آموزش مداحی و اشعار مذهبی

       
      تا آبشار زلف تو را شب نوشته اند
      ما را اسير خال روي لب نوشته اند
      
      در اعتکاف گيسوي تو سالهاي سال
      مشغول ذکر و سجده و يا رب نوشته اند
      
      در مسجد الحرام خم ابروان تو
      مثل فرشتگان مقرب نوشته اند
      
      در محضر نگاه الهی تو مرا
      در خیل نوکران مهذَب نوشته اند
      
      شبهاي جمعه که دل من مست کربلاست
      از اشتياق وصل لبالب نوشته اند
      
      با يک نگاه مادرت اينجا رسيده ايم
      با اين دلي که فاطمه مذهب نوشته اند
      
      از هر چه بگذرم سخن دوست خوشتر است
      ما را فداي دلبر زينب نوشته اند
      
      من را که بی‌ قرار حرم می کنی بس است
      اصلاً مرا غبار حرم می کنی بس است
      
      شرط نزول کوثر رحمت دعاي توست
      اصلاً تمام خلقت عالم براي توست
      
      بالاتري ز درک تمام جهانيان
      وقتي که انتهاي جهان ابتداي توست
      
      حتي نداشت روح الامين اذن پر زدن
      آنجا که از ازل اثر رد پاي توست
      
      بي حب تو کسي به سعادت نمي رسد
      رمز نجات اهل زمانه ولاي توست
      
      آسوده خاطران هياهوي محشريم
      وقتي رضاي حضرت حق در رضاي توست
      
      فردوس ماست تا به ابد روضة الحسين
      تنها بهشت اهل ولا ، کربلاي توست
      
      در آستانة تو کسي نا اميد نيست
      صحن امير علقمه دار الشفاي توست
      
      از ابتداي صبح ازل فضل مي کني
      ما را گداي دست اباالفضل مي کني
      
      وقتي که هست دوش نبي آسمان تو
      يعني تو از پيمبري و او از آن تو
      
      فرزند خويش را به فداي تو کرده است
      بسته ست جان حضرت خاتم به جان تو
      
      معلوم کرد نزد همه حرمت تو را
      با بوسه هاي دم به دمش بر دهان تو
      
      فرمود هفت مرتبه تکبير عشق را
      تا بشنود ترنم عشق از زبان تو
      
      آواي «من أحب حسينا» وزيده است
      هر روز پنج مرتبه از آستان تو
      
      ما از در حسينيه جايي نمي رويم
      هستيم تا هميشه فقط در امان تو
      
      هر شب نشسته فطرس اشکم به راه عشق
      آنجا که صبح مي گذرد کاروان تو
      
      اين اشکها براي دلم توشه مي شود
      اذن طواف مرقد شش گوشه مي شود
      
      حال و هواي قلب من امشب کبوتريست
      وقتي که کار صحن و سراي تو دلبريست
      
      شبهاي جمعه عکس حرم زنده مي شود
      تصوير رقص پرچم و گنبد چه محشريست
      
      ما را اسير عشق تو کرده، تفضلت
      با اين حساب کار شما ذره پروريست
      
      با تربت تو کام دلم را گشوده اند
      آقا ارادتم به شما ارث مادريست
      
      در ماتم تو محفل اشک است چشم ما
      اصلا بناي هيات ما روضه محوريست
      
      ما سالهاست در غم تو گريه مي‌کنيم
      هم ناله با محرم تو گريه مي‌کنيم
      
      یوسف رحیمی
       
      ********************
       
       
      امشب براي فاطمه گوهر رسيده است
      شادي به قلب و جان پيمبر رسيده است
      حيدر نظاره كن كه دلبر رسيده است
      مژده بده حسن برادر رسيده است
      
      كوري چشم دشمن زهرا و مرتضي
      حالا دوباره فاطمه مادر شده خدا
      
      او آمده تا كه خدايي كند مرا
      مشغول كسب و كار گدايي كند مرا
      بال و پرم دهد هوايي كند مرا
      امشب زلطف كرببلايي كند مرا
      
      او آمده تا كه مرا مبتلا كند
      عاشق ترين گدا كند و پر بها كند
      
      اي مدعي جذبه ي روحاني اش ببين
      بالاترين رتبه ي عرفاني اش ببين
      از كودكي قاري قراني اش ببين
      عشاق اين قبيله ي سلماني اش ببين
      
      مجنون اگر كه خواستي ز ايراني اش بخوان
      اسلام ما همه زمسلماني اش بدان
      
      اين بزم عيش بايم چه عالي است
      اينقدر عالي است كه گويا خيالي است
      فطرس به گريه گفت كه بالم چه بالي است !
      جايش چقدر خواهر ارباب خالي است
      
