آموزش مداحی و اشعار مذهبی

  سر سجاده دل وقت نماز است هنوز
      بهترین لطف دعا راز ونیاز است هنوز
      عاشقی من وارباب چو راز است هنوز
      این در خانه عشق است که باز است هنوز
      
      پس بیا عاشق جود و کرم یار شویم
      همگی مست می ناب علمدار شویم
      
      به روی دست علی ماه هویدا شده است
      این قمر آینه هیبت بابا شده است
      به رخش شمس خدا محو تماشا شده است
      در دل زینب وارباب چه غوغا شده است
      
      گفت ارباب به زینب قمرم می آید
      دلت آسوده که سردار حرم می آید
      
      ناز این دلبر خوش چهره خریدن دارد
      بوسه از لعل لبش بَه که چه چیدن دارد
      حیدر از لعل گلش میل مکیدن دارد
      ماه وخورشید دراین ثانیه دیدن دارد
      
      شیر با شیرخودش لرزه به دنیا انداخت
      گل بوسه بروی بازوی سقا انداخت
      
      جامه ای دوخته مادر، چه به او می آید
      واژه یاس معطر چه به او می اید
      رفته بر شانه حیدر چه به او می آید
      نام فرمانده لشگر چه به او می آید
      
      آمده درس ادب را به جهان باب کند
      زَهره دشمن خود را به رجز آب کند
      
      حلقه دار جنون بر سر گیسو دارد
      بَه چه تیغ کجی این طفل به ابرو دارد
      بازوانش چو علی قدرت ونیرو دارد
      چونکه یا فاطمه را نقش به بازو دارد
      
      روی پیشانی خود نور ولایت دارد
      یل مولاست که اینگونه شجاعت دارد
      
      ساقی ازدست خودت جام می ناب بده
      تیغ بردار و کمی پیش پدر تاب بده
      خواب راحت به دل ودیده بی خواب بده
       قوت قلب تو به زینب وارباب بده
      
      عجبی نیست تو را قبله حاجات کنند
      هاشمیون همه شان برتو مباهات کنند
      
      آمدی تابشوی در همه جا یار حسین
      لحظه لحظه بشوی محرم اسرار حسین
      قبل اکبر تو شدی یوسف بازار حسین
      تو فقط گشته ای عباس علمدار حسین
      
      پابکوبی همه عرض و سما می لرزند
      تو چه کردی که همه از غضبت می ترسند
      
      در سیاهی زمین روی چو ماهت کافی ست
      تاکه والیل شود موی سیاهت کافی ست
      علی اکبر که بَرت هست سپاهت کافی ست
      تیغ بگذار زمین نیمه نگاهت کافی ست
      
      برق چشمت بکند کار دوصد خنجر را
      آمدی زنده کنی واژه یا حیدر را
      
      با غلامی شما بوده که عزت داریم
      از شما درس وفاداری و غیرت داریم
      هر چه داریم ازاین گوشه چشمت داریم
      دور ایوان شما میل زیارت داریم
      
      ما که عمریست گرفتار گرفتار تواییم
      کاش یک روز ببنیم که زوار تو اییم
      
      جان عالم بشود کاش فدای دستت
      پادشاه است به والله گدای دستت
      باب حاجات شده نام عطای دستت
      روضه ها خوانده ام ای یار برای دستت
      
      روز محشر که شود دست تو نزد زهراست
      دست تو روز قیامت که شود شافع ماست
      
      مهدی نظری

      بیهوده نیست همسفر  آماده میکنند
      اسپند را به پشت درآماده میکنند
      
      این فاطمه قرار شد ام البنین شود
      بر دامنش اگر پسر آماده میکنند
      
      قربان شدن فقط و فـقط کار عاشق است
      تا چشم شـور هست سر آماده میکنند
      
      دیگر برای دلهره جایی نمانده است
      در بیشه زار شیر نر آماده میکنند
      
      در آسمان فاطمه چون روز روشن است
      وقتی برای شب قمر آماده میکنند
      
      آئینـه ی علی ست مبارک کند خدا
      حقا عجب یلی ست مبارک کند خدا
      
      صابر خراسانی

      روزی شعر من امشب دو برابر شده است
      چون که سرگرم نگاه دو برادر شده است
      
      چون که بانوی کلابیه پسر آورده
      چشم وا کن، پدر خاک قمر آورده
      
      هر که از قافله فطرسیان جا مانده
      نظرش خیره به گهواره سقا مانده
      
      زور بازوی تو بی حد و عدد خواهد شد
      بعد از این ام بنین، ام اسد خواهد شد
      
      با وجود تو زمین حیدر دیگر دارد
      کعبه جا دارد اگر باز ترک بردارد
      
      از در خانه او پا نکشیدم هرگز
      چون حسینی تر از عباس ندیدم هرگز
      
      ماه ذی‌الحجه که عباس به حج عازم شد
      همه بر کعبه ولی کعبه بر او محرم شد
      
      در طوافش سخن از عقل فراتر می گفت
      در حقیقت «لک لبیک برادر» می گفت!
      
      این اباالفضل که از قبله فراتر می رفت
      مرتضی بود که بر دوش پیمبر می رفت
      
      علی اکبر به ثنا گویی او می آید:
      چقدر منبر کعبه به عمو می آید
      
      خطبه خواند و همه را محو صدای خود کرد
      در حقیقت همه را قبله نمای خود کرد
      
      گفت این خانه که حق آمد و ایجادش کرد
      مسجدی بود که بابای من آبادش کرد
      
      از در خانه او پای نکشیدم هرگز
      چون حسینی تر از عباس ندیدم هرگز
      
  «کاشف الکرب» تویی؛ خنده ارباب تویی
  «پدر خاک» علی و «پدر آب» تویی!
      
      روی چشم تو بود جای حسن جای حسین
      هست مابین دو ابروی تو بین الحرمین
      
      پیش خورشید و قمر سایه تو سنگین است
      و فقط محضر زینب سر تو پایین است
      
      ساقی ما چه شرابی چه سبویی دارد
      بنویسید رقیه چه عمویی دارد
      
      صحبت از مردی تو کار بنی هاشم بود
      نام تو در دل میدان رجز قاسم بود
      
      زور بازوی علی ریخته در بازویت
      ذوالفقاری نبود تیز تر از ابرویت
      
      تیغ چرخانده ای و پیش تو طوفان هیچ است
      لشگری پیشت اگر آمده میدان، هیچ است
      
      وسط جنگ زمین را به زمان دوخته ای
      فن شمشیر زنی را ز که آموخته ای؟!
      
      ای جوان! پیر رهت کیست از آن شاه بگو؟
  «أشهد أن علیاً ولی الله» بگو
      
      او علمدار حسین است ببخشید مرا
      مدح او کار حسین است ببخشید مرا
      
      مجید تال

      چه خوب شد الطاف بالا بیشتر شد
      باران گرفت و خشکی لبها تر شد
      
      چه خوب شد این روزهای آفتابی
      ذکر لب نیمه شب ما یا قمر شد
      
      دیشب حسین، امشب ابوفاضل و فردا
      چه خوب این شبها دل ما در به در شد
      
      امروز اگر با آبرویم دست من نیست
      با معجزات عشق شد کاری اگر شد
      
      بعد از نماز مغرب خورشید وقتی
      شب رفت و رفت و رفت نزدیک سحر شد
      
      آمد صدای جبرئیل از عرش بالا
      ام البنین مژده که فرزندت پسر شد
        
      از این به بعد این مزرعه ها یاس دارد
      از این به بعد این روزگار عباس دارد
      
      دیشب نشستم چشمهایت را کشیدم
      پائین پایت چند تا دریا کشیدم
      
      روح القدس، ارواح ذهنم را مدد کرد
      تا عاقبت تصویری از عیسی کشیدم
      
      پای ضریح دستهایت گریه کردم
      روح خودم را تا خدا بالا کشیدم
      
      جمعیت روی زمین را تشنه ی آب
      تنها تو را در این میان سقا کشیدم
      
      آقا اگر چه مشک تو آبی ندارد
      من بین مشکت چند تا دریا کشیدم
      
      تو از تمام آبها آبی ترینی
      ماهی ولی از ماه، مهتابی ترینی
      
      معنا ندارد ماه من بالا نباشی
      بالاتر از اندازه های ما نباشی
      
      معنا ندارد ما همه لب تشنه باشیم
      عباس ما باشی ولی دریا نباشی
      
      با اینکه نبض نیل در دست تو باشد
      اما تو ای مرد خدا موسی نباشی
      
      تو ماهی و فرمانروای آسمانی
      فرقی ندارد اینکه باشی یا نباشی
      
      حالا که با زینب برادر می شوی تو
      معنا ندارد بچه ی زهرا نباشی
      
      تو ماهی اما مثل خورشید شبی تو
      این افتخارت بس غلام زینبی تو
      
      گفتند دریائی ولی دریا نبودی
      گفتند طوبائی ولی طوبا نبودی
      
      تنها نسیمی از نفسهایت مسیح است
      گفتند عیسایی ولی عیسی نبودی
      
      تو دستگیر عالمی و ارمنی ها
      گفتند موسایی ولی موسی نبودی
      
      دریایی و موسایی و عیسی مسیحی
      تو کل اینهائی ولی اینها نبودی
      
      سقاترین بودی و سقایی نکردی
      گفتند سقایی ولی سقا نبودی
      
      باب النّجات عالمی مولا اباالفضل 
      یا کاشف الکرب الحسین مولا اباالفضل
      
      آن روز رفتی و همه ماتم گرفتند
      در ماتم تو آسمانها غم گرفتند
      
      آن دستهای سبز نخلستان نشینت
      از چشمهای خشک ما شبنم گرفتند
      
      آرامش دنیا نه تنها از رقیه
      بعد از عروجت خواب ما را هم گرفتند
      
      شرمندگی از کودکانت بیشتر شد
      وقتی دم آب آب عمو مُردم گرفتند
      
      از علقمه تا خیمه گاه شیرخواره
      خیل ملائک دسته دسته دم گرفتند
      
      سقای دشت کربلا آقام ابالفضل
      دستش شده از تن جدا آقام ابالفضل
      
      علی اشتری

      جمعمان جمع كه تا نقش خيالي بزنيم
      كوچه باغي برويم و پر و بالي بزنيم
      پاي حافظ مِي اي از شعر زلالي بزنيم
      جمعمان جمع بياييد كه فالي بزنيم
      
      شاهِ شمشاد قدان خسرو شيرين دهنان
      كه به مژگان شكند قلب همه صف شكنان
      
      بگذاريد از اين فاصله بويي بكشيم
      در خُم را بگشاييم و سبويي بكشيم
      تيغ ابروي كجش را به گلويي بكشيم
      صد و سي و سه نفس نعره ي هويي بكشيم
      
      از دلِ ما چه به جا مانده؟ كه غارت كرده
      پسر سوم زهراست قيامت كرده
      
      ماه و خورشيد دو حيران و دو سرگردانند
      سالها دل سر اين طايفه ميگردانند
      بال در بال فرشته غزلي ميخوانند
      ما همه بنده و اين قوم خداوندانند
      
      آمده تا ز علي تيغ دو دَم را گيرد
      قد برافرازد و بر دوش علم را گيرد
      
      جمع مِهر و غضب و جذبه و زيبايي را
      در تو ديديم مسيحايي و موسايي را
      محشري كن كه ببينند دل آرايي را
      برده اي ارث از اين سلسله آقايي را
      
      حق بده مات شود چشم ، تماشا داري
      هرچه خوبان همه دارند تو يكجا داري
      
      آسمان پيش قدمهات به حيرت افتاد
      كهكشان وقت تماشات به زحمت افتاد
      موج برخاست و از آنهمه هيبت افتاد
      كوه تا نام تو را بُرد به لكنت افتاد
      
      اين علي هست خودش هست جنابش آمد
      خوش به حال دلِ زينب كه ركابش آمد
      
      تشنه خاكيم و ترك خورده ولي دريا تو
      شوره زاري همه با ماست وَ باران با تو
      و نوشتيم كه يا هيچ پناهي يا تو
      دلمان قُرص بُوَد ، قُرص چرا؟ زيرا تو
      
      بعد مرگم به هواي حرمت پر گيرم
      من كفن پاره كفن زندگي از سر گيرم
      
      رگِ پيشاني تو تا كه تَوَرم ميكرد
      لشگر انگار كه با مرگ تكلم ميكرد
      دست و پا را نه فقط راهِ نفس گم ميكرد
      بيرقت در وسط دشت تلاطم ميكرد
      
      تو سليماني و تختت وسط ميدان است
      چقدر سر ز سر تيغ تو سرگردان است
      
      ميكشي تا وسط معركه ها طوفان را
      بند آورده نگاهت نفس ميدان را
       تا كه ارباب بگيرد به سرت قرآن را
      ميدرد نعره ي تو زَهره ي سرداران را
      
      شور آن قله كه آتش فوران كرد تويي
      آن كماندار كه ابروش كمان كرد تويي
      
      سايه بان دلِ زينب دلِ ما هم با توست
      حاجتي گرچه نگفتيم فراهم با توست
      ماهِ شب هاي محرم تويي و دم با توست
      اي علمدار  ادب شور محرم با توست
      
      دستِ ما نيست كه در پاي غمت ميگرييم
      لطف زهراست كه زير علمت ميگرييم
      
      بي تو از چشم حرم خونِ جگر ميريزد
      خون از ساقه ي صد تير و تبر ميريزد
      و رباب اشك به لبهاي پسر ميريزد
      خيز از خاك و ببين خاك به سر ميريزد
      
