو که طعم حقارت چگونه است
      
      آقا بگو که شیوه ی مردانگی نبود
      آقا بگو نهایت غارت چگونه است
      
      با گوشواره و دو سه معجر نمیشود
      آقا بگو اساس تجارت چگونه است
       
      علیرضا خاکساری

**********************************************

ره باز کنید، دلبری آمده است
بر شیعه امام دیگری آمده است
در مطلع هشتم ربیع الثانی
میلاد امام عسگری آمده است

***

ما دیده به راه دلبری مه روئیم
با بادۀ ناب دیده را می شوئیم
در این شب پر شکوه با هر صلوات
تبریک به صاحب الزمان می گوئیم

قاسم نعمتی

* كعبه خاكيان افلاكي*

سر خوش از بادة حضور شود
مثل آيينه غرق نور شود

مي‌شود در فضا طنين انداز
كرده درهاي آسمان را باز

سمتِ اين بارگاه نوراني
مي‌پرد در فضاي روحاني

اقتدا مي‌كنم به حضرت او
دلم از گرمي محبّت او

با من « أمّن يُّجيب » مي‌خواند
دل من از حبيب مي‌خواند

از شميم حبيب سرشار است
بَسْكه از عطر سيب سرشار است

فطرت پاك او اگر حسني ست
كه تبار عقيق او يمني ست

كه به دور از گناه و ناپاكي ست
كعبة خاكيان اَفلاكي ست

آفتاب ولا سه اختر را
« حمزه» و « طاهر » و « مطهّر » را

حرم با شكوه اين وادي
وز عنايات حضرت هادي

شده عمري كبوتر حرمش
وز دل ما جدا مباد غمش

صبح صادق كه مي‌دمد دل من
از تماشاي جلوه زار پگاه

نغمة آسماني توحيد
مي‌پرد باز پلك من كه : خدا

مي‌وزد از مناره عطر اذان
دل من با فرشتگان خدا

به نماز ايستاده مُلك و مَلك
جانم از شوق دوست سرشار است

آسمان و زمين به گاه قنوت
فارغ خويش و فارغ از عالم

بيشتر از هميشه صحن و رواق
حرمش بوي كربلا دارد

رنگ و بوي حسين را دارد
از فروزنده گوهرش پيدا ست

آسماني شده ست دامن او
مرقد پاك و آسماني او

در مدارش به گردش آورده ست
قدر او ، حُرمت دگر بخشيد

از سه خورشيد ، نور مي‌گيرد
حجّت هشتم و امام نهم

طاير پر شكستة‌دل من
مهرش از جان ما مبادا دور

محمد علي مجاهدي

**********************************
 

* كعبه اجلال*

تا خطّه ي ري بوي تو آمد به مشامش
سرزد به سما بوي خدا از دَرو بامش

آرند ملايك همگان عرض سلامش
تا مذهب خود عرضه كند نزد امامش

بي مهر شما بوي بهشت است حرامش
ري گشت سپهر و تو شدي ماه تمامش

بردند زمين ها همه حسرت به مقامش
كز كوثر عرفان تو شيرين شده كامش

لطفي كه شماريد در اين كوي غلامش
هركس كه سلامي دهد از دور به قبرت

در قدر و شرف بنده همانند تو بايد
با طاعت كونين اگر بنده در آيد

ايران ز تجلّاي تو شد كعبه اجلال
تا پيكر پاك تو نهان گشت به خاكش

من رشک به آن تشنه برم اي يم توحيد
«ميثم»نه ثنا خوان شما بوده از آغاز

گر قبر حسن جدّ تو دور از نظر ماست
ري يثرب و قبر تو بقيع دگر ماست

غلامرضا سازگار(میثم)
 
