اشعار ولادت حضرت ابالفضل (ع)
محمود ژولیده
ز سجایای تو انگار به ما هم دادند
یعنی ای ماه ز مهر تو بما غم دادند
ادب ماه بنازم که به ما نور دهد
این همه عشق، نگویید بما کم دادند
ای لب لعل تو نازم که به خشکی دریاست
شکر لِلَّه به ما هم کمی از یم دادند
ز وفاداری تو علقمه شد عالمگیر
یعنی از مکتب تو نور به عالم دادند
مادرت ام بنین درس ادب داد تو را
این تو بودی که از این درس دمادم دادند
ذکر غم های حسین از لب تو چون برخواست
قبل هر چیز به یمن تو بما هم دادند
در تماشای تو دلداده تر از زینب کیست؟
این حسین است که بی تو، به قدش خَم دادند
هرکه مست تو شود کار مسیحا بکند
گویی از جام تو بر عیسی مریم دادند
راستی واسطۀ نام کلیم الله کیست؟
می ساقیست به موسی که چنین دم دادند
سجده دانید ملائک به چه کردند همه ؟
سیری از نور ابالفضل به آدم دادند
باید از راه بصیرت به تو آقا برسیم
چون به لطف تو به ما اذن محرم دادند
به علمداری و دینداری این آقا بود
که بما بی خبران هیئت و پرچم دادند
به فداکاری آقام ابالفضل قسم
مثل عباس بما خط مقدم دادند
یاری رهبرمان رمز مسلمانی ماست
عَلَم قافله را دست معظم دادند
**********************
رضا رسول زاده
گر غم به دلت داری، غمخوار ابالفضل است
دل را نده بر هر کس، دلدار ابالفضل است
مجموعه ی تقوا و، ایثار ابالفضل است
در لشکر ثاراله، سردار ابالفضل است
آری ادبش را او از، ام بنین دارد
صد خادم درباری، چون روح الامین دارد
از قامت او پیدا، روی پدرش باشد
هر خصم فراری از، تیغ و سپرش باشد
نذر پسر زهرا، دستان و سرش باشد
خورشید حسین است و، این هم قمرش باشد
شد ماه بنی هاشم، تنها لقب عباس
مهتاب خورَد غبطه، بر خال لب عباس
تیغ و علمِ حق است، تیغ و علم عباس
لرزه به جهان افتد، با هر قدم عباس
در پای نهال دین، چون ریخت دم عباس
محشر به کف زهراست، دست قلم عباس
تا دست جدای او در، حشر عیان گردد
هر عبد گنهکاری، بخشیده به آن گردد
ای کاش بیایم من، تا به حَرَمت ساقی
بر مادر تو زهرا، دادم قسَمت ساقی
یک روز بمیرم من، زیر قدمت ساقی
بنما نظری گردم، سیراب یمت ساقی
از باده ی تو امشب، مستم من و آشوبم
سر بر در میخانه، از عشق تو می كوبم
*********************
حسن لطفی
خدا زمین و زمان را دوباره حیران ساخت
تمام شوکت خود را به شکل انسان ساخت
کشید قامت او را قیامتی برخاست
برای غارت دل ها سپاه مژگان ساخت
ز اوج شانه او آسمان به خاک افتاد
برای هر سر زلفش دلی پریشان ساخت
میان طاق دو ابروی او گره انداخت
از آن دو تیغ گره خورده باد و طوفان ساخت
خدا برای حماسه دلاوری آورد
برای شیر خدا شیر دیگری آورد
نسیمی از تو وزید و زمین شکوفا شد
بهشت در به در کوچه های دنیا شد
برای این که به پای تو بال و پر بزنند