      ابرويت بند دلش بود كه از هم وا شد
      واي بر حال سكينه كه سرت دعوا شد
      
      حسن لطفي

      تا نفس هست تا سلامي هست
      بالِ پرواز هست بامي هست
      
      مَحرم است آن كسي كه عاشق شد
      تا كه ليلا بُود پيامي هست
      
      همه جا گشته ايم و فهميديم
      فقط اين گوشه احترامي هست
      
      ما اويسيم و از قَرَن با ما
      تا ابد گِرد تو غلامي هست
      
      جبرئيلانِ بامِ عباسيم
      تا ابد ما غلامِ عباسيم
      
      روي شانه بريز گيسو را
      در به در كن هزار آهو را
      
      چه كماني درست كرده خدا
      تا گره زد به هم دو ابرو را
      
      حق بده، دود مي كنند اسپند
      خيره شد هر كه ديد بازو را
      
      سوي محمل نمي رود زينب
      تا نسازي ركاب زانو را
      
      قمر خانواده­ي زهرا
      سومين شيرزاده زهرا
      
      با تو ديديم صد تَهَمتن را
      مردِ مرادنِ مرد افكن را
      
      يال و كوپالِ شير مي ريزد
      مي كشي تا به شانه جوشن را
      
      رجزي خوان همه بياموزند
      شور شور آور مطنطن را
      
      با زره خود و بيرقت ديديم
      روي اين اسب كوهِ آهن را
      
      نه كه بر خاكها عَلم بزني
      واي اگر يك نفس قدم بزني
      
      شير در بيشه ها نمي ماند
      صاعقه در سما نمي ماند
      
      لشكر آنگونه هست گرمِ فرار
      كه به جز ردِّ پا نمي ماند
      
      تا قدم مي زني به ميدان ها
      در گلوئي صدا نمي ماند
      
      آنچنان با شتاب مي تازي
      ردّي از تو به جا نمي ماند
      
      جگرِ سالمي نمي بيني
      جز سر و دست و پا نمي ماند
      
      لشكري بود و نيست با عباس
      و خدا مست كيست يا عباس
      
      سر فراز از تمامي سرها
      سروري كن اميرِ سرورها
      
      حضرت نافذ البصيره ما
      با تو يك شاخص اند باورها
      
      چقدر خورده اي در روضه
      نان و سبزي نذرِ مادرها
      
      چقدر گفت پيشِ تو زينب
      خوش به حالِ تمامِ خواهرها
      
      همه در سايه­ي تو خوابيدند
      روي گلها گرفته اي پرها
      
      اي تماميِ غيرت حيدر
      شرف الشمسِ حضرت حيدر
      
      با تو اي ماه روشني داريم
       حرف هاي نگفتني داريم
      
      چه خيالي است از گِره هامان
      دست وقتي به دامني داريم
      
      شبِ ميلادِ تو سرِ سال است
      بينِ خود چند اَرمني داريم
      
      سينه­ي ماست جاي غمهايت
      آه قلبي شكستني داريم
      
      جانِ ام البنين مرا درياب
      پشت ما، سرزمينِ ما درياب

      حسن لطفي

      جبریل آمده خبر داده
      به همه مژده سحر داده
      خبر از فیض مستمر داده
      نغمه ای عاشقانه سر داده
      
      که خدا رزق بیشتر داده
      نخل ام البنین ثمر داده
      
      نسل عشق است و پا به پای ادب
      مادرش میشود خدای ادب
      روشنی بخش کوچه های ادب
      پسر کعبه نا خدای ادب
      
      ماه شب های عشق آمده است
      پاسدار دمشق آمده است
      
      هر کسی بوسه از لبش می چید
      در نگاهش حسین را میدید
      بغل شاه لافتی که رسید
      دست و بازوش را علی بوسید
      
      مادرش گفت او فدای حسین
      پسرم نذر بچه های حسین
      
      عبد صالح شد و خدایی شد
      بسکه مشغول دلربایی شد
      روی خورشید از او طلایی شد
      سبک جنگش که مجتبایی شد
      
      با حسن گشت و عاقبت یل شد
      کسب بازار عشق مختل شد
      
      خطبه ای خوانده در سفر با عشق
      از کلامش رسیده ام تا عشق
      پای وعظش نشسته حالا عشق
      عشق هم داد میزند ... یا عشق
      
      باب نه , نه , نه ,  بیت حاجاتی
      تو  مفاتیحی از مناجاتی
      
      بیکرانی شبیه دریایی
      خوش قد و قامتی و بالایی
      قبله گاه هزار لیلایی
      در نمازت عجیب شیدایی
      
      درس غیرت به آب میدادی
      آب را پیچ و تاب میدادی
      
      جرعه جرعه حیات می ریزد
      یک نظر ... کاینات می ریزد
      پای مشکت فرات می ریزد
      از نگاهت صفات می ریزد
      
      باد و باران مسخرت هستند
      جمله سرباز لشگرت هستند
      
      روز آخر رسیده ، بیماری
      حال عشق و تب سفر داری
      توی خیمه نگاه تر داری
      می روی تا که مشک برداری
      
      جای دستت دو بال میخواهی
      رخصت اتصال میخواهی
      
      در تن تو برو بیا شده بود
      جای شمشیر و نیزه ها شده بود
      دشمن تو چه بی حیا شده بود
      قصد اصلیش خیمه ها شده بود
      
      فصل عشق و جنون سرازیر است
      از نگاه تو خون سرازیر است
      
      ایمان کریمی

      یاسر مسافر
      امام حسین و حضرت عباس(ع)
      
      امشب برای فاطمه گوهر رسیده است
      شادی به قلب و جان پیمبر رسیده است
      حیدر نظاره كن كه دلبر رسیده است
      مژده بده حسن برادر رسیده است
      
      كوری چشم دشمن زهرا و مرتضی
      حالا دوباره فاطمه مادر شده خدا
      
      او آمده تا كه خدایی كند مرا
      مشغول كسب و كار گدایی كن مرا
      بال و پرم دهد هوایی كند مرا
      امشب زلطف كرببلایی كند مرا
      
      او امده تا كه مرا مبتلا كند
      عاشق ترین گدا كند و پر بها كند
      ای مدعی جذبه ی روحانی اش ببین
      بالاترین رتبه ی عرفانی اش ببین
      از كودكی قاری قرانی اش ببین
      عشاق این قبیله ی سلمانی اش ببین
      
      مجنون اگر كه خواستی ز ایرانی اش بخوان
      اسلام ما همه زمسلمانی اش بدان
      
      این بزم عیش بایم چه عالی است
      اینقدر عالی است كه گویا خیالی است
      فطرس به گریه گفت كه بالم چه بالی است !
      جایش چقدر خواهر ارباب خالی است
      
      این بزم عیش بی می و ساغر نمی شود
      كامل بدون تك یل حیدر نمی شود
      
      آن تك یلی كه علمدار كربلاست
      ساقی خیمه ها و سپهدار كربلاست
      امید بچه هاست و سردار كربلاست
      عشق حسین و زینب و غمخوار كربلاست
      
      از مادر ادب ادب آفریده اند
      یك بار جز احد ز او كی شنیده اند *
      
      وقتی رسید شادی به این انجمن رسید
      پایان غصه و درد و محن رسید
      خنده به لبهای حسین و حسن رسید
      حیدر به غمزه گفت - عجب ...مثل من رسید !
      
      سائل بیاورید كرم بی حساب شد
      دوران مستی و می و جام و شراب شد
      
      كودك كه در خانه ی مولا بزرگ شد
      با مهر و حب حضرت زهرا بزرگ شد
      تحت تعلم حسنین تا بزرگ شد
      شیری برای روز مبادا بزرگ شد
      
      مشكی به دوش گرفت و به آب زد
      مرحم به زخم های وجود رباب زد
      
      رفت و نیامد و به حرم التهاب شد
      رویای اب بود كه دیگر سراب شد
      با تیر حرمله علی اش تا كه خواب شد
      شرمنده از خجالت او افتاب شد
      
      حالا حسین یكه و تنها و دشمنان
      صحبت ز سنگ های زمخت و سر سنان
      
      مظلوم واقع شد عاقبتش هم غریب شد
      عیسای خانواده شد و بر صلیب شد
      در سجدههای عاشقی خدالتریب شد
      جرمش چه بود حسین كه شیب الخضیب شد ؟
      
      زینب كه بعد از او پیام اورش شده
      یك شیرزن كه یك تنه خود لشگرش شده
      
      ((حقش نبود كعبه ی نیلوفرش كنند))
      در طول آن سفر مدام مضطرش
      یكباره بی برادر و بی معجرش كنند
      بر نیزه سایه ی بالا سرش كنند

**************************

      یوسف رحیمی
      
      باید حسین دم بزند از فضائلت
      وقتی حسینی است تمام خصائلت
      تعبیرهای ما همه محدود و نارساست
      در شرح بی کرانی اوصاف کاملت
      بی شک در آن به غیر جمال حسین نیست
      آئینه ای اگر بگذاری مقابلت
      ای کاشف الکروب عزیزان فاطمه
      غم می بری ز قلب همه با شمائلت
      در آستانه تو گدایی بهانه است
      دلتنگ دیدن تو شده باز سائلت
      با زورق شکستة دل سال های سال
      پهلو گرفته ایم حوالی ساحلت
      بی شک خدا سرشته تو را از گل حسین
      سقای با فضیلت و دریا دل حسین
      تو آمدی و روشنی روز و شب شدی
      از جنس نور بودی و زهرا نسب شدی
      در قامتت اگرچه قیامت ظهور داشت
      الگوی بندگی و وقار و ادب شدی
      هم چشمهای روشنت آئینة رجاست
      هم صاحب جلال و شکوه و غضب شدی
      باید که ذوالفقار حمایل کنی فقط
      وقتی که تو به شیر خدا منتسب شدی
       در هیبت و رشادت و جنگاوری و رزم
      تو اسوة زهیر و حبیب و وَهب شدی
      در دست تو تلاطم شمشیر دیدنی ست
      فرزند لافتایی و شیر عرب شدی
      فرماندة سپاهی و آب آور حسین
      ای نافذ البصیره ترین یاور حسین
      بی شک تو صبح روشن شبهای تیره ای
      خورشیدی و به ظلمت این شام چیره ای
      تسخیر کرده جذبة چشم تو ماه را
      بی‌خود که نیست تو قمر این عشیره ای
      عصمت دخیل تار عبای تو از ازل
      جز بندگی ندیده کسی از تو سیره ای
      قدر تو را کسی نشناسد در این مقام
      وقتی برای امر شفاعت ذخیره ای
      ما را بس است وقت عبور از پل صراط
      از تار و پود بیرق تو دستگیره ای
      چشم امید عالم و آدم به دست توست
      باب الحسین هستی و پرچم به دست توست
      فردوس دل همیشه اسیر خیال توست
      حتی نگاه آینه محو جمال توست
      تو ساقی کرامت و لطف و اجابتی
      این آب نیست زمزمه های زلال توست
      ایثار و پایمردی و اوج وفا و صبر
      تنها بیان مختصری از کمال توست
      در محضر امام تو تسلیم محضی و
      والاترین خصائل تو امتثال توست
      فردا همه به منزلتت غبطه می خورند
      فردا تمام عرش خدا زیر بال توست
      باب الحوائجی و اجابت به دست تو
      تنها بخواه، عالم هستی مجال توست
      ای آفتاب علقمه: روحی لک الفدا
      ای آرزوی فاطمه: روحی لک الفدا
      ای آفتاب روشن شبهای علقمه
      سرو رشید خوش قد و بالای علقمه
      داده ست مشک تشنة تو آب را بها
      ای آبروی آب، مسیحای عقلمه
      وقتی که چند موج علیل شریعه را
      کرده ست خاک پای تو دریای علقمه
      لب تشنة زیارت لبهات مانده است
      آری نگفته ای به تمنای علقمه
      امروز دستهای تو افتاد روی خاک
      تا پا بگیرد از دل صحرای علقمه
      با وعده های مادرت آسوده خاطریم
      چشم امید ماست به فردای علقمه
      این عطر یاس حضرت زهراست می وزد
      از سمت کربلای تو ، سقای علقمه
      شبهای جمعه نالة محزون مادری
      می آید از حوالی دریای علقمه
       ام البنین و فاطمه با قامتی کمان
      اینجا نشسته اند و شده آب روضه خوان
      فرصت نداد تا که لبی تر کند گلو
      دارد به دست، ماه حرم، مشک آرزو
      می آید از کنار شریعه شهاب وار
      بسته ست راه را به حرم لشکر عدو
      طوفان تیر می وزد از بین نخلها
      حالا شنیدنی شده با مشک گفتگو:
      « بسته ست جان طفل صغیری به جان تو
      تو مشک آب نه که تویی جام آبرو
      ای مشک جان من به فدای سر حسین
      اما تو آب را برسان تا خیام او »
      اما شکست ساغر و ساقی ز دست رفت
      جاری ست خون ز بادة چشمش سبو سبو
      با مشک پاره پاره به سوی حرم نرفت
      تا با امام خود نشود باز رو برو
      تنها پناه اهل حرم بر نگشته است
      می بارد از نگاه سکینه : عمو عمو
      در خیمه اوج بی کسی احساس می شود
      خورشید نیزه ها سر عباس می شود

