آموزش مداحی و اشعار مذهبی

گرچه خاکی است ولی مرقد او کعبه ماست
نام آن گرچه بقیع است ولی عرش خداست

حرم کرب و بلا جلوه‌ی بیت الحسن است
حسنیه است به هر جا که حسینیه به پاست

طالع هر که حسینی‌ست یقینا حسنی است
که حسین‌بن‌علی هم حسن دوم ماست

حسنی هستم و از حشر چه باکی دارم؟
که سروکار غلامان حسن با زهراست

رمضان بهشت خدا شده ز گل جمال تو یا حسن
مه نیمه اختر کوچک و مه نو هلال تو یا حسن

یم علم و حکمت و معرفت نمی از کمال تو یا حسن
دل دشمنان تو را برد نبوی خصال تو یا حسن

صفحات و متن کتاب حق رخ و خطّ و خال تو یا حسن
به خدا رسیده ز بندگی طیران بال تو یا حسن

تو چراغ بزم وصال حق تو بهار خلد مخلّدی
تو خدای حسن و ملاحتی تو یگانه عبد مؤیّدی

تو به جسم، جان کتاب حق تو به روح، روح مجرّدی
تو کمال کلّ کمال ها تو جمال خالق سرمدی

تو علی تو فاطمه تو حسن تو حسین یا که محمّدی
که عیان جلالت پنج تن بود از جلال تو یا حسن

تو محیط عالم حکمتی تو مه سپهر امامتی
تو زمامدار مشیّتی تو امام صببر و شهامتی

تو مه سپهر ولایتی تو تمام جود و کرامتی
تو خدای را رخ و جلوه ای تو رسول را قد و قامتی

تو پناه خلق دو عالمی تو شفیع روز قیامتی
نه عجب که عفو کند خدا، همه را به خال تو یا حسن

نه عجب که فخر کند خدا، به مَلَک ز شوق عبادتت
نه عجب که غنچه به صبحدم، شکفد به عرض ارادتت

همه انبیا شده معترف به جلال و مجد و سیادتت
زطلوع صبح خجسته تر، شب جانفزای ولادتت

من و لطف وجود و عطای تو، که کَرَم بود همه عادتت
به عطا و حلم و کرم کسی، نبود مثال تو یا حسن

به تمام دین خدا قسم، که تمام دین خدا تویی
به بهشت و ارض و سما قسم، که بهشت و ارض و سما تویی

به مقام و سعی و صفا قسم، که مقام  و سعی و صفا تویی
به قیام و صبر و روح و رضا قسم، که قیام و صبرو رضا تویی

به دعا و روح دعا قسم که دعا و روح دعا تویی
شده اقتدار ستمگران، همه پایمال تو یا حسن

ولی خدا ثمر نبی، گهر علی دُرّ فاطمه
نگهت مسیح و مسیح جان، نفست شفای دل همه

دهن تو چشمۀ معرفت، سخن تو آیت محکمه
همه را به عشق تو های و هوی، همه را به ذکر تو زمزمه

به محبّت تو مرا بود، ز شرار نار چه واهمه
که بهشت لطف خدا شده، دلم از خصال تو یا حسن

تو سجود من تو رکوع من، تو سلام من تو نماز من
تو مطاف من تو طواف من، تو عراق من تو حجاز من

تو شرار سوز و گداز من، تو بهار گلبن راز من
تو سرور من تو نوای من چه به سوز من چه به ساز من

نبود قسم به ولایتت، به گل بهشت نیاز من
اگرم به دست، جوانه ای رسد از نهال تو یا حسن

هله ای تکلّم قدسیان، شب و روز نُقل روایتت
صفحات مصحف جان پر از، سُوَر لطیف حکایتت

به محبّتت به مودّتت، به کرامتت به عنایتت
که بود نگاه توسّلم، به چراغ راه هدایتت

به خدا قسم خجلم ز تو، که به ادّعای ولایتت
به زبان محّب تو بوده ام، به عمل ملال تو یا حسن

منم آنکه با همه زشتیم، سر خود به خاک تو سوده ام
چو دو چشم خویش گشوده ام، به محبّت تو گشوده ام

دل خلق را به فضائل و به مناقب تو ربوده ام
به علی قسم به نبی قسم، به خدا محبّ تو بوده ام

به ولای تو به ثنای تو، غزل و قصیده سروده ام
ز تو گفته ام ز تو خوانده ام به زبان حال تو یا حسن

غلامرضا سازگار

*****************

امشب دوباره قصد استغفـار کـردم
یعنی  به کوچک بودنم اقـرار کردم

میخواهم از حالا فقط مـال تـو باشم
شرمنده ام آقا که بـد رفتـار کردم

میدیدم اینکه خار چشمت هستم اما
بیهوده بر این کـارها اصـرار کردم

امشب به جـای گفتـن العفـو العفـو
هفتاد دفعـه یاحسـن تکرار کردم

هرشب کنار سفره در فکـر حسینـم
امشب به یاد مجتبی افطـار کردم

من نذر کردم که غلامت باشم آقا
تا آخـر عمـرم بنـامت باشم آقا

ای اولین فرزند زهرا یا حسن جـان
ای دلبر و دلبنـد زهرا یا حسن جان

تو آمدی زهرا و حیدر شـاد هستند
ای معنی لبخنـد زهرا یا حسن جان

مادر تو را هر لحظه در آغوش دارد
یعنی شدی در بند زهرا یا حسن جان

یارب به حق مجتبی همسایه ها را...
نامت شده سوگند زهرا یا حسن جان

تو آمدی تـا آبروی شهــر باشی
دروازه ی رحمت به سوی شهر باشی

مهر شمـا در سینـه از روز ازل بود
با صلح جنگیـدن نبردی بی بدل بود

ای مـرجع تقلیـد عظمـای مدینه
رفتارتـان حی علی خیـر العمـل بود

ای بهترین  شاگرد دست آموز حیدر
دشمن اسیر ضرب شصتت در جمل بود

با بانگ تکبیرت زمین میلـرزد آقا
انگـار پـای دشمنت روی گسـل بـود

خون تو در رگهای قاسم موج می زد
چون مرگ شیرینتر برایش از عسل بود

تـو روی نـام مـادرت حساس هستی
استاد رزم حضرت حضرت عباس هستی

من خوب میدانم که این آقا کریم است
جای کبوتر بین صحنش یا کریم است

اینجا کسـی با دست خالـی برنگشتـه
آقا شبیـه مـادرش زهـرا کریم است

هر کس به دریا رفت مروارید برداشت
اینها به این معناست که دریا کریم است

باران ببـارد خـوب و بـد فرقـی ندارد
باران بـرای کـل آدمهـا کریـم است

آقا بیا کــه پشت در سائل رسیده
طوفان زده اتگار بر ساحـل رسیده

آقا برایت یک حـرم بایـد بسازیـم
یک پنجره فولاد هم بایـد بسازیـم

پایین پایت میشـود یک باب قاسـم
بالا سرت باب الکـرم بایـد بسازیـم

یک باب صادق ، باب باقر ، باب سجاد
یعنی سه صحن دیگرم باید بسازیـم

بایـد فراخـوان داد بیـن شاعـرانت
ترکیب بنـد محتشـم بایـد بسازیـم

در بین اشعارم شبی آقا به من گفت
صحنی بـرای مـادرم بایـد بسازیـم

ای ناخـدای کشتـی اولاد زهرا
کی میرود از خاطر تو یـاد زهرا

هرگز نشد روزی به فکـر در نیفتی
هر شب به یاد چـادر مادر نیفتـی

اینجا ملائک بال خود را پهن کردند
از روی سجاده شبی با سر نیفتـی

هر روز میفتـی زمین در راه خانـه
مـا آرزو داریـم تـا دیگـر نیفتـی

مـا آرزو داریـم مثـل مـادر خـود
آتش نگیری بیـن خاکستـر نیفتی

این اشک ها یعنی که ما طاقت نداریم
مـا هیچ جایی جز همین هیئت نداریم

احمد ایرانی نسب

*****************

با نام حسن دوباره اعجاز کنید
یک پنجره روب ه عرش حق باز کنید
هنگام ولادتش به ذکر صلوات
تا کــوی مدینــه باز پرواز کنیــد

سید هاشم وفایی

در نیمه های ماه بشارت رسیده بود
آقای سبز پوش کرامت رسیده بود

بالا گرفته بود زمین دست خویش را
چون لحظه های سبز اجابت رسیده بود

از عرش حق به روی زمین جبرییل هم
بی شک برای عرض ارادت رسیده بود

این بار اول است که احساس مادری
در فاطمه به اوج لطافت رسیده بود

نیمی شبیه فاطمه نیم دگر علی
در اصطلاح سیب دو قسمت رسیده بود

افطار کرده بود علی با لب و نمک
از بس لبش به اوج ملاحت رسیده بود

آری قدوم کودکیش غرق نعمت است
وقتی گدای شهر به ثروت رسیده بود

پر میگرفت مرد جذامی در آسمان
بر او که از کریم محبت رسیده بود

دیدند در جمل که حسن مثل مرتضی
بر اوج قله های شجاعت رسیده بود

طوفان چنان گرفت به هر ضربه دست او
گویا که رستخیز قیامت رسیده بود

با این وجود در همه ی عمر این غریب
مظلومیت به حد نهایت رسیده بود

آن لحظه ای که شد همه موی سرش سپید
در انتهای کوچه ی غربت رسیده بود

گفتند از درون جگرش پاره پاره شد
وقتی که زهر بر دل حضرت رسیده بود

بر دامن حسین سرش بود و گریه کرد
چون روضه خوان به اوج مصیبت رسیده بود

"لایوم" گفت و رفت به صحرای کربلا
آنجا که قاسمش به شهادت رسیده بود

"لایوم" گفت و دید که در مقتل حسین
حتی لباس کهنه به غارت رسیده بود

"لایوم" گفت و خواهر خود را نظاره کرد
وقتی که زینبش به اسارت رسیده بود

سید حجت بحرالعلومی

*********************

سائلی از تبار سلمانم
عاشقی اهل خاک ایرانم

مقتدایم تویی امام کریم
با تو در اوج برج ایمانم

شیعه ی راه و رسم تو هستم
اینچنین است من مسلمانم

کم من به کرامت تو رسید
کرمی کن، دخیل احسانم

مرغ روحم اسیر و سرگشته
در هوایت همیشه حیرانم

پای عشقت چو میثم تمار
تا همیشه بدان که می مانم

ای بلندای دوش پیغمبر
ای تو فرزند ارشد حیدر

<< سفره دار قدیمی دنیا >>
ای امامِ امام عاشورا

حسن بن فاطمه، بستم
من دخیل لبم به نام شما

از ازل تا ابد گرفتارت
جبرئیل آن امین وحی خدا

یوسف خانواده ی حیدر
بی قرار تو سینه ی زهرا

مثل یک یاکریم بی بالم
روی خاک بقیع تو آقا

پر و بالی بده خدای کرم
ای کریم بن ذوالکرم، مولا

دل من در هوای تو دارد
مثل ابر بهار می بارد

نمک سفره ی خدا هستی
وقف آسایش گدا هستی

شیر مرد جمل به وللهِ
شان آیات هل اَتی هستی

ای امام همیشه ی عالم
نائب شاه لا فتی هستی

تو کرم خانه در سما داری
باعث فخر مرتضی هستی

محرم درد های فاطمه ای
زخمی راه کوچه ها هستی

تو چهل سال خون دل خوردی
شاهد سیلی و جفا هستی

جگرت گُر گرفت و از غم سوخت
با کفن، تیرها تنت را دوخت

مصطفی گودرزی

*********************

حالا كه آسمان دم باران گرفته است
طبع سرودنم چقدر جان گرفته است

از اين طراوتي كه پر از عطر نام توست
دور و بر مرا گل ريحان گرفته است

ممنونم از كرامت تو ، زندگي من...
...از لطف بي حدت سر و سامان گرفته است

دست خودم كه نيست گداي شما شدم
دستم فقط ز دست شما نان گرفته است

اي مهربان شهر مدينه امام من
يا ايها العزيز ، عزيز خدا حسن

هر واژه اي كه لايق مدحت نمي شود
هر جمله اي كه در خور وصفت نمي شود

هر كس كه شعر گفت نظر كرده ي تو نيست
مضمون تو به هر كسي قسمت نمي شود

امشب بيا و حال مرا رو به راه كن
آقا اگر براي تو زحمت نمي شود

باني سفره هاي شلوغ مدينه اي
يك بار هم سراي تو خلوت نمي شود

تو قهرمان جنگ جمل بوده اي ولي
از اين حماسه هاي تو صحبت نمي شود

اسطوره ي شجاعت و قدرت امام من
يا ايها العزيز ، عزيز خدا حسن

دست كريم تو چقدر بي نظير بود
دنبال مردمان غريب و فقير بود

با دست خالي يك نفر از پيش تو نرفت
از بسكه خير مرحمت تو كثير بود

يكبار هم خودت به غذا لب نميزدي
اما تمام شهر ز دست تو سير بود

لحن صداي تو همه را جذب كرده بود
از بسكه طرز صحبت تو دل پذير بود

از بردباري ات چه بگويم كه دشمنت
حتي از اين صبوري تو سر به زير بود

اي انتهاي جود و كرم اي امام من
يا ايها العزيز ، عزيز خدا حسن

خورشيد را جمال تو شرمسار ميكند
مهتاب بي تو ميل شب تار ميكند

تو آمدي و روزه ي خود را علي فقط ...
...با بوسه بر لبان تو افطار ميكند

تو هستي آن كريم كه اموال خويش را
سه دفعه با رضاي خود ايثار ميكند

من از تبار ميثم تمارم ، عاقبت
عشقت حواله ام به سر دار ميكند

اين خصلت تو كه به گدا رحم ميكني
گاهي فقير را چه طلبكار ميكند

لطف تو هست شامل حالم امام من
يا ايها العزيز ، عزيز خدا حسن

محمد حسن بيات لو

 
چند شعر از استاد علی اکبر لطیفیان
 
مجموعه ی صفات خدا می شود حسن
اسماء ذات، وقت دعا می شود حسن
 
نه رو به مکه، رو به مدینه نشسته ایم
وقت نماز، قبله ما می شود حسن
 
صد تا پسر به فاطمه روزی کند خدا
یا می شود حسین، و یا می شود حسن
 
جبریل هم به رتبه ما غبطه می خورد
وقتی که همنشین گدا می شود حسن
 
این رنگ سبز، رنگ مقام سیادت ست
امروز سیدالشهدا می شود حسن
 
گرچه غروب کرد، محرم طلوع کرد
خورشید ظهر کرببلا می شود حسن
 
از برکت "حسین حسین" گلوی ما
یک روز می رسد همه جا می شود "حسن"
 
معلوم بود از حسد آل عایشه
روزی بدون صحن و سرا می شود حسن
 
از تخته پاره های بهم دوخته شده
با زحمت حسین، جدا می شود حسن
 
از تیرها مقطعه کردن عجیب نیست
"حا، سین، نون" هجا به هجا می شود حسن

******
 
به یمن مِهر تو شد از سراب، آب درست
بدون مِهر تو از آب شد سراب درست
 
نگاه کردن تو خلقت است تکویناً
نگاه کردی و شد ماه... آفتاب... درست
 
خدا به طرح تو پرداخت، شد امام درست
خدا به شرح تو پرداخت، شد کتاب درست
 
اگر قبول کنی من تراب نعلینم
مرا برای تو کرده ابوتراب درست
 
یکی برای حسین و یکی برای حسن
از این دو قطره فقط می شود شراب درست
 
بتول در عوض پیرهن برای حسین
برای صورت تو می کند نقاب درست
 
بقیع مظهر آبادی است پس عرش است
بهشت نیز شده از همین خراب، درست

**
«عتاب یار پری چهره» را کشیدم من
اگر چه هم نشود کار با عتاب درست

******

خورشید شب فاطمه بالا آمد
شکل دگر علی و زهرا آمد
 
مشتاق زیارت حسن بود، حسین
این بود که شش ماهه به دنیا آمد

******

 
نشسته ام بنویسم گدا گدا، آقا
چقدر محترم است این گدایِ با آقا

نشسته ام بنویسم حسن، کریم، کَرَم
مدینه، سفره آقا، برُو بيا، آقا

نشسته ام بنویسم به جای العفوم
الهی یا حسنُ و یا کریمُ یا آقا

تو مهربانی ات از دستگیری اَت پیداست
بگیر دست مرا هم تو را خدا، آقا!