در ازدحام ملائک دوباره دعوا شد
همان شبی که رسیدی مدینه یادش هست
نگاه کردی و عالم پر از مسیحا شد
نگاه کن که تمام دلم طلا گردد
که گر اشاره کنی خاک کیمیا گردد
شکوه چشم تو هوش از سر گل ها برد
زلالی آمدنت آبروی دریا برد
بهانه تو به صحرا کشید مجنون را
کشید عکس تو و دودمان لیلا برد
شمایلی ز تو یوسف شبی به خوابش دید
حدیث روی تو گفت و دل از زلیخا برد
قسم به چشمان مست آهوها
که گرد راه تو صبر از تمام صحرا برد
شکافت سینه امواج سهمگین را باز
کسی که نام تو را در کنار دریا برد
قسم به مشک قسم به دلت که بی همتاست
خوشا به حال تو آقا که مادرت زهراست
************************
محمود ژولیده
وقتی خدا قدم به دل و جان ما گذاشت
عباس را به جان و دل شیعه جا گذاشت
عطر ادب ز خیمه ی عشاق شد بلند
وقتی حسین پرچم عباس را گذاشت
ای همت بلند تو خلوت گه امان
بیچاره آن که حقّ تو را زیر پا گذاشت
نور تو را مقام تو را عصمت تو را
جز در وجود پاک تو خالق کجا گذاشت؟
فانی فی الحسین شدن از مرام توست
در مکتبی که دست تو آن را بنا گذاشت
سلطان عشق گفت: فدای تو جان من
بعد از خودش امام تو سنت به جا گذاشت
با انتقال رتبه باب الحوائجی
ارباب ما نهایت منّت به ما گذاشت
انگار علاقه به تو ارث فاطمی است
در دل عزیز فاطمه عشق تو را گذاشت
تقوا و زهد علم و عمل غیرت و وقار
این ها مظاهری است که در تو خدا گذاشت
روزی که از وجاهت تو پرده بر کشند
پیغمبران ز وجه خدا جرعه سر کشند
آن که تو را ز زمره ی جانانه ها نوشت
نام تو را به سر در میخانه ها نوشت
ساقی شدی که ساغر ایمان دهی به ما
قدر تو را قدیر به پیمانه ها نوشت
قصه نویس مبتکر قصه های عشق
قدّ تو را رشید چو افسانه ها نوشت
ای سایه ات پناه امام زمان، خدا
کهف تو را امن ترین خانه ها نوشت
خشم خدا به ابروی پیوسته ات سزاست
چشم تو را مراقب بیگانه ها نوشت
جانت فدای طاعت و جسمت فنای یار
وصف تو را شبیه به پروانه ها نوشت
گل بوسه ها به دست تو دارد پیام ها
دست تو را محافظ گلخانه ها نوشت
رزمت عجیب شبیه به جنگیدن علی است
شمشیر تو خطوط سر شانه ها نوشت
حیدر، حسن، حسین اساتید جنگی ات
درس تو را ز مکتب شاهانه ها نوشت
وقتی سخن ز ساقی و ساغر شود رواست
نام تو را به سر در خُمخانه ها نوشت
عشقت جلال ماست، تبارکتَ یا هلال
رویت جمال هوست، تعالیتَ یا جلال
از بس نوشته اند جمالت منوّر است
رویت سزای گفتن الله اکبر است
ای حمزه ی رسول گرامی کربلا
محو تو سید الشّهدای پیمبر است
ای نافذ البصیره کجا سیر می کنی
چشمت شبیه هیبت چشمان حیدر است
از آن زمان که تو پسر فاطمه شدی
دستت شفیع امّت زهرای اطهر است
سرو قدت اگر چه به ام البنین بَرد
کی هیبتت به هیبت زینب برابر است
آنان که نام ماه بنی هاشمت دهند
رخسارشان منوّر صد ماه و اختر است