***********************

      اجرا شده توسط حاج مهدی سلحشور
      
      وقتش رسیده تا به بیانم توان دهید
      این حرفهای مانده به دل را زبان دهید
      وقتش رسیده روی پر جبرئیل ها
      شعری به قلب این قلم از آسمان دهید
      تامیوه ی رسیده مضمون به ما رسد
      قدری درخت واژه تان را تکان دهید
      ارزانی ستاره بود ماه آسمان
      ماه مدینه را به من امشب نشان دهید
      من از شما به غیر شما را نخواستم
      هرچه ثواب هست به این و به آن دهید
      امشب که ساقی آمده از مشک عشق او
      یک کاسه آب دست من نیمه جان دهید
      در برکه نگاه علی خوش دمیده است
      ماهی که ماه هم مثلش را ندیده است
      حالا که ماه آمده پیدا ترین شده ست
      یوسف ترین رسیده و زیباترین شده ست
      منصوب گشته است به باب الحوائجی
      پیغمبری ندیده مسیحاترین شده ست
      ابروی او نیامده محراب عاشقی
      گیسوی او نیامده یلداترین شده ست
      بین قبیله ای که همه سرو قامتند
      قامت کشیده خوش قد و بالاترین شده ست
      لیلا میان شهر مجانین نه... این پسر
      در شهر لیلی آمده لیلاترین شده ست
       ساقی زیاد بوده در این خاندان ولی
      سردار کربلاست که سقا ترین شده ست
      عباس روح جاری از نیل تا فرات
      عباس راهِ رفتنِ در کشتی نجات
      شعبان برای ماست گواراتر از رجب
      شیرین تر است شهدِ لب یارم از رطب
      امشب شب تولد روح دلاوری ست
      امشب شب وفاست شب غیرت و ادب
      باید به پیش ابروی او سجده آوریم
      چون واجب است محضر او امر مستحب
      امشب شب چهارم ماه است آمده
      ماه شب چهارده از قلب نیمه شب
      نامش پر از کنایه پر از استعاره است
      شب ماه و روز مهر و سحرها ستاره است
      عرض ارادتم به اباالفضل بارها
      برده مرا به جرگه ی بی اختیارها
      چون موج، سر به سینه ی هر صخره می زنم
      آثار عاشقی ست از این گونه کارها
      محدود ما یکی دو قبیله نمی شود
      عشقش دوانده ریشه به ایل و تبارها
      مانند او نیامده دیگر به روزگار
      مانند من گدای نگاهش هزارها
      دلداده اند در ره او صاحبان دل
      سر داده اند در قدم او سوارها
      از او ندیده ام به خدا دادرس تری
      آقا تری، کریم تری، هم نفس تری
      با این که با اصالت و ارباب زاده بود
      یک عمر چون رعیّت این خانواده بود
      بذر ارادتی که به دل کاشت مادرش
      حالا چو سرو، قامت او ایستاده بود
      در پیش فاطمی نسبان سر به زیر بود
      انگار این ارادت او بی اراده بود
      در آخرین سجود نمازِ محبتش
      در پیش پای فاطمه از زین فتاده بود
      آن ها که دیده اند نوشتند عاقبت
      سر روی پای حضرت زهرا نهاده بود
      زهرا کنارش آهِ نفس گیر می کشد
      با دست خود ز دیده ی او تیر می کشد
      ما جز خدا به غیر توکل نمی کنیم
      ما جز به اهل بیت توسل نمی کنیم
      باید در این زمانه ولایت مدار بود
      ور نه به هیچ جای جهان گُل نمی کنیم
      ما ذاکریم؟ نه، همه سرباز رهبریم
      وقتی که امر کرد تأمل نمی کنیم
      گوید اگر روید در آتش به سر رویم
      سر هم اگر که خواست تعلل نمی کنیم
      هرکس که در مقابل آقا بایستد
      در هر لباس و پُست، تحمل نمی کنیم
      عباس ماند چون که مطیع امام بود
      در او «چرا» به حرف امامش حرام بود!
 
*************************

      اجرا شده توسط محمود کریمی
      
      لبریز از تو گفتنم اما نمی  شود
      اصلا زبان برای سخن وا نمی شود
      لکنت گرفته ام و مانده ام هنوز
      دم از شما زدن به تقلا نمی شود
      عمری قلم گرفته و یک خط نوشته ام
      بر روی دفترم اما نمی شود
      وصف تو کار من نه، که کارخود شماست
      مجنون که از قبیلۀ لیلانمی شود
      فرض محال کردم و دیدم که باز هم
      دراین خیال وسعت من جا نمی شود
      ساقی بریز باده که خود را  رقم زنم
      دم از ظهور حضرت صاحب علم زنم
      جان دوباره ای به شجاعت دمیده اند
      وقتی حماسه را به تصوّر کشیده اند
      روز ازل میان تمامیّ واژه ها
      نامی برای معنی مردی گزیده اند
      وقتی که نام حضرتتان برده می شود
      دلها رمیده اند و نفس ها بریده اند
      زیبایی و وقار  و شب و صبح پیش هم
      در چشمهای مست شما آرمیده اند
      می خواستند زمین بلرزد تمام قد
      عباس را شبیه خدا آ فریده اند
      جبـر است و اخـــتیار شـدم آشنـای تو
      عشق است اگر که سر بدوانم به پای تو
      این شام نیست زلف دلارای دلبر است
      این سرو نیست قامت شمشاد پرور است
      این تیغ نیست، ابروی پیوسته ای ، کمان
      این شانه نیست اوج هزاران کبوتراست
      این هیبت که هست که این سان قیامت است؟
      این بازوی که است که این سان دلاوراست؟
      مژگان نگرکه قامت دلها گرفته است
      چشمش نگر که آینه ای مهر گستر است
      از هرچه بگذریم سخن دوست خوشتراست
      عباس مرتضی و اباالفضل حیدراست
      تو انتخاب فاطمه ای بی قرین شدی
      تو سـرفـرازیِ سـرِ ام البنین شـدی
      وقتی نبرد تازه نفس گیر می شود
      لبخند برلبان تو تصویر می شود
      وقتی به سینۀ خود می زنی گره
      این شانه ها به هیبت یک شیر می شود
      تو نعره می کشی و رجز خوانیت عجیب
       تا هفت آسمان پُرِ تکبیر می شود
      وقتی که تیغ تیز کمی چرخ می دهی
      یک دشت پرسپاه زمین گیر می شود
      هر سو نگاه می کنی از کشته ها پر است
      انگار ضربه های تو تکثیر می شود
      موسی بگو عصای خودش را رها کند
      جایی که کوه را دم تیغت جدا کند
      پای شریعه چشم به چشم برادرت
      آمد ولی خمیده کمر پای پیکرت
      فلان هنوز چشم براه رسیدنت
      چشم رباب، چشم علی، چشم خواهرت
      یک دختر سه ساله در خیمه مانده  است
      درانتظار دیدن لبخند آخرت
      اما زبس که بر بدنت تیر خورده است
      جایی نمانده است براین جان پرپرت
      ام البنین نبود بگیرد سر تورا
      زهرا گرفته رأس تورا جای مادرت
      با تو کسی به کوچۀ غم ها گذر نکرد
      با تو کسی به قامت زینب نظر نکرد

*************************

      غلامرضا سازگار
  
      بند اول
      شب سوم چو رسید از مه شعبان، مه عترت، مه قرآن، چه مبارک سحری بود که خورشیدِ
      جمال پسرِ فاطمه یکباره درخشید، ادب بین که شب چارم شعبان، پی آن ماهِ
      فروزنده عیان گشت ز بـرج شـرف و غیـرت و ایثار، بـه بیت علـی آن حجت دادار،
      مهِ ام‌ِبنین، حضرت عبـاس علمـدار، قضـا گفت که ایـن است همـان شیـر خروشانِ
      علی حیدر کرار، قدر گفت که این است به خیل شهدا سرور و سالار، فلک گفت بشر یا
      ملک است این؟ زهی از این گل رخسار که بخشید صفا چشم و دل اهل صفا را
      
      بند دوم
      هله ای فاطمه دوم مولا! صدف بحر تولا! گهرت باد مبارک! تویی آن نخل ولایت، که
      بود میوه نابت قمر برج هدایت، دُر دریای عنـایت، ثمرت بـاد مبارک، قمـرت بـاد
      مبـارک! گـلِ رخسـارِ گرامی پسرت باد مبارک! ز عـلی بـاد سلامی به بلندای
      تجلّای ولایت به تو ولاله یاس تو و مـاه رخ عباس که سرمست حسین است، که
      پا‌بست حسین است، همه هست حسین است، بگو دست حسین است، ببین در رخ نورانی او
      هیبت و اِجلال علی شیر خدا را.
       بند سوم
      الا حور و ملک! جن و بشر! خلق سماوات و زمین! جشن بگیرید که امشب علی و فاطمه
      و فاطمه ام‌بنین و حسن و شخصِ حسین‌‌بن‌علی جشن گرفتند و همه وصف ابوالفضل
      علمدار سرودند، همه چشم به عباس گشودنـد و همه حمد خـداونـد نمودنـد که در
      باغ ولا، دسته گلِ یاس خوش آمد پسر شیر خدا حضرت عباس خوش آمد! صلوات علی و
      فاطمه بـر ماه جمالش، بـه جلالش، به کمالش، به خصالش، به دو ابروی هلالش، ز
      رسول الله و آلش بفشانید به پایش گهر مدح و ثنا را .
      
       بند چهارم
      نشنیدید که قنداقه آن ماه جبین در بغلِ ام‌بنین بود؟ چو خورشید که بر بام
      زمین بود، تو گویی که مگر در بغل فاطمه بنت اسد، حیدر کرار، علی شیر خداوند
      مبین بود، که آن مادر فرخنده چو یک اختر تابنده که دور سر خورشید بگردد، به
      ادب آمد و گرداند بـه دور سر ریحانه زهرا قمرش را و نـدا داد که ای نـور دل
      فـاطمه عبـاس عزیزم به فدایت نگهش کن که بـوَد یارِ تو و سرور و سالار، تمام
      شهدا را .
      
       بند پنجم
      همه دیدند که قنداقه عباس بود بر سر دست اسدالله چو خورشید که گیرد به بغل
      ماه و زند بوسه بـه پیشانی و دستش، پس از آن یاد کند در شب میـلاد وی از صبح
      الستش که فـدای پسر فاطمه گردد سر و جان و تن و دستش، و کند یـاد علمـداری و
      سقائی و فرماندهی کل قـوایش، ادب و عشـق و وفـایش، شـرف و صـدق و صفایش، بـه
      زمین آمـدن از عـرش خدا، قـامت رعنا و رسایش، عجبا دید در آن چهره همه واقعه
      کرب و بلا را .
      
       بند ششم
      ای نبی خوی و علی صولت و زهرا صفت! آیین? حلم حسن و دیده بیدار حسینی! تویی
      آن ماه که خود غرق در انوار حسینی، نه فقط در شب عاشور و صف کرب و بلا، کز شب
      میلاد گرفتار حسینی، همه جا یار حسینی پسر شیر خدایی و علمـدار حسینی، تـو
      ابـوفاضل و فرمانده انصار حسینی، ز خداوند و ملایک ز رسولان و امامان و
      شهیدان الهی، همه دم باد درودت، همه جا باد سلامت که رساندی به کمال از ادب و
      غیرت و جانبازی خود دوستی و عشق و وفا را .
      
       بند هفتم
      تو یم غیرت و ایثار و وفایی که پیمبر به تو نازد، تو به بی دَستی خود دست
      خدایی که علی ساقی کوثر بـه تـو نازد، تـویی عباس که صدیقه اطهر به تو نازد،
      حسن آن حجت داور به تـو نازد، تو همان یار حسینی که حسین ابن علی در صف محشر
      به تو نازد، تو همان میر سپاهی که همانا علی اکبر بـه تـو نـازد، تـویی آن
      سـاقی بی آب که حتی علی اصغر به تو نازد، پسر ام‌بنین استی و بیش از همه مادر
      به تو نازد، که تو کردی به صف کرب و بلا یاری مصباح هدا را .
      