دخیل هایِ نَبَسته شده زیاد شدند
چرا ضریح نداری؟! چرا؟ چرا؟ آقا!

تويي كريمِ حرم زاده من گدا زاده
مرا خدا به تو داده تو را به من داده

همه فقير تو هستند ما گداها هم
گداي لطفِ تو هستند خِضر و موسي هم

سه بار زندگي ات را به اين و آن دادي
هر آن چه داشته بودي و گيوه ات را هم

قسم به ايل و تبارت، قسم به طايفه ات
غلامِ قاسم و عبداللهِ توام با هم

عجيب نيست بگردَد فرشته دور سرت
عجيب نيست بگردد علي و زهرا هم

من از بهشت، به سمتِ شما سفر كردم
كه من بهشتِ بدونِ تو را نمي خواهم

بدون عشق، مسلمان شدن نمي ارزد
بدون مهر تو انسان شدن نمي ارزد

نديده اند افاضات آفتابت را
نخوانده است كسي سطري از كتابت را

به دست هاي گدايان فقط دعا دادند
به چشم هاي تو دادند استجابت را

چرا غلام نداري؟ مگر كه ما مرديم
نشسته ايم ببينيم انتخابت را

تو تك سواري و حتي كسي شبيه حسين
عجيب نيست بگيرد اگر ركابت را

نه كه نظر نخوري، نه، مدينه مي ميرد
اگر كه دست علي وا كند نقابت را

نقاب خويش بيفكن مرا دچار كني
نقاب خويش بيفكن كه تار و مار كني

نشسته ام بنويسم كه قامتت طوباست
نِگات مثل علي و صدات مثل خداست

نشسته ام بنويسم علي ست بابايت
نشسته ام بنويسم كه مادرت زهراست

نشسته ام بنويسم هزار اِي وَ الله
هنوز هم كه هنوز است پرچمت بالاست

سكوت كردي اما حسين شهر شدي
سكوت كردن تو كربلاست، عاشوراست

اگر كه جلوه نكردي، همه كم آوردند
نبود دست تو، آري خدا چنين مي خواست

قرار بود كه در صلح،  كربلا بشوي
سكوت پيش بگيري پر از صدا بشوي

نشسته ام بنويسم كه سفره داري تو
هميشه بيشتر از حد انتظاري تو

به دست با كرمت مي دهي كريمانه
به سائلان حسينت هر آن چه داري تو

تو نيمه ي رمضاني ولي شب قدري
مرا به دست خداوند مي سپاري تو

اگر بناست بسوزم به هيزم فردا
قسم به چادر زهرا نمي گذاري تو

نخواستم بنويسم ولي نفهميدم
چطور شد كه نوشتم حرم نداري تو

نوشتم از سر اين كوچه رد مشو اما
نگاه كردم و ديدم چگونه داري تو ...

...تلاش مي كني از مادرت جدا نشوي
تلاش مي كني او را حرم بياري تو

ميان كوچه به دنبال توست مادر تو
ميان كوچه به دنبال گوشواره تو

مگر چه ديده اي از زندگيت سير شدي
چقدر زود شكسته شدي و پير شدي

******

 
روزی حسینی، حسنی دارم و بس
در مملکت ری وطنی دارم و بس

عشاق ره عشق سبکبال ترند
من نیز فقط پیرهنی دارم و بس

دوری مسافت نشود مانع من
تا شوق اُویس قرنی دارم و بس

حالا که حرم نیست، مرا شمع کنید
امشب هوس سوختنی دارم و بس

دنیا تو اگر یوسف کنعان داری
من نیز امام حسنی دارم و بس

تا لطف حسن هست، خریداری هست
تا زلف حسن هست، گرفتاری هست

باید سر ما را به طنابی بزنند
در مقدم خورشیدْ جنابی بزنند

عشاق نشستند سر راه کسی
تا دست به حُسن انتخابی بزنند

باید که به جای چلچراغ و گنبد
بالای بقیع، آفتابی بزنند

حالا که درِ رحمت زهرا باز است
زشت است اگر حرف عذابی بزنند

آن طایفه ای که پسر زهرایند
خوب است که در شهر نقابی بزنند

ای یوسف کنعان علی ادرکنی
ای ذکر حسن جانِ علی ادرکنی

ما از قِبَل تو لقمه نانی داریم
مثل سگ کهف، استخوانی داریم

هر جا کرم است سائلی در کار است
ما با تو همیشه داستانی داریم

تو واسطه می شوی که هنگام دعا
این گونه خدای مهربانی داریم

اصلاً چه نیاز لیلة القدری هست
تا نیمهٔ ماه رمضانی داریم

الطاف کریم تو تماشا دارد
لا حول و لا قوة الا... دارد

ماییم و تقاضای نظر داشتنت
یک شب ز محله ام گذر داشتنت

ای یوسف ما! به ازدحام عادت کن
ماییم و تویی و دردسر داشتنت

تو صبر و سکوت کرده ابراهیمی
قربان تو و چنین تبر داشتنت

تو بانیِ کربلا شدی و حتی
روزیّ حسین شد پسر داشتنت

مبهوت شدند لشگریان جمل
از یک تنه این همه جگر داشتنت

ای خشم خدا، عز و جل ادرکنی
ای حیدر کرار جمل ادرکنی

تو میوه هر سالِ خودت می گشتی
پرواز پر و بال خودت می گشتی

هر وقت مقابل علی می رفتی
آیینه ی اجلال خودت می گشتی

حیف است برای مردمی، آقا جان!
جا داشت فقط مال خودت می گشتی

بهتر که همان پیش خدا می ماندی
با مردم امثال خودت می گشتی

گفتند: تو گوشواره ی زهرایی
در کوچه به دنبال خودت می گشتی

هیهات از آن دست بدی که، بد زد
دستی که میان کوچه تا آمد، زد

      اگـــــــــر یک تبســــــم حسن مــی شدیم
      مــــــــــــرید خصال حسن مـــــــی شدیم

      دل روشن اش را ورق مـــــــــــــی زدیم
      و بــــــــا نــــــور او ، همسخن می شدیم

      ز بــــــــوی کرامـــــــات او چـــون بهار
      شکـــــــوفا و گل پیرهـــــن مـــــی شدیم

      بــــــــه بــــــاغ جمــــــالش قدم می زدیم
      شبــــــــــــی بلبل آن چمـــــن مـــی شدیم

      بــــــــرای پــــــــــراکندن عطـــــــــر او
      جهانـــــگرد ، چـــــــون نسترن می شدیم

      چـــــو گیسوی عرفــــان ، به دست حسن
      شکن ، در شکن ، در شکن مــــــی شدیم

      بــــــــــرای تمـــــــــاشای صبر خـــــــدا
      بـــــه گـــــــرد حسن ، انجمن مـــی شدیم

      ز او مــــــی گرفتیم مــــــــــا مشق نــور
      بــــــــه تعلیـــــم او ، شب شکن می شدیم

      حسن فصـــل پیوند دل هــــــــای مـــاست
      بدون حسن ، « ما » و « من » می شدیم

      نبودیـــــــــــــم اگـــــــــر بسته ی مهر او
      بـــــــه مـــــولا قسم ! ریشه کن می شدیم

      حسن سیـــــــــــرتـــــــان ، وارث آدم اند
      چه خوبست مــــا هم « حسن » می شدیم

      رضا اسماعیلی

*****************

      نار و جنت قسیم می طلبد
      شیعه خیرالنعیم می طلبد

      بهر مستوری کلام الله
      الف و لام و میم می طلبد

      جمع خوبان قوم حق جمعست
      این قبیله کریم می طلبد

      امت حضرت رسول الله
      بعد حیدر زعیم می طلبد

      بعد مولا امامت امت
      مجتبایی علیم می طلبد

      تو طبیبی و من مریض توام
      هر مریضی حکیم می طلبد

      پدری مهربان و بخشنده
      از خدا چه، یتیم می طلبد؟

      وقف عشاق توست خلد برین
      دشمن تو جحیم می طلبد

   عماد بهرامی

*****************

      با تو خوشحالند در واقع پیمبر دوست ها
      چون علی شادند و مسرورند حیدر دوست ها

      شاعران از پارس می آیند ذیل طوطیان
      پشت لبهای تو صف بستند شکر دوست ها

      آنچنان لبریز حسنی که شب میلاد تو
      آرزومند پسر هستند دختر دوست ها

      مژده ات را من به حاتم های طایی داده‌ام
      از أبا زرهای عالم تا ابوذر دوست ها

      ماه هم گفته است از تو چونکه می گویند خوب-
      -دوستان از دوستان خود به دیگر دوست ها

      اکثراً در را نمی کوبند در وقت وداع
      اکثراً از کوچه بیزارند مادر دوست ها

      اتفاقی هم اگر افتاد و مادر ضربه خورد
      با کسی چیزی نمی گویند خواهر دوست ها

   مصطفی متولی

*****************

      دعای زنده دلان صبح و شام یا حسن است
      که موی تیره و روی سپید با حسن است

      مبین ز نسل حسن هیچکس امام نشد
      به حُسن بینی اگر هر امام را، حسن است

      حسین میشنوم هرچه یاحسن گویم
      دو کوه هست ولی کوه بی صدا حسن است

      حسین نهی به قاسم دهد، حسن دستور
      ز من بپرس که سلطان کربلا حسن است!

      بخوان به نام پسر تا پدر دهد راهت
      بیا که کنیه شیرخدا اباحسن است

   محمد سهرابی

*****************

      تازه وارد هستم و نا آشنا
      با کویر و بوی صحرا آشنا

      عابری بی توشه ای درمانده ای
      خسته و مسکین و از ره مانده ای

      یک مسافر از کویر دور دست
      کوله بارش خالی از هرچه که هست

      خانه بر دوشم، نسیمی امدم
      من به دنبال کریمی آمدم

      آنکه تا پا بر سر دنیا نهاد
      این زمین را افتخار سجده داد

      گفت معبودی به جز الله نیست
      از تولد تا شهادت راه نیست

      نام او آمد ز بالاهای دور
      سمت یثرب با طبقهای طهور

      نام او بوی پر جبریل شد
      بر زبان جدّ او تنزیل شد

      فاطمه مانند رودی از عسل
      چشمه ای کوچک گرفته در بغل

      چشمه ای معصوم و مظلوم و صبور
      چشم ای دنبال تشنه، گرچه دور

      چشمه ای همزاد روح بوی سیب
      جامع اضداد، مشهور غریب

      چشمه ای در هر طپش آئینه جوش
      در اراضی ازل، دیرینه جوش

      چشمه نه دریای مروارید پوش
      صد هزاران نوح را کشتی فروش

      چشمه نه دریای موسی نیل کن
      جُرعه اش، یک ذره را جبریل کن

      عشق من ای سبزپوش لاله گون
      ای هجای باز حاء و سین و نون

      ای نژاد نور ای اصل نماز
      ای پل صاف حقیقت از مجاز

      اولین طغیان رود کوثری
      دومین احمد نه دوم حیدری

      ای تو سوم شخص این جغرافیا
      چارمین شخصیت اهل کسا

      ای حسین اکبر ای حُسن قدیم
      تو کریم مایی و نعم الکریم

      جز تو معمار بنای صبر کیست؟
      جز تو ای دریا در اینجا ابر کیست؟

      اصل ما در ریشه ی چشمان توست
      انعکاس شیشه ش چشمان توست

      صبح می خواهد شود مانند تو
      گر شود بیدار با لبخند تو

      سفره دار مردم بی چشم و رو
      از لب تو مست هم مِی هم سبو

      سفره ی دست کریمت بسته نیست
      بر سرش جز مستمند و خسته نیست

      دستهای سفره دارت را بیار
      آسمان! ابر کریمت را ببار

      مستمندم ماه و ناهیدم بده
      ذرّه ای از قرص خورشیدم بده

      از تو گفتن معجزه آوردن است
      آسمان را وصف خاکی کردن است

      حتم داردم دست من در دست توست
      چونکه ابیاتم تمامی مست توست

      شعر بی تو پست تر از یک خس است
      میوه ای بی رنگ و کال و نارس است

      من روایت می کنم روح تو را
      کعبه ی تابوت مجروح تو را

      ای جوان سبزپوش موسپید
      اشهَدُ انت الشّهید بنُ الشهید

      بغض یک پروانه با بال کبود
      دائماً در چشم تو پر می گشود

      ای کریم اهل بیت ای نازنین
      رحم کن بر یا مذلّ المؤمنین

      آه ای دریای غمها ساحلت
      خون دلهای شفق آه دلت

      آسمان گریه بارانی مشو
      سرزمین آب طوفانی مشو

      ای اسیر شِبه مردان کِسِل
      نعره ی هل من معین متصل

      طعنه ی سنگین چندین سنگ پست
      شیشه ی عمر صبورت را شکست

      دست نامردی ز اقوام پلید
      جانماز از زیر تسبیحت کشید

      زهر پاشیدند بر آئینه ات
      گشته مسموم تحیّر سینه ات

      ای دچار حیله ی یک بیوه زن
      در دیار مردم بیعت شکن

      دوخت جسمت را به تابوتی نزار
      از حسد بیوه زنی اشتر سوار

      تیر بر تابوت تو آواره شد
      دشت تابوتت شقایق زار شد

      شاهد تشییع تو شمشیرها
      پیکرت شؤن نزول تیرها

      باز من دلواپس طشت توام
      زائر تابوت برگشت توام

   محمد سهرابی

*****************

      گل با هزار ناز قدم بر چمن گذاشت
      بلبل بنای مستی در انجمن گذاشت

      جبرییل ، شاد آمد و در دامن رسول
      قنداقه ای لطیف تر از نسترن گذاشت

      برداشت ذره ی کمی از سرخی لبش
      آن را به روی سنگ عقیق یمن گذاشت

      تنها از اوست عطر دل انگیز چون اثر
      روی گلاب قمصر و مشک ختن گذاشت

      تفسیر آیه آیه ی کوثر سه حرف شد
      نام عزیز فاطمه اش را ، "حسن" گذاشت

      پروردگار ناز حسن را خرید و بعد
      دلهای شیعه را گرو پنج تن گذاشت

   سید حسن رستگار

*****************

      رطب در رطب نوش ماه عسل را
      شراباً طهورا مِی بی مثل را
      از اینجاست ماه مبارک مبارک
      که رو کرده قرصِ مه بی بَدَل را
      شب خوب یلدای دلها رسیده
      دلا مست واکن به دلبر بغل را
      کمی از شب چارده بهره باید
      ز کام شب پانزده لااقل را
      کمند وفا را مهیای او کن
      و تعقیب کن این غزال غزل را
      کمی ذکر لاحول باید بخوانی
      که بینی جمال امیر جَمَل را
      ببین نجمِ ثاقب که را می شناسی
      به صفّین بنگر علمدار یَل را
      ز شمشیر اَلّاهیِ مجتبایی
      ببین برگِ ریزان سرِ هر دغل را
      حسودان یهودان جهودان بمیرند
      که نتوان ببینند مرد عمل را
      خدا را ز دل تا ابد شکر باید
      که محتاج او کرد کلّ ملل را
      که داند حسن کیست در روحِ خلقت
      که خلقاً و خُلقاً نبی شد بَدَل را