فضل و کمال را به تو تفویض کرده اند
آنان که فضلشان همه از فضل داور است
روز جزا به مرتبه ات غبطه می خورند
آنان که از شهادت شان فیض محشر است
دل را شراب صحبت تو مست می کند
ما را خمار بوسه بر آن دست می کند
روز ازل که روز علم داری تو بود
آب حیات تشنه لبِ یاری تو بود
روزی که جام عشق عطش ناک مرد بود
آن روز روز سید و سالاری تو بود
کافی نبود سر بکشد جام عشق را
تنها کسی که شاهد می خواری تو بود
روزی که هیچ صحبت دلداگی نبود
صحن الست صحنه ی دلداری تو بود
دل دادی و شد آتش دلبر به کام تو
لب تشنگی متاع خریداری تو بود
چشم و سر و دو دست تو دادُ الست داد
شرم شریعه از عرق جاری تو بود
وقتی تنت نشست ز مستی میان نور
عرشی عظیم گرم عزاداری تو بود
بر خلق نوری تو خدا افتخار کرد
فخر خدا برای گرفتاری تو بود
آن روز هم در عالم ذر مثل کربلا
زهرا کنار علقمه در یاری تو بود
آن ساقی آفرین که تو را آفریده است
مشک تو را و اشک تو یک جا خریده است
****************************
غلامرضا سازگار
بحر مواج ولایت گهری دیگر زاد
نخل سرسبز امامت ثمری دیگر زاد
یا مگر حضرت زهرا پسری دیگر زاد
فلک مجد و کرامت قمری دیگر زاد
دامن گلبن توحید بهار آورده
فاطمه بر پسر فاطمه یار آورده
قامتش نخله ی طوباست، فدایش گردم
هیبتش هیبت باباست، فدایش گردم
صورتش جنت الاعلاست، فدایش گردم
پسر سوم زهراست، فدایش گردم
از ولادت خط ایثار نشانش دادند
الف قامت دلدار نشانش دادند
صورت و خال و لبش مصحف حسن ازلی است
پای تا فرق جمال احد لم یزلی است
از طفولیت، شاگرد کلاس سه ولی است
پدرش شیر حق، این شیر حسین بن علی است
او ولی الّه و این زاده ی خیر الناس است
او علی بن ابیطالب و این عباس است
نه عجب مهر برد سجده به خاک راهش
نه عحب از مه رخ نور ستاند ماهش
مادرش فاطمه مبهوت جلال و جاهش
بُرد و گرداند به دور سر ثار اللّهش
گفت ای مادر عباس فدایت گردد
دست و چشم و سر عباس فدایت گردد
من نگویم به جهان قرص قمر آوردم
یا که خورشید در آغوش سحر آوردم
یا که بر شیر خدا شیر دگر آوردم
تا کند جان به فدای تو پسر آوردم
این امیر سپه توست قبولش فرما
این فدائیّ ره توست قبولش فرما
ای فروغ دل مصباح هدی یا عباس
ای همه جان جهانت به فدا یا عباس
ای حسین دگر شیر خدا یا عباس
رتبه ات فوق تمام شهدا یا عباس
پسر شیر خدا، شیر حسین بن علی
دست رزمنده و شمشیر حسین بن علی
ای همه خون علی در رگ و در پیکر تو
پدرم باد فدای پدر و مادر تو
یوسف فاطمه دلباخته ی منظر تو
هدیۀ دوست شده دست تو، چشم و سر تو
چه بیارم چه بگویم چه بخوانم به ثنات
پسر فاطمه فرمود که جانم بفدات
تو به رخ لاله ی عباسی دو فاطمه ای
تو حسین دگر و باب نجات همه ای
مرگ، شمع تو، تو پروانه ی بی واهمه ای