**********************************

* همای بلند آشیان دل*

آريم رو به سوي تو يا سيد الكريم
باشد ز نور روي تو يا سيد الكريم

جان پر كشد به كوي تو يا سيد الكريم
باشم به گفتگوي تو يا سيد الكريم

مي‌نوشم از سبوي تو يا سيد الكريم
باشد ز آبروي تو يا سيد الكريم

باشد ز خُلق و خوي تو يا سيد الكريم
نابود باد عدوي تو يا سيد الكريم

مائيم و عشق روي تو يا سيد الكريم
نور ولا اگر كه بتابد به جان ما

هر لحظه ، اي هماي بلند آشيان دل
تا در حريم ياد تو لب باز مي‌كنم

من باده ولاي علي را به صبح و شام
آري اگر كه حاجت ما مي شود روا

اين حُسن خُلق مردم ايران زمين ما
عبدالعظيمي و خَلَف پاك مجتبي

هر شب "فراز "با گل نور نگين ري
آيد به جستجوي تو يا سيد الكريم

محمد تقي مرداني "فراز"

**********************************
 

* مقيم كوي صفا*

گر به کوی صفا مقیم شوی
زائر سیّد الکریم شوی

گر ز خمخانه اش عبورکنی
مستی از باده ی حضور کنی

دیده را از غبار راه بشوی
خویش را در حریم دوست بجوی

آشنایی نشانه اش اینجاست
عشق دار الزیّاره ی دل هاست

خضر اگر عمر جاودان دارد
سر بر این طرفه آستان دارد

چیست این قبّۀ بلند آیین؟
کیست این روشنای اهل یقین؟

کیست این روح بخش راه کمال؟
آشنای مقام احمد و آل

کیست این پیرو ولایت ناب؟
روح تفسیر آیه های کتاب

عشق از چشم خون فشان پیداست
منزل از گرد کاروان پیداست

معرفت گر به جانت آمیزد
رستگاری به دامنت ریزد

عصر غیبت که دور وانفساست
سایۀ امن ، آستان ولاست

جعفر رسول زاده(آشفته)

**********************************

* آستانه ري*

از دست غم به ساغرمَي مي برم پناه
بي جا چرا به بهمن و دي مي برم پناه؟

بر سيد الكريم به ري مي برم پناه
ديگر كجا به درگه "كي"* مي برم پناه؟

زان بردرش چو حاتم طي مي برم پناه
زين پس به آستانه ی وي مي برم پناه

هر دم كه من به نغمه ني مي برم پناه
از عمر شصت و پنج بهارم گذشته است

شد بسكه تنگ عرصه گيتي براي من
تا بارگاه حضرت عبدالعظيم(ع) هست

صدها هزار حاتم طي ريزه خوار اوست
طي شد زمان عمر به بی حاصلي"بسيط"

مصطفی طايي شميراني(بسیط)
*.منظور ، کیخسرو یکی از شاهان ایران زمین است.