      جلال و جمال سپهر امامت
      حسن آمده با قدی چون قیامت

      علی را فقط مصطفی می شناسد
      حسن را فقط مرتضی می شناسد
      تَقومُ السموات و الارض یعنی
      حسن را خدایی خدا می شناسد
      حسن را اگر از مدینه بپرسی
      علمدار خیر النسا می شناسد
      حسینا ! اگرچه غلام تو هستم
      تُرا هم دل از مجتبی می شناسد
      ز جبریل باید بپرسی که او را
      نمکدان آل عبا می شناسد
      به حبّ حسن مفتخر هرکه او را
      همان یوسف هل اَتا می شناسد
      ز کشتی و از نوح گیرم سراغش
      که او خوب این ناخدا می شناسد
      ز موسی بن عمران نما جستجویش
      که او را ز دست و عصا می شناسد
      نگاهی به آیات قرآن بیفکن
      که اوصاف شمس و ضحی می شناسد
      نه هر سینه نور ولایش بگیرد
      حسن را دل با خدا می شناسد
      دلِ عاشقِ با صفای خدایی
      حسن را نه از حق جدا می شناسد

      جلال و جمال سپهر امامت
      حسن آمده با قدی چون قیامت

      حسن نور رحمان حسن ذکر سبحان
      حسن ذات ایمان حسن ختم قرآن
      حسن ماه بطحا حسن مِهر طاها
      حسن عشق زهرا ، وجودش درخشان
      حسن روح عزت حسن نوح عترت
      حسن عرش رحمت حسن حکم باران
      حسن چشم حیدر حسن وجه صفدر
      حسن جان کوثر حسن شهد رضوان
      حسن نور سرمد حسن خوی احمد
      حسن فیض ممتد حسن جان جانان
      حسن اعتقادم حسن اعتمادم
      حسن عدل و دادم حسن غرق احسان
      کریم دو عالم رئوفِ دمادم
      امامِ مسلّم ، پناه مسلمان
      شکوهِ امامت و کوه کرامت
      شفیع قیامت حسن خطّ میزان
      مقامش رفیع و خدا را مطیع و
      محب را شفیع و به غربت کماکان
      غریب مدینه غمش بی قرینه
      عدویش ز کینه شده قاتل جان
      دلش پر شراره جگر پاره پاره
      بریزد ستاره ز خوناب چشمان
      ولی با تمام غریبی که دارد
      حسن سبز پوش خداوند رحمان

      جلال و جمال سپهر امامت
      حسن آمده با قدی چون قیامت

    محمود ژولیده

*****************

      بارالها سینه را پر نور کن
      شر شیطان را ز دلها دور کن
      هر که بدبین است بر آل علی
      یا بده آگاهیش یا کور کن

      ***
      بارالها نور عینم داده‌ای
      اعتبار نشئتین‌م داده‌ای
      می‌کنم سجده به مهر کربلا
      نعمت حب‌الحسینم داده‌ای

      ***
      گفتیم که بر در موالی برویم
      در شهر کرم حضور والی برویم
      ای پایه‌گذار کاخ احسان و کرم
      ما را مگذار دست خالی برویم

      ***
      بر شعر زلال شاه بیتی تو حسن
      اکسیر قریحه‌ی کمیتی تو حسن
      از درگه تو کسی نگردد مأیوس
      والله کریم اهل‌بیتی تو حسن

      ***
      ساقی به قدح میِ صفا می‌ریزد
      ساقی عرق شرم و حیا می‌ریزد
      خورشید، ستارگان نور افشان را
      از عرش به پای مجتبی می‌ریزد

      ***
      ملک سرمست جام اهل بیت است
      فلک در زیر پای اهل بیت است
      خدا بر بام خلقت یک علم زد
      و آن پرچم به نام اهل بیت است
      امین وحی با کل ملائک
      کبوترهای بام اهل بیت است
      میان چارده نور الهی
      حسن بدر تمام اهل بیت است
      ابالفضل دلاور، عبد صالح
      نگهبان خیام اهل بیت است

      ***
      بیا صاحب زمان این‌جا بقیع است
      نوا خیزد ز جان این‌جا بقیع است
      به پشت نرده‌ها قبر امامان
      ندارد سایه‌بان این‌جا بقیع است
      همین‌جا بود شور محشر افتاد
      حسن دنبال نعش مادر افتاد
      شاخه طوبی را در آن کوچه زدند
      نخل طوبی را در آن کوچه زدند
      بچه‌های فاطمه شیون کنید
      مادر ما را در آن کوچه زدند

   ولی‌الله کلامی زنجانی

*****************

      مقصود عشق حس شعوری خدایی است
      ابزار عشق عقل و دل کبریایی است
      عشقی که ابتدای ازل ابتدای اوست
      عشقی که  مرز نقطه  بی انتهایی است
      ننگ است پیش غیر اگر دست سائلی
      درپیش عشق رتبه شاهی گدایی است
      هفت آسمان غبار قدم های عاشق است
      آن عاشقی که سینه او مجتبایی است
      خوشبخت آن دلی که  اسیر حسن شود
      خوشبخت تر سری که به عشقش هوایی است

      گشتم به هرکجا که کنم وصف این کلام
      تفسیر عشق نام حسن گشت والسلام

      تو آمدی  و آیه رحمت شروع شد
      سرسبز شد جهان و طراوت شروع شد
      بستیم سوی  چشم تو قدقامت صلات
      عاشق شدن به نیت قربت شروع شد
      برخواسنی تمام جهان  پای تو نشست
      با قامت تو روز قیامت شروع شد
      تا  همنشین سائل  بی بال و پر شدی
      بین گدا و شاه رفاقت شروع شد
      آقا هزارو یک شب عمر جهان گذشت
      از پیچ زلف تازه حکایت شروع شد

      تازه شروع قصه ما پر کشیدن است
      یک جرعه  از سبوی حسن سرکشیدن است

      افطار شد چه خوب خداوند سفره چید
      خرمای  سفره رمضان علی رسید
      کوتاه شد اگر چه , ولی عرض تهنیت
      هفت آسمان به قامت تو جامه ای برید
      هرکس که دید چشم تورا گفتش این بُود
      شیرین ترین رطب که زبان بشر چشید
      باز است دستهای تو از بس برای خلق
      هرگز کسی به پیش  تو  مشت تو را ندید
      حی علی الکریم وعلی العشق  سر دهم
      وقت نماز سائلی  عاشقان رسید

      درحلقه های زلف تو عالم اسیر شد
      هرکس اسیر عشق  حسن شد امیر شد

      بگذار تا که باغ شما را  چمن شوم
      یعنی که با غبار رهت هم وطن شوم
      یک عمر مزد نوکری ام را نخواستم
      بگذاربا لباس غلامی کفن شوم
      من غرق در توام اثری نیست از خودم
      یک لحظه هم مباد کمی خویشتن شوم
      شکر خدا کمال نعم شد نصیب من
      تا نوکر حسین  وگدای حسن شوم
      وقتی به سوی تربت تو می دهم سلام
      از غصه مزار تو غرق محن  شوم

      دستم به روی سینه  زدم  تا بقیع بال
      خواهم زیارتت بکنم با پر خیال

      آقا سلام برتو  و آن تربت غریب
      آقا سلام بر تو و آن قسمت غریب
      ای کاش شمع میشدم آقا که لحظه ای
      روشن شود ز شعله ام آن ظلمت غریب
      تنها به  پشت پنجره های بقیع  تو
      باگریه آه میکشم از حسرت غریب
      غربت زلحظه  لحظه عمر تو جاری است
      کوه از کمر شکسته از این قسمت غریب
      از لحظه ای که موی سرت را سپید کرد
      در کوچه مانده بودی آن غیرت غریب

      موسی علیمرادی

      مطلع شعر من از عشق تو حیران شده است
      بیت در بیت دلم بی سر و سامان شده است
      
      عالم پیر دگر باره چه در بر دارد
      گوئیا شور جوانیست که در سر دارد
      
      لحظه آمدنش غصه نهان خواهد شد
      «عالم پیر دگر باره جوان خواهد شد»
      
      وخدا خواست که یک برگ دگر رو بکند
      جهت قبله نما روی به آن سو بکند
      
      مژده آمدنش تا به پیمبر دادند
      همه ذرات جهان در تب و تاب افتادند
      
      نور خورشید ز دامان قمر می آید
      چقدر طفل به مادر به پدر می آید
      
      چهره اش ، ناز نگاهش به پیمبر رفته
      کرم و عاطفه اش نیز به مادر رفته
      
      این پسر کیست چنین جلوه محشر دارد
      از همین کودکی اش هیبت حیدر دارد
      
      ماه مهمانی حق نیز به مهمانی اوست
      امشب افطار علی بوسه به پیشانی اوست
      
      و در آن لحظه که این کودک شیرین آمد
      شک ندارم که خدا نیز به تحسین آمد
      
       تا در آئینه ی او حُسن خدا را دیدند
      نام او را ز سماوات حَسن نامیدند
      
      بر لبان علی و فاطمه لبخندآمد
      کوچه امشب به تماشای حسن بند آمد
      
      و خداوند روی سر در افلاک نوشت
      هست او سید و آقای جوانان بهشت
      
      دشمنش خوار و ذلیل است مریض است مریض
      پسر حیدر و زهراست عزیز است عزیز
      
      در شجاعت که شده فاتح پیکار جمل
      و شهادت شده در کام پسرهاش عسل
      
      مادرش نام مرا سائل این خانه نوشت
      روزی شعر مرا نیز کریمانه نوشت
      
      پدرش گفت بیاییم و گدایش باشیم
      کاش امشب همه مشمول دعایش باشیم
      
      دلخوش از مستحبی هستم و شد ورد لبم
      چون که واجب شده پاسخ بدهی مستحبم
      
      با لب روزه تو را می دهم ای یار سلام
      که کریمانه بگویی به من زار سلام
      
      سائل خانه ات از حد و عدد بیرون است
      آسمان نیز به درگاه شما مدیون است
      
      نظری کن که در این ماه مسلمان بشویم
      کاش بر سفره ی افطار تو مهمان بشویم
      
      مهدی چراغ زاده

*****************

      حق از زلال چشم تو ساغر درست کرد
      ازخاک پای تو دُر و گوهر درست کرد
      
      ته مانده ی پیاله ی آب تو را گرفت
      تا سلسبیل و چشمه کوثر درست کرد
      
      از گرد و خاک رزم تو کولاک آفرید
      از شیوه ی نبرد تو محشر درست کرد
      
      باید برای وقت سکوتت ذبیح داد
      باید هزار تا علی اکبر درست کرد
      
      دل روی دل برای تو باید ضریح ساخت
      باید حرم برای تو دلبر درست کرد
      
      باید بجای شمع مزار تو آب شد
      باید شبیه خاک مزارت خراب شد
      
      عاشق شدن به گوشه نگاهت عجب نداشت
      هرکس که دید روی تو را روز و شب نداشت
      
      ای قبله مدینه و درمان دردها
      جز خانه تو ، شهر مدینه مطب نداشت
      
      با روی باز بر همگان لطف میکنی
      حتی به سائلی که رسید و ادب نداشت
      
      سهمش قبول توبه نشد هر که در قنوت
      یا محسن و بحق حسن روی لب نداشت
      
       حیف! از صحابه تو کسی خوش مثل نشد
      حیف! از زمانه ی تو که آقا ، وَهَب نداشت
      
      اینجا نواده های تو صاحب حرم شدند
      یعنی ارادت عجمی را عرب نداشت؟
      
      در شهر ری مزار تو را یاد میکنیم
      روزی رسد بقیع تو آباد میکنیم
      
      محسن حنیفی

*****************

      ای عشق ببین حال پریشانی ما را
      ای شوق نشان آتش حیرانی ما را
      ای شور بیاور میِ توفانی ما را
      تا صبح ببین ناد علی خوانی ما را
      
      ما مرد شرابیم اگر هست بیارید
      ما را به در بیت علی مست بیارید
      
      دیدند همه قبله ی دنیا شدنش را
      ذوق علی و گرم تماشا شدنش را
      دیدند و ببینید مهیا شدنش را
      لبخند علی و شب بابا شدنش را
      
      تنها نه پدر عاشق خندیدن او بود
      تا صبح نبی منتظر دیدن او بود
      
      انگار شب قدر مقدر شده امشب
      انگار نبی باز پیمبر شده امشب
      برخیز زمین گوش زمان کر شده امشب
      برخیز و ببین فاطمه مادر شده امشب
      
      یک جلوه ز تصویر خداوند رسیده
      امشب پسر شیر خداوند رسیده
      
      بگذار که یعقوب گشاید نظرش را
      تا با تو فراموش نماید پسرش را
      هیچ است اگر عشق بریده است سرش را
      رو کرده خدا با تو تمام هنرش را
      
