اشعار شهادت حضرت موسی بن جعفر(ع)

       کسی بدون دلیل از صدا نمی افتد
      لب کلیم ز سوز دعا نمی افتد

      کریم در غل و زنجیر هم کریم بُود
      به دست بسته شده، از عطا نمی افتد

      اگرچه خاک نشسته به روی لب هایت
      عقیق، پا بخورد از بها نمی افتد

      مگر چه گفته به تو این زبان دراز یهود؟
      همیشه از دهنش ناسزا نمی افتد

      چه آمده به سرت پنجه میکشی بر خاک؟
      به هر نفس، لب تو از ندا نمی افتد

      به سینه ای که لگد خورد پشت در سوگند
      بدون درد سر این ساق، جا نمی افتد

      کسی که در تن او پیرهن شده پاره
      به یاد بی کفن کربلا نمی افتد

      تو گیر یک نفر افتاده ای چنین شده ای
      تن تو در گذر گرگ ها نمی افتد

      پس از سه روز تو را عده ای کفن کردند
      سر بریده ی تو زیر پا نمی افتد

      سنان و شمر به هم با اشاره می گفتند:
      مگر که نیزه نخورده ؟ چرا نمی افتد؟

**********************

      خورشید آسمان سیه چال ها منم
      یوسف ترین مسافر گودال ها منم
      شیرازه محول الاحوال ها منم
      موسی ترین کلیم،در این سال ها منم

      دارم شبانه روز و مناجات می کنم
      بر حال و روز خویش مباهات می کنم

      این چند ساله زار شدم،در به در شدم
      کنج قفس فتادم و بی بال و پر شدم
      دور از وطن اسیر شدم،خون جگر شدم
      معصومه را ندیدم و دلتنگ تر شدم

      یاد مدینه و پدر و مادرم بخیر
      یاد پدر صدا زدن دخترم بخیر

      اینجا نمی رسد به کسی ناله های من
      از ردّ پا پُر است،بهشت عبای من
      مثل جنین در شکم است،انحنای من
      زیر فشار خرد شده دست و پای من

      تنها دعای من شده خلّصنی یا اله
      مردن دوای من شده،خلصنی یا اله

      چندیست از خدا طلب مرگ دارم و
      خون جگر ز حنجره بالا میارم و
      در زیر تازیانه یک نابکارم و
      سر را میان زانوی خود می فشارم و

      فریاد می زنم نفسم بند آمده
      باشد بزن،ولی به کسی ناسزا مده

      در زیر این شکنجه و این حلقه قیود
      کاری که باب میل دلم بود،سجده بود
      اما میان زمزمه ها سندی یهود
      می کرد صورت من دلخسته را کبود

      ای وای از زمختی انگشتهای او
      شد پاره گونه های من از مشتهای او

      سندی مرا به ورطه تحقیر می کشد
      جسم مرا به حلقه زنجیر می کشد
      با ترکه ای که هیبت شمشیر می کشد
      آنقدر می زند که سرم تیر می کشد