       بند هشتم
      تو همان ماه بنی هاشم و شمع شهدایی تو به دریای عطش با جگر تشنه خود آب
      بقایی، تو کنار حرم خون خدا صاحب ایوان طلایی، تو به بی‌دستی خود از همگان
      عقده گشایی، تو فراتر ز تمام شهدا روز جزایی، حرمت علقمه، خود کعبه ارباب
      دعایی، تو حسینِ دگرِ فاطمه، تـو خون خدایی، بـه خدا صاحب لطف و کرم و جود و
      سخایی، تـو همان باب حوائج، تو همان بحر عطایی، تو امید همه عالم تو چراغ ره
      مایی، تو علمداری و فرمانده کل شهدایی، چه شود دست بگیری ز کرم "میثم" افتاده
      ز پا را؟

******************************

    
      اى گل، گل پرور ام البنین
      سومین شیر امیرالمؤمنین
      خالق احساس، اى روح ادب
      اى امیر عشق، اى عشق آفرین
      صد هزاران ماه از هفت آسمان
      نور گیرند از تو اى ماه زمین
      اى بزرگى، خاكسار مقدمت
      اى شرف در محضرت ویران نشین
      اى به انگشت ولا، انگشترى
      اى میان حلقه‏ ى عصمت نگین
      پنج معصوم خدا بوسیده‏ اند
      بارها این دستهاى نازنین
      سوره ‏ى عشق نماز كربلا
      پاسبان خیمه‏ ى ناموس دین
      اى به تو چشم امید عالمین
      سیّدى یا كاشف‏الكرب الحسین

      با نگاهى از همه دل مى ‏برى
      غارت دل مى‏ كنى با دلبرى
      زیر پر، بهر تبرك جبرئیل
      از مهار ناقه ‏ات برده پرى
      رقص تیغت در شجاعت بى ‏نظیر
      در رگت جارى است خون حیدرى
      واى مقیاس تو و سلمان كجا
      با نگاه خویش سلمان پرورى
      اى نگاه آل هاشم سوى تو
      در وفا آئینه دار كوثرى
      میر و سردار سپاه عترتى
      هم علمدارى و هم آب آورى
      بر مقامت غبطه دارد هر شهید
      روز محشر آبروى محشرى
      اى به تو چشم امید عالمین
      سیدى یا كاشف‏ الكرب الحسین
      از فروغت عشق معنا مى ‏شود
      قطره از لطف تو دریا مى ‏شود
      سایه ‏اى از قامت رعناى تو
      در بهشت عدل طوبى مى ‏شود
      تا در این بیت العزاى تو حسین
        جان فشانم از براى تو حسین

*************************

      ژولیده

      امشب است آن شب كه شادى بر در دربار عشق
      حلقه مى كوبد كه عقل آمد پى دیدار عشق
      ساقیا لبریز كن امشب ز مى پیمانه را
      تا به مستى پرده بردارم من از اسرار عشق
      سینه زنها سینه چاكان سینه سرخان را بگو
      دست افشانى كنید آمد سپهسالار عشق
      تا كه سازد پرچم خودكامگى را سرنگون
      زد قدم در ملك عالم میرو پرچمدار عشق
      نقطه پرگار هستى گر حسین بن على است
      آمد از ره پاسدار نقطه پرگار عشق
      تا دهد سرمشق جانبازى به جانبازى ما
      آمد آن جانباز قطعه قطعه پیكار عشق
      آنكه با تیغ كجش شد قامت اسلام راست
      آمد از ره تا ببوسد سنگر ایثار عشق
      تشنه لب رفت و برون شد تشنه و لب تشنه كرد
      جان شیرین را نثار مقدم دلدار عشق  
      بر سر پیمان نشست و با عدو پیمان نبست
      داد سر با سرفرازى تا كه شد سردار عشق
      دست داد و دست از فرزند زهرا بر نداشت
      كز مقام و مرتبت شد جعفر طیار عشق
      چشم داد و چشم بر خوان ستمكاران ندوخت
      تا كه شد سیراب از سر چشمه سر شار عشق
      میشود مستور زیر ابر تا روز معاد
      ماه بیند روى ماهش تا كه نگردد خار عشق
      از على باید چنین فرزند تا روز مصاف
      همچو گل پرپر شود تا كه نگردد خار عشق
      شیر حق را شرزه شیرى داد حق ، كز هیبتش
      روبهان را مى كند در دهر تار و مار عشق
      اى بنازم بر چنین ازاد مردى كز شرف
      گوى سبقت برده در ایثار با اقرار عشق
      آفرین بر همت مردانه اش كز یك نگه
      چون على وا مى كند صدها گره از كار عشق
      رحمت حق باد بر شیر تو اى ام البنین
      این چنین شیرى نمودى هدیه بر دادار عشق
      تا كه او باب الحوائج هست دست حاجتى
      شاعر ژولیده را نبود بر اغیار عشق

      جواد حیدری

      ای علمداری که دستت بوسه گاه مرتضاست
      افضل الاعمال حیدر بوسه بر دست شماست
      اقتدا بر مرتضی کردند جمع اهل بیت
      دست توسرشار از عطر نسیم بوسه هاست
      بوسه بر دست تو طعم بوسه بر قرآن دهد
      دستهایت آیه های سفره دار هل اتاست
      امتیاز بوسه بر دست تو، دست فاطمه است
      چونکه مَس آیه تطهیر پاکان را سزاست
      صف کشیدند انبیا تا که خدا رخصت دهد
      بوسه بر دستت زنند، این آرزوی انبیاست
      گر خدا قسمت کند یک بوسه بر دستت زنیم
      ما و نسل ما خدائی تا ابد حاجت رواست
      ای که در سجده دو دست و صورتت بر روی خاک
      باعث گرمی بازار مناجات خداست
      ای که ساعت ها میان سجده می گفتی خدا
      بنده ای کوچک به درگاه تو گرم التجاست
      تا که دست تو به سوی آسمان می شد بلند
      حق ندا می داد وقت استجابت بر دعاست
      پینه پیشانی ات العفو گو تا محشر است
      اشک تو آمرزش ما بندگان پرخطاست
      ای که می دادی قسم حق را به نام فاطمه
      خاک نخلستان زاشک جاری تو با صفاست
      حیف باشد گر فقط از خوشگلی ات دم زنیم
      کمترین مدح تو گفتن از رخ و از چشم هاست
      گرچه یوسف را خدا از صورت تو خلق کرد
      حسن صورت شمه ای از سیرت تو باوفاست
      در اطاعت بهترین و در عبادت برترین
      دست و چشم تو مطیع پادشاه کربلاست
      می توانستی به هم ریزی تمام خصم را
      لیک گفتی امر، امر زادۀ خیرالنساست  
      ای برادر بر امامین و عموی نُه امام
      عَمّی العباس ذکر دائم آل عباست
      ما یقین داریم هنگام فرج ای ذوالعَلَم
      بیرق صاحب زمان بر دوش تو صاحب لواست
      فوق ایدیهم یداللهی که فرموده خدا
      وصف دست توست که بالاترین دست هاست
      حضرت سقا مه هاشم، تماشای رخت
      کاشف الکرب حسین و زینبین و مجتباست
      لقمه لقمه از غذای روز تاسوعای تو
      ارمنی گیرد شفا چون سفره ات دارالشفاست
      برعلی سوگند ای حیدر جمال علقمه
      روز تاسوعای تو روز غدیر کربلاست
      روز تاسوعا حوائج را برآورده کنیم
      چونکه عاشورا فقط هنگامه شور و عزاست
      مادرت ام الفضائل حضرت ام البنین
      فاطمه است و دومین همسنگر شیر خداست
      مادرِ قامت رشید چار سردار رشید
      مادر رزمندگان جبهه ی کرب وبلاست
      مرتضی خواهان او شد از دعای فاطمه
      گوهری نایاب بود و قدردانش مرتضاست
      در مدینه می نماید مادری بر زائران
      دست پخت فاطمه از دستِ او خوردن بجاست
      در فراق قبر زهرا، تربت ام البنین
      در مدینه باعث آرامش دل های ماست
      روزگاری که شود آباد گلزار بقیع
      بیت سقاخانه ی ام البنین آنجا بپاست
      ای برادرهای تو باب الحوائج بر همه
      شیعه حتی غافل از این حلقه مشکل گشاست
      مادرت وقت سفر فرمود بر اَخوان تو
      پاسداری از حریم دخت زهرا با شماست
      همچو پروانه به گِرد محملش حلقه زنید
      لحظه ای گر دور باشید از حریم او خطاست
      این وصیت تا به شهر شام هم پایان نداشت
      دید زینب چار سر بر گِرد او حیدر نماست
      یَل به آن گویند که پشتش نیاید بر زمین
      تو به صورت بر زمین افتاده ای زهرا گواست

**************************

      مسعود اصلانی

      دریای عشق همدم ساحل نمی شود
       بی نقل یار گرمی محفل نمی شود
      بی دل شدن طریقه ی عشاق کربلاست
       هر آدمی که عاشق و بی دل نمی شود
      ای ساقی حسین سرم زیر پای توست
       هر که تو را شناخت که عاقل نمی شود
      از کودکی به پای امامت نشسته ای
      بی خود کسی خدای فضائل نمی شود
      ساقی خانواده علمدار بی نظیر
       کرب و بلا بدون تو کامل نمی شود
      بعد از تو انعکاس حسین بن فاطمه
       دیگر کسی حسین شمایل نمی شود
      روز ازل که نام تو را جار می زدند
       نقش مرا به نام علمدار می زدند
      داری دل ترک زده را بند می زنی
       با زلف ماه فاطمه پیوند می زنی
      بالا بلند عشق، تو با خاک پای خود
       طعنه به ارتفاع دماوند می زنی
      پیشانی تو قبله ی خورشید می شود
       وقتی به نام فاطمه سربند می زنی
      وقتی میان ابروی خود می زنی گره
       آتش به آسمان خداوند می زنی
      معلوم می شود غضبت برطرف شده
       با دیدن رقیه که لبخند می زنی
      خود را به آب و آتش صحرای کربلا
      تا اهل خیمه تشنه نباشند می زنی
      مثل همیشه در دل صحرا الم بزن
      حس غرور زینب کبری قدم بزن  
      چشمان تو ادامه ی شبهای فاطمه
      با دست توست رحمت فردای فاطمه
      هستند در كنار تو دلگرم دختران
      قُرص است با تو پشت پسرهای فاطمه
      می زد به روی بازوی تو بوسه ها پدر
      یك بوسه جای خویش و یكی جای فاطمه
      ابری بیار و سایه به زینب هَدیّه كن
      ای بچه شیر حیدر و رعنای فاطمه
      تنها حسین پشت رَدِ دست های توست
      بر خاك دید رَدِّ قدم های پای تو
      چشم فرات پاسخی از مشك تو ندید
      مانده هنوز ماتِ معمای فاطمه

**********************

      داود رحیمی

      حیدر امشب دوباره بابا شد
       طفلی آمد و زود آقا شد
      مادری با ادب پسر آورد
       خوش به حال دل گداها شد
      از همان بچگی مؤدب بود
       نوکر بچه های زهرا شد
      تا دم آخرش حسینی ماند
       تا قیامت به هر دلی جا شد
      "یا حسین" اولین کلامش بود
      بی زبان حرف زد، مسیحا شد
      دل ربود از تمام دریاها
      بی عصا زد به آب، موسی شد
      آب ها کیف می کنند از این
      پسری که رسید و سقا شد
      قمر آمد به پیش پاهایش
       کلِّ هفت آسمان زجا پاشد
      تا ببوسد جمال رویش را
       فلکِ قد کشیده هم تا شد
      زهره و مشتری خریدارش
       خنده هایش عسل، مربا شد
      تا نخندیده بود ابو فاضل
       خنده زیبا نبود، حالا شد!
      خنده کرد و حسین هم خندید
       بَه که این صحنه ها چه زیبا شد!  
      و خدا هم ز خنده اش خندید
       گرم سرمستی و تماشا شد
      آن طرف پشت کفر می لرزید
       بچه شیری رسید و غوغا شد
      کوری چشم حرمله امشب
       چشم ناز اباالادب وا شد
      زرد کرد و فشارِ او افتاد
       تا که حرف از نبرد آقا شد!
      دیگر اینجا غزل کم آورده
       مثنوی عهده دار معنا شد
      چند سالی گذشت این آقا
      شد شبیه جوانیِ بابا
      حیدری، مرد، مردِ آب آور
       یک طرف او، مقابلش لشکر
      تا ازین وَر اباالادب می رفت
       دشمن آن سو عقب عقب می رفت
      رفت و برگشتِ تیغِ او می کشت
       زره اش مثل مرتضی بی پشت
      "یک نفر آمد و دوتا برگشت"
       با هم آمد جدا جدا برگشت
      خنجرش عرصه را به هم می ریخت
       دست و پا و سر و قدم می ریخت
      خنجرش نه، فقط غضب می کرد
       و حریفش ز ترس تب می کرد
      قصه آمد رسید آنجا که
       ظهر روز دهم و سقا که ...
      حیدر آماده کرده بود او را
      تا بماند برای عاشورا
      آفریده شده برای حسین
       دست و چشم و سرش فدای حسین...