      اين بزم عيش بي مي و ساغر نمي شود
      كامل بدون تك يل حيدر نمي شود
      
      آن تك يلي كه علمدار كربلاست
      ساقي خيمه ها و سپهدار كربلاست
      اميد بچه هاست و سردار كربلاست
      عشق حسين و زينب و غمخوار كربلاست
      
      از مادر ادب ادب آفريده اند
      يك بار جز احد ز او كي شنيده اند
      
      وقتي رسيد شادي به اين انجمن رسيد
      پايان غصه و درد و محن رسيد
      خنده به لبهاي حسين و حسن رسيد
      حيدر به غمزه گفت - عجب ...مثل من رسيد
      
      سائل بياوريد كرم بي حساب شد
      دوران مستي و مي و جام و شراب شد
      
      كودك كه در خانه ي مولا بزرگ شد
      با مهر و حب حضرت زهرا بزرگ شد
      تحت تعلم حسنين تا بزرگ شد
      شيري براي روز مبادا بزرگ شد
      
      مشكي به دوش گرفت و به آب زد
      مرحم به زخم هاي وجود رباب زد
      
      رفت و نيامد و به حرم التهاب شد
      روياي اب بود كه ديگر سراب شد
      با تير حرمله علي اش تا كه خواب شد
      شرمنده از خجالت او افتاب شد
      
      حالا حسين يكه و تنها و دشمنان
      صحبت ز سنگ هاي زمخت و سر سنان
      
      مظلوم واقع شد عاقبتش هم غريب شد
      عيساي خانواده شد و بر صليب شد
      در سجدههاي عاشقي خدالتريب شد
      جرمش چه بود حسين كه شيب الخضيب شد ؟
      
      زينب كه بعد از او پيام آورش شده
      يك شيرزن كه يك تنه خود لشگرش شده
      
      ياسر مسافر
       
      ********************       
       
      اگر چه بال و پر ناتوانمان دادند
      ولی برای پریدن زمانمان دادند
      
      خبر دهید دوباره به بال فطرس ها
      مجال پر زدن آسمانمان دادند
      
      به احترام ملائک امانت حق را
      به دست فاطمه ی مهربانمان دادند
      
      بدون واسطه امشب کنار سجاده
      تمام حسن خدا را نشانمان دادند
      
      قسم به بوسه ی لب های سبز پیغمبر
      برای بردن نامت زبانمان دادند
      
      امام سوم دنیا، امام عاشورا
      اگر تویی هدف عشق، خوش به حال خدا
      
      برای آن که بیابیم ما خدایت را
      گرفته‌ایم نشانی ردَپایت را
      
      برای آن که به سمت خدایشان ببری
      گرفته اند ملائک نخ عبایت را
      
      دل خدای تو هم تنگ می شود ای آقا
      نمی شنید اگر یک شبی صدایت را
      
      فرشتگان مقرب هنوز حیرانند
      تو را به سجده درآیند یا خدایت را
      
      زمین به دور خودش چرخ می زند تا که
      نشان دهد به سماوات کربلایت را
      
      امام سوم دنیا، امام عاشورا
      اگر تویی هدف عشق، خوش به حال خدا
      
      خدای عشق به مژگان تر کشید تو را
      به وقت نافله های سحر کشید تو را
      
      نه از برای زمین ها و آسمان ها بود
      فقط برای خودش بود اگر کشید تو را
      
      تو را مشاهده کرد و اسیر رویت شد
      که از جمال خودش خوب تر کشید تو را
      
      تو مثل جام پر از عشق و عاشقی بودی
      که زینب آمد و یکباره سر کشید تو را
      
      برای آنکه نشان زمینیان بدهد
      سوار نی شدی و در سفر کشید تو را
      
      امام سوم دنیا، امام عاشورا
      اگر تویی هدف عشق، خوش به حال خدا
      
      تو آسمان بلندی و ما کبوتر ها
      نمی رسند به بالای بامتان پرها
      
      بدون بردن نام تو بی نتیجه بود
      توسَل سر سجاده ی پیمبرها
      
      شریعت از سخن تو حیات می گیرد
      تویی که جاذبه بخشیده ای به منبرها
      
      تو جای خود که قیامت کسی نمی داند
      کجاست حدَ نصاب مقام نوکرها
      
      تو مثل کعبه‌ی سیار آسمان بودی
      که در طواف تو بودند جمله ی سرها
      
      امام سوم دنیا، امام عاشورا
      اگر تویی هدف عشق، خوش به حال خدا
      
      تو بی کران، تو بلندی، تو آسمان، تو صعود
      تو آفتاب، تو دریا، تو آب هستی و رود
      