      این چند روزه درد سرم بیشتر شده
      قوس کمانی کمرم بیشتر شده

      حسین قربانچه

**********************

      گوشه ی دخمه خلوتی دارد
      کوه طورش همین سیه چال است
      نمک ِ آخرِ مناجاتش
      روضه های شهید گودال است
      **
      توبه می کرد جای مردم شهر
      گریه می کرد جای ما و شما
      پسر فاطمه دعا می خواند
      نیمه شبها برای ما و شما
      **
      هردلی عاشق نگاهش شد
      خالی از تیره گی و زشتی شد
      در کنار ضریح چشمانش
      زن بدکاره ای بهشتی شد
      **
      زن رقاصه را به راه آورد
      عارف حق،جدا ز غیرش کرد
      پشت آن میله های فولادی
      این چنین عاقبت به خیرش کرد
      **
      با رکوع و سجود فاطمی اش
      شیوه ی بند گی به او آموخت
      با نگاه پر از محبت خود
      حکمت زندگی به او آموخت
      **
      ساق پایش شکستگی دارد
      داد می زد ز درد سجاده
      غل و زنجیرها اجازه دهید
      در قنوتش به زحمت افتاده
      **
      درد تا مغز استخوان می رفت
      با لب تشنه تا لگد می خورد
      رسم این خانواده است انگار
      چقدر بی هوا لگد می خورد
      **
      پروبالش شکسته ای صیاد
      این قفس خوب گوشه گیرش کرد
      تازیانه نزن، که رفتنی است
      دوری از آشیانه پیرش کرد
      **
      «مرد باشید و روی واژه ی «شرم
      مثل آل امیه خط نکشید
      !می زنیدش زبان روزه بس است
      حرف ناموس را وسط نکشید
      **
      نزنید آنقدر به پهلویش
      یاد غمهای مادرش افتاد
      حرف شهر مدینه شد ای وای
      باز هم یاد دخترش افتاد
      **
      شهر بغداد ناجوانمردی
      بردی از یاد حُرمت نمکش
      خیزران را به یادم آورده
      زخم لبهای خشک و پر ترکش
      **
      حرف از خیزران و زخم لب است
      جای طشت طلا فقط خالیست
      روضه ی طشت دردسر ساز است
      جزء آن روضه های جنجالیست
      **
      به تمسخر گرفت قرآن را
      طعنه زد با کمال بی شرمی
      به لب خشک قاری قرآن
      چوب می زد برای سرگرمی

      وحید قاسمی

**********************

      ناگهان خلوت من با زدني ريخت به هم
      مجلس ذكر ِ مرا بد دهني ريخت به هم

      رويِ اين ساقِ ترك خورده بلندم كردند
      استخوانم پس ِ هر پا شدني ريخت به هم

      كار من از همه مجذوبِ خدا ساختن است
      نظري كرده ام و قلب زني ريخت به هم

      ديد حساس شدم آمد و دشنامم داد
      پسر فاطمه را با سخني ريخت به هم

      لعنتي بس كه از اين موي سرم ميگيرد
      زلف آشفته به هر آمدني ريخت به هم

      كار تشييع مرا لنگه دري عهده گرفت
      از غم من دلِ هر سينه زني ريخت به هم

      علي اكبر لطيفيان

**********************

      زیر سنگینی زنجیر سرش افتاده
      خواست پرواز کند دید پرش افتاده

      میشود گفت کجا تکیه به دیوار زده ست
      بسکه شلاق به جان کمرش افتاده

      آدم تشنه عجب سرفه ی خشکی دارد
      چقدر لخته ی خون دور و برش افتاده

      گریه پیوسته که باشد اثراتی دارد
      چند تاری مژه از پلک ترش افتاده

      هر کس ایام کهنسالی عصا میخواهد
      پسرش نیست ببیند پدرش افتاده

      آنکه از کودکی اش مورد حرمت بوده ست
      سر پیری به چه جایی گذرش افتاده!