**********************************
 

* چلچراغ معرفت*

مرغ طبعم شهپر جان باز كرد
تا سويداي فلك پرواز كرد

تا به قاف قرب یزدان پر كشيد
هفت باب عشق را شيرازه كرد

مانده ی دردي كشان را سر كشيد
محو روي ماه صاحبخانه شد

دل به عشق يار رويايي سپرد
از كم و بيش جهان بر خاستن

بر وصال عشق حق نائل شدن
رفتن آنجايي كه خاطر خواه اوست

تا شدن بيرنگ ، هم رنگ خدا
سر براه عشق داور باختن

جسم قطعه قطعه ، سر از تن جدا
در حريم قرب حق خلوت نشين

در جوار حضرت عبدالعظيم
چلچراغ عشق از او روشن است

در حريم او شريعت پايدار
بنده حق حضرت عبدالعظيم

حلقه ی دين وشريعت را نگين
بود درس مكتب او پابجا

مجتبي را نور چشم چارمين
عالم برجسته علم الكتاب

مردم ري را وجودش افتخار
نجل پاك حضرت حبل المتين

يادگار حضرت ختمي مآب
ياد او آرام بخش جسم و جان

از نبي بر اين نبيره آفرين
اين سرا را كرده چون عرض نجف

طاهري پاك و شريف و اطهري
داده قرب و منزلت بر اين زمين

اين حرم باشد هماره محترم
تا به اواَدناي جانان پر كشيد

كام از صهباي ايمان تازه كرد
جام از خُمخانه داور كشيد

سر خوش و سر مست از پيمانه شد
دست اندر كهكشان عشق برد

عشق يعني روي جانان خواستن
عشق يعني يكسره يكدل شدن

عشق يعني مردن اندر كوي دوست
عشق يعني خالي از رنگ و ريا

عشق يعني با بلا ها ساختن
عشق يعني خون حق در كربلا

عشق يعني جسم خونين برزمين
عشق اگر جوئي قدم زن چون نسیم

او كه عشقش تارو پود دامن است
عِلم دين را عالم و خدمت گذار

او كريم و جدّ و باب او كريم
روح عُلوي در ميان ماء و طين

با رضا وهادي ، ابن رضا
هست اين صاحب كمال پاك دين

شمع ايوان حريمش آفتاب
مكتب علم الحديثش پايدار

از شرافت ماهش اندر آستين
برده ارث معرفت از بوتراب

بارگاهش مأ من درماندگان
آستانش خطّة ري را نگين

حمزه موسي بن جعفر كز شرف
خفته بر اين خاك طاهر گوهري

او بود نجل امام چارمين
با وجود اين ذوات ذوالکرم

حسن صالحي خميني

**********************************
 

* شهاب معرفت*

خفـتـه در ايـن بـارگـــه دُرّ خوشـاب معــرفـت
مظـهـــر ذات الــهـــي آفِـتــــابِ مـعــرفـت

روشني بخش دل عالم، شهاب معرفت
چشمه سار روح افزاي سحاب معرفت

اوسِتاد آگه علم الكتاب معرفت
اَنتَ مولانا بحق، اي ماهتاب معرفت

برمشام جان رسد بوي گلابِ معرفت
گر بنوشـد (صالح) از شهد شراب معرفــت

مي درخشد بارگاهش تا فراسوي زمان
ريزش باران رحمت بر كويرستان دل

حافظ آيات حق و ناقل علم حديث
روحبخــش اهـل ايمان حضرت عبدالعظيم

در جوارت حمزه و طاهر بُوَد كز خاكشان
مي بَــرَد ره تا حـريم كبـريـاي منـزلــت

سیّد محمّد صالحی کوشا

**********************************
 

* چراغ روشن عشق*

فروغ عترت و قرآن توان ديد
حريم يك تن از آل پيمبر

مزار حضرت عبد العظيم است
كه زوّارش"كَمَن زارَ اَلْحُسَين"است

به دلها اين حرم شد پرتوافكن
دَرِ باغي ست از گلزار جنّت

نمي گردد خزان , هرگز بهارش
ببوس اين درگه پر نور و طاهر

بيا جان خود اينجا شستشو كن
اجازت از خدا گير و رسولش

به اذن يازده معصوم ديگر
بگو بسم الّه و ، الله اكبر

به گوش جان او آيد ندائي
محبّ آل عصمت كامياب است

كه بي حد است الطاف الهي
به ديوار و در اين بيت توحيد

بُوَد اين بارگاه روح پرور
در اينجا قبر مولايي كريم است

به اولاد حسن ,او فخرو زين است
چو اينجا شد چراغ عشق روشن

بُوَد اين درگه از ابواب رحمت
كه اشك عاشقان , شد جويبارش

تو اي زائر به تعظيم شعائر
بيا اينجا به اشك خود وضو كن

بپا خيز و بخوان اذن دخولش
به اذن حيدر و زهراي اطهر

قدم چون مي نهي داخل از اين در
زند چون حلقه براين در گدائي

كه اي سائل دعايت مستجاب است
بخواه از رحمت حق آنچه خواهي

(حسان) اينجا مطاف مومنين است
در گلزار جنّت در زمين است

حبیب چایچیان (حسان)

**********************************
 

* مهر پر فروغ*

هر كس شود بخاك ري از معرفت مقيم
باشد پناه مرحمت سيّدالكريم

از بسكه صحن و گنبد او با صفا بود
باشد بسان عرش خداي جهان عظيم

بوي عبير مي وزد از تربتش مدام
گويا كه از بهشت برين مي رسد نسيم

باشند عرشيان به طواف مزار او
هستند قدسیان همه بر درگهش مقيم

از بس حريم محترمش دلربا بود
آيد پي زيارت او با عصا كليم

عطر فرح فزاي مزارش علي الدّوام
باشد چنانچه مي رسد از باغ گل ، شميم

اي مهر پر فروغ جهانتاب عارفان
وي گوهر معاني حق ، باسط النّعيم

گلدسته هاي صحن تو ای سبز تر زِ عشق
چون گنبدت بعرش زند طعنه مستقيم

"خائف" هرآنكه سر نهد او را به آستان
اجر كثير مي دهدش خالق رحيم

حسین زارعی (خائف)