      لبخند بزن گردش این روز و شب از توست
      شیرینی افطار پیمبر رطب از توست
      
      یک چشم بگردان و زمین زیر و زبر کن
      یک ناز بفرما همه را خون به جگر کن
      بند آمده این راه از آن کوچه گذر کن
      ما خاک قدمهات به ما نیز نظر کن
      
      چشمان تو محراب سحرهای حسین اند
      پسران تو پسرهای حسین اند
      
      وای از جلوات جبروتی که تو داری
      از شدت نور ملکوتی که تو داری
      فریاد از آن اوج سکوتی که تو داری
      حق گرم تماشای قنوتی که تو داری
      
      پیش تو ذلیلم به ضریحی که نداری
      یک عمر دخیلم به ضریحی که نداری
      
      دور و برتان این همه بیمار اگر هست
      یا این همه در شهر بده کار اگر هست
      این قدر گدا بر در و دیوار اگر هست
      تقصیر که شد این همه سر بار اگر هست
      
      دیدند کرم روی کرم می دهی آقا
      ماندیم عجب بوی کرم می دهی آقا
      
      چشم تو سخن از غم و از سر به من گفت
      از شمع شدن شعله شدن آب شدن گفت
      با لطف تو چشمان من اینگونه سخن گفت
      یک چشم حسینی شد و یک چشم حسن گفت
      
      هرچند خدا خواست کرم داشته باشی
      انگار بنا نیست حرم داشته باشی
      
      سوزاند اگر غصه ی تو بال و پرم را
      سوزاند غم زینبیه هم جگرم را
      من نذر نمودم که کنم هدیه سرم را
      ای کاش بیارند از آنجا خبرم را
      
      سوگند در سینه غم خواهر تو هست
      هستیم سپر تا حرم خواهر تو هست
      
      حسن لطفی

این خانواده آینه های خدائی اند
در انتهای جاده ی بی انتهائی اند

خیل ملک مقابلشان سجده می کنند
این ها خدا نی اند ولیکن خدائی اند

هر کس که می رسد سر اطعام می برند
فرقی نمی کند که فقیران کجائی اند

یک "السلام" و یک "و علیک السلامِ"سبز
این ها همان مقدمه ی آشنائی اند

صدها هزار مثل سلیمان در این حرم
مشغول لحظه های شریف گدائی اند

سوگند می خوریم كه پروانه زاده ایم
همسایه ی قدیمی این خانواده ایم

تو آسمان جودی، ما یاكریم تو
پرواز می كند دل ما تا حریم تو

احساس می كنم به تو نزدیك می شوم
وقتی كه می وزد سر راهم نسیم تو

وقت كرامت است كه از راه آمده است
آن آشنای كوچه نشینِ قدیم تو

قرآنِ بی بدیل، حروف مقطّعه!
كی می رسم به فهم الف لام، میم تو؟

سوگند می دهیم خدا را در این سحر
بر پینه های رحمت دست كریم تو

ما را همیشه سائل دست شما كند
ما را به زیر پای شما خاك پا كند

دست مرا بگیر كه عاشق ترم كنی
سلمان خانواده ی پیغمبرم كنی

من در قنوت نیمه شبت دور می زنم
شاید مرا بگیری و انگشترم كنی

آن شاخه ی گلم كه به دست تو داده اند
تا هر كجا كه خواست دلت پرپرم كنی

من آمدم كه بین سحرهای اشتیاق
بال مرا بگیری و خرج حرم كنی

بال و پر شكسته به دردم نمی خورد
انگار بهتر است كه خاكسترم كنی

روزی آب و سفره ی نان منی حسن
ماهِ مباركِ رمضان منی حسن

ای در هوای پاك نگاهت سلام ها
نامت نداشت سابقه ای بین نام ها

ای سبزی بهار خدا سیر می شوند
از عطر سفره های حضورت مشام ها

بیرون بیا و چشم مرا هم قدم بزن
هم سفره ی فروتن جمع غلام ها

«در كوچه ات كسی به كسی جا نمی دهد»
مكثی نما به شوق چنین ازدحام ها

سائل شدن كنار نگاه تو واجب است
وقتی گدا به چشم تو دارد مقام ها

تو سفره دار شهر خدا، ما گدای تو
مثل كبوتریم و اسیر هوای تو

آن كس كه پیش پای شما خم نمی شود
در خانه ی فرشته هم آدم نمی شود

آقای من! بدون توسل به نام تو
حالی برای توبه فراهم نمی شود

دست مرا بگیر و به سمت خدا ببر
چیزی كه از بزرگیتان كم نمی شود

آرامش تو باعث طوفان كربلاست
بی صلح تو قیام مُحرم نمی شود

هر كس كه بر نجابتِ صلح و سكوت تو
مؤمن نمی شود، به جهنّم نمی شود

تا كربلا رسید صدای سكوت تو
این قیل و قال ها به فدای سكوت تو

ای از هزار حاتم طائی كریم تر
لطف تو از تمام كریمان قدیم تر

می آوری به وجد تو پروردگار را
ای از زبان حضرت موسی كلیم تر

تو ابتدای نسل طهورای كوثری
هر كس حسودتر به تو باشد عقیم تر

در این مسیر رو به خدایی ندیده ایم
از ردّ پای گیوه ی تو مستقیم تر

در كربلا به آینه ات سنگ می زنند
هر كس شبیه تر به تو جرمش عظیم تر

آقا تو در كلام خلاصه نمی شوی
در حضرت و امام خلاصه نمی شوی

ای یاكریم خسته چه كردند با پرت
این زهرِ پر شراره چه آورده بر سرت

از لحظه ای كه رنگ نگاهت كبود شد
رنگی دگر گرفته مناجات خواهرت

با این كه ای غریب! تو بودی امام شهر
اما كسی نخواند نمازی به پیكرت

تابوت را نشانه گرفتند به تیرها
آن هم كجا به پیش دو چشم برادرت

دل های ما به یاد تو ای بی حَرمترین
پر می زند به سمت بقیع مطهّرت

تا كِی لبم به خاك بقیعت نمی رسد
بر آستان پاكِ رفیعت نمی رسد

******************

خورشید گرم ظهرهای آسمان هستی
تا صبح، تا شب، تا سحر، پیشم بمان هستی
 
تو ممکن ناممکنی های هر امکانی
در ناگهان نیستی ها، ناگهان هستی
 
تنها تو با زخم زبان ها، خوش زبانی و ...
تنها تو با نامهربان ها، مهربان هستی
 
آنان که می گفتند تو باقی نمی مانی
رفتند و رفتند و ... تو اما همچنان هستی
 
وقت عبورت کوچه ی ما بند می آید
تو یوسف پیغمبر در این زمان هستی
 
باید برای تو عقیقه کرد بسیاری
آخر تو خیلی در نگاه این و آن هستی
 
اصلاً مزار تو برای ما خودش روضه است
یعنی همین که سال ها بی سایبان هستی

گیرم جواب گرمی ات را سرد می دادند
تو گرمیِ خورشید ظهری، تو همان هستی

علی اکبر لطیفیان

مهدی وحیدی

 

      مرد كريم خانه ي مهمان نواز ها
      در دست توست حاجت رفع نياز ها
      
      تو پادشاه و عالم امكان گداي توست
      محتاج بذل و بخشش دست عطاي توست
      
      از سفره هاي هر شبه ات نان گرفته ايم
      روزي كه زير سايه ي تو جان گرفته ايم
      
      وقتي كه آمدي كرم و حُسن خلق و جود
      يكجا مقابل رخت افتاد در سجود
      
      از پشت درب خانه ي تو هيچ سائلي
      امكان نداشت رد شود اي واجب الوجود
      
      با اين سخاوت تو يقينا زمان تو
      دوران پادشاهي هر چه فقير بود
      
      گفتند: بي صعود شده خاك اين كوير
      باران شدي و از ملكوت آمدي فرود
      
      از موج خير خواهي تو آب مي خورد
      هر قطره زلال قنات و روان رود
      
      رنگين كمان عرش خدا بعد بارشت
      مشغول مي شود به سجود و پرستشت
      
      زيرا تويي كه منشأ نور سمائي و
      پروردگار جلوه عرش خدايي و
      
      باراني از حياتي و فرزند كوثري
      از سلسبيل و زمزم و تسنيم هم سري
      
      آئينه تمام نماي پيمبري
      حتي براق را تو به معراج مي بري
      
      رزقي ، جدا ز خواهش مردم نمي شوي
      اوج كرامتي و تجسم نمي شوي
      
      عطر بهشت مي وزد از عرش سمت ما
      آقا دوباره گرم تبسم نمي شوي ؟
      
      گفتند خدا به شوق تو بوده است نعمتش
      در سِيِّدي شبابِ اهالي جنتش
      
      اي سوره بهشت! به آيات تو قسم
      چون خوانده ام تو را به جهنم نمي روم
      
      دست فقير پرورتان در مقابل است
      يعني كه باز پشت در خانه سائل است
      
      حتي فرشته اي كه دهد رزق خلق را
      هر روز بر گدايي اين خانه شاغل است
      
      محصور نيست فضل شما در كرم كه اين
      خُلق كريم ، شمه اي از آن فضائل است
      
      سمت بقيع پهن شده جانماز من
      قبله كمي به سمت مزار تو مايل است
      
      مسعود يوسف پور

*************************

      پروازمان دهید که بی بال و پر شدیم
      یک عمر در هوای شما در به در شدیم
      
      کالیم و خشک و زرد، خدا را چه دیده ای
      شاید به لطفِ یک نفست بارور شدیم
      
      تو آب زاده ای پدرت هم ابوتراب
      رزقی به ما دهید که بی برگ و بر شدیم
      
      هرچه شما کریم تری ما گدا تریم
      از اعتبار نام شما معتبر شدیم
      
      ما را به راه راست کشاندی تو یا کریم
      ما در مسیر تو ز خدا با خبر شدیم
      
      آقاییِ تو شاملِ حالِ گدا شد و...
      ماهم به نوکری شما مفتخر شدیم
      
      ما را به نامتان "حسنی" ثبت کرده اند
      ما سال هاست حلقه ی آویزِ در شدیم
      
      آقاترین جوانِ جوانانِ جنتی
      بی بارگاه و صحن ولی با کرامتی
      
      باید برای قبر تو گلدان بیاوریم
      باید ضریح و سنگ براتان بیاوریم
      
      پهن است سفره ی کرمت در بقیع پس
      باید ز سفره ی کرمت نان بیاوریم
      
      فهم و زبان ما به شما قد نمی دهد
      باید برای وصف تو قرآن بیاوریم
      
      پای پیاده بیست سفر مکه رفته ای
      تا در مسیر رفتنت ایمان بیاوریم
      
      جایی که رحمت حسنی موج می زند
      زشت است حرفی از نم باران بیاوریم
      
      اینکه سه بار ثروت خود نصف کرده ای
      کافیست تا به لطف تو اذعان بیاوریم
      
      تا نوکری کند به کرمخانه ی شما
      صدها بزرگ مثل سلیمان بیاوریم
      
      باید فقط برابر یک تار موی تان
      صدها هزار یوسف کنعان بیاوریم
      
      آمد کریم پس همه ی ما گدا شویم
      شاه جهان شویم اگر اینجا گدا شویم
      

*************************

      خورشید گرم ظهرهای آسمان هستی
      تا صبح تا شب تا سحر پیشم بمان هستی
      
      تو ممکن نا ممکنی های هر امکانی
      در ناگهانِ نیستی ها ناگهان هستی
      
      تنها تو با زخم زبان ها خوش زبانی و
      تنها تو با نامهربانی ها مهربان هستی
      
      آنان که می گفتند تو باقی نمی مانی
      رفتند و رفتند و ... تو اما همچنان هستی
      
      وقت عبورت کوچه ی ما بند می آید
      تو یوسف پیغمبر در این زمان هستی
      
      باید برای تو عقیقه کرد بسیاری
      آخر تو خیلی در نگاه این و آن هستی
      
      اصلاً مزار تو برای ما خودش روضه است
      یعنی همین که سال ها بی سایبان هستی
      
      گیرم جواب گرمی ات را سرد می دادند
      تو گرمی خورشید ظهری تو همان هستی
      
      علی اکبر لطیفیان

*************************

      شعر و غزل برای تو گفتن عنایت است
      از بس که لطف حضرتتان بی نهایت است
      اینجا سیاه کردن دفتر عبادت است
      اصلاً به افتخار تو ماه ضیافت است
      ابر کرم ببار که هنگام رحمت است
      
      از گوشه های لعل لبت می چکد عسل
      دیوانه تو بوده و هستیم از ازل
      آقا بگیر دست مرا نیز لااقل
      ای قهرمان عرصه پیکار در جمل
      وقتی قیام می کنی اصلاً قیامت است
      
      خاکی تر از تمامی شاهان عالمی
      زیباترین سروده دیوان عالمی
      در امتداد دست تو چشمان عالمی
      قربان خال هاشمیت جان عالمی
      آن نقطه ای که نقطه آغاز خلقت است
      
      ای سفره دار شهر نبی ای بزرگوار
      ای توده های ابر کرم! بر زمین ببار
      وا می کنم به نام تو لبهای روزه دار
      هرگز نمی روم به خداوند زیر بار
      باور نمی کنم که مزار تو خلوت است
      
      تا می وزید بوی شما در فضای شهر
      می آمدند مردمی از جای جای شهر
      در ازدحام، کوچه و پس کوچه های شهر
      تا بنگرند جلوه یوسف نمای شهر
      یعنی نگاه کردن رویت عبادت است
      
      بر سفره هاست روزی و ماهانه هایتان
      گرمی گرفت خانه پروانه هایتان
      دیوانه ایم و عاشق دردانه هایتان
      سنگین شده ز پستی ما شانه هایتان
      این عبد رو سیاه چه اسباب زحمت است
      
      با قاتلت چگونه به یک خانه زیستی
      زخم زبان شنیدی و هر شب گریستی
      باید که پای درد صبوری بایستی
      یا للعجب! کریم مدینه! تو کیستی؟
      درد تو درد بی کسی و درد غربت است
      
      دشنام ها شنیده ولی خنده می کنی
      دشنام داده را تو چه شرمنده می کنی
      هر کیش را به دین خودت بنده می کنی
      تو خاطرات فاطمه را زنده می کنی
      یک گوشه نگاه تو ما را کفایت است
      
      در بین بچه ها ز همه مادری تری
      یعنی تو از تمامیشان کوثری تری
      با این عبای سبز، تو پیغمبری تری
      پایش بیفتد از همه شان حیدری تری
      شمشیر هم به دست تو تمثال غیرت است
      
      کم کم به روضه پای مرا می کشی خودت
      شمع مذاب در وسط آتشی خودت
      پس طعم درد فاطمه را می چشی خودت
      در این مسیر روضه مرا می کشی خودت
      در روضه ات هلاک شدن هم شهادت است
      