میزبان علی و فاطمه در علقمه ای
گر چه زهرا به کنارت عوض مادر بود
اولین زائر دیدار تو پیغمبر بود
ای همه خلق جهان بنده ی آقایی تو
خضر با آب بقا تشنه ی سقایی تو
خجل از تشنه لبان دیده ی دریایی تو
شهدا داده دل از کف به دل آرایی تو
بحر از شوق کف دست تو بیتاب شده
آب با یاد لبت سوخته و آب شده
آب می گفت مرا از لب خود آب بده
موج می گفت مرا با تب خود تاب بده
بحر می گفت ز اشکت گهر ناب بده
مشک می گفت بتاز آب به ارباب بده
دشت و صحرا و مه و ماهی و موج و یم و مشک
همه گشتند بر احوال تو تبدیل به اشک
تو ابوفاضلی و فضل و شرف را پدری
تو شهید و ز تمام شهدا خوب تری
هاشمیّون قمرند و تو بر آنان قمری
زاده ی امّ بنینی و به زهرا پسری
باء بسم اله ایثار ز خال لب توست
مرغ شب شیفته ی اشک نماز شب توست
آب ها تشنه لب لعل گهر بار توأند
بحرها شیفته ی لحظه ی ایثار توأند
خلق ها جان به سر دست خریدار توأند
ناله ها شعله کشیدند و علمدار توأند
نخل «میثم» همه در وصف تو بار آورده
برگ برگش شده باغیّ و بهار آورده
**************************
غلامرضا سازگار
آسمان امشب ز دامن جای گل ریزد ستاره
مـاه، سرگرم تماشـا مهـر مبهوت نظاره
مرحبا! ای ماه شعبان، ماه آوردی دوباره
مـاه آوردی دوبـاره ماه، نه! یک ماه‌پاره
قلب آل‌الله خرم، چشم خیرالناس روشن
خانۀ مـولا شده از طلعت عباس، روشن
****
چشم دل بگشا که وجه خالق اکبر ببینی
شیـر ثـارالله را در دامـن حیـدر ببینی
بلکه در آغوش حیدر، حیدر دیگر ببینی
ساقـی عترت کنار ساقـی کوثـر ببینی
چشم شو تا بنگری آیینۀ حق‌الیقین را
شیـر ثارالله و شمشیر امیرالمؤمنین را
****
فاطمـه! ام‌البنین! شیرخـدا را شیر زادی
مرحبا! مادر! که بر دست خدا شمشیر زادی
سـورۀ انـا فتحنـا را بهیـن تفسیر زادی
لشکـر پیـروز دشت کربلا را میـر زادی
شیرِ شیر داور است این پای تا سر حیدر است این
فاش می‌گویم کـه زهرا را حسین دیگر است این
****
روی، داور دست، حیدر خصلت و خوی رسولش
سیر معراج الهی هم صعودش هم نزولش
کیست این ریحانهyالحیدر کـه زهرای بتولش
کرده در اوج سرافرازی به فرزندی قبولش؟
نقش پیشانیش باشد این که این یار حسین است
حضرت عبـاس، سقـا و علمــدار حسین است
****
اوست آن عبدی که کس نشناخت او را جز امامش
ناتمامش خوانـده‌ام خوانم اگـر ماه تمامش
لرزه‌ها افکنده بر پشت سپاه کفر، نامش
از خـدا و انبیـا و اولیـا بــادا سلامش
شأن او شأن امامت دست او دست کرامت
سایۀ قـدش قیامت تا قیامت راست‌قامت
جز علی هرکس بگویـد مدح او باشـد شکستش
بوسه‌گاه مرتضی روی و جبین و چشم و دستش
گشت تقـدیم خـدا روز شهـادت بـود و هستش
دست از دست و سر و جان شست در عهد الستش
بر وفای عهد خـود تا پای جان استاد، آری!
هم شعار بذل جان سرداد هم سر داد، آری!