********************************** 

* آفتاب اهل کمال*

گشت مرآت ذات بي همتا
چشمش از ذوق دوست شد بينا

ريخت بيرون ز سينه حرص وهوا
غرق آرامش و بري زِ ريا

هم خواصش شدند ره پويا
كرد بيرون ز سنگ خاره گيا

زرد رويي هميشه از تو جدا
مدد و عزّ و حكمت و تقوا

افتخار مدام آل عبا
مي كند هر دقيقه كسب ضيا

آن علي سيرت و حسن سيما
هست در قاب سينه اش پيدا

مي كشد ، موم از دل خارا
طرب انگيز چون نسيم صبا

سر ز قدرش كشد به عرش عَلا
هست خاكش چوخاك كرب وبلا

بوسه بر خاك سيدالشهدا
سر نپيچید از خط مولا

كه چنين شد مقام او والا
كرد روزي بيان بليغ و رسا

كه تو هستي ز دوستان ما را
ثمر بوستان صبر و رضا

مثل يك شام سخت و بي فردا
باد تا روز حشر پا برجا

زود بيند مراد خويش روا
درجنان در برش كند ماوا

هر كه شد بهره ور ز جام ولا
قلبش ازشوق دوست شد لبريز

حُبّ غيري نماند در دل او
از درون و برون وجودش شد

هم عوامش شدند رهرو راه
مثل باد بهار شادي بخش

روي بنما به سوي او كه شود
يعني از سيّد الكريم طلب

عبد ربّ عظيم عبدالعظيم
آفتابي كه آفتاب از او

درُّ درياي آل پيغمبر
نور ايمان و دانش و عرفان

نام آن سرور از عنايت حق
باد لطفش براي اهل كمال

خاك پاكش كه هست قبله جان
آنكه فرمود حضرت هادي

بوسه به درگهش بزن كه بُوَد
ذرّه اي در تمام عمر شريف

عمري از رهبري اطاعت كرد
بر امام دهم عقايد خويش

در جوابش امام فرمودند:
شجر باغ حلم و تمكين بود

باد عمر عدوي نسل نبي
دوره ی دوستدار حضرت او

"واشقاني" كه هست خاك درش
نيز هر كس كه بوسه زد به درش

حسن واشقاني

**********************************

* چشمه ی فیّاض*

از جان غلام حضرت عبدالعظيم شد
آنكس كه زائر حرمِ اين كريم شد

بر حضرتش كه وارث خُلقِ عظيم شد
مَحو صفاي اين حرم و اين حريم شد

آن عاشقي كه بر سر كويش مقيم شد
زين بارگاه اطهر و رضوان شميم شد

آنكس كه رهسپار ره مستقيم شد
مشهور خاص و عام به عبدالعظيم شد

"خاتم" اگر كه صاحب طبع سليم شد
آنكس كه راهپوی حریم كريم شد

داراي حُرمت است به چشم جهانیان
بايد سلام و عرض ادب كرد با خلوص

وارد هر آنكه گشت در اين بارگاه قُدس
بي بهره نيست از كرم ذات كبريا

بس مرده دل كه زنده ز الطاف كردگار
دارد به پيش پاي دل خود چراغ راه

خوي‌حسين و وجه‌حسن داشت‌ ،زين‌ سبب
طبعش روان ز چشمة فيّاضِ مهر اوست

محسن خياطان خاتم

**********************************
 

* كربلا و ري*

خاک ری نالید در پیش خدا
کای حکیم السّر ، ولی الاولیا

صاحب هستی امیر کائنات
سرّ وحدانیّت ذات و صفات

آفریدی نور و نار و آب و خاک
در دو عالم "لیس معبود سواک"