      امیرحسین الفت 

*************************

      از ستاره می گیرم  اذن احترامم را
      می برم زیارت گاه شعر نا تمامم را
      
      عرش تا که می بیند مستیِ سلامم را
      یک فرشته می پرسد اسم و رسم و نامم را
      
      من به خاک می افتم لحظهٔ قیامم را
      می دهم نشان آن گاه خانه امامم را
      
      من که دست بر سینه هی سلام می خوانم
      سائل نمک گیر خانهٔ کریمانم
      
      علم و حلم را در عرش بیم کاسه ای هم زد
      هی کرم اضافه کرد از کرامتش دم زد
      
      نور روی او پاشید برق بین عالم زد
      صنع بی نظیرش را در تنی مجسم زد
      
      روی صورتش نقشی از نبی اکرم زد
      هیبتش که بر او رفت نبض او منظم زد
      
      باطنش که زهرا بود ظاهرش علی گردید
      خلقت حسن مثل خلقت نبی گردید
      
      دست سبز احسانش که بهار می بخشد
      آیه های انفاقش بی شمار می بخشد
      
      کل زندگیش را دو سه بار می بخشد
      او به ما نمی بخشد او به یار می بخشد
      
      به گدا به غیر از این اعتبار می بخشد
      بر کویر احساسش سبزه زار می بخشد  
      
      چون نمی گذارد او ردی از سپاسش را
      سائلی نمی بیند روی ناشناسش را
      
      جذبه های چشمانش چه حکایتی دارد
      هر که را که می بیند شوق دعوتی دارد
      
      دست شوق می گیرد؛ چه ارادتی دارد
      هر که گشته مهمانش چه سعادتی دارد
      
      سفره اش غذاهای ناب حضرتی دارد
      خود میان سفره نیست چون خجالتی دارد
      
      سفره پذیراییش سفره های اربابی
      سفره خودش نانی دارد و کمی آبی
      
      استخاره ای کردم جلوه های رنگین داشت
      یک شباهتی مثل سوره های یاسین داشت
      
      اسم مستعاری هم بین سوره تین داشت
      هل آتای چشمانش آیه آیه مسکین داشت
      
      بین سوره یوسف قصه های شیرین داشت
      سوره  نگاه او آیه آیه آمین داشت
      
      یک فرشته ای فرمود بس کن این جهان گردی
      این حسن که قرآن است در پی چه می گردی
      
      داستان عشق او عمر یک ازل دارد
      با دو چشم او تنها عشق راه حل دارد
      
      بین شعر عاشورا بیست و سه غزل دارد
      ده بهار و سیزده تا کندوی عسل دارد
      
      تیغ قاسمش گویا ارثی از جمل دارد
      با وجود او عباس پهلوان و یل دارد
      
      کاروان عاشورا بی حسن نشد عازم
      جلوه حسین اکبر، جلوه حسن قاسم
      
      دست آسمان چیده دست سوره کوثر
      میوه های رویایی از درخت پیغمبر
      
      پس تو عزت عرشی از بهشت هم برتر
      تو بهشت بابایی زیر سایه مادر
      
      گاه جنت الزهرا گاه جنت الحیدر
      پس تو را نمی خوانیم یک غریب بی لشگر
      
      تو که لشگری برتر از فرشته ها داری
      هر که دیده ات گفته هیبت خدا داری
      
      عده ای تو را حوض سلسببل می خوانند
      عده ای تو را یکتا؛ بی بدیل می خوانند
      
      عده ای تو را پیوسته خلیل می خوانند
      یا که منجی موسی بین نیل می خوانند
      
      عده ای که خود را اصحاب فیل می خوانند
      مثل خود تو را آقا هی ذلیل می خوانند
      
      تو عزیز زهرایی تو که تاج سر هستی
      گر چه خون دل خوردی گر چه خون جگر هستی
      
      صحبت از غریبیِّ، مرد خون جگرها شد
      باز روضه مردی که غریب و تنها شد
      
      باز روضه آقا روضه های زهرا شد
      باز بین یک کوچه مادری رو به اعدا شد
      
      ناگهان جسارت ها کینه ها هویدا شد
      مادری زمین خورد و قامت پسر تا شد
      
      بین کوچه این کودک گرد و خاک بر پا کرد
      زیر دست و پا افتاد جان فدای زهرا کرد
      
      رحمان نوازنی

*************************

اگر کریم تویی مابقی گدا هستند
      همیشه در طلبت دست بر دعا هستند
      
      طبیب را چه نیازی است ، نسخه کافی نیست
      تمام مردم این شهر مبتلا هستند
      
      بگو که حاتم طائی بیاید آقا جان
      بگو که مدعیان کرم کجا هستند؟
      
      تویی که زندگی ات را سه بار بخشیدی
      بقیه پیش تو در حد بچه ها هستند
      
      کریم زاده همین است ، دست او باز است
      بقیه جیره خور سفره شما هستند
      
      تو ارث برده ای از آفتاب و آئینه
      یتیم ، اسیر ، گدا با تو آشنا هستند
      
      تو کافی است که لب تر کنی وگرنه همه
      به وقت وصف تو در اصل با خدا هستند
      
      خدا چقدر مرا دوست دارد آقا جان
      وگرنه اینهمه مردم که بی شما هستند...!!!
      
      خدا کند که کریمان همیشه خوش باشند
      که تکیه گاه دل خلق بینوا هستند
      
      مهدی صفی یاری

      این حرف ها حرف دل یک یا کریم است
      غصه نخور ای دل خدای ما کریم است
      
      از مشکلات اقتصادی بیم مان نیست
      تا ذکر لب ها لا اله الّا کریم است
      
      هرکس پی رزقش به هر در میزند لیک
      روزی ما از روز اول با کریم است
      
      آن که خدا ما را گدای او نوشته
      یک چشمه یک دریا نه یک دنیا کریم است
      
      امشب شب تغییر در ضرب المثل هاست
      هر چه گدا کاهل بود آقا کریم است
      
      آن کس که رزق عشق من را مینویسد
      بر سینه ام نام حسن را مینویسد
      
      چشم انتظار این سحر چشم سحر ها
      در جستجوی این قمر چشم قمرها
      
      کوه نمک آمد بگو هرجا که رفتی
      شیرین تر از قند است اینگونه خبرها
      
      مولا پدر شد مصطفی صاحب پسر شد
      پس خوش به حال این پسر با این پدر ها
      
      کوری چشم شور آن بیوه زنی که
      میترسد از فردای سبز این پسرها
      
      باید عقیقه کرد باید حرز انداخت
      باید بپوشانی رخش را از نظرها
      
      مولای ما اسپند میسوزاند امشب
      زهرا برایش چار قل میخواند امشب
      
      آن حضرتی که عالمی در محضرش بود
      از کودکی عیسا مرید منبرش بود
      
      زهرا از او نوبر نمود آیات حق را
      پیغمبری کوچک برای مادرش بود
      
      العزةُ لله این ذکر شریف
      نقش نگین حلقه ی انگشترش بود
      
      پیش جذامی ها به رحمت می نشست و
      هم سفره با هر مستمند کشورش بود
      
      هر روز میلرزید اگر بین وضویش
      از ترس قبر و خوف روز محشرش بود
      
      با اینکه رفته حج پیاده بیست باری
      گوید چه گویم پیش حق از شرمساری
      
      فرمایشاتت چون چراغ بین راه است
      در پای درست هرکه ننشیند تباه است
      
      فرموده ای که دستگیری ار فقیران
      محبوب تر از اعتکاف چند ماه است
      
      فرموده ای که غفلت از یاد خداوند
      از ریشه های اصلی نخل گناه است
      
      فرموده ای هرکس که حسن خلق دارد
      چون روزه دار دائم الذکر و صلاح است
      
      هرکس که با نامحرمی خلوت نماید
      مثل کسی باشد که پیش پرتگاه است
      
      امشب به نام یاکریم العفو گوئیم
      با یاعلی و یاعظیم العفو گوئیم
      **
      اجرا شده توسط حاج محمد رضا طاهری در شب پانزدهم ماه رمضان ۹۱
       
      *********************
       
      
      وقتی که خدا هم گرفتار حسن شد
      خلقت همه یکباره خریدار حسن شد
      
      جایی که شود خالق ما عاشق مخلوق
      اینجاست که دل عاشق و بیمار حسن شد
      
      دانی که مجنونی مجنون ز کجا بود
      آن روز که او لایق دیدار حسن شد
      
      پرسند کجا یوسف کنعان شده عاشق
      آن روز که خود راهی بازار حسن شد
      
      موسای نبی هر چه به کف داشت به اعجاز
      خود زنده ز یک غمزه ی دلبار حسن شد
      
      آتش به خلیل است اگر بَرد و سلامت
      یک دم متوسل سوی انوار حسن شد
      
       از بس که هلال رمضان زلف شکن بود
      کامل شد و آئینه ی رخسار حسن شد
      
      عباس اگر هست علمدار برادر
      دیده ست که ارباب علمدار حسن شد
      
      انگار دوباره متجلّا شده حیدر
      زهراست که مادر شده ،بابا شده حیدر
      **
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب پانزدهم ماه رمضان۹۱
       
      *********************       
       
      کریم های دو عالم به نام زاده شدند
      زبانزد همه ی خاص و عام زاده شدند
      
      اگر که ظرف نباشد توقع مِی نیست
      شراب ها همه از فیض جام زاده شدند
      
      چقدر خام شدم تا مرا کمی بپزند
      پیاله ها همه از خشت خام زاده شدند
      
      تو امر کردی و تکوینا استجابت شد
      و عاشقان تو با یک کلام زاده شدند
      
      جواب دادن تو اشتیاق می آرد
      سلام ها ز علیک السلام زاده شدند
      
      چه خوب شد که محبان حلال زاده ی عشق
      و دشمنان حسن هم حرام زاده شدند
      
      حسن حسین و یقینا حسین هم حسن است
      نشسته ام که ببینم کدام زاده شدند
      
      همین دو تا پسر فاطمه همان اول
       امامزاده شدند و امام زاده شدند
      
      چقدر دور و بر تو فرشته ریخته است
      بزرگ ها همه با احترام زاده شدند
      
      بساط نوکری ما کنار تو پهن است
      از اول ایل و تبارم غلام زاده شدند
      
      عجیب نیست به دنبال گنبدت هستیم
      کبوتران همه بالای بام زاده شدند
      
      چه بهتر است که بشینی و سکوت کنی
      که از قعود تو صدها قیام زاده شدند
      **
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب پانزدهم ماه رمضان 91
       
      *********************

      
      با نیت نگاه تو آغاز می کنم
      احساس خویش را به تو ابراز می کنم
      
      شوقی درون سینه من جا گرفته است
      حسی غریب در دل من پا گرفته است
      
      حسی میان غربت و شادی و شوق و غم
      حسی که گاه می چکد از چشم در حرم
      
      ماه مبارک رمضان روی ماه توست
      باید سرود شعر که مضمون نگاه توست
      
      من زائر نگاه توام از دیار دور
      آن ذره ام که آمده تا پیشگاه نور
      
      در نام تو چه حس غریبی نهفته است
      در نام تو چه خاطره ها می شود مرور
      
      آقا غریب هستی و وقت سرودنت
      حسی غریب در دل من می کند ظهور
      
      من هم غریب مثل تو یا ایهالغریب
      من کی صبور مثل تو یا ایهالصبور
      
      با تو چقدر ماهیتم فرق می کند
      مانند ایستادن شب در حضور نور
      
      در پیشگاه آینه مرد مقربی
      تو بضعة الرسولی و ریحانة النبی
      
      ای نور روشنای دل و خانه نبی
      ای جایگاه عرشی تو شانه نبی
      
      روح تو آسمان نه که هفت آسمان کم است
      نور تو ابتدای جهان روح عالم است
      
      از قلب تو ندیده ام آقا رحیم تر
      از بخشش و کرامت دستت کریم تر
      
      حاتم به دست بخشش تو بوسه ها زده است
      نزد فقیر بر لب تو نه نیامده است
      
      مضمون بی بدیل غزل ها تبسمت
      می آورد به وجد غزل را تبسمت
      
      غمگین ترین روایت دنیاست اشک تو
      شیرین ترین حکایت دنیا تبسمت
      
      در هر نگاه تو چقدر غم نشسته است
      غم می چکد ز چشم تو اما تبسمت...
      
      یک شهر پیش روی تو دشنام هم دهد
      پاسخ نمی دهی تو مگر با تبسمت
      
      شیرین تر است نزد فقیران کدامیک
      خرمای دست بخشش تو یا تبسمت؟
      
      سنگ صبور مامن غم ها و درد ها
      ای خانه ات پناه همه کوچه گرد ها
      
      صلحت حماسه ای ست که با روضه توام است
      صلحت چقدر آینه دار محرم است
      
      باید شناخت صبر و شکیبایی تو را
      باید گریست یک دهه تنهایی تو را
      
      در لحظه لحظه زندگی تو غم است آه
      غربت همیشه با دل تو توام است آه
      
      هرلحظه ی تو بوده نشان از غریبیت
      وای از غم دل تو امان از غریبیت
      
      هر روز شهر بر غمت افزود وای من
      دشنام بود و نام علی بود وای من
      
      عمری غریب بوده ولی صبر کرده ای
      مانند لحظه های علی صبر کرده ای
      
      شیعه همیشه داشته داغی وسیع را
      داغ وسیع غربت تلخ بقیع را
      
      یک قطعه خاک وسعت یک غربت مدام
      یک قطعه خاک مدفن چار آسمان امام
      
      یک قطعه که شنیدن آن گریه آور است
      آن قطعه ای که مدفن مخفی مادر است
      
      شیعه همیشه داشته داغی وسیع را
      داغ وسیع غربت تلخ بقیع را
      
      در این هجوم درد و غم و داغ بی امان
      صبری دهد خدا به دل صاحب الزمان
      
      سید محمد رضا شرافت
       
       *********************       
       
      چه سفره اي ، چه كرم خانه اي ، چه مهماني
      چه ميزباني و چه روزي ِ فراواني
      
      چه ازدحام عجيبي يقينا آقا نيست…
      …گدايي درِ اين خانه كار آساني
      
      دخيل دست كريمت شده ست ميكائيل
      فقط نه اينكه تو روزي دهِ هر انساني
      
      به رازقيّت تو ميخورم قسم كه تورا
      رها نمي كنم آني و كمتر از آني
      
      هر آينه دل من چون كوير مي خشكد
      بدون لطف تويي كه جناب باراني
      
      بيا و بر دلم امروز يك دقيقه ببار
      بيا و با نَفَست بويي از بهشت بيار
      
      من و هواي تو و شوق نوكري كردن
      تو و حوالي دنيا و سروري كردن
      
      دلم اسير تو شد ، چشم هاي معصومت
      چه خوب ياد گرفته است دلبري كردن
      
      من عادتي شده ام ، عادتي اين اطراف
      من و فراز بقيعت كبوتري كردن
      
      هميشه روزي من را تو داده اي ؛ننگ ست...
      ....كنار سفره ي تو ميل ديگري كردن
      
      كريم شهر مدينه چقدر مي آيد
      به دست هاي شما ذره پروري كردن
      
      مرا كه ذره ي ناچيزتر ز ناچيزم
      بيا و پرورشم ده كه دست آويزم
      
      به غير وصله ي نعلين يا عباي تو نيست
      و جز گليم پر از نور زير پاي تو نيست
      
      كرم نما ، به من سائلت هم احسان كن
      كه تكيه گاه دلم غير دست هاي تو نيست
      
      شروع مي شوي از انتهاي آقايي
      تويي كه نوكري شيعه جز براي تو نيست
      
      كسي كه از همه در آخرت فقير تر است
      همان كسي ست كه در اين سرا گداي تو نيست
      
      چقدر بي كس و تنهاست آنكه در دنيا
      هميشه با تو غريبه ست و آشناي تو نيست
      
      مرا گداي خودت كرده اي خدا را شكر
      و آشناي خودت كرده اي خدا را شكر
      
      مسعود يوسف پور

       *********************      

      
      ای دل از این نداری خود دست برندار
       از چشم نو بهاری خود دست برندار
       یعنی ز وضع جاری خود دست برندار
       از حسن هم جواری خود دست برندار
      