      حکایت من و چشمم حکایت عبد است
      حکایت تو و چشمت حکایت معبود
      
      و قبل از آنکه شود جبرئیل حاجی عشق
      کبوتر حرمت بود و کربلایی بود
      
      یکی ز گریه کنان مُحرمت موسی
      یکی ز مرثیه خوانان ماتمت داود
      
      به نیت همه‌ی خانواده ی پیغمبر
      "حسین منی انا من حسین" می‌فرمود
      
      امام سوم دنیا، امام عاشورا
      اگر تویی هدف عشق، خوش به حال خدا
      
      رسیده است  زمان غروب عاشورا
      چه می کشد ز وداع تو زینب کبری
      
      تو روی شانه‌ی جبرئیل منزلت داری
      به زیر این همه نیزه چه می کنی آقا ؟
      
      میان این همه نیزه که رو به پایین اند
      صدای زینب کبراست می رود بالا
      
      حسین توست جدَا ولی بدون سر است
      مُرمّل بدماء و مُقطّعُ الأعضا
      
      کنار چشم ملائک به سمت تو خم شد
      گذاشت روی گلوی بریده لب ها را
      
      امام سوم دنیا، امام عاشورا
      اگر تویی هدف عشق خوش به حال خدا
      
      علی اکبر لطیفیان
       
            ********************

      
      چه خوب است آب و هوایی که دارید
      همیشه بهشت است جایی که دارید
      
      الهی روی خلوتی هم نبیند
      شلوغی این کوچه هایی که دارید
      
      مجال عرق ریختن هم ندادید
      به پیشانی این گدایی که دارید
      
      نمی خواهم اصلا بفهمم که ما را
      کجا می برد رد پایی که دارید
      
      همین که شما می بریدم، یقینا
      شبی می رسم تا خدایی که دارید
      
      از امروز ناله رسان حسین است
      پر فطرس بینوایی که دارید
      
      برایم هوای بهشتی بالا
      حرام است با کربلایی که دارید
      
      شما با خدا با خدا با خدایید
      ومن با شمایم شمایی که دارید...
      