***************************

      محمود ژولیده
      
      بندگی را نه به دل حد و حسابی دارم
      زندگی را به نظر مثل حبابی دارم
      هر طرف می نگرم روی حبیبم بینم
      با خداوند دل خویش خطابی دارم
      بهترین لحظه من وقت مناجات من است
      او گواه است عجب چشم پر آبی دارم
      دفتر دل چو کنم باز به درگاه حبیب
      هر ورق با دل محبوب کتابی دارم
      عبد صالح شدنم خارق عادت نبود
      بر در درگه این ملک رقابی دارم
      طاعتم حول حسین است و خدا می داند
      نه غم دوزخ و نه حرص ثوابی دارم
      در دلم بود اگر یاری دلبر نکنم
      محضر حضرت زهرا چه جوابی دارم
      با خود این گونه بگویم شب و روز چو منی
      بی حسین است که هر گونه عذابی دارم
      من که مشهور در این دهر به خیر الناسم
      من گرفتار گل فاطمه ام، عباسم
      گر چه از روز ازل آل عبا را دیدم
      دیده وا کردم و رخسار خدا را دیدم
      من که از دامن ارباب تکامل دارم
      پیش از واقعه یک یک شهدا را دیدم
      بس که مجنون سراپای گل لیلایم
      می توان گفت رسول دو سرا را دیدم
      پایتخت پدرم آینه ی دق می شد
      هر زمان قافله دار اسرا را دیدم
      سال ها هست که محو وجنات حسنم
      دوره ی غربت او درد و بلا را دیدم
      هر طرف عاشق و حیران حسینم بودم
      در مسیرش همه جا کرب و بلا را دیدم
      بس که از دست و سرم لعل لبش بوسه گرفت
      در نگاه پدرم روز وفا را دیدم
      قصه ی کوچه مرا سخت عبوسم می کرد
      بارها حکمت این صبر خدا را دیدم
      من که معروف به این دشمنی خناسم
      من گرفتار گل فاطمه ام، عباسم
      پیش هر قافله سالار جماعت باید
      وقت یاری شدن یار شجاعت باید
      لحظه ی خطبه ی دلدار سکوت است ادب
      وز سخن گفتن بسیار قناعت باید
      چون که در محضر ارباب شرفیاب شدید
      فارق از روز و شب و لحظه و ساعت باید
      لا جرم وقت مواسات قناعت خوش نیست
      روز ایثار فزون تر ز بضاعت باید
      ادب و معرفت و حکمت و آقایی من
      همه این بود که از یار اطاعت باید
      بگذر از دست و سر و جان که سبک بال شوی
      محشر آن جاست که اسباب شفاعت باید
      من که در باغ گل یاس چنین حساسم
      من گرفتار گل فاطمه ام، عباسم
      ساغر کیست که برخواست به امداد عطش
       ساقی آن است که شد کشته ی فریاد عطش
      مشک آن است که از غصه گریبان بدرد
      ساقی آن است لب آب کند یاد عطش
      ادبم را به حرم خوب نشان خواهم داد
      ترک اولی نکنم در بر اولاد عطش
      تا بدانند که شرمنده ی طفلان ماندم
      دیده سازم هدف نیزه ی صیاد عطش
      بعد از این آب فرات است گل آلود ز شرم
      که نبوسید لب و حنجر نوزاد عطش
      بنویسید به هر سر در سقاخانه
      آب آزاد نشد، تشنه شد آزاد عطش
      من که در روضه ی شش ماهه پر از احساسم
      من گرفتار گل فاطمه ام، عباسم

*****************************

      غلامرضا سازگار

      ای نخل ادب ثمر مبارک
      وی بحر شرف گهر مبارک
      ای شمس ولا قمر مبارک
      ای طور علی شجر مبارک
      ای عشق و وفا پدر مبارک
      ای شیر خدا پسر مبارک
      میلاد حسین دیگر آمد
      الحق که دوباره حیدر آمد
      این کیست؟ برادر حسین است
      این شیر دلاور حسین است
      این پاره ی پیکر حسین است
      این ساقی ساغر حسین است
      این روح مطهر حسین است
      فرمانده ی لشکر حسین است
      این ماه امیرمؤمنین است
      این صورتِ صورت آفرین است
      حیدر گل و این پسر گلاب است
      مه بر سرِ دستِ آفتاب است
      از نور به صورتش نقاب است
      سر تا به قدم ابوتراب است
      سردار رشید انقلاب است
      در دست پدر به پیچ و تاب است
      اشکش همه جاری از دو عین است
      چشمش همه حال بر حسین است
      شیرین لب و شور آفریده
      از دیده و دست، دل بریده
      مرغ دلش از قفس پریده
      آوای حسین را شنیده
      خون در دل و اشک در دو دیده
      پیراهن صبر را دریده
      آهنگ وصال یار دارد
      با خون خدا قرار دارد 

      آغوش علی بود مقامش
      از حضرت فاطمه سلامش
      ما سائل و او کرم مرامش
      او ساقی و چشم ماست جامش
      عشق و ادب و وفاست نامش
      بگرفت چو در بغل امامش
      دیدند دو مهر منجلی را
      رخسار محمد و علی را
      عباس همان عزیز زهراست
      عطشان لب او هیشه دریاست
      او ماه ستارگان صحراست
      فرمانده و پاسدار و سقاست
      دور از شهدا اگر چه تنهاست
      تا حشر، چراغ انجمن هاست
      دل، مُشت گِلی ز کربلایش
      جان، زائر گنبد طلایش
      دریا چو کَفَش کَرم ندارد
      بی او که حرم حَرم ندارد
      اسلام به کف عَلَم ندارد
      تا هست، حسین غم ندارد
      در بین سپاه، کَم ندارد
      باک از عرب و عجم ندارد
      او شیر خدای را بود شیر
      فرزند کرامت است و شمشیر
      ای حیدر حیدر ولایت
      ای صاحب سنگر ولایت
      ای حامی و یاور ولایت
      سر لشکر بی سر ولایت
      فرزند و برادر ولایت
      عباسِ دو مادر ولایت
      تو چار امام را معینی
      از روز نخست یار دینی
      ماه شهدا به نی سر توست
      قرآن حسین پیکر توست
      باب همه انبیاء درِ توست
      آغوش حسین سنگر توست
      دریا نگهش به ساغر توست
      خون گلوی تو کوثر توست
      سردار سپاه دین به هر عصر
      تنها رجز تو سوره ی نصر
      ای بحر ز آتش تو بی تاب
      ای آب هم از خجالتت آب
      سر تا قدمت حقیقت ناب
      ابروی تو عشق راست محراب
      ما بنده ی کوچک و تو ارباب
      دریا گوید: مرا تو دریاب
      من آبم و تشنه ی تو هستم
      سقای حرم بگیر دستم
      ما و کرم تو یا ابوالفضل
      طوف حرم تو یا ابوالفضل
      خاک قدم تو یا ابوالفضل
      دریای غم تو یا ابوالفضل
      مرهون دم تو یا ابوالفضل
      زیر عَلَم تو یا ابوالفضل
      ای عالم و آدمت سپاهی
      بر «میثم» خویش هم نگاهی

**************************

      محمد مهدی رافع "تنها"

      ای یل حیدری مآب عباس
      وی خدا را چو در ناب عباس
      ای تو معیار هر جوان مردی
      وی تو میزان هر صواب عباس
      ذره ای فضل تو نمی گنجد
      در خط و صفحه و کتاب عباس
      پیش دریای حُسن تو باشد
      صد هزار نیل چون سراب عباس
      ای که تو در میان هاشمیان
      بوده ای سید الشباب عباس
      تا دمی جلوه ای کند مهتاب
      رخ نهان کن پس نقاب عباس
      از غم چشم های زیبایت
      قلب هر سنگ شد مذاب عباس
      تا تو بودی عدو نمی دیدی
      عافیت را مگر به خواب عباس!
      زآن که از جرعه ای مضایقه کرد
      شرمگین گشته از تو آب عباس
      تشنه لب زآب آمدی بیرون
      پا نهادی تو در رکاب عباس  
      در کَفت مشک آب و سوی خیام
      رو نمودی تو با شتاب عباس
      از هزاران کمان، سرت می ریخت
      بارش تیر بی حساب عباس
      تا به مشکت رسید تیر انگار
      آسمان شد سرت خراب عباس
      تیر بر مشک آمد و ماندی
      پیش طفلان، تو بی جواب عباس
      دشمنت زود کار خود را کرد
      کم نمود از دلت عذاب عباس
      کرد از ضربتی ز آهن سرد
      چهره ات را ز خون خضاب عباس
      بعد تو، پور فاطمه تنها
      گشت در بین آن ذئاب عباس
      بین گودال قتلگه دشمن
      تشنه انداختش ز تاب عباس
      خیمه ای را که نور حاجب بود
      دشمنش کرد بی حجاب عباس
      بعد تو رهسپار هر بازار
      گشت ناموس بوتراب عباس
      گر تو بودی زمان کجا می دید
      زینب و مجلس شراب عباس
      بی تو می رفت تا که ناموست
      به کنیزی شود خطاب عباس
     

********************************

     علی اكبر لطیفیان

       عشق تکرار آدم و حواست
       سیب ممنوعۀ بهشت خداست
       عشق یک واژه جدیدی نیست
       سرنوشت قدیمی دنیاست
       مثل یک ماه اول ماه است
       گاه پیدا و گاه نا پیداست
       نسل ما نسل عاشق اند اصلاً
       عاشقی شغل خانوادۀ ماست
       عشق مشق شب بزرگان است
       مثل سجاده ای که رو به خداست
       مشق این روزگار اباالفضل است
       صد و سی و سه بار اباالفضل است
       آسمان جلوه ای اگر دارد
       از نماز شب قمر دارد
       شب میلاد تو همه دیدند
       نخل ام البنین ثمر دارد
       آمدی و حسین قادر نیست
       از نگاه تو چشم بر دارد
       كوری چشم ابتران حسود
       چقدر فاطمه پسر دارد
       ای رشید علی نظر نخوری
       شهر چشمان خیره سر دارد
       باب حاجات، كعبه ی خیرات
       بر تو و قد و قامتت صلوات  
       ای نسیم پر از بهار علی
       ماه در گردش مدار علی
       چقدر مشكل است تشخیصت
       تا كه تو می رسی كنار علی
       با تو یك رنگ دیگری دارد
       شجره نامه ی تبار علی
       دومین حیدر ابوطالب
       صاحب غیرت و وقار علی
       به شما می رسد ذخیرۀ طف
       همۀ ارث ذوالفقار علی
       ای علمدار و سر پناه حسین
       حضرت حمزه ی سپاه حسین
       خشکسال قدیم دنیا من
       جستجوهای پشت دریا من
       تو بر این خاك ها بكش دستی
       اگر این خاك زر نشد با من
       سر سال است مرد مسكینم
       مكش از دست خالیم دامن
       چقدر فاصله است ای دریا
       از مقام ظهور تو تا من
       تو بزرگ قبیله ی آبی
       تو غدیری، فراتی اما من
       خشكسالم، كویر بی آبم
       روزگاری است تشنه میخوابم
       كمرت جایگاه شمشیر است
       لب تو جایگاه تكبیر است
       سر ما را بزن همین امروز
       صبح فردا برای ما دیر است
       هیچ كس رو به روت نیست مگر
       آن كسی كه ز جان خود سیر است
      سیزده ساله حیدری كردی
       پسر شیر بیشه هم شیر است
       گیرم افتاده است روی زمین
       دست تو باز هم علمگیر است
       پسر شاه لافتی عباس
       ای جوانی مرتضی عباس
       از نگاه كبوتری وارم
       به مقام تو غبطه می بارم
       سر من را اگر بگیری باز
       به دو ابروی تو بدهكارم
       ارمنی هم اگر حساب كنی
       دست از تو بر نمی دارم
       بده آن مشك پاره ی خود را
       تا برای خودم نگهدارم
       بی سبب نیست گریه ی چشمم
       حسرت صبح علقمه دارم
       با تمامی شور و احساسم
       آرزومند كف العباسم
       زلف ما را ز مشك وا نكیند
       لب ما را از آن جدا نكنید
       پای ما را به جان خالی مشك
       در حریم فرات وا نكنید
       دست بر زیرتان نمی آرد
       آب ها این همه دعا نكنید
       تیرها روی این تن زخمی
       خودتان را به زور جا نكنید
       تازه طفل رباب خوابیده
       جان آقا سر و صدا نكنید
       تا كه از مشك پاره آب چكید
       رنگ از چهره ی رباب پرید

***********************

      غلامرضا سازگار
      
      مادر عباس! حیدر بهر حیدر زاده‌ای
      مرتضی شیر خدا، تو شیرْ حیدر زاده‌ای
      بهر ثار الله، ثار الله دیگر زاده‌ای
      یا علیِّ دیگر از بهر پیمبر زاده‌ای
      آسمانِ عصمتی، قرص قمر آورده‌ای
      بـر علی‌بن‌ابیطالـب پســر آورده‌ای
      آفتاب و ماه را در مشرق رویش ببین
      ذوالفقار حیدری در تیغ ابرویش ببین
      بازوی خیبر‌‌ گشا پیدا به بازویش ببین
      صد قیامت را عیان در قد دل جویش ببین
      روحش از گهواره تا کرب و بلا پر می‌زند
      چشم‌هـایش حرف با ساقی کوثر می‌زند
      ساقی کوثر، علی، این ساقی کرب و بلاست
      نرگس چشمش خدایی، عاشق تیر بلاست
      این نه یک نوزاد کوچک این نهنگ بحر لاست
      عضو عضو جسمِ از جان بهترش را این صلاست:
      من ز آغـوش پـدر پرواز کردم تا حسین
      با حسینم با حسینم با حسینم با حسین
      کربلا باغ شهادت، شاخۀ یاسش منم
      اشجع ‌الناس است حیدر، اشجع ‌الناسش منم
      فاطمه ام‌البنین نازد که عباسش منم
      هر که احساس حسینی دارد، احساسش منم
      چشم مـن در خردسـالی عاشق تیر است و بس
      شیر من در شیرخواری آب شمشیر است و بس
      دست من دست علی، دست خدای عالم است
      شیرِ شیرِ داورم، نام اسد بر من کم است
      زخم در راه خدا بر روی زخمم مرهم است
      پشت ثارالله با دست رشیدم محکم است
      از ولادت چنگ بر حبل‌المتینش می‌زنم
      آسمـان بـی‌ او بگردد، بر زمینش می‌زنم
      مادر از روز ولادت زاده ثاراللهی‌ام
      داده‌اند از شیرخواری درس خاطرخواهی‌ام
      کربلا دریایی از خون، من در آن چون ماهیَم
      بوسۀ پی در پی بابا دهد آگاهی‌ام
      بـوده در لالایــی ام‌البنیـن ایـن زمزمه
      جان عباسم به قربان حسین فاطمه
      عشق را از دامن گهواره تمرین کرده‌ام
      شیر مادر را به شوق مرگ شیرین کرده‌ام
      دست و فرق و چشم دادم، یاری دین کرده‌ام
      تا شهادت از امام خویش تمکین کرده‌ام
      هست زائـر جسـم صـدچـاک مـرا در علقمه
      هم محمّد هم علی هم مجتبی هم فاطمه
      یوسف زهرا حسین است و خریدارش منم
      با نثار جان و چشم و دست و سر، یارش منم
      از ولادت تا شهادت محو دیدارش منم
      بلکه فردای قیامت هم علمدارش منم
      وقف ثارالله شد پیش از ولادت هستِ من
      لالــه عبــاسی بــاغ ولایـت دسـت من
      