       هر لحظه فرصت نفحاتی دوباره هست
       وقتی کریم هست یقین کن که چاره هست
      
       گفتم بیایم از نفست زیر و رو شوم
       دنبال نان سفرۀ تو کو به کو شوم
       مثل نسیم با کرمت روبرو شوم
       من هم به لطف عام تو با آبرو شوم
      
       دیدم ته صفوفِ گداها نشسته ام
       یک کوچه مانده آخر دنیا نشسته ام
      
       پر می کشند با پر و بالت نسیم ها
       تا آن سوی بلندی قد حریم ها
       خواهش بهانه ای ست که از آن قدیم ها
       افتاده در نگاه همه یا کریم ها
      
       دست مرا بگیر مرا یک ستاره نیست
       «در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست»
      
      «یک» خواستم، عطای تو چندین برابر است
       لطف کم تو از سر دنیا فراتر است
       اصلا کلید باغ بهشتی بر این در است
       «از هر زبان که می شنوم نامکرر است»
      
       یک قصه بیش نیست که ما سر سپرده ایم
       هر نان تازه را سر این سفره خورده ایم  
      
       تو می رسی و غنچهٔ لبخند می رسد
       اردیبهشت در تب اسفند می رسد
       در خانۀ ولیّ خدا قند می رسد
       زیباترین نتیجۀ پیوند می رسد
      
       قدری بخند دور و بر تو حبیب هست
       «در غنچه ای هنوز و صدت عندلیب هست»
      
       تو نور پر فروغ محلات خوب ها
       آیینۀ بهاری آیات خوب ها
       یعنی شروع سلسله سادات خوب ها
       ماهی میان ماه مناجات خوب ها
      
       وقت نماز آمده در انتظار تو
       ای ما فدای آن بدن لرزه دار تو!
      
      تو بر فراز کوه کرم ایستاده ای
       شاهی به روی خاک ولی سر نهاده ای
       با این همه شبیه نفس صاف و ساده ای
       حاجی عشق می شوی اما پیاده ای
      
        چشم عنایت از همه سو دوختی به ما
        راهِ چگونه زیستن آموختی به ما
      
       جولان تیغ دست تو بیداد می کند
       یک لشگر از قیام تو فریاد می کند
       کشته کنار داغ جمل باد می کند
       دل را طنین «یا حسن» آباد می کند
      
       طوفان تیغ را به تماشا گذاشتی
       بر عرشِ افتخار و شرف پا گذاشتی
      
        بغض کبود یاس خدا در گلو شکست
       حق در سکوت بود و صدا در گلو شکست
       آن گریه های عقده گشا در گلو شکست
       تصویر تلخ خاطره ها در گلو شکست
      
       آری عصای مادر آیینه ها شدی
       پاره جگر! تو هم جگر داغ ما شدی
      
      از ناله های پر غم مادر که بگذریم
       از کوچه و شقایق پرپر که بگذریم
       از لحظه های پشت همان در که بگذریم
       از غربت شبانۀ حیدر که بگذریم
      
       از تو غروب کرب و بلا می توان شنید
       «لا یوم کَیومَکَ» را می توان شنید
      
      علیرضا لک

       
      *********************
       
       
      نیمه ماه رسید و قمری می آید
      خبر آمد که مبارک سحری می آید
      
      ماه در لاک خودش رفت و نیامد بیرون
      تا شنید از خود او ماه تری می آید
      
      رفت خورشید پی کار خودش تا گفتند:
      صبح خورشید ز سمت دگری می آید
      
      حاتم از فرط نداری به گدایی افتاد
      تا شنید از همه بخشنده تری می آید
      
      ای کرم زاده ، کرم پیشه ، کریم بن کریم
      ای علی زاده ی از ریشه کریم بن کریم
      
      ای حسن نام و حسن خلق و حسن جلوه حسن
      کرده الطاف تو یک عمر به من جلوه حسن
      
      همه را با کرم ات مست گدایی کردی
      عبد بودی و خدا خواست خدایی کردی
      
      لطف تو آمد و دلهای ولایی را برد
      کرم ات آبروی حاتم طایی را برد
      
      آنقدر جود نمودی که دلم بی تاب است
      هر کجا اسم شما هست گدایی باب است
      
      دو سه باری همه زندگی ات بخشیدی
      دشمن ات را تو به بخشندگی ات بخشیدی
      
      تو در اوجی و به پایین نظرها داری
      تو عزیزی و به مسکین نظرها داری
      
      به همه از کرم و لطف شما خیر رسید
      کرم ات هم به محبان تو هم غیر رسید
      
      سفره انداختی و اینهمه مهمان داری
      تو خودت معجزه ای ، آیه قرآن داری
      
      یک جهان عبد و گداهای پریشان داری
      فکر کردم نکند ملک سلیمان داری!
      
      مثل موسایی و اعجاز عصایت جاری است
      نه نگفتی به کسی ، دست عطایت جاری است
      
      چه کسی مثل تو اعجاز مسیحا دارد؟
      چه کسی مثل تو یک مادر زهرا دارد؟
      
      چه کسی مثل تو باباش ولی الله است؟
      هر که شد منکر آقاییِ تو گمراه است
      
      ای کریمان همه در پیش عطایت بی چیز
      ای کرامت ز وجود حسناتت لبریز
      
      به جهانی همه دم  لطف و عطای تو رسید
      چه کسی در کرم و جود به پای تو رسید؟
      
      اسم تان آمد و گلهای زمین وا شده اند
      پیش پاهای شما جن و ملک پا شده اند
      
      ای که در طایفه جود کریم ات خواندند
      مثل بسم الله رحمن رحیم ات خواندند
      
      پای این سفره نشاندید و بفرما گفتید
      باز انعام رساندید و بفرما گفتید
      
      سر این سفره به والله نشستن دارد
      روی ارباب خداییش که دیدن دارد
      
      پسر شاه شدن شاه شدن هم دارد
      پسر ماه شدن ماه شدن هم دارد
      
      ای کریم از تو ما به هر چه بگویید رسید
      دل من از تو به سر منشاءتوحید رسید
      
      مهدی صفی یاری
       
    *********************
       
       
      ما را نشانده اند سر سفره ی کریم
      یکباره خوانده اند سر سفره ی کریم
      
      از عرش هم تمام ملائک یکی یکی
      گیسو فشانده اند سر سفره ی کریم
      
      از بس کریم بود که انگشت بر دهن
      یک عده مانده اند سر سفره ی کریم
      
      حاتم که هیچ، طایفه ی حاتمان همه
      خود را رسانده اند سر سفره ی کریم
      
      مهمان ِ خوانده هست ولی باز بیشتر
      خیل نخوانده اند سر سفره ی کریم
      
      اصلا بهشت را به پشیزی نمی خرند
      آنها که مانده اند سر سفره ی کریم
      
      مهدی صفی یاری
       
  *********************
       
       
      گفتم غزلی در خور نامت بنویسم 
      اندازه ی وسعم ز مقامت بنویسم
      
      ای  محشر امروز چه تشبیه بیارم
      از قد تو فردای قیامت بنویسم
      
      من قطره ام از عهده ی من بر نمی آید
      از حضرت دریای کرامت بنویسم
      
      لطف تو مرا پشت در خانه ات آورد
      تا اینکه علیکم به سلامت بنویسم
      
      شان تو نگنجید و از این قاب در آمد
      دیدم که غزل مثنوی از آب در آمد
      
      من ایل و تبارم سر این سفره نشستند
      جمع کس و کارم سر این سفره نشستند
      
      در باغ نگاه تو من کال رسیدم
      پر سوخته بودم به پر و بال رسیدم
      
      هم رنگ نگاه تو  شده دامن دریا
       آئینه زده ریسه به پیراهن دریا
      
      اول نوه ی دختری خلق عظیمی
      تو جلوه  ی پیغمبری خلق عظیمی
      
      مدیون تو هستند همه مردم عالم
      نان عمل توست سر سفره ی آدم
      
      مضمون سخاوت ز تو الهام گرفته
      از صندوق قرض الحسنت وام گرفته
      
      حرف کرَم تو همه جا ورد زبان است
      چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است
      
      صابر خراسانی
       
    *********************
       
       
      وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
      باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
      
      جد تو نبی بود نه اینطور بگویم
      شک نیست که جد تو پیمبر شده باشد
      
      جز بر در این خانه ندیدیم امامت
      تقسیم میان دو برادر شده باشد
      
      خورشید سفالی است که در سیر جمالی
      از بوسه بر این گونه منور شده باشد
      
      بو میکشم ایام تو را- باید از اخلاق
      یک تکه تاریخ معطر شده باشد
      
      ای حوصله محض چه تشبیه سخیفی است
      با حلمت اگرکوه برابر شده باشد
      
      با اینکه قضا دست تو را بست ندیدیم
      جز آنچه بخواهی تو مقدر شده باشد
      
      از عمر تو یک روز جمل آیه فتح است
      با صلح اگر مابقی اش سر شده باشد
      
      فریاد سکوت تو چه آهنگ رسایی است
      شاید پس از آن گوش جهان کر شده باشد
      
      دق داد محبان تو را گرچه سکوتت
      غوغای تو روزی است که محشر شده باشد
      
      روزی که به اعجاز تو مبهوت بمانند
      شک ها همه تبدیل به باور شده باشد
      
      خون جگرت ریخت نه در تشت که در دشت
      داغ گل سرخیست که پرپر شده باشد
      
      در مکتب تو رشد سریع است عجب نیست
      فرزند تو هم قامت اکبر شده باشد
      
      آن چشم که گریان نشود روز قیامت
      چشمیست که از غصه تو تر شده باشد
      
      باور نتوان کرد که خاکیست مزارت
      جز آنکه ضریح تو کبوتر شده باشد
      
      ای جان علی ریشه غم را بکن از دل
      هرچند که اندازه خیبر شده باشد
      
      هادی جانفدا
       
      *********************       
       
      چه میشود که دوباره مجالمان بدهی
      و وسعتی به فضای خیالمان بدهی
      
      برای آنکه بیاییم در بقیع شما
      برای آنکه بیاییم بالمان بدهی
      
      چه میشود که برای گرفتن حاجت
      برای اینهمه پاسخ سوالمان بدهی
      
      کنار حج که دعای مدام این ماه است
      سفر به شهر مدینه به فالمان بدهی
      
      و چند ساعت دیگر از این ضیافت را
      قنوت و اشک و دعا، حس و حالمان بدهی
      
      برای آنکه ضریحت به قم بنا گردد
      چه میشود که شما هم مدالمان بدهی
      
      شما ترنم زیبای شعر بارانی
      تو آن دلی که ربودی دگر نمی رانی
      
      رطب بده به گدایت برای افطارش
      شفا بده به دل و سینه ی گرفتارش
      
      کمک کنید نیفتد درون این دنیا
      دعا کنید نیفتد به دوزخ آمارش
      
      نوشته اند غلامت بهشت می آید
      بهشت می برد او را خودش به اصرارش
      
      هر آنکه وقف تو شد با نگاه مادرتان
      عجیب رونق خوبی گرفت بازارش
      
      خرابه های دل و فکر و ذهن را آقا
      سپرده ام به نگاهت به دست معمارش
      
      شمیم یاس مدینه ز سمت خانه ی توست
      برای آنکه بیابد تو را طرفدارش
      
      شفاعت است برایم قنوت سبز شما
      حماسه است همیشه سکوت سبز شما
      
      کریم این دل ما باز یاکریم شماست
      و تحت لطف و عنایات مستقیم شماست
      
      شما که خانه یتان این دل است حرفی نیست !!
      دل رمیده ی من نیز در حریم شماست
      
      و تا اجازه ندادی به غایتت برسد
      نشسته گریه کنان در حرم مقیم شماست
      
      نشسته گوشه ای از کوچه ی بنی هاشم
      گدایتان که همان سائل قدیم شماست
      
      نشسته تا که بیایی عنایتی بکنی
      نشسته منتظر رحمت نسیم شماست
      
      مدد نما که محرم به قله ات برسم
      تمام قیمت من گریه بر یتیم شماست
      
      پدر و مادرم آقا فدای قاسمتان
      چه بی حد است برای زمین مکارمتان
      
      از این سیاهی دنیا حجاب میگیریم
      جواب ادعیه را مستجاب میگیریم
      
      برای آنکه همیشه حوالیت باشیم
      سه شب بروی سر خود کتاب میگیریم
      
      کتاب را که به حق شما قسم دادیم
      از این تلولو سبز آفتاب میگیریم
      
      و بعد از آن دو سه بیت از بقیع می خوانیم
      برای شستن قبرت گلاب میگیریم
      
      برای پنجره ها یک دخیل از احساس
      و ذکر نام تو را بی حساب میگیریم
      
      برای آنکه بسازیم بارگاه تو را
      برای دیدن مهدی شتاب میگیریم
      
      چه خوب با همه ی شهر عاشقت باشیم
      چه خوب تا ابد الدهر عاشقت باشیم
      
      مجتبی کرمی

      
      نا امیدی نرود دست تهی از در او
      ای فقیران دلتان شاد کریم آمده است
      نکند فرق به وقت کرمش دشمن و دوست
      خانه هاتان  همه آباد کریم آمده است
      **
      بی‌نقاب آمده ای کوچه ؛به این رهگذران...
      ...حق بده  روی شما خیره شدن  هم دارد
      رو بگیر ای پسر با نمک حضرت عشق
      پیچش موی شما خیره شدن هم د ارد
      **
      هر زمان می رود از خانه برون
      فاطمه دود کن اسپند که چشمش نزنند
      گوشزد کن به ملائک که پی رفع بلا 
      چارقل ختم بگیرند که چشمش نزنند
      **
      پشت در تا که خجالت نکشد سائل او
      قبل از اظهار نیازش کرمت را دیده  است
      ندهد فرصت گفتار به محتاج فقیر
      گوش این طایفه او از گدا نشنیدست
      