      ...مرا خیمه کربلا می نویسید
      دخیل حسینیه ها می نویسید
      
      دل بیقرار اختیاری ندارد
      اسیر است و راه فراری ندارد
      
      مقامات عاشق فنا می پذیرد
      اگر هم بمیرد مزاری ندارد
      
      کسی که بنا نیست بی سر بمیرد
      چه بهتر دل بیقراری ندارد
      
      دل بی حسین اصل و فرعش زیادی است
      شبیه درختی که باری ندارد
      
      دل بی حسین از گل بدترین هاست
      دل بی حسین اعتباری ندارد
      
      بود ذکر سجاده هر فقیری
      امیری حسین فنعم الامیری
      
      همه زیر پایند و بالا حسین است
      همه قطره اند و دریا حسین است
      
      چه رسم خوشی که زمان تولد
      کلام نخستین ما یا حسین است
      
      حسن هم حسین است ، علی هم حسین است
      محمد حسین است و زهرا حسین است
      
      حسن یا علی فاطمه یا محمد
      تجلی این چهارتن با حسین است
      
      همین که به جز عشق چیزی نگفتیم
      تجلی " لا ذکر الا حسین " است
      
      گنهکارها نیز ترسی ندارند
      قیامت اگر دست آقا حسین است
      
      شه عالمینیم ، الحمدلله
      غلام حسینیم ، الحمدلله
      
      ندیدم کسی را گدایش نباشد
      مسلمان یا ربنایش نباشد
      
      مسیر تکامل یقینا محال است
      اگر کربلا انتهایش نباشد
      
      برای جهنم چه خوب است، هر که
      حسین بن زهرا برایش نباشد
      
      مگر می شود؟نه...نه... امکان ندارد
      خدا باشد و کربلایش نباشد
      
      خدایی که دار و ندارش حسین است
      مگر می شود خون بهایش نباشد؟
      
      یقین کشتی او نجاتی ندارد
      اگر خواهرش ناخدایش نباشد
      
      حسین آمد و بال ها گریه کردند
      تمامی گودال ها گریه کردند
      
      پر ما کجا؟وسعت آسمانت
      پریدن کجا؟قبه ی لا مکانت
      
      حسن هم به پای تو قد راست می کرد
      ادب داشت ، پیشت امام زمانت
      
      تو بالا نشینی ، چگونه نباشد
      سر شانه های پیمبر مکانت
      
      تویی سنت هفت تکبیر احرام
      نبی منتظر شد بچرخد زبانت
      
      شما هر دو در حال ارتزاقید
      اگر می گذارد دهان بر دهانت
      
      خدا بهتر از تو ندارد اگر داشت
      یقین کن که می داد روزی نشانت
      
      خداوند مثل تو دیگر ندارد
      شبیه تو دارد اگر ،خب بیارد
      
      من و سالها جستجویت حسین جان
      من و منت گفتگویت حسین جان
      
      مگر می شود من به پایت نیفتم
      من و سجده بر خاک کویت حسین جان
      
      من عادت ندارم شبی بی تو باشم
      من و هیئت کو به کویت حسین جان
      
      به والله خوابش نمی برد زهرا
      نمیشد اگر شانه مویت حسین جان
      
      گلوی تو عادت به نیزه ندارد
      به قربان زیر گلویت حسین جان
      
      چقدر آه گفتی جوابت ندادند
      چقدر آب گفتی و آبت ندادند...
      
      علی اکبر لطیفیان

       
            ********************
        
       
      من آن شب خیز بیدارم زجان مشتاق دیدارم
      به نان او خریدارم حسین را دوست می دارم
      **
      حسین را دوست می دارم که او پرورده زهراست
      حسین آزاده سردار کفن پوشان عاشوراست
      جهان تشنه حسین سقا همه قطره حسین دریا
      حسین گل من ولی خارم حسین را دوست می دارم
      **
      حسین را دوست می دارم سرو جانم به قربانش
      شب میلاد آمد فطرس و بگرفت دامانش
      خدایش بر حسین بخشید چون بود از محبانش
      بگفتا نوکر یارم حسین را دوست می دارم
      **
      حسین را دوست می دارم چو او محبوب جانان شد
      ورا در سوم شعبان ملک گهواره جنبان شد
      امین وحی از رویش ببوسید و ثناخوان شد
      که ای خلاق دادارم حسن را دوست می دارم
      **
      مشرف گشت سلمان بر حضور حضرت زهرا
      که ای خیر النسادر دل مرا رازیست پر معنا
      ندانم از چه بی تاب است آخر این دل شیدا
      به عشق او گرفتارم حسین را دوست می دارم
      **
      به سلمان فاطمه فرمود کای سردار ایرانی
      تو را در دل بود دردی ندارد هیچ درمانی
      مرا هم اینچنین دردیست در سینه پنهانی
      خدا می داند اسرارم حسین را دوست می دارم
      **
      غرض سلمان و زهرا ب حضور مرتضی رفتند
      محبان مشکل خود را برآن مشکل گشا گفتند
      به جای چاره جویی از علی این نکته بشنفتند
      منی که فخر ابرارم حسین را دوست می دارم
      **
      کلید حل این مشکل به دست مصطفی باشد
      سه عاشق آمدند آنجا که طا ها را سرا باشد
      رسول الله فرمود عشق من بیش از شما باشد
      حسین منی اذکارم حسین را دوست می دارم
      **
      چو حل این معما بر پیمبر نیز مشکل شد
      به لب نیکو پیامی جبرئیل از عرش نازل شد
      بشارت یا رسول الله حدیث عشق کامل شد
      قسم بر چرخ دوارم حسین را دوست می دارم
      **
      ولی الله کلامی زنجانی
       
            ********************
       
         
      روز ازل که قسمت ما را نوشته اند
      ما را به نام حضرت دریا نوشته اند
      
      کار جنون ما به تماشا کشیده است
      ما را غبار محمل لیلا نوشته اند
      
      بر روی بال های تمام فرشتگان
      از سرگذشت عاشقی ما نوشته اند
      
      یوسف کجاست تا سر خود را فدا کنیم
      ما را ز دودمان زلیخا نوشته اند
      
      گیرم نوشته اند که ما هم کسی شویم
      تنها به خاطر دل زهرا نوشته اند
      
      روز ازل مقابل اسمی که تا ابد
      یک یا حسین گفته مسیحا نوشته اند
      
      همچون تو را نه این که دوعالم ندیده است
      مثـل تو را به خـاک خـدا هم ندیده اسـت
      