ای مسبّب از تو پیدا هر سبب
تو توانایی ، تو خلّاقی ، تو رب

انبیا را امر تو انگیخته
مهرشان با مهر تو آمیخته

بر گزیدی از میان آن همه
یک محمّد یک علی یک فاطمه

نسل شان شایسته و والا مقام
صاحب رایند و مولا و امام

از تبار آن نبی و آن ولی
خلق کردی یک حسین بن علی

پرده ای از عشق خود بالا زدی
مهر او را نقش بر دلها زدی

حرمت دلدادگی نام حسین
هفت دریا تشنه جام حسین

من چو او خاکم ولی در این جناس
کربلا را کی کنم با خود قیاس؟

کربلا نور است و من ظلمانی ام
او همه آیینه من حیرانی ام

آن زمین خاک شهیدان خداست
من ری ام آن جا دیار راز هاست

خجلتی اندوه حرمانم شود
قاتلش می خواست سلطانم شود

من شدم انگیزه تا دستی پلید
تیغ بر آیینۀ قرآن کشید

او به سودای حرام ملک ری
راه دنیا تا جهنم کرد طی

نحس بود این آرزو بر ابن سعد
مبتلای کفر قبل و ، ظلم بعد

شد چنین اسرار غیبی ملهمش
نکته ای گفت و زدود از دل غمش:

دل به غم مسپار ای خاک وسیع
نزد ما داری مقامی بس رفیع

ای زمین از ابر ، بارانت رسد
چون صدف درّی به دامانت رسد

از بهشت معرفت اینجا دری ست
از ولایت جلوه گاه دیگری ست

ای تو آرام دل لبریز بیم
مشهد نور خدا عبد العظیم

خاک ری ، چون عشق ایمن می شوی
از گل توحید گلشن می شوی

هر نگاهت عالم آرا می شود
هر دلی اینجا مصفّا می شود

از فرشته آید اینجا زمزمه
رحمت حق بر محّب فاطمه

از تبار مجتبی نسل کرام
بهره مند از صحبت چندین امام

در ولایت نقش بند معرفت
رفعت روح بلند معرفت

اهل بیت و محورش را می شناخت
او امام و رهبرش را می شناخت

نزد مولا در فروع و در اصول
دین خود را عرضه کرد و شد قبول

هجرت او را نشان بند گی است
آری آری در شهادت زندگی است

شعر من ای آسمانی حال من
ای سکوت و شور و قیل و قال من

خسته منشین در حریم وصل یار
نشئه ای از جام مشتاقی بیار

گر سفر نزدیک آید یا که دور
می وزد عطر دل انگیز حضور

می رباید دل صفای این حریم
قدسیان را ذکر یارب العظیم

زائران اینجا حسینی مذهب اند
کربلا در کربلا تاب و تب اند

یک توسّل عشق در این بارگاه
می برد دل را به سوی قتله گاه

اشک اینجا گوهر و آیینه است
قیمتی گر هست این گنجینه هست

لطف خوبان کرامت دیدنی ست
این رواق با صفا بوسیدنی ست

اهل ری در خیمه حق ایمن اند
مومنان با دشمن دین دشمن اند

تا خراسان و قم و ری جان ماست
هفت وادی معرفت ایمان است

جعفر رسول زاده (آشفته)