      صابر خراسانی
       
       ********************
       
       
      ما را غلام کوی حسن آفریده اند
      مبهوت و مات روی حسن آفریده اند
      
      ما را پیاله نوش شرابش رقم زدند
      مست از خم و سبوی حسن آفریده اند
      
      خورشید را به این همه نقش و نگارها
      از طلعت نکوی حسن آفریده اند
      
      روشن ز نور روی مهش گشته روزها
      شب را اسیر موی حسن آفریده اند
      
      آری ز مقدمش همه جا بوی گل گرفت
      گل را ز رنگ و بوی حسن آفریده اند
      
      از انبیاء و اولیا همه را صف به صف ببین
      مدهوش خلق و خوی حسن آفریده اند
      
      میل نگاه هر چه گدایان شهر را
      ولله سمت و سوی حسن آفریده اند
      
      میلاد یعقوبی
       
     ********************
       
       
      این خانواده آینه های خدائی اند
      در انتهای جاده ی بي انتهائي اند
      
      خیل ملک مقابلشان سجده می کنند
      اینها خدا نی اند ولیکن خدائی اند
      
      هر کس که می رسد سر اطعام می برند
      فرقی نمی کند که فقیران کجائی اند
      
      یک "السلام" و یک "و علیک السلام "سبز
      اینها همان مقدمه ی آشنائی اند
      
      صدها هزار مثل سلیمان در این حرم
      مشغول لحظه های شریف گدائی اند
      
      سوگند ميخوريم كه پروانه زاده ايم
      همسايه ي قديمي اين خانواده ايم
      
      تو آسمان جودي ما يا كريم تو
      پرواز ميكند دل ما تا حريم تو
      
      احساس ميكنم به تو نزديك ميشوم
      وقتي كه مي وزد سر راهم نسيم تو
      
      وقت كرامت است كه از راه آمده است
      آن آشناي كوچه نشين قديم تو
      
      قرآن بي بديل ، حروف مقطّعه
      كي ميرسم به فهم الف لام ميم تو
      
      سوگند ميدهيم خدا را در اين سحر
      بر پينه هاي رحمت دست كريم تو
      
      ما را هميشه سائل دست شما كند
      ما را به زير پاي شما خاك پا كند
      
      دست مرا بگير كه عاشق ترم كني
      سلمان خانواده ي پيغمبرم كني
      
      من در قنوت نيمه شبت دور ميزنم
      شايد مرا بگيري و انگشترم كني
      
      آن شاخه ي گلم كه به دست تو داده اند
      تا هركجا كه خواست دلت پرپرم كني
      
      من آمدم كه بين سحرهاي اشتياق
      بال مرا بگيري و خرج حرم كني
      
      بال و پر شكسته به دردم نميخورد
      انگار بهتر است كه خاكسترم كني
      
      روزي آب و سفره ي نان مني حسن
      ماهِ مباركِ رمضان مني حسن
      
      اي در هواي پاك نگاهت سلام ها
      نامت نداشت سابقه اي بين نامها
      
      اي سبزي بهار خدا سير ميشوند
      از عطر سفره هاي حضورت مشام ها
      
      بيرون بيا و چشم مرا هم قدم بزن
      هم سفره ي فروتن جمع غلام ها
      
      در كوچه ات كسي به كسي جا نميدهد
      مكثي نما به شوق چنين ازحام ها
      
      سائل شدن كنار نگاه تو واجب است
      وقتي گدا به چشم تو دارد مقام ها
      
      تو سفره دار شهر خدا ما گداي تو
      مثل كبوتريم و اسير هواي تو
      
      آنكس كه پيش پاي شما خم نميشود
      در خانه ي فرشته هم آدم نميشود
      
      آقاي من بدون توسل به نام تو
      حالي براي توبه فراهم نميشود
      
      دست مرا بگير و به سمت خدا ببر
      چيزي كه از بزرگيتان كم نميشود
      
      آرامش تو باعث طوفان كربلاست
      بي صلح تو قيام مُحَرم نميشود
      
      هركس كه بر نجابتِ صلح و سكوت تو
      مؤمن نميشود ، به جهنّم نميشود
      
      تا كربلا رسيد صداي سكوت تو
      اين قيل و قال ها به فداي سكوت تو
      
      اي از هزار حاتم طائي كريم تر
      لطف تو از تمام كريمان قديم تر
      
      مي آوري به وجد تو پروردگار را
      اي از زبان حضرت موسي كليم تر
      
      تو ابتداي نسل طهوراي كوثري
      هركس حسودتر به تو باشد عقيم تر
      
      در اين مسير رو به خدايي نديده ايم
      از رد پاي گيوه ي تو مستقيم تر
      
      در كربلا به آينه ات سنگ ميزنند
      هركس شبيه تر به تو جرمش عظيم تر
      
      آقا تو در كلام خلاصه نميشوي
      در حضرت و امام خلاصه نميشوي
      
      اي ياكريم خسته چه كردند با پرت
      اين زهر ِ پر شراره چه آورده بر سرت
      
      از لحظه اي كه رنگ نگاهت كبود شد
      رنگي دگر نرفته مناجات خواهرت
      
      با اينكه اي غريب ، تو بودي امام شهر
      اما كسي نخواند نمازي به پيكرت
      
      تابوت را نشانه گرفتند به تيرها
      آن هم كجا به پيش دو چشم برادرت
      
      دلهاي ما به ياد تو اي بي حرمترين
      پر ميزند به سمت بقيع مطهرت
      
      تا كِي لبم به خاك بقيعت نميرسد
      بر آستان پاكِ رفيعت نميرسد
      
      علي اكبر لطيفيان

       
    ********************

       
       
      عاشق شدن ز خیمه ی لیلا شروع شده است
      دیوانگی ز دامن صحرا شروع شده است
      
      مجنون شدیم و دربه در کوچه ها شدیم
      آوارگی ما هم از اینجا شروع شده است
      
      ما را به سمت کوچه ی عشاق برده اند
      جایی که جلوه های تمنا شروع شده است
      
      دیگر زمان دربه دری ها تمام شد
      حالا زمان عاشقی ما شروع شده است
      
      تو آمدی و حضرت حیدر پدر شده
      دوران مادرانه ی زهرا شروع شده است
      
      ای ابتدای سوره ی کوثر خوش آمدی
      ای اولین حسین پیمبر خوش آمدی
      
      تو آمدی و شاخه ی طوبی ثمر گرفت
      آخر دعای سبز پیمبر اثر گرفت
      
      ای بانمک ترین پسر های فاطمه
      تو آمدی و بوسه ز رویت پدر گرفت
      
      ای قوت  همیشه ی بازوی مرتضی
      فتح الفتوح کردی و لشگر جگر گرفت
      
      وقتی که می زنی به دل لشگر جمل
      دیگر نمی شود دم تیغت سپر گرفت
      
      از دست نعره های بلندت به معرکه
      دشمن فرار کرده و راه مفر گرفت
      
      بالا بزن نقاب خودت را یل جمل
      معنا بده به جمله احلی من العسل
      
      روزه گرفته ایم که باران بیاورید
      از سفره ی کریم کمی نان بیاورید
      
      عمری است روزی ام ز سر سفره ی شماست
      از این به بعد نان فراوان بیاورید
      
      ما را غبار کوی شما زنده می کند
      بر این دل سیاه کمی جان بیاورید
      
      یا ایها الکریم، تصدّق... گدا رسید
      بر این گدا رحمت و احسان بیاورید
      
      زهرا به گریه بر حسنش شاد می شود
      لطفی کنید دیده ی گریان بیاورید
      
      ای بانی همیشه ی اشک و بکا حسن
      ای روضه خوان اول کرببلا حسن
      
      سر را بگیر و راه خدا را نشان بده
      وقت نماز مغرب ما تو اذان بده
      
      هرجا که سفره ی کرمی پهن می شود
      از آن بساط روزی افطارمان بده
      
      قرآن بخوان تا که مسلمان تو شویم
      دل را شبیه مردک شامی تکان بده
      
      من گریه می کنم برای تو، پس تو هم
      از کوری ام به روز قیامت امان بده
      
      حالا که تو کریمی و آقای عالمی
      ما را به کربلا ببر آنجا مکان بده
      
      هر سفره ایی که سفره آقا نمی شود
      هر بچه ایی که بچه ی مولا نمی شود
      
      شان تو را خدای به موسی نداده است
      از معجزات تو که به عیسی نداده است
      
      شاهان روزگار گدای در تواند
      رزق تو را به سفره ی آنها نداده است
      
      صلحی که کرده ای تو، کم از کربلا نداشت
      دیگر به کس شبیه تو تقوا نداده است
      
      باید عصای فاطمه باشی به کوچه ها
      بی خود تو را خدای به زهرا نداده است
      
      از اشک چشم توست اگر گریه می کنم
      بر روضه های پاره جگر گریه می کنم
      
      امیر حسین محمود پور 
       
  ********************

       
       
      از آسمان هفتم دنیا خبر رسید
      بر شانه های اهل زمین بال و پر رسید
      
      زنجیر کرده اند شیاطین نفس را
      آزاد شد که مهلت شیطان به سر رسید
      
      شب زنده دار گیسوی آن ماه را بگو
      بعد از چارده شب یلدا سحر رسید
      
      او دومین تجسم سیب بهشتی است
      از شاخه سار نور نبوت ثمر رسید
      
      اذن خداست زائر کعبه پدر شود
      بر دست های مادر هستی پسر رسید
      
      من آمدم کبوتر بامت شوم حسن
      امروز تا همیشه غلامت شوم حسن
      
      از روح تو به کالبد من دمیده است
      آن که مرا ز خاک شما آفریده است
      
      بنگر که دست حق چه قدر خوب دلبرا
      عکس تو را به قاب نگاهم کشیده است
      
      از لحظه ی ولادت تو شیر مادرت
      با طعم یا علی به دهانت چکیده است
      
      با گریه تا محله ی سادات هاشمی
      با کاسه ای به دست، گدایت دویده است
      
      از خانه ی علی به همه کوچه های شهر
      بوی غذای نذری زهرا رسیده است
      
      امشب نگاه من به در خانه ی شماست
      روزی من به دست کریمانه ی شماست
      
      ای ماه روی ماه تو الگوی آفتاب
      روی شما کجا و بَر و روی آفتاب؟!
      
      از آسمان ابری گهواره ریخته است
      بر صورت لطیف تو گیسوی آفتاب
      
       تو آمدی که دِق کند آن ابتر حسود
      از مادریِ فاطمه بانوی آفتاب
      
      کم گفتم اوج مرتبه ات را حلال کن
      ای ایستاده بر سر سکوی آفتاب
      
      از بس دلت به حال گداهای شهر سوخت
      می آید از مزار شما بوی آفتاب
      
      دارای ات به راه گداها نثار شد
      یک بار نه دو بار نه بلکه سه بار شد
      
      من میهمان هر شبه ی میزبانیت
      ای میزبان فدای تو و میهمانیت
      
      همسفره ی غروب گدای مدینه ای
      حاتم به وجد آمده از مهربانیت
      
      فهمیدن مسیر عبور تو سخت نیست
      از کشته های عشق گرفتم نشانیت
      
      در پیش چشم حیدر کرار بوده است
      تصویری از جوانی زهرا، جوانیت
      
      اول کسی که می رسد از راه فاطمه است
      هر جا به پاست مجلس مرثیه خوانیت
      
      با این مزار خاکی و بام کبوتری
      می خواستی نشان بدهی مادری تری
      
      هر گاه از تو میل به گفتار می کنم
      هم چون نسیم روی به گل زار می کنم
      
      نام تو مثل خوردن قند مکرّر است
      پس حق بده که این همه تکرار می کنم
      
      من با زبان روزه درِ خانه ی توام
      با جرعه ی نگاه تو افطار می کنم
      
      وقت زیارت حرم سید الکریم
      گریه به یاد قبر تو بسیار می کنم
      
      دیدم شبی به خواب که در ساخت بقیع
      دارم برای مرقدتان کار می کنم
      
      کی می شود بقیع تو کرببلا شود
      پایین پات روضه ی قاسم به پا شود
      
      هر کس غریب تر به شما آشناتر است
      از قید و بند مردم دنیا رهاتر است
      
      یاد حسین کرده ام و کربلا ولی
      این روزها بقیع تو کرببلاتر است
      
      تا شامل نگاه کریمانه ات شویم
      امشب گریز روضه ی قاسم به جاتر است
      
      با جرم این که این پسر از نسل فاطمه است
      سیلی سنگ ها به رخش بی هواتر است
      
      با سینه ی شکسته کفن شد دلاورت
      قاسم میان چادر خاکی مادرت
      
      پاشازاده

      ********************
       
       
      آن شب كه عشق بود و خدا بود و هيچ كس
      قافيه تنگ چشم شما بود و هيچ كس
      
      مي خواست عارفانه ترين شعر گل كند
      تنها لب تو مرد دعا بود و هيچ كس
      
      وقتي خدا زمين كرم را بساط كرد
      آنجا فقط براي تو جا بود و هيچ كس
      
      ما بُرده ايم بازي مستانه تُرا
      زيرا كه عشق در كف ما بود و هيچ كس
      
      دارد بهشت مي وزد امشب ز هرطرف
      شد حول آتش غمت از قلب بر طرف
      
      دستي كه بوم چشم تو را رنگ مي زند
      دارد به قلب آينه ها چنگ مي زند
      
      با تارهاي گيسوي چون آبشار تو
      يوسف نشسته است و آهنگ مي زند
      
      كي گفته صلح كردي و سازش ؟خرافه است
      چشم خمار تو دهل جنگ مي زند
      
      يك لحظه بي عيار نگاهت اگر شوم
      زرهاي كيسه دل من زنگ مي زند
      
      كم كم خدا به نيمه ماهش رسيده است
      يعني كه مه به نيمه راهش رسيده است
      
      اي مقتداي هرچه مسيح و كليمها
      با بركت از شما شده دست كريمها
      
      تا آنكه يك نگه به حاتم هبه كني
      زانو بغل گرفته دلش چون يتيمها
      
       مي آورد بوي خدا را براي ما
      هر روز از حوالي كويت نسيم ها
      
      مديون آدمم شده ذكر توبه ام
      يا محسن بحق حسن از قديمها
      
      من مفتخر به نوكري حضرت توأم
      تو سفره دار هستي و من دعوت توأم
      
      اي چشمة دو چشم تو اهلي من العسل
      اي آسمان صبر خدا ماه بي بدل
      
      آقا شما كريمتريني تا ابد
      يعني همه گداي شمائيم از ازل
      
      عسيي بساط معركه را جمع مي كند
      يك روز اگر به عرصه بياييد بي محل
      
      گرچه به گرد پاي شما هم نمي رسيم
      بگذار خاك پاي تو باشيم لا اقل
      
      جان عزيز خود بيا و ثواب كن
      ما را جذامي سر راهت حساب كن
      
      پهن است زير پاي شما بال جبرئيل
      مي خشكد از نبودن اشك تو رود نيل
      
      من بر كسي به غير شما رو نمي زنم
      اي روي تو چراغ شب سوت و كور نيل
      
      خيرت رسيده بر همه مردم زمين
      بي مزد،بي توقع،پاداش بي دليل
      
      نه گنبدي نه صحني نه گل دسته اي ولي
      باغ بهشت ماست بقيعت خدا وكيل
      
      بي اختيار مي شكند بغض قافيه
      تبديل مي شود غزل تو به مرثيه
      
      پيدا نكرده ام زدو چشمت طبيب تر
      اي شاه بافقيرترينها حبيب تر
      
      اي كوه صبر،خاك شده پيش پاي تو
      اي از همه شكستنت آقا عجيب تر
      
      بي خود به سمت روضه كشيده نمي شوم
      اي روضه ات هميشه ز هر كس غريب تر
      
      هرچه نگاه محترم تو نجيب بود
      چشم پليد همسر تو نانجيب تر
      
      جانم فداي غصه تلمبار كردنت
      با پاره پاره ي جگر افطار كردنت
      
      ابروي تو اگرچه به محراب مي خورد
      دارد شكسته مي شود و قاب مي خورد
      
      وقتي به داغ كودكي ات فكر مي كنم
      هفت آسمان به روي سرت تاب مي خورد
      
      خون جگر،گرفتگي رخ،سكوت،درد
      اين غصه ها ز كوچه فقط آب مي خورد
      
      آقا غريب مانده تنت بين تيرها
      اينجاي روضه تو به ارباب مي خورد
      
      سردار بي سپاه بميرم براي تو
      انگار كه مدينه شده كربلاي تو
      
      گفتي خودت مدينه كجا كربلا كجا
      تابوت من كجا كفن از بوريا كجا
      
      گفتي هنوز مانده ببيني چه گفته ام
      خون جگر كجا بدن سرجدا كجا
      
      ديگر مجال نيست بگويم ز ماتمت
      آخر تمام مي شود اين ماجرا كجا
      
      در كربلا برادر مظلوم جاي من
      از خون به دست كوچك قاسم حنا بزن...
      
      رضا دین پرور

       
     ********************

       
       
      دلم از وحی نگاه تو مسلمان شده است
      خم ابروی شما آیه ی قرآن شده است
      
      من غزل از تو نگویم که کمیتم لنگ است
      از کرامات تو دعبل شدن آسان شده است
      
      تار گیسوی تو مانند ضریحی تا اوج
      که شفا خانه ی دلهای پریشان شده است
      
      اسم اعظم که بر انگشتری ات هست نگین
      هر که آموخته یکباره سلیمان شده است
      
      پس کرامات تو تا هست چه غم وقتی که
      کافری از سر لطف تو مسلمان شده است
      
      من که یک عمر مسلمان تو هستم دیگر
      عجبی نیست بگویید که سلمان شده است
      
      یک نفر آمده اینجا به امید کرمت
      یک نفر آمده و دست به دامان شده است
      
      پدرت گفت بیاییم در خانه ی تان
      سائل این بار سفارش شده مهمان شده است
      
      من چراسائل این در نشوم وقتی که
      مهر تو شامل سگهای بیابان شده است
      
      ما همه ریزه خور ایل وتبارت هستیم
      لاجرم روزی ما سفره ی خوبان شده است
      
      این فقط گوشه ای ازمهر دوچشمان شماست
      سید ری هم اگر راهی ایران شده است
      
      مهدی چراغ زاده
       
      ********************

      
      وقتش رسیده تا که قدری با خدا باشم
      به اصل خود برگردم از غفلت جدا باشم
      
      با اهل دنیا هر چه بودم دگر کافی است
      حالا زمانش شد که با اهل ولا باشم
      
      من فطرتم میل مناجات سحر دارد
      در آسمان بندگی باید رها باشم
      
      امشب که قرص کامل مهتاب را دیدم
      مطلوب باشد گرم تسبیح و دعا باشم
      
      دیدم هم اکنون که بساط عاشقی جور است
      خوب است من هم در مدینه یک گدا باشم
      
      با یک توسل بر نخی از چادر زهرا
      خاک قدوم یوسف خیر النسا باشم
      
      غم ز آتش دوزخ ندارم تا حسن دارم
      وقتی که اسم اعظمی چون یا حسن دارم
      
      بیداری یا خواب است رویایی که می بینم
      هست آسمان یا که زمین جایی که می بینم
      
      بوی کرم می آورد دوش نسیم امشب
      حل می شود اکنون معمایی که می بینم
      
      با کاسه های خالی خود سائلان جمع اند
      دور و بر سکوی زیبایی که می بینم
      
      کیسه به دوشی از مسیر آشنا آمد
      گویی غریبه نیست آقایی که می بینم
      
      قدّ حسودان است کوتاه و نمی بینند
      در ازدحام این قد و بالایی که می بینم
      
      از دست عیسی نیز آری بر نمی آید
      اعجازهای این مسیحایی که می بینم
      
      آن ها که امروزند بند قرص نان تا شب
      هرگز نمی بینند فردایی که می بینم
      
      تا که گدایی هست شب گرد کریمی هست
      ما را چه غم تا سفره مرد کریمی هست
      
      این سفره از روی زمین تا آسمان پهن است
      از آسمان هم تا به بالاتر از آن پهن است
      
      بالاتر از آن هم خبر آورده جبرائیل
      نزد ملائک سفره این خاندان پهن است
      
      از یک سر این سفره در یثرب نشانی است
      آن یک سر سفره ولی تا بی نشان پهن است
      
      این جا دهان میمانان لقمه بگذارند
      این جا بساط مهر و لطف میزبان پهن است
      
      وقتی که صاحب سفره فرزند علی باشد
      جای تعجب نیست بهر دشمنان پهن است
      
      هر قدر خواهی ببر کم که نمی آید
      هر وقت خواهی بیا این آستان پهن است
      
      حاتم از این جا می برد روزی هر سالش
      یعنی حسن هر سال مسکینی است دنبالش
      
      از هر چه جز عشق تو بیزاری خوشم باشد
      در سینه از مهرت نگهداری خوشم باشد
      
      گویند بیکاران سراغ سائلی آیند
      گر سائلی این است بی کاری خوشم باشد
      
      حتی شده یک بار در ماه خدا آقا
      مهمان من باشی به افطاری خوشم باشد
      
      تنها همین که دوستت دارم الهی شکر
      تنها همین که دوستم داری خوشم باشد
      
      عصیان شکسته بال پروازم به سویت را
      از دوش من بارم تو برداری خوشم باشد
      
      وقتی سحرها آسمان ها هم صدای توست
      با گوش جان تا صبح بیداری خوشم باشد
      
      از گریه بر تو فاطمه خوشحال می گردد
      پس در تمام زندگی زاری خوشم باشد
      
      برگ برات کربلا که سرنوشت ماست
      بسته به امضای تو آقای بهشت ماست
      
      گر چه تو هم چون من گدایی مبتدی داری
      اما به ما هم باز لطف بی حدی داری
      
      باید بنای یک کرم خانه به پا سازند
      در هر کجایی که تو رفت و آمدی داری
      
      هم وارث صبر امیرالمومنین هستی
      هم در شجاعت تو نشان احمدی داری
      
      آدم به حُسن نور تو مرد عبادت شد
      یعنی که هر جا نامت آید معبدی داری
      
      رعشه به اندامت به هنگام نماز افتد
      باران اشکی نیمه شب در مسجدی داری
      
      یاد غریبی تو دیشب خواب می دیدم
      دیدم که مانند حسینت گنبدی داری
      
      آقا شما هم در مدینه گوشه بستر
      هم کنج کوچه مقتلی و مشهدی داری
      
      روی زمین تو گوش واره دیده ای یک روز
      در کوچه ها تو گوش پاره دیده ای یک روز
      
      رضا رسول زاده 
       
       ********************
       
       
      ما كوير و نگاه تو دريا
      از كرم كن به خشكسالي ما
      
      روزه داران يك نگاه توايیم
      سفره دار قديمي دنيا
      
      تو رسيدي و كوچه بند آمد
      بار ديگر ز ازدحام گدا
      
      بين اين خانواده تنها تو
      ميشوي عشق ارشد مولا
      
      پسرانش اگر چه مادري اند
      از همه مادري تري آقا
      
      وقت تقسيم نان و خرمايت
      سمت تو دست آسمانيها
      
      رزم روز جمل چه غوغا بود
      برق تيغت چو تيغ مولا بود
      
      حضرت عشق مجتبای علي
      كيسه بر دوش پا به پاي علي
      
      نمك خنده هاي تو كافيست
      بهر افطار روزه هاي علي
      
      تا دوباره دل از پدر ببري
      دو سه آيه بخوان براي علي
      
      بين آغوش او بخواب آرام
      تا بهاري شود هواي علي
      
      از سر سفره ي تو نان مي خورد
      در كرم خانه ات گداي علي
      
      آيه ي وان يكاد نازل شد
      بر جمال تو از خداي علي
      
      حك شده روي صفحه ي قلبم
      حسن ابن علي خداي كرم
      
      جستجو مي كند هوايت را
      چشم من گاه رد پايت را
      
      جان ناقابلم فدائيه تو
      *** رد نكن جان رو نمايت را
      
      اي خداي كرم بيا پر كن
      كاسه ي خالي گدايت را
      
      تو كريمي اگر چه لشگر برد
      از سر شانه ات عبايت را
      
      تو رسيدي نشانمان دادي
      بركتهاي بي نهايت را
      
      جا بده مثل ساير مردم
      گوشه ي سفره بي نوايت را
      
      و رطب از لب تو خورد علي
      مادرت را به تو سپرد علي
      
      عاشقت ميل پرزدن دارد
      ميل باغ و گل و چمن دارد
      
      رنگ سبزي تمامي جنت
      منعكس از رخ حسن دارد
      
      من قسم ميخورم كه عشق او
      سهم در سرنوشت من دارد
      
      شيره ي جان فاطمه خوردن
      اين چنين هم حسن شدن دارد
      
      نه زمين بلكه در تمامي عرش
      جلوه از نور خويشتن  دارد
      
      مسعود اصلانی
       
       ********************
       
       
      خبری نیست اگر معجزه ای بر پا شد
      خبری نیست اگر سینه ی دریا وا شد
      خبری نیست که دریا، صدف موسی شد
      خبر آن است که گفتند علی بابا شد
      
      امشب از جام جنون مِی زده، کم نگذارید
      که من عاشق شده ام، سر به سَرم نگذارید
      
      شب چه روشن شده، انگار زمین زر شده است
      ماه در هاله ی خورشید، شبش سر شده است
      گوش عالم، همه از هلهله ای، کر شده است
      آی جبریل بگو، فاطمه مادر شده است
      
      گیسویش باز گذارید که دل ها برده
      پسرِ ارشد زهرا، دلِ زهرا برده
      
      جز لبت هیچ کجا، شهد و نمک با هم نیست
      غیر زهرا، به نگاه تو کسی مَحرَم نیست
      هرکه شد طالب تو در طلب درهم نیست
      هر که خود را سگ کوی تو نخواند، آدم نیست
      
      الحق ای ماه، که رخسار خدایی داری
      که خدایی رخ انگشت نمایی داری
      
      تا که گیسوی شکن در شکنت در هم شد
      خوب شد، روی همه حُسن فروشان کم شد
      راه گلخانه ی تو، جاده ی ابریشم شد
      تا که آدم به خود آمد که چه شد، آدم شد
      
      خوش به این ناز بنازیم که دیدن دارد
      این همه حُسن، به حق، سینه دریدن دارد
      
      آسمان دامنی از ماه و زحل ریخته است
      چه قَدَر در قَدَمت تاج محل ریخته است
      طرح اَبروی تو را دست ازل ریخته است
      و خدا خود به لبان تو عسل ریخته است
      
      دَمِ تو، کهنه شرابی ست که تاکم کرده
      خوش به حال دل من، عشق هلاکم کرده
      
      چشم تو باز شد و کار به محشر افتاد
      یوسف از چشم زلیخای دل، آخر افتاد
      هرکه سر، پای تو نگذاشته با سر افتاد
      هر که با عشق در افتاد، خودش ور افتاد
      
      بعد از این، کوچه ی ما، کوچه ی بن بست شده
      نه فقط چشم همه، چشم خدا مست شده
      
      تیغ صلح تو قد افراشت که دین خم نشود
      کربلا جز به قعود تو مجسم نشود
      هر که مجنون تو ای لیلی عالم نشود
      چه خیالی ست، بهشتم به جهنم نشود
      
      لطف زهراست که در دل دو هدیه داریم
      هم حسینیه در آن، هم حسنیه داریم
      
      رو به چشم دلمان، منظره ای وا کردی
      تا افق های خدا، پنجره ای وا کردی
      با ضریحی که نداری، گره ای وا کردی
      عقده ای در دلت از خاطره ای وا کردی
      
      کوچه ای تنگ و ، دلی سنگ و ، صدای سیلی
      وای، خون میچکد انگار ز جای سیلی
      
      با همین زخم، همین عقده و غم میسازیم
      تا که یک روز برای تو حرم میسازیم
      صحن هایی همه بر عشق، قسم میسازیم
      در حرم سینه زنان نوحه و دَم میسازیم
      
      هرکه دارد غم آن زلفِ رها بسم الله
      هرکه دارد هوس کربُ بلا بسم الله
      
      حسن لطفی
        
       ********************
       
       
      حس خوبی ست که امشب به زبان آمده است
      در تن عاطفه ام، باز توان آمده است
      
      به چه فرخنده شبی و چه مبارک سحری
      که در آن عطر خوش خوش نفسان آمده است
      
      چه نشستی که درِ میکده ها باز شده
      آی مستان خدا پیر مغان آمده است
      
      بی نصیبم مگذارید ز جام کوثر
      حال که صحبت مستی به میان آمده است
      
      روزه دارانِ شبِ پانزدهم مژده دهید
      نمکِ سفره ماه رمضان آمده است
      
      سفره تکمیل شد و بزم خدا کامل گشت
      سوره قدر شب پانزدهم نازل گشت
      
      فصل تنهایی زهرا و علی سر شده است
      شب این شهر چنان روز منور شده است
      
      زودتر از همه مژده به پیمبر دادند
      نوه ات آمده و فاطمه مادر شده است
      
      نمک از روی تو می ریزد و خرمای لبت
      رطب سفره افطار پ

موضوعات مرتبط: امام حسن(ع) - ولادت،مدح

برچسب‌ها: اشعار ولادت امام حسن مجتبی(ع) مهدی وحیدی