      آن جلوه ای که نور تو را آفریده است
      در پیش خویش قبله نما آفریده است
      
      آیینه ای گرفت و خودش را نظاره کرد
      یعنی خدا دوباره خدا آفریده است
      
      حتی تمام بود و نبودی که هست و نیست
      محض گل جمال شما آفریده است
      
      یک کعبه را برای خودش خلق کرده است
      شش گوشه را به خاطر ما آفریده است
      
      تا قبله را برای همیشه نشان دهد
      در خاک خویش کرب و بلا آفریده است
      
      جبریل زیر پای تو فهمیده است
      غیر این بال رو برای کجا آفریده است
      
      مردم شنیده اند و لیکن ندیده اند
      ما دیده ام آنچه که مردم شنیده اند
      
      شب با قنوت های شبت روشنا گرفت
      اصلاً تمام عرش در این سایه جا گرفت
      
      ازآن زمان که دورسرت چرخ می زند
      خورشید و آسمان و زمین هم بها گرفت
      
      این حُسن را بگو که خدا ازکجا کشید؟
      این عشق راببین که درین سینه جاگرفت
      
      این دل کجا و آن همه الطافتان کجا
      دست مرا عنایت آن خاک پا گرفت
      
      چون فطرسیم گرچه به زنجیر می شویم
      شـــکر خدا که پای شما  پیر می شویم
      
      تو انتهای جاده “قالوا بلی” شدی
      زهرا شدی، علی شدی و مصطفی شدی
      
      روزی که هر فرشته بر آدم به سجده رفت
      ای سِر ناگشوده حق بر ملا شدی
      
      در سایه سار جلوه ات عباس قد کشید
      یعنی چقدر بی حد و بی انتها شدی
      
      ما قسمت همیم، خدا خواست اینچنین
      ما بر تو مبتلا تو به ما مبتلا شدی
      
      ما قسمت همیم که با عمر روزگار
      ما دردمند عشق و تو دار الشفا شدی
      
      دید که بی کسیم و نداریم دل خوشی
      همسایه قدیمی این چشم ها شدی
      
      تا زنده ایم پای شما گریه می کنیم
      با آرزوی کرب و بلا گریه می کنیم
      
      تو تشنه دریغ ز یک جرعه آه، آه
      تو تشنه و تمامی صحرا سراب، آه
      
      در زیر نیزه های شکسته نهان شدی
      با زخم های تازه تر و بی حساب، آه
      
      یک سوی صدای العطش آرام میرسید
      یک سو صدای هلهله ها در شتاب، آه
      
      یک سو صدای ضجه زینب بلند بود
      یک سو صدای مادرت اما کباب، آه
      
      یک سو علم به خاک و علمدار غرق خون
      یک سو به روی نیزه عزیز رباب، آه
      
      **
      هستی بهانه بود که سری نهان شود
      مستی بهانه بود که ساقی عیان شود
      
      خلقت ادامه یافت و رازی گشوده شد
      تا معنی وجود زمین و زمان شود
      
      با دست غیب وقت ظهورت نوشت عشق
      وقتش رسیده نوبت دیوانگان شود
      
      حتی بهشت با سر مژگان رسیده است
      جارو کش همیشه این آستان شود
      
      تو حیدری، تو فاطمه ای، تو پیمبری
      سوگند بر خدا که خداییش محشری

شروع ميکنم اين شعر را اگر بشود
در انتهاي غزل از تو يک خبر بشود

نميشود که هميشه نميشود بشود
چقر گريه کنم شعر شعر تر بشود

درست نيست بگويم تو آمدي که خدا
به فکر بخشش عصيان يک نفر بشود

چرا که چوبه ي گهواره ي تو کافي بود
پر شکسته ي فطرس دوباره پر بشود

فقط نيامده اي تا حضور محشري ات
دليل محکم بخشيدن بشر بشود

نيامدي که به يمن دعاي تو آقا
زمين تشنه ي باران کوفه تر بشود

نتيجه اين که فقط يک دليل ميماند
تو آمدي که علي باز هم پدر بشود

تو آمدي نوه ي دختري پيغمبر
خدا بخواهد و اين بار هم پسر بشود

به لطف کودک زهرا زبان دل بگريست
عجب شبي، شب ميلاد تو و خامنه اي ست

هميشه بعد خزان موسم بهاري بود
هميشه در پي معشوق دوستداري بود

به داغ عشق گرفتار آمديم اما
به هرکجا که غمي بود غمگساري بود

شبيه شعله ي پاشيده در حريم فراق
شکسته هاي دلم گرم بي قراري بود

بدون سجده به سوغات شهر کرب و بلا
به اين نماز چه جاي اميدواري بود

شنيدم از اثر بوسه هاي پيغمبر
هميشه زير گلوي تو سيب کاري بود

در آن زمان اگر آزادگي نميکردي
هنوز نوبت دوران برده داري بود

زمان بازي تو واجبات مستحب اند