      ای تو را بادا سلام از هر نبی و هر ولی
      دست و شمشیر ولایت، شیر میدانِ یلی
      ماه رویت در میان آل هاشم منجلی
      اولین و آخرین یار حسین‌بن‌علی
      ساقـی کوثـر علـی، سقای فرزندش تویی
      آن که عالم قبلۀ حاجات خوانندش تویی
      یابن‌حیدر خون ثارالله اکبر کیست؟- تو
      نَفس نَفس مصطفا و جان حیدر کیست؟- تو
      ساقیِ لب‌تشنۀ سردار بی‌سر کیست؟- تو
      بین دشمن دستِ بی‌دست برادر کیست؟- تو
      تندری یا خشم دریایی؟ نمی‌دانم که‌ای
      نوکری؟ سقایی؟ آقایی؟ نمی‌دانم که‌ای
      خال و خط و چشم و ابروی تو قرآن می‌شود
      مهر تو در پیکر بی‌جان ما جان می‌شود
      دردها بی‌نسخه با خاک تو درمان می‌شود
      گر نگاهی افکنی یک خلق، سلمان می‌شود
      لطف و احسان و کرامت گاه‌گاهی کن به ما
      کـم نمـی‌آید ز چشمـانت نگاهـی کن به ما
      فاطمه ام‌البنین چون لاله می‌بوید تو را
      چشم حیدر با گلاب اشک می‌شوید تو را
      حضرت زهرا به روز حشر می‌جوید تو را
      یوسف زهرا «بنفسی انت» می‌گوید تو را
      کاش در محشر که «ثارالله» سلطانی کند
      تو علمداری کنی «میثم» ثناخوانی کند

**************************

      مجید خضرایی

      دست عاقل ز در میکده ات کوتاه است
      ز رموزش دل دیوانه فقط آگاه است
      مادرت ام بنین نذر حسینت کرده
      سرنوشت تو گره خورده به ثارالله است
      قمرت خوانده عرب لیک نمی دانسته
      شمس هم سائل نورانیت این ماه است
      طی صد مرحله بی همرهی خضر کنم
      تا مرا رایت عباس حوالت گاه است ...
      مکتبت زینبی و دین تو  ثاراللهی
      اشهدش ناله و قد قامت آن با آه است
      عنصر غالبه ی خلقت تو احساس است
      آخرین ذکر سلام همه یا عباس است
      مذهبت عشق حسین است و کلامت عشق است
      نفست عشق، دمت عشق، کلامت عشق است
      تا ابد خلقت تو راز مگو خواهد ماند
      خاک در طینت تو نیست تمامت عشق است
      آب شد آب ز شرمندگی لب هایت
      آن چه معنا شده با خشکی کامت عشق است
      در ازل پرتو حسن تو تجلی کرده
      آن چه آن روز سند خورده به نامت عشق است
      در نمازت خم ابروی خدا را دیدی
      دلبر ایزدی و ذکر مدامت عشق است
      بر جبین تو نوشته است«انا عبدالزهرا»
      آن چه وامانده به توصیف قیامت عشق است
      پسر فاطمه و فخر علی می باشی
      همه مست تو که بین المللی می باشی  
      همه ی سوته دلان سائل  لطف و کرمت
      کهکشان ادبی کعبه ی دل ها حرمت
      مومنون آمده در وصف تو و ایمانت
      صابرون آمده در شان ثبات قدمت
      قسم حق شده با روی تو با والقمرش
      رایت عرش خدا بوده و باشد علمت
      قال حق: "حبّ علی جَنّة" و انت جَنّة
      ذوالفقار علوی در کف دست قلمت
      ناله اِنکَسر ظهری آن شاه شهید
      کوه صبر است که خم شد ز مصیبات غمت
      گفت زینب که اخا کاش شود چشمم کور
      که چنین پاره بدن غرق به خون ننگرمت
      ساقی بی مثلی معنی عشق ازلی
      آخر معرفتی حضرت عباس علی
      نور می گیرد از آن چره ی زیبا خورشید
      محو  و حیران شده هر کس که رخ ماهت دید
      داده در دست تو ایزد علمش را زیرا
      "آسمان بار امانت نتوانست کشید"
      شیوه ی چشم شما خانه خرابم کرده
      هر که شد اهل غمت، دل ز غم غیر برید
      تا ابد ریزه خور خوان توام ای سقا
      که ندارم به دو عالم به کسی چشم امید
      قبله ی مشترک جمله ی ادیان و فِرق
      نیست جز مرقد زیبای ابالفضل رشید
      فیض روح القدسی در تو تجلی کرده
      که چنین باب حوائج شده ای  شاه شهید
      قطره ی اشک خداوند جلی گر دل شد
      قطره ی اشک علی شیر و ابوفاضل شد

*****************************

     جواد حیدری

      ای علمداری که دستت بوسه گاه مرتضاست
      افضل الاعمال حیدر بوسه بر دست شماست
      اقتدا بر مرتضی کردند جمع اهل بیت
      دست توسرشار از عطر نسیم بوسه هاست
      بوسه بر دست تو طعم بوسه بر قرآن دهد
      دستهایت آیه های سفره دار هل اتاست
      امتیاز بوسه بر دست تو، دست فاطمه است
      چونکه مَس آیه تطهیر پاکان را سزاست
      صف کشیدند انبیا تا که خدا رخصت دهد
      بوسه بر دستت زنند، این آرزوی انبیاست
      گر خدا قسمت کند یک بوسه بر دستت زنیم
      ما و نسل ما خدائی تا ابد حاجت رواست
      ای که در سجده دو دست و صورتت بر روی خاک
      باعث گرمی بازار مناجات خداست
      ای که ساعت ها میان سجده می گفتی خدا
      بنده ای کوچک به درگاه تو گرم التجاست
      تا که دست تو به سوی آسمان می شد بلند
      حق ندا می داد وقت استجابت بر دعاست
      پینه پیشانی ات العفو گو تا محشر است
      اشک تو آمرزش ما بندگان پرخطاست
      ای که می دادی قسم حق را به نام فاطمه
      خاک نخلستان زاشک جاری تو با صفاست
      حیف باشد گر فقط از خوشگلی ات دم زنیم
      کمترین مدح تو گفتن از رخ و از چشم هاست
      گرچه یوسف را خدا از صورت تو خلق کرد
      حسن صورت شمه ای از سیرت تو باوفاست
      در اطاعت بهترین و در عبادت برترین
      دست و چشم تو مطیع پادشاه کربلاست
      می توانستی به هم ریزی تمام خصم را
      لیک گفتی امر، امر زادۀ خیرالنساست  

      محمود ژولیده

      ز سجایای تو انگار به ما هم دادند
      یعنی ای ماه ز مهر تو بما غم دادند
      ادب ماه بنازم که به ما نور دهد
      این همه عشق، نگویید بما کم دادند
      ای لب لعل تو نازم که به خشکی دریاست
      شکر لِلَّه به ما هم کمی از یم دادند
      ز وفاداری تو علقمه شد عالمگیر
      یعنی از مکتب تو نور به عالم دادند
      مادرت ام بنین درس ادب داد تو را
      این تو بودی که از این درس دمادم دادند
      ذکر غم های حسین از لب تو چون برخواست
      قبل هر چیز به یمن تو بما هم دادند
      در تماشای تو دلداده تر از زینب کیست؟
      این حسین است که بی تو، به قدش خَم دادند
      هرکه مست تو شود کار مسیحا بکند
      گویی از جام تو بر عیسی مریم دادند
      راستی واسطۀ نام کلیم الله کیست؟
      می ساقیست به موسی که چنین دم دادند
      سجده دانید ملائک به چه کردند همه ؟
      سیری از نور ابالفضل به آدم دادند
      باید از راه بصیرت به تو آقا برسیم
      چون به لطف تو به ما اذن محرم دادند
      به علمداری و دینداری این آقا بود
      که بما بی خبران هیئت و پرچم دادند
      به فداکاری آقام ابالفضل قسم
      مثل عباس بما خط مقدم دادند
      یاری رهبرمان رمز مسلمانی ماست
      عَلَم قافله را دست معظم دادند

**********************

      رضا رسول زاده

      گر غم به دلت داری، غمخوار ابالفضل است
      دل را نده بر هر کس، دلدار ابالفضل است
      مجموعه ی تقوا و، ایثار ابالفضل است
      در لشکر ثاراله، سردار ابالفضل است
      آری ادبش را او از، ام بنین دارد
      صد خادم درباری، چون روح الامین دارد
      از قامت او پیدا، روی پدرش باشد
      هر خصم فراری از، تیغ و سپرش باشد
      نذر پسر زهرا، دستان و سرش باشد
      خورشید حسین است و، این هم قمرش باشد
      شد ماه بنی هاشم، تنها لقب عباس
      مهتاب خورَد غبطه، بر خال لب عباس
      تیغ و علمِ حق است، تیغ و علم عباس
      لرزه به جهان افتد، با هر قدم عباس
      در پای نهال دین، چون ریخت دم عباس
      محشر به کف زهراست، دست قلم عباس
      تا دست جدای او در، حشر عیان گردد
      هر عبد گنهکاری، بخشیده به آن گردد
      ای کاش بیایم من، تا به حَرَمت ساقی
      بر مادر تو زهرا، دادم قسَمت ساقی
      یک روز بمیرم من، زیر قدمت ساقی
      بنما نظری گردم، سیراب یمت ساقی
      از باده ی تو امشب، مستم من و آشوبم
      سر بر در میخانه، از عشق تو می كوبم

*********************

      حسن لطفی
      
      خدا زمین و زمان را دوباره حیران ساخت
      تمام شوکت خود را به شکل انسان ساخت
      کشید قامت او را قیامتی برخاست
      برای غارت دل ها سپاه مژگان ساخت
      ز اوج شانه او آسمان به خاک افتاد
      برای هر سر زلفش دلی پریشان ساخت
      میان طاق دو ابروی او گره انداخت
      از آن دو تیغ گره خورده باد و طوفان ساخت
      خدا برای حماسه دلاوری آورد
       برای شیر خدا شیر دیگری آورد
      نسیمی از تو وزید و زمین شکوفا شد
      بهشت در به در کوچه های دنیا شد
      برای این که به پای تو بال و پر بزنند
      در ازدحام ملائک دوباره دعوا شد
      همان شبی که رسیدی مدینه یادش هست
      نگاه کردی و عالم پر از مسیحا شد
      نگاه کن که تمام دلم طلا گردد
      که گر اشاره کنی خاک کیمیا گردد

      شکوه چشم تو هوش از سر گل ها برد
      زلالی آمدنت آبروی دریا برد
      بهانه تو به صحرا کشید مجنون را
      کشید عکس تو و دودمان لیلا برد
      شمایلی ز تو یوسف شبی به خوابش دید
      حدیث روی تو گفت و دل از زلیخا برد
      قسم به چشمان مست آهوها
      که گرد راه تو صبر از تمام صحرا برد
      شکافت سینه امواج سهمگین را باز
      کسی که نام تو را در کنار دریا برد
      قسم به مشک قسم به دلت که بی همتاست
      خوشا به حال تو آقا که مادرت زهراست