****
ای که با خون خدا ممزوجی و خون خدایی
دستگیـر عالم و سردار دست از تن جدایی
نور چشم فـاطمه، مصباح مصبـاح‌الهدایی
بلکه در روز قیـامت بـر شهیـدان مقتدایی
تو علمـدار حسینی تـا ابد یار حسینی
شیر عاشورای خون و مرد ایثار حسینی
****
بـازوی فرزنـد زهـرا دست از پیکـر جدایت
چارده معصوم را باشـد بـه لـب ذکر ثنایت
بلکه هنگام ولادت کـرده شیر حق دعایت
کیستی تو که امامت گفت جان من فدایت؟
ای همـه آزادمردان شاهد آقایی تو
خضر با آب حیاتش تشنۀ سقایی تو
****
آب دریـا نعـره زد تا جرعه‌ای از آن بنوشی
غیرتت می‌گفت باید چون دل دریا بجوشی
بیـن دریـا تشنـه بـاشی آب دریا را ننوشی
مرحبا! تا آخریـن خط عطش بایـد بکوشی
ای شـرار تشنگی نور چراغ مکتب تو
بحر سوزان تب تو آب عطشان لب تو
****
تــو دلـت آرام امـا آب دریــا بــی‌قرارت
بحر، رفع تشنگی کرده ز چشم اشک‌بارت
بلکـه دریـا قرن‌هـا گردیده بر گرد مزارت
آب شد خون جبین و گشت جاری بر عذارت
سوخت در آب روان بـر تشنگان پـا تا سر تو
شک ندارم اینکه زهرا خوانده خود را مادر تو
دل گرفتـار تـو امـا تـو گرفتـار حسینی
جـان جانانی و با جـانت خریدار حسینی
از ولادت تا شهادت محو دیدار حسینی
بلکه فردای قیـامت هم علمدار حسینی
کیستی تو؟ کیستی تو؟ ای عطش آب بقایت
وقت جـان دادن پیمبـر آب آورد از برایت
****
ای سلام آب بر لب‌های خشکت تا قیامت
ای پس از ایثار جان خویش هم یار امامت
یافته عشق و وفا از خون بازویت سلامت
سـائل درگـاه تـو آقایـی و جود و کرامت
این تویی مولا! که منت بر سر «میثم» نهادی
نخـل خشکش را ز بحـر بی‌کرامت آب دادی
******************************
مهدی نظری
بهانه شد که دوباره گدای تو بشویم
خدا کند که همیشه برای تو بشویم
تمام هستی خود را دهیم جا دارد
که زائر حرم باصفای تو بشویم
چه می شود که به ما هم دهند، پر که فقط
کبوتر روی گلدسته های تو بشویم
خدا کند که به ماهم اجازه ای بدهند
که مثل ماه و ستاره فدای تو بشویم
بیا به خاطر زینب نگاه کن ما را
که صید هر شبه چشمهای تو بشویم
خدا گواست که ما خاک پای مان عرش است
اگر به لطف خدا خاک پای تو بشویم
تو صاحب علم کربلای اربابی
عموی تشنه لب بچه های اربابی
امام ما سپری مثل تو نخواهد داشت
شب غمش سحری مثل تو نخواهد داشت
حسین مثل پیمبر، تو هم مثال علی
و شهر عشق دری مثل تو نخواهد داشت
اگر که سینه دریا پر از صدف باشد
بدون شک گهری مثل تو نخواهد داشت
شجاعت علوی را تو ارث بردی چون
که مرتضی پسری مثل تو نخواهد داشت
رسیدی و شب ما مثل روز روشن شد
چون آسمان قمری مثل تو نخواهد داشت
دو دست دادی و جایش خدا به تو پر داد
نه، جبرئیل پری مثل تو نخواهد داشت
تو عشق زینبی و تا همیشه ماه حسین
نوشته اند تو را حیدر سپاه حسین
فرات مشک تهی و تویی که دریایی
تو ماه ام بنینی ز نسل زهرایی
جمال هاشمیان در مدینه معروف است
میان هاشمیان واقعا تو زیبایی
همین که پیش علی راه می روی آقا
چقدر هیبت تو می شود تماشایی
علی ست ساقی کوثر، تو ساقی عشقی
رقیه عشق حسین و به عشق سقایی
همه رعیت عشقیم و پادشاه تویی
خوشا به حال تو آقا چقدر آقایی
اگر چه مُهر امامت نخورده در لوحت
ولی به کل خلائق امیر و مولایی
ببند گردن من را به پای زنجیرت
بیا بزن سر من را حلال شمشیرت