**********************************
 

* نجل کریم آل محمّد (صلّی الله علیه و آله و سلم)*

اي اهل فيض تشنه ی جام ولاي تو
اي اوفتاده جود و كرامت به پاي تو

من كيستم كه مدح بگويم براي تو
تنها نه اهل ري همه عالم گداي تو

از آفتاب روي محمّد(ص) نماي تو
بردار سر كه در دل ما هست جاي تو

علم حديث درسخن دلرباي تو
واجب بود زيارت صحن و سراي تو

بر شاعري سلام كه گويد ثناي تو
بر شهر ري درود كه شد نينواي تو

ايران نيازمند بود بر دعاي تو
آرند سجده بر حرم با صفاي تو

رو آورد به جانب دارالشّفاي تو
اي نجل مجتبي كه دو عالم فداي تو

چون مرغ جان به جانب دارالولاي تو
گردند دور گنبد و گلدسته هاي تو

هر كس به هر طريق شود آشناي تو
بسته به هم حوائج ما و عطاي تو

هر صبح و شام خون جگر شد غذاي تو
ري هم گريست بر تو و انزواي تو

در خاك تيره رفت چو قدّ رساي تو
در روز رحلت تو و بزم عزاي تو

ديگر نشد بريده گلو از قفاي تو
خورشيد ني نگشت رخ دلرباي تو

ديگر نشد حصير كفن از براي تو
چوب جفا به لعل لب جانفزاي تو

«ميثم» هماره اشگ فشاند به پاي تو
اي دامن مدينه ري ، كربلاي تو

ريحانه امام حسن ، سيدالكريم
مدح تو را امام زمان تو گفته است

نجل كريم آل محمّد(ص) تويي تويي
ماه حسن ، كه نور گرفتند اهلبيت

جسم مطّهر تو و آغوش خاك ري
آيات وحي در نفس روح پرورت

بر اهل ري نه ، بر همه عالم وجود
بر زائري درود كه گردد به دور تو

بر اهل ري سلام كه همسايه تواند
در موج فتنه هاي اجانب خدا گواست

نبود عجب كه هر شب و روز اولياي حق
بيمار نا اميد ز درمان ، به صد اميد

بوي بقيع مي وزداز خاك تربتت
پرواز مي كند دل اهل ولا مدام

همچون كبوتران حريمت فرشتگان
با مكتب ائمه اطهار آشناست

تو سيدالكريمي و ما سائل درت
دردا كه از جنايت عباّسيان دون

ترك مدينه گفتي و وارد به ري شدي
گرد عزا نشست به رخسار اهل ري

شوّال شد محرّم و ري گشت كربلا
پرواز كرد روح شريفت ز تن ولي

تشييع گشت پيكر پاكت به احترام
پيچيده شد درون كفن جسم اطهرت

بر خاك سر نهادي و ديگر كسي نزد
تا چشم ابر ، باران ريزد به پاي گل

غلامرضا سازگار(میثم)

**********************************

غریب ملک ری

چشم ما چون چشم زمزم از فراقت اشکبار
او غریب شهر یثرب ، تو غریب این دیار

داشتی از کینه های خصم بر چهره غبار
تیره بُد هَمواره از ظلم عدویت روزگار

گوهر اشک ملائک می شود اینجا نثار
حنجر دلدادگانت ناله دارد – زار زار

قطره قطره اشک ما شد لاله های داغدار
جان هستی از غم جانسوز تو اندوهبار

جان زِ ماتم در جنون ،یعنی که گشته بی قرار
ماه شد گلبرگ خون و مهر شد گلگون عذار

قلب ما چون قلب هستی در عزایت سوگوار
ای چو جدّت مجتبی دیده جفا از دشمنان

در طریق پیروی از اهل بیت مصطفی
ای مطیع امر حق یا حضرت عبدالعظیم

نی زِ چشم عاشقان تنها بریزد اشک غم
سینه ی دلبستگانت شعله دارد – آه آه

در عزای جانگدازت ای غریب ملک ری
قلب عالم از شرار داغ تو اندوهگین

دل زِ غم لبریز خون،یعنی که گشته بی شکیب
بس که ازچشمان"یاسر"ریخت خوناب جگر

محمود تاری(یاسر)

**********************************

* بهشت مجسّم*

کسی که راه به باغ تو چون نسیم گرفته
صراط را زهمین راه مستقیم گرفته

تو از عشیرۀ عشقی تو از قبیلۀ قبله
که عطر، مرقدت جنة النّعیم گرفته

گدای کوی تو امروزه نیستم من و دانی
سرم به خاک درت اُنس از قدیم گرفته

همیشه سفرۀ دل باز کرده ام به حضورت
که فیض باز شدن ، غنچه از نسیم گرفته

برین بهشت مجسّم قسم که زائر قبرت
به کف برات نجات خود از جحیم گرفته

همیشه عبد ، حقیر است در برابر معبود
به جز تو کی سِمت عبد با عظیم گرفته؟

مَلک غبار زِ قبر تو تا نرُفته نرف

موضوعات مرتبط: حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) - مدح

برچسب‌ها: ولادت حضرت عبدالعظیم(ع)