      به جراحات تنش ربط ندارد اشکش
      حتم دارم که به یاد پسرش افتاده

      حسین رستمی

**********************

      پربسته بود... وقت پریدن توان نداشت
      مرغی که بال داشت ولی آسمان نداشت

      خوکرده بود با غم زندان خود ولی
      دیگر توان صبر در آن آشیان نداشت

      جز آه زخم های دهن باز کرده اش
      در چارچوب تنگ قفس همزبان نداشت

      آنقدر زخمی غل و زنجیر بود که
      اندازه ی کشیدن یک آه جان نداشت

      زیر لگد صداش به جایی نمیرسید
      زیر لگد شکست و توان فغان نداشت

      با تازیانه ساخت که دشنام نشنود
      دیگر ولی تحمل زخم زبان نداشت

      هرچند میزبان تنش تخته پاره شد
      هرچند روی پل بدنش سایبان نداشت

      دیگر تنش اسیر سم اسب ها نشد
      دیگر سرش به خانه نیزه مکان نداشت

      محمد بیابانی

**********************

      چشمهايت اگر چه طوفاني
      قلبت اما صبور و آرام است
      شوق پرواز در دلت جاريست
      شب اندوه رو به اتمام است
      **
       روح تو آنقدر سبکبار است
      که اسير قفس نخواهد شد
      لحظه اي با مظاهر دنيا
       همدم و همنفس نخواهد شد
      **
       کور خوانده کسي که مي خواهد
      بسته بيند شکوه بالت را
      چشم اگر واکنند مي بينند
      جبروت تو را، جلالت را
      **
       چه غم از اين که گوشه‌ی زندان
      شب و روزش کبود و ظلمانيست
      در کنار فروغ چشمانت
      جلوه‌ی آفتاب پيدا نيست
      **
       همدمي غير اشک و شيون نيست
      در سحرگاه خيس تنهائيت
      مي شود در غروب عاطفه ها
      تازيانه انيس تنهائيت
      **
      راوي اوج غربت و درد است
      آه و أمّن يجيب تو هر روز
      گريه در گريه: «رَبِّ خَلِّصنِي»
      ندبه هاي غريب تو هر روز
      **
       از تمام صحيفه‌ی عمرت
      آه چند آيه اي به جا مانده
      شمع چشم تو رو به خاموشي است
      از تنت سايه اي به جا مانده
      **
      لاله لاله دخيل مي بندند
      به ضريح تنت جراحت ها
      شرمگين، بيقرار، باراني
      آسمان هم از اين جسارت ها
      **
      چه به روز دل تو مي آورد
      کينه‌ی قاتل يهودي که
      بر تن خسته‌ی تو گل مي کرد
      آنقدر سرخي و کبودي که ...
      **
       ميله هاي کبود اين زندان
      شب آخر، شده عصاي تو
      زخم زنجيرها شده کاري
      رفته از دست، ساق پاي تو
      **
       پيکرت روي تکه اي تخته !
      غربت تو چقدر دلگير است
      راوي روضه هاي بي کسي ات
      ناله هاي کبود زنجير است
      **
       شيعيان تو آمدند آن روز
      پيکرت روي دست ها گم شد
      آه اما غروب عاشورا
      بدني زير دست و پا گم شد
      **
       نيزه ها محو پيکر خورشيد
      محشري بود کربلا آن روز
      بوسه‌ی نعل تازه گم مي شد
      بين انبوه زخم ها آن روز
      **
       عشق بر روي نيزه معنا شد
      در حوالي قتلگاهي که
      پيکر آفتاب جا ماند و
      کاروان رفت سمت راهي که ...

      یوسف رحیمی

**********************

      هر كه یك دفعه سر این سفره مهمان می شود
      مور هم باشد اگر روزی سلیمان می شود

      سر به زیر انداختن ذاتش توسل كردن است
      دردهای این حرم ناگفته درمان می شود

      این كریمان لطفشان هر چند آماده ست، لیك
      نام مادر كه وسط باشد دو چندان می شود

      ما پدر را خواستیم و از پسر خیرش رسید
      در رجب ها كاظمین ما خراسان می شود

      ظاهراً عین امامی، باطناً پیغمبری
      هر كه می بیند تو را، از تو مسلمان می شود

      نسل موساییِ تو طبع مسیحا داشتند
      یك نفر از آن همه پیر جماران می شود

      این دلِ ما سینه ی ما، نه بگو اصلاً بهشت
      هر كجا موسی ابن جعفر نیست زندان می شود