************************

      محمود ژولیده
      
      وقتی خدا قدم به دل و جان ما گذاشت
      عباس را به جان و دل شیعه جا گذاشت
      عطر ادب ز خیمه ی عشاق شد بلند
      وقتی حسین پرچم عباس را گذاشت
      ای همت بلند تو خلوت گه امان
      بیچاره آن که حقّ تو را زیر پا گذاشت
      نور تو را مقام تو را عصمت تو را
      جز در وجود پاک تو خالق کجا گذاشت؟
      فانی فی الحسین شدن از مرام توست
      در مکتبی که دست تو آن را بنا گذاشت
      سلطان عشق گفت: فدای تو جان من
      بعد از خودش امام تو سنت به جا گذاشت
      با انتقال رتبه باب الحوائجی
      ارباب ما نهایت منّت به ما گذاشت
      انگار علاقه به تو ارث فاطمی است
      در دل عزیز فاطمه عشق تو را گذاشت
      تقوا و زهد علم و عمل غیرت و وقار
      این ها مظاهری است که در تو خدا گذاشت
      روزی که از وجاهت تو پرده بر کشند
      پیغمبران ز وجه خدا جرعه سر کشند
      آن که تو را ز زمره ی جانانه ها نوشت
      نام تو را به سر در میخانه ها نوشت
      ساقی شدی که ساغر ایمان دهی به ما
      قدر تو را قدیر به پیمانه ها نوشت
      قصه نویس مبتکر قصه های عشق
      قدّ تو را رشید چو افسانه ها نوشت
      ای سایه ات پناه امام زمان، خدا
      کهف تو را امن ترین خانه ها نوشت
      خشم خدا به ابروی پیوسته ات سزاست
      چشم تو را مراقب بیگانه ها نوشت
      جانت فدای طاعت و جسمت فنای یار
      وصف تو را شبیه به پروانه ها نوشت
      گل بوسه ها به دست تو دارد پیام ها
      دست تو را محافظ گلخانه ها نوشت
      رزمت عجیب شبیه به جنگیدن علی است
      شمشیر تو خطوط سر شانه ها نوشت
      حیدر، حسن، حسین اساتید جنگی ات
      درس تو را ز مکتب شاهانه ها نوشت
      وقتی سخن ز ساقی و ساغر شود رواست
      نام تو را به سر در خُمخانه ها نوشت
      عشقت جلال ماست، تبارکتَ یا هلال
      رویت جمال هوست، تعالیتَ یا جلال
      از بس نوشته اند جمالت منوّر است
      رویت سزای گفتن الله اکبر است
      ای حمزه ی رسول گرامی کربلا
      محو تو سید الشّهدای پیمبر است
      ای نافذ البصیره کجا سیر می کنی
      چشمت شبیه هیبت چشمان حیدر است
      از آن زمان که تو پسر فاطمه شدی
      دستت شفیع امّت زهرای اطهر است
      سرو قدت اگر چه به ام البنین بَرد
      کی هیبتت به هیبت زینب برابر است
      آنان که نام ماه بنی هاشمت دهند
      رخسارشان منوّر صد ماه و اختر است
      فضل و کمال را به تو تفویض کرده اند
      آنان که فضلشان همه از فضل داور است
      روز جزا به مرتبه ات غبطه می خورند
      آنان که از شهادت شان فیض محشر است
      دل را شراب صحبت تو مست می کند
      ما را خمار بوسه بر آن دست می کند
      روز ازل که روز علم داری تو بود
      آب حیات تشنه لبِ یاری تو بود
      روزی که جام عشق عطش ناک مرد بود
      آن روز روز سید و سالاری تو بود
      کافی نبود سر بکشد جام عشق را
      تنها کسی که شاهد می خواری تو بود
      روزی که هیچ صحبت دلداگی نبود
      صحن الست صحنه ی دلداری تو بود
      دل دادی و شد آتش دلبر به کام تو
      لب تشنگی متاع خریداری تو بود
      چشم و سر و دو دست تو دادُ الست داد
      شرم شریعه از عرق جاری تو بود
      وقتی تنت نشست ز مستی میان نور
      عرشی عظیم گرم عزاداری تو بود
      بر خلق نوری تو خدا افتخار کرد
      فخر خدا برای گرفتاری تو بود
      آن روز هم در عالم ذر مثل کربلا
      زهرا کنار علقمه در یاری تو بود
      آن ساقی آفرین که تو را آفریده است
      مشک تو را و اشک تو یک جا خریده است

****************************

      غلامرضا سازگار

      بحر مواج ولایت گهری دیگر زاد
      نخل سرسبز امامت ثمری دیگر زاد
      یا مگر حضرت زهرا پسری دیگر زاد
      فلک مجد و کرامت قمری دیگر زاد
      دامن گلبن توحید بهار آورده
      فاطمه بر پسر فاطمه یار آورده
      قامتش نخله ی طوباست، فدایش گردم
      هیبتش هیبت باباست، فدایش گردم
      صورتش جنت الاعلاست، فدایش گردم
      پسر سوم زهراست، فدایش گردم
      از ولادت خط ایثار نشانش دادند
      الف قامت دلدار نشانش دادند
      صورت و خال و لبش مصحف حسن ازلی است
      پای تا فرق جمال احد لم یزلی است
      از طفولیت، شاگرد کلاس سه ولی است
      پدرش شیر حق، این شیر حسین بن علی است
      او ولی الّه و این زاده ی خیر الناس است
      او علی بن ابیطالب و این عباس است
      نه عجب مهر برد سجده به خاک راهش
      نه عحب از مه رخ نور ستاند ماهش
      مادرش فاطمه مبهوت جلال و جاهش
      بُرد و گرداند به دور سر ثار اللّهش
      گفت ای مادر عباس فدایت گردد
      دست و چشم و سر عباس فدایت گردد
      من نگویم به جهان قرص قمر آوردم
      یا که خورشید در آغوش سحر آوردم
      یا که بر شیر خدا شیر دگر آوردم
      تا کند جان به فدای تو پسر آوردم
      این امیر سپه توست قبولش فرما
      این فدائیّ ره توست قبولش فرما  
      ای فروغ دل مصباح هدی یا عباس
      ای همه جان جهانت به فدا یا عباس
      ای حسین دگر شیر خدا یا عباس
      رتبه ات فوق تمام شهدا یا عباس
      پسر شیر خدا، شیر حسین بن علی
      دست رزمنده و شمشیر حسین بن علی
      ای همه خون علی در رگ و در پیکر تو
      پدرم باد فدای پدر و مادر تو
      یوسف فاطمه دلباخته ی منظر تو
      هدیۀ دوست شده دست تو، چشم و سر تو
      چه بیارم چه بگویم چه بخوانم به ثنات
      پسر فاطمه فرمود که جانم بفدات
      تو به رخ لاله ی عباسی دو فاطمه ای
      تو حسین دگر و باب نجات همه ای
      مرگ، شمع تو، تو پروانه ی بی واهمه ای
      میزبان علی و فاطمه در علقمه ای
      گر چه زهرا به کنارت عوض مادر بود
      اولین زائر دیدار تو پیغمبر بود
      ای همه خلق جهان بنده ی آقایی تو
      خضر با آب بقا تشنه ی سقایی تو
      خجل از تشنه لبان دیده ی دریایی تو
      شهدا داده دل از کف به دل آرایی تو
      بحر از شوق کف دست تو بیتاب شده
      آب با یاد لبت سوخته و آب شده
      آب می گفت مرا از لب خود آب بده
      موج می گفت مرا با تب خود تاب بده
      بحر می گفت ز اشکت گهر ناب بده
      مشک می گفت بتاز آب به ارباب بده
      دشت و صحرا و مه و ماهی و موج و یم و مشک
      همه گشتند بر احوال تو تبدیل به اشک
      تو ابوفاضلی و فضل و شرف را پدری
      تو شهید و ز تمام شهدا خوب تری
      هاشمیّون قمرند و تو بر آنان قمری
      زاده ی امّ بنینی و به زهرا پسری
      باء بسم اله ایثار ز خال لب توست
      مرغ شب شیفته ی اشک نماز شب توست
      آب ها تشنه لب لعل گهر بار توأند
      بحرها شیفته ی لحظه ی ایثار توأند
      خلق ها جان به سر دست خریدار توأند
      ناله ها شعله کشیدند و علمدار توأند
      نخل «میثم» همه در وصف تو بار آورده
      برگ برگش شده باغیّ و بهار آورده

**************************

      غلامرضا سازگار

      آسمان امشب ز دامن جای گل ریزد ستاره
      مـاه، سرگرم تماشـا مهـر مبهوت نظاره
      مرحبا! ای ماه شعبان، ماه آوردی دوباره
      مـاه آوردی دوبـاره ماه، نه! یک ماه‌پاره
      قلب آل‌الله خرم، چشم خیرالناس روشن
      خانۀ مـولا شده از طلعت عباس، روشن
      ****
      چشم دل بگشا که وجه خالق اکبر ببینی
      شیـر ثـارالله را در دامـن حیـدر ببینی
      بلکه در آغوش حیدر، حیدر دیگر ببینی
      ساقـی عترت کنار ساقـی کوثـر ببینی
      چشم شو تا بنگری آیینۀ حق‌الیقین را
      شیـر ثارالله و شمشیر امیرالمؤمنین را
      ****
      فاطمـه! ام‌البنین! شیرخـدا را شیر زادی
      مرحبا! مادر! که بر دست خدا شمشیر زادی
      سـورۀ انـا فتحنـا را بهیـن تفسیر زادی
      لشکـر پیـروز دشت کربلا را میـر زادی
      شیرِ شیر داور است این پای تا سر حیدر است این
      فاش می‌گویم کـه زهرا را حسین دیگر است این
      ****
      روی، داور دست، حیدر خصلت و خوی رسولش
      سیر معراج الهی هم صعودش هم نزولش
      کیست این ریحانه‌yالحیدر کـه زهرای بتولش
      کرده در اوج سرافرازی به فرزندی قبولش؟
      نقش پیشانیش باشد این که این یار حسین است
      حضرت عبـاس، سقـا و علمــدار حسین است
      ****
      اوست آن عبدی که کس نشناخت او را جز امامش
      ناتمامش خوانـده‌ام خوانم اگـر ماه تمامش
      لرزه‌ها افکنده بر پشت سپاه کفر، نامش
      از خـدا و انبیـا و اولیـا بــادا سلامش
      شأن او شأن امامت دست او دست کرامت
      سایۀ قـدش قیامت تا قیامت راست‌قامت
      جز علی هرکس بگویـد مدح او باشـد شکستش
      بوسه‌گاه مرتضی روی و جبین و چشم و دستش
      گشت تقـدیم خـدا روز شهـادت بـود و هستش
      دست از دست و سر و جان شست در عهد الستش
      بر وفای عهد خـود تا پای جان استاد، آری!
      هم شعار بذل جان سرداد هم سر داد، آری!
      ****
      ای که با خون خدا ممزوجی و خون خدایی
      دستگیـر عالم و سردار دست از تن جدایی
      نور چشم فـاطمه، مصباح مصبـاح‌الهدایی
      بلکه در روز قیـامت بـر شهیـدان مقتدایی
      تو علمـدار حسینی تـا ابد یار حسینی
      شیر عاشورای خون و مرد ایثار حسینی
      ****
      بـازوی فرزنـد زهـرا دست از پیکـر جدایت
      چارده معصوم را باشـد بـه لـب ذکر ثنایت
      بلکه هنگام ولادت کـرده شیر حق دعایت
      کیستی تو که امامت گفت جان من فدایت؟
      ای همـه آزادمردان شاهد آقایی تو
      خضر با آب حیاتش تشنۀ سقایی تو
      ****
      آب دریـا نعـره زد تا جرعه‌ای از آن بنوشی
      غیرتت می‌گفت باید چون دل دریا بجوشی
      بیـن دریـا تشنـه بـاشی آب دریا را ننوشی
      مرحبا! تا آخریـن خط عطش بایـد بکوشی
      ای شـرار تشنگی نور چراغ مکتب تو
      بحر سوزان تب تو آب عطشان لب تو
      ****
      تــو دلـت آرام امـا آب دریــا بــی‌قرارت
      بحر، رفع تشنگی کرده ز چشم اشک‌بارت
      بلکـه دریـا قرن‌هـا گردیده بر گرد مزارت
      آب شد خون جبین و گشت جاری بر عذارت
      سوخت در آب روان بـر تشنگان پـا تا سر تو
      شک ندارم اینکه زهرا خوانده خود را مادر تو
      دل گرفتـار تـو امـا تـو گرفتـار حسینی
      جـان جانانی و با جـانت خریدار حسینی
      از ولادت تا شهادت محو دیدار حسینی
      بلکه فردای قیـامت هم علمدار حسینی
      کیستی تو؟ کیستی تو؟ ای عطش آب بقایت
      وقت جـان دادن پیمبـر آب آورد از برایت
      ****
      ای سلام آب بر لب‌های خشکت تا قیامت
      ای پس از ایثار جان خویش هم یار امامت
      یافته عشق و وفا از خون بازویت سلامت
      سـائل درگـاه تـو آقایـی و جود و کرامت
      این تویی مولا! که منت بر سر «میثم» نهادی
      نخـل خشکش را ز بحـر بی‌کرامت آب دادی