علی که دید تو را یاد خیبرش افتاد
به یاد نغمه الله اکبرش افتاد
میان چشم تو مولا چه صحنه ها که ندید
نگاه او به رخ سیب نوبرش افتاد
کسی که تیغ کشید و به جنگ تو آمد
سرش بریده شد و در برابرش افتاد
تو نعره می زدی و لشگری به هم می ریخت
رجز که خواندی حسین یاد مادرش افتاد
اگرچه تیغ نبردی ولی همه دیدند
به تیغ ابروی تو دشمنت سرش افتاد
کسی ندیده چنین تیغ تیز برانی
تو با صدای علی می کنی رجز خوانی
همینکه پرچمت افتاد خیمه غوغا شد
نبودی و سرِ یک گوشواره دعوا شد
تو رفتی و همه گفتند وای بر زینب
همینکه پای عدو سمت خیمه ها واشد
چهار هزار نفر تیر می زدند ای وای
چقدر تیر سه پر نذر جسم سقا شد
اگر چه پرچمت افتاد بر زمین اما
همینکه فاطمه را دید پرچمت پا شد
پس از شهادت اکبر نه بعد قاسم نه
پس از تو بود که دیدند حسین تنها شد
غم علی جگرش را به درد آورده
تو را که دید چنین سرو قامتش تا شد
نبودی و دل زینب شکسته تر شده بود
پس از تو ام بنین بود بی پسر شده بود
************************
غلامرضا سازگار
الا ملائکه ریزید بر زمین گل یاس
برید سجده به بیت الولای خیر الناس
کنید بوی خدا در فضای آن احساس
سپس تمام بگویید با درود و سپاس
سلام یوسف زهرا به حضرت عباس
که نور داده ز حسنش به دیده ی سه امام
بهشت آرزوی مرتضی ثمر داده
خدا به حضرت ام البنین پسر داده
شجاعت و ادب و عشق را پدر داده
بگو به حیدر خود حیدری دگر داده
هر آنچه وصف کنم باز خوبتر داده
که در کنار دو خورشید ، اوست ماه تمام
خصال و خلق و سجایای او تمام، حسین
کمال و معرفت و منطق و مرام، حسین
شب ولادت ، ذکر خوشش سلام، حسین
از او گرفته به هر حال احترام، حسین
به روی لوح دلش حک شده امام حسین
که بی حسین نمی گشت لحظه ای آرام
سلام بر شب فرخنده ی ولادت او
درود حضرت معبود بر عبادت او
پس از ائمه ندارد کسی سیادت او
شب ولادت او حاکی از شهادت او
کرم سجیه و احسان و جود عادت او
چنان که مهر کند بذل نور خویش مدام
قدش قیامت کبری رخش چراغ هداست
جمال شیر خدا در جمال او پیداست
دو دست کوچک او بوسه گاه دست خداست
به هر نفس طپش قلبش این خجسته نداست
که دست و دیده ی من وقف سید الشهداست
مرا لباس شهادت خوش است بر اندام
تمام عمر مرا یا حسین زمزمه بود
به جز حسین وجودم بریده از همه بود
ز تیر و نیزه و خنجر مرا چه واهمه بود
که از نخست دلم در کنار علقمه بود
هماره گوش دلم را صدای فاطمه بود
که می نمود به فرزندی اش مرا اعلام
چه افتخار از این به که در برابر من
عزیز فاطمه گوید به من برادر من
هماره سایه ی او مستدام بر سر من
کنیز مادر او بود و هست، مادر من
چه قابل است سر و دست و جان و پیکر من
که اوفتد به قدمهای آن امام همام
مراست با لب خشکیده فیض دریایی
غلامیم به حسین است اوج آقایی
گرفتم از کرمش افتخار سقایی
از آن هماره رخم را بود شکوفایی
که بوده مادر من از نخست زهرایی
حضور زینب او نیز می نمود قیام
سلام بر تو که خالق به خلقتت نازد
سلام بر تو که قرآن به عصمتت نازد
سلام بر تو که حیدر به غیرتت نازد
قمر هماره به خورشید طلعتت نازد
فرات بر ادب و صبر و همتت نازد
تو عبد صالحی و از خدات باد سلام
سلام جود و کرم بر تو و کرامت تو
سلام بر تو و ایثار و استقامت تو
سلام بر ادب و غیرت و شهامت تو
پس از ائمه امامت بود امامت تو
به روز حشر قیامت بود قیامت تو
که راست شد به قیام تو قامت اسلام
تو از تمام شهیدان حق سری عباس
تو از مدیحه و توصیف برتری عباس
تو دست و بازو و شمشیر حیدری عباس
تو ساقی حرم و میر لشکری عباس
تو بر سفینه ی توحید لنگری عباس
سلام بر تو و بر این همه جلال و مقام
تو باب حاجت و ماییم سائل کرمت
هماره مرغ دل ماست زائر حرمت
تمام کرببلا زیر سایه ی علمت
فرات بوسه زده موج موج بر قدمت
به فیض دائم و لطف و عطای دم به دمت
به «میثمت» کرمی ای کرامت از تو تمام
*****************************8
غلامرضا سازگار
سرم چه قابل خاک تو سر کجا تو کجا؟
گهـر بـه پـات بریزم گهر کجا تو کجا؟
تو آفتـاب جهـانی قمـر کجـا تو کجا؟
فراتر از بشـر استـی بشر کجا تو کجا؟
تـو سـرو بـاغ هـدایت حدیقۀ یاسی
تو یک حسین ز پا تا به سر تو عبّاسی
قیام توست قیامت، قیـامتت نازم
مرام توست کرامت، کرامتت نازم
پیِ امــامِ امامت، امــامتت نازم
به هر دلیت اقامت، اقامتت نازم
چراغ و چشم ولایت گل و گلاب علی!
مـه دو فاطمـه، بیـن دو آفتاب علی!
تو خیل هاشمیان را ستارۀ سحـری
تو آفتاب جهانی، که گفته تو قمری
علیـت بـاب و عزیــز دل پیـامبری
به مرتضی پسری و به عالمی پدری
چنـان ز کـام تو آب حیات می‌جوشد
که خضر از لب خشکت گلاب می‌نوشد
تـو مـاه امّ‌‌بنینـی، بنیـن به قربانت
تمام خلـق زمـان و زمین به قربانت
ملک، بشر ز یسار و یمین به قربانت
تمام هستـیِ هست‌آفرین به قربانت
ز دست‌هـای تو گلبوسۀ علی روید
همان سزد که ولی اللّهت ولی گوید
مـزار تــوست چــراغ دل مسلمــان‌ها
به حضــرتت متــوسل شوند سلمـان‌ها
کم است اگر چه شود خاک زائرت جان‌ها
مقــام تـوست فراتــر ز وهــم انسان‌ها
جلالت تو کجا ما کجا؟ «بنفسی انت»
امـام گفت تو را «یا اخا بنفسی انت»
تو با دو دست جدا از بـدن کنی اعجاز
تـو بـا ملائکـه در آسمـان کنـی پرواز
ادب بـه خـاک درت ایستـاده بهر نماز
به دامن کرمت دست عالمی است دراز
جـواب تـوست به هر سائلی جواب حسین!
که گشته نام خوشت هم عدد به «باب حسین»!
گره‌گشاست دو دستِ ز تـنْ بریدۀ تو
سلام یوسف زهرا بـه دست و دیدۀ تو
درود بر تن در خاک و خون‌کشیدۀ تو
جهـان پـر است ز فریـادِ ناشنیدۀ تو
چه قرن‌ها که به هر نسل گفتگو داری
هنـوز زمزمـۀ «اِنْ قَطعتُمـوا» داری
تو را به امّ‌‌بنین مادرت قسم عباس!
تو را به مرتبۀ خواهرت قسم عباس!
تو را به حق جراحات پیکرت عباس!
تو را به خون گلوی برادرت عباس!
مرا ز من بستان و از آن خود گردان
کرم نمـا و سگِ آستان خود گردان
نشان سجده نشانـی است از عبادت تو
شهــادت تــو بــوَد بهترین ولادت تو
کرم، سجیّه و احسان و جود، عادت تو
سلامِ آب بـــه آقایــی و سیــادت تو
هنوز علقمه گوید درود بر صبرت
هنوز حضرت زهراست زائر قبرت
تو مـرد غیــرت و مهــر و وفـا و ایثاری
تو همچنــان پــدرت حیـدری و کراری
تو چون حسین، همان خون حیِّ داداری
تو یـک سپـاه نــداری، ولــی علمداری
اگر چه دست نداری، حسین را دستی
سپه نیـاز نداری که خود سپاه استی
قسم به آنچه که بود و قسم به آنچه که هست
تو با خدای خـودت دادی از ولادت، دست
خـدا زمـام دل خلـق را بـه زلـف تو بست
اگر چه دست تو از تن فتاد و فرق شکست
به دست و چشم و سرت می‌خورم قسم عباس!
کـه در تمـام شهیـدان تویی علم عباس!
سلامِ کعبه به صحن و حریم محترمت
پیمبــران خداینــد زائــرِ حــرمت
به خود همیشه ببالد کرامت از کرمت
خدا گواست که باشد ثنای خلق، کمت
شـود ز کـوه غمت قامتِ امامت، خم
برای گفتنِ مدحت چه آورد «میثم»
******************************
محمود ژولیده
نپردازید بی تسبیحِ خالق
به مدحِ بنده ای هر چند لایق
نپردازید بی ذکر الهی
به ذکر بنده حتی گاه گاهی
مرا حمد خدا شیرین تر از مدح
ثنای کبریا شیرین تر از مدح
اگر من عبد صالح نام دارم
اطاعت را عبادت می شمارم
اطاعت از خدا تنها وفا نیست
عبادت بی ولایت راه ما نیست
عبادت از علی آموختم من
اطاعت از ولی آموختم من
نباشد هیچ حاجت از بهشتم
که جنّت هست در ذات سِرشتم
سرشتم طالب ماه ولایت
بهشتم رفتنِ راه ولایت
سرشتم فخر دارد ایها الناس
که نامم را علی بگذاشت عباس
مرا این بِه ز جنّات برین است
که نام مادرم امّ البنین است
من آقا زادۀ ام البنینم
اَباالفضلِ امیر المومنینم
مقام مادرم را قدر دانم
کنیز زینب کبراش خوانم
مقام مادرم در بیتِ مولا
کنیزیِ همه اولاد زهرا
حسین و مجتبی یا هر امامم
بزرگی می کنند در حقِّ نامم
من آن چاکر که زینب چاره ام بود
کنار دست او گهواره ام بود
من آن طفل دبستان حسینم
که عمری داد درس شور و شینم
امینِ خانۀ خیر النسایم
غلام خامس آل کَسایم
به امر مادر والامقامم
هماره دست بوس چار امامم
اگر چه سینه ام بوئید مولا
اگر چه دست من بوسید مولا
تواضع در مسیر حق تعالی
مرا تا بال جعفر برد بالا
خدا بر بندۀ خود منزلت داد
که بر آل عبایم معرفت داد
به قدری منزلت داده خدایم
شهیدانند مستِ بال هایم
خدا می خواست خون از اشک ریزم
به راه دوست دست و مَشک ریزم
□□□
بیارائید دل را ایها الناس!
به شب های مناجاتیِ عباس
که هر چه دارد عباس از سحرهاست
سحر دریای رنگین گوهرهاست
دهد تغییر قرآن حالتان را
مزیّن می کند اعمالتان را
بخواهید از خدا فرزانگی را
گذشت و مَردی و مردانگی را
مرام شیعه را اخلاق باید
صفا و نیکی و انفاق باید
اَهَمِّ درس عباس است ایثار
وفاداری است تا اردوی دلدار
علمداری به میدان اطاعت
سپهداری به هنگام شجاعت
بپردازید حقِّ دینِ رَب را
نگهدارید حرمت را ادب را
ادب سرلوحۀ ایمان و دین است
که این راهِ امیر المومنین است
ادب دست مرا نذر ولی کرد
ادب چشم مرا وقف علی کرد
مؤدب جز ولی رهبر ندارد
نگاه از حجّت حق بر ندارد
ادب پرداخت حقِّ رهبرم را
که دل بشناخت زهرا مادرم را
خدایا کاش روز انتقامش
کنم همراه مهدی احترامش
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: حضرت عباس(ع) - ولادت،مدح
برچسب‌ها: اشعار ولادت حضرت ابالفضل (ع) مهدی وحیدی