      نیستم آهو ولی سگ هم به دردی می خورد
      لااقل یك گوشه از صحنت نگهبان می شود

      علی اكبر لطیفیان

**********************

      حساس ترین آینه را می بردند
      بر شانه ی سنگ ها،کجا می بردند؟

      با اینکه سلیمان زمانت بودی
      تابوت تو را غلام ها می بردند

      تابوت نه، اشتباه گفتم ای وای
      با تخته ی پاره ای تو را می بردند

      با ساق شکسته پیکرت را،ای کاش
      پیچیده میان بوریا می بردند

      از تخته ی در، دست و سرت آویزان
      گیسوی تو در باد رها می بردند

      تا خشک شود نموری پیرهنت
      باید بدنت به کربلا می بردند

      آیینه ی تکه تکه ای بودی که
      از قصد،تو را چه با صدا می بردند

      وحید قاسمی

**********************

      آهسته گذاريد روي تخته تنش را
      تا ميخ اذيت نكند پيرهنش را

      اصلاً بگذاريد رويِ خاك بماند
      زشت است بيارند غلامان بدنش را

      اين ساق ِبهم ريخته كِتمان شدني نيست
      ديدند روي تخته ي در ، تا شدنش را

      اين مرد الهي مگر اولاد ندارد
      بردند چرا مثل غريبان بدنش را

      اين مرد نگهبان كه حيا هيچ ندارد
      بد نيست بگيرد جلوي آن دهنش را

      اين هفت كفن روضه ي گودال حسين است
      اي كاش نيارند برايش كفنش را

      نه پيرهني داشت حسين نه كفني داشت
      مديون حصيرند مرتب شدنش را

      علي اكبر لطيفيان

**********************

      غربت رسید و داغ حرم را زیاد کرد
      باران چشمهای ترم را زیاد کرد

      آه از نهاد سرد سیه چال می کشم
      آنجا که آه بی اثرم را زیاد کرد

      من با اذان ناله ام افطار می کنم
      شلاق زخم بال و پرم را زیاد کرد

      حالا چرا به فاطمه دشنام می دهد
      نامرد آتش جگرم را زیاد کرد

      چه بی ملاحضه به تنم ضربه می زند
      درد نشسته بر کمرم را زیاد کرد

      خم می شود شبیه کمر ساق پای من
      زنجیر ، درد هر سحرم را زیاد کرد

      هنگام بردن بدنم روی دست ها
      یک تخته پاره دردسرم را زیاد کرد

       مسعود اصلانی

**********************

      ازهمان روز ازل خاک مرا ، آب تو را
      دست معمار از احسان به هم آمیخته است

      وشدی باب حوائج ، و شدم سائل تو
      دستها را به عبای تو در آویخته است

      آسمان جای شما بود ، ولی حیف چه شد ...
      ... آب باران به دل چاه فرو ریخته است ؟

      من از این واقعه تا روز جزا حیرانم

      و بنا بود که محراب دعایت بشود
      ولی افسوس در این چاه زمینگیر شدی

      صورتت رنگ عوض کرده ، عذارت نیلی است
      چه بلائی به سرت آمده که پیر شدی ؟

      توهمانی که به جبریل پر و بال دهد
      پس چگونه بنویسیم که زنجیر شدی..!؟

      من تو را بانی جبرئیل امین می دانم

      چارده سال تو را گوشه زندان دیدم
      چارده قرن اگر گریه کنم باز کم است

      استخوانهات چو گیسوت مجعد شده اند
      این هم از همرهی آهن و زنجیر و نـم است

      و شنیدم بدنت چون پر گل نازک شد
      زیر این نازکِ گل ، قامت خورشید خم است

      در عزایت همه ی عمر رثا می خوانم

      چه غریبانه روی تخته‌ی در می رفتی
      بال و پرهای پرستوئی ات هر جا می ریخت

      دهنی یخ زده آن روز جگر ها را سوخت
      آتشی تلخ به کام همه دنیا می ریخت

      پسری آمده بود و ... پدری را می برد...
      ... اشکها بود که در غصه بابا می ریخت

      باز از گریه معصومه ی تو گریانم

      تا نوشتم در و آتش ، قلم از سینه شکست
      عرق خجلت پیشانی دنیا می ریخت

      گرچه باور نتوان کرد ولی دیده شده ست
      رد پای گل نی را که به صحرا می ریخت

      سال ها در پی این نیزه‌ی سرگردانم
      تا مگر لب بگشاید بشود قرآنم

      یاسر حوتی

**********************

      دوری از شهر و دیارم عزتم را لطمه زد
      این جدائی قلب پاک عترتم را لطمه زد

      با دو دست بسته هم باب الحوائج بوده ام
      کی غل و زنجیر فضل و رحمتم را لطمه زد

      ناله ها ی ممتدم گویای این مطلب شده
      بغض سینه اشتیاق صحبتم را لطمه زد

      تار میبینم ز بس که این حرامی یهود
      گاه و بیگاه آمد از ره صورتم را لطمه زد

      صوت سیلی هم صدا شد با صدای خنده اش
      هر دمی آمد سراغم خلوتم را لطمه زد

      شد شکسته راه رفتن ارث مادر زادیم
      ضربه ها را بی هوا زد قدرتم را لطمه زد

      نام زهرا را نه تنها با طهارت او نبرد
      بد دهن بود و دل با غیرتم را لطمه زد

      داغ من یک سربریدن کمتر از جدم حسین
      آخر کار این کفن ها غربتم را لطمه زد

      پیکر من بین راه زائران کربلا
      این سه روزه تا قیامت شوکتم را لطمه زد

      قاسم نعمتی