******************************

      مهدی نظری
      
      بهانه شد که دوباره گدای تو بشویم
      خدا کند که همیشه برای تو بشویم
      تمام هستی خود را دهیم جا دارد
      که زائر حرم باصفای تو بشویم
      چه می شود که به ما هم دهند، پر که فقط
      کبوتر روی گلدسته های تو بشویم
      خدا کند که به ماهم اجازه ای بدهند
      که مثل ماه و ستاره فدای تو بشویم
      بیا به خاطر زینب نگاه کن ما را
      که صید هر شبه چشمهای تو بشویم
      خدا گواست که ما خاک پای مان عرش است
      اگر به لطف خدا خاک پای تو بشویم
      تو صاحب علم کربلای اربابی
      عموی تشنه لب بچه های اربابی
      امام ما سپری مثل تو نخواهد داشت
      شب غمش سحری مثل تو نخواهد داشت
      حسین مثل پیمبر، تو هم مثال علی
      و شهر عشق دری مثل تو نخواهد داشت
      اگر که سینه دریا پر از صدف باشد
      بدون شک گهری مثل تو نخواهد داشت
      شجاعت علوی را تو ارث بردی چون
      که مرتضی پسری مثل تو نخواهد داشت
      رسیدی و شب ما مثل روز روشن شد
      چون آسمان قمری مثل تو نخواهد داشت
      دو دست دادی و جایش خدا به تو پر داد
      نه، جبرئیل پری مثل تو نخواهد داشت
      تو عشق زینبی و تا همیشه ماه حسین
      نوشته اند تو را حیدر سپاه حسین
      فرات مشک تهی و تویی که دریایی
      تو ماه ام بنینی ز نسل زهرایی
      جمال هاشمیان در مدینه معروف است
      میان هاشمیان واقعا تو زیبایی
      همین که پیش علی راه می روی آقا
      چقدر هیبت تو می شود تماشایی
      علی ست ساقی کوثر، تو ساقی عشقی
      رقیه عشق حسین و به عشق سقایی
      همه رعیت عشقیم و پادشاه تویی
      خوشا به حال تو آقا چقدر آقایی
      اگر چه مُهر امامت نخورده در لوحت
      ولی به کل خلائق امیر و مولایی
      ببند گردن من را به پای زنجیرت
      بیا بزن سر من را حلال شمشیرت
      علی که دید تو را یاد خیبرش افتاد
      به یاد نغمه الله اکبرش افتاد
      میان چشم تو مولا چه صحنه ها که ندید
      نگاه او به رخ سیب نوبرش افتاد
      کسی که تیغ کشید و به جنگ تو آمد
      سرش بریده شد و در برابرش افتاد
      تو نعره می زدی و لشگری به هم می ریخت
      رجز که خواندی حسین یاد مادرش افتاد
      اگرچه تیغ نبردی ولی همه دیدند
      به تیغ ابروی تو دشمنت سرش افتاد
      کسی ندیده چنین تیغ تیز برانی
      تو با صدای علی می کنی رجز خوانی
      همینکه پرچمت افتاد خیمه غوغا شد
      نبودی و سرِ یک گوشواره دعوا شد
      تو رفتی و همه گفتند وای بر زینب
      همینکه پای عدو سمت خیمه ها واشد
      چهار هزار نفر تیر می زدند ای وای
      چقدر تیر سه پر نذر جسم سقا شد
      اگر چه پرچمت افتاد بر زمین اما
      همینکه فاطمه را دید پرچمت پا شد
      پس از شهادت اکبر نه بعد قاسم نه
      پس از تو بود که دیدند حسین تنها شد
      غم علی جگرش را به درد آورده
      تو را که دید چنین سرو قامتش تا شد
      نبودی و دل زینب شکسته تر شده بود
      پس از تو ام بنین بود بی پسر شده بود

************************

      غلامرضا سازگار

      الا ملائکه ریزید بر زمین گل یاس
      برید سجده به بیت الولای خیر الناس
      کنید بوی خدا در فضای آن احساس
      سپس تمام بگویید با درود و سپاس
      سلام یوسف زهرا به حضرت عباس
      که نور داده ز حسنش به دیده ی سه امام
      بهشت آرزوی مرتضی ثمر داده
      خدا به حضرت ام البنین پسر داده
      شجاعت و ادب و عشق را پدر داده
      بگو به حیدر خود حیدری دگر داده
      هر آنچه وصف کنم باز خوبتر داده
      که در کنار دو خورشید ، اوست ماه تمام
      خصال و خلق و سجایای او تمام، حسین
      کمال و معرفت و منطق و مرام، حسین
      شب ولادت ، ذکر خوشش سلام، حسین
      از او گرفته به هر حال احترام، حسین
      به روی لوح دلش حک شده امام حسین
      که بی حسین نمی گشت لحظه ای آرام
      سلام بر شب فرخنده ی ولادت او
      درود حضرت معبود بر عبادت او
      پس از ائمه ندارد کسی سیادت او
      شب ولادت او حاکی از شهادت او
      کرم سجیه و احسان و جود عادت او
      چنان که مهر کند بذل نور خویش مدام
      قدش قیامت کبری رخش چراغ هداست
      جمال شیر خدا در جمال او پیداست
      دو دست کوچک او بوسه گاه دست خداست
      به هر نفس طپش قلبش این خجسته نداست
      که دست و دیده ی من وقف سید الشهداست
      مرا لباس شهادت خوش است بر اندام  
      تمام عمر مرا یا حسین زمزمه بود
      به جز حسین وجودم بریده از همه بود
      ز تیر و نیزه و خنجر مرا چه واهمه بود
      که از نخست دلم در کنار علقمه بود
      هماره گوش دلم را صدای فاطمه بود
      که می نمود به فرزندی اش مرا اعلام
      چه افتخار از این به که در برابر من
      عزیز فاطمه گوید به من برادر من
      هماره سایه ی او مستدام بر سر من
      کنیز مادر او بود و هست، مادر من
      چه قابل است سر و دست و جان و پیکر من
      که اوفتد به قدمهای آن امام همام
      مراست با لب خشکیده فیض دریایی
      غلامیم به حسین است اوج آقایی
      گرفتم از کرمش افتخار سقایی
      از آن هماره رخم را بود شکوفایی
      که بوده مادر من از نخست زهرایی
      حضور زینب او نیز می نمود قیام
      سلام بر تو که خالق به خلقتت نازد
      سلام بر تو که قرآن به عصمتت نازد
      سلام بر تو که حیدر به غیرتت نازد
      قمر هماره به خورشید طلعتت نازد
      فرات بر ادب و صبر و همتت نازد
      تو عبد صالحی و از خدات باد سلام
      سلام جود و کرم بر تو و کرامت تو
      سلام بر تو و ایثار و استقامت تو
      سلام بر ادب و غیرت و شهامت تو
      پس از ائمه امامت بود امامت تو
      به روز حشر قیامت بود قیامت تو
      که راست شد به قیام تو قامت اسلام
      تو از تمام شهیدان حق سری عباس
      تو از مدیحه و توصیف برتری عباس
      تو دست و بازو و شمشیر حیدری عباس
      تو ساقی حرم و میر لشکری عباس
      تو بر سفینه ی توحید لنگری عباس
      سلام بر تو و بر این همه جلال و مقام
      تو باب حاجت و ماییم سائل کرمت
      هماره مرغ دل ماست زائر حرمت
      تمام کرببلا زیر سایه ی علمت
      فرات بوسه زده موج موج بر قدمت
      به فیض دائم و لطف و عطای دم به دمت
      به «میثمت» کرمی ای کرامت از تو تمام

*****************************8

      غلامرضا سازگار
      
      سرم چه قابل خاک تو سر کجا تو کجا؟
      گهـر بـه پـات بریزم گهر کجا تو کجا؟
      تو آفتـاب جهـانی قمـر کجـا تو کجا؟
      فراتر از بشـر استـی بشر کجا تو کجا؟
      تـو سـرو بـاغ هـدایت حدیقۀ یاسی
      تو یک حسین ز پا تا به سر تو عبّاسی
      قیام توست قیامت، قیـامتت نازم
      مرام توست کرامت، کرامتت نازم
      پیِ امــامِ امامت، امــامتت نازم
      به هر دلیت اقامت، اقامتت نازم
      چراغ و چشم ولایت گل و گلاب علی!
      مـه دو فاطمـه، بیـن دو آفتاب علی!
      تو خیل هاشمیان را ستارۀ سحـری
      تو آفتاب جهانی، که گفته تو قمری
      علیـت بـاب و عزیــز دل پیـامبری
      به مرتضی پسری و به عالمی پدری
      چنـان ز کـام تو آب حیات می‌جوشد
      که خضر از لب خشکت گلاب می‌نوشد
      تـو مـاه امّ‌‌بنینـی، بنیـن به قربانت
      تمام خلـق زمـان و زمین به قربانت
      ملک، بشر ز یسار و یمین به قربانت
      تمام هستـیِ هست‌آفرین به قربانت
      ز دست‌هـای تو گلبوسۀ علی روید
      همان سزد که ولی اللّهت ولی گوید
      مـزار تــوست چــراغ دل مسلمــان‌ها
      به حضــرتت متــوسل شوند سلمـان‌ها
      کم است اگر چه شود خاک زائرت جان‌ها
      مقــام تـوست فراتــر ز وهــم انسان‌ها
      جلالت تو کجا ما کجا؟ «بنفسی انت»
      امـام گفت تو را «یا اخا بنفسی انت»
      تو با دو دست جدا از بـدن کنی اعجاز
      تـو بـا ملائکـه در آسمـان کنـی پرواز
      ادب بـه خـاک درت ایستـاده بهر نماز
      به دامن کرمت دست عالمی است دراز
      جـواب تـوست به هر سائلی جواب حسین!
      که گشته نام خوشت هم عدد به «باب حسین»!
      گره‌گشاست دو دستِ ز تـنْ بریدۀ تو
      سلام یوسف زهرا بـه دست و دیدۀ تو
      درود بر تن در خاک و خون‌کشیدۀ تو
      جهـان پـر است ز فریـادِ ناشنیدۀ تو
      چه قرن‌ها که به هر نسل گفتگو داری
      هنـوز زمزمـۀ «اِنْ قَطعتُمـوا» داری
      تو را به امّ‌‌بنین مادرت قسم عباس!
      تو را به مرتبۀ خواهرت قسم عباس!
      تو را به حق جراحات پیکرت عباس!
      تو را به خون گلوی برادرت عباس!
      مرا ز من بستان و از آن خود گردان
      کرم نمـا و سگِ آستان خود گردان
      نشان سجده نشانـی است از عبادت تو
      شهــادت تــو بــوَد بهترین ولادت تو
      کرم، سجیّه و احسان و جود، عادت تو
      سلامِ آب بـــه آقایــی و سیــادت تو
      هنوز علقمه گوید درود بر صبرت
      هنوز حضرت زهراست زائر قبرت
      تو مـرد غیــرت و مهــر و وفـا و ایثاری
      تو همچنــان پــدرت حیـدری و کراری
      تو چون حسین، همان خون حیِّ داداری
      تو یـک سپـاه نــداری، ولــی علمداری
      اگر چه دست نداری، حسین را دستی
      سپه نیـاز نداری که خود سپاه استی
      قسم به آنچه که بود و قسم به آنچه که هست
      تو با خدای خـودت دادی از ولادت، دست
      خـدا زمـام دل خلـق را بـه زلـف تو بست
      اگر چه دست تو از تن فتاد و فرق شکست
      به دست‌ و چشم و سرت می‌خورم قسم عباس!
      کـه در تمـام شهیـدان تویی علم عباس!
      سلامِ کعبه به صحن و حریم محترمت
      پیمبــران خداینــد زائــرِ حــرمت
      به خود همیشه ببالد کرامت از کرمت
      خدا گواست که باشد ثنای خلق، کمت
      شـود ز کـوه غمت قامتِ امامت، خم
      برای گفتنِ مدحت چه آورد «میثم»

******************************

      محمود ژولیده

      نپردازید بی تسبیحِ خالق
      به مدحِ بنده ای هر چند لایق
      نپردازید بی ذکر الهی
      به ذکر بنده حتی گاه گاهی
      مرا حمد خدا شیرین تر از مدح
      ثنای کبریا شیرین تر از مدح
      اگر من عبد صالح نام دارم
      اطاعت را عبادت می شمارم
      اطاعت از خدا تنها وفا نیست
      عبادت بی ولایت راه ما نیست
      عبادت از علی آموختم من
      اطاعت از ولی آموختم من
      نباشد هیچ حاجت از بهشتم
      که جنّت هست در ذات سِرشتم
      سرشتم طالب ماه ولایت
      بهشتم رفتنِ راه ولایت
      سرشتم فخر دارد ایها الناس
      که نامم را علی بگذاشت عباس
      مرا این بِه ز جنّات برین است
      که نام مادرم امّ البنین است
      من آقا زادۀ ام البنینم
      اَباالفضلِ امیر المومنینم
      مقام مادرم را قدر دانم
      کنیز زینب کبراش خوانم
      مقام مادرم در بیتِ مولا
      کنیزیِ همه اولاد زهرا
      حسین و مجتبی یا هر امامم
      بزرگی می کنند در حقِّ نامم
      من آن چاکر که زینب چاره ام بود
      کنار دست او گهواره ام بود
      من آن طفل دبستان حسینم
      که عمری داد درس شور و شینم
      امینِ خانۀ خیر النسایم
      غلام خامس آل کَسایم
      به امر مادر والامقامم
      هماره دست بوس چار امامم
      اگر چه سینه ام بوئید مولا
      اگر چه دست من بوسید مولا
      تواضع در مسیر حق تعالی
      مرا تا بال جعفر برد بالا
      خدا بر بندۀ خود منزلت داد
      که بر آل عبایم معرفت داد
      به قدری منزلت داده خدایم
      شهیدانند مستِ بال هایم
      خدا می خواست خون از اشک ریزم
      به راه دوست دست و مَشک ریزم
      □□□
      بیارائید دل را ایها الناس!
      به شب های مناجاتیِ عباس
      که هر چه دارد عباس از سحرهاست
      سحر دریای رنگین گوهرهاست
      دهد تغییر قرآن حالتان را
      مزیّن می کند اعمالتان را
      بخواهید از خدا فرزانگی را
      گذشت و مَردی و مردانگی را
      مرام شیعه را اخلاق باید
      صفا و نیکی و انفاق باید
      اَهَمِّ درس عباس است ایثار
      وفاداری است تا اردوی دلدار
      علمداری به میدان اطاعت
      سپهداری به هنگام شجاعت
      بپردازید حقِّ دینِ رَب را
      نگهدارید حرمت را ادب را
      ادب سرلوحۀ ایمان و دین است
      که این راهِ امیر المومنین است
      ادب دست مرا نذر ولی کرد
      ادب چشم مرا وقف علی کرد
      مؤدب جز ولی رهبر ندارد
      نگاه از حجّت حق بر ندارد
      ادب پرداخت حقِّ رهبرم را
      که دل بشناخت زهرا مادرم را
      خدایا کاش روز انتقامش
      کنم همراه مهدی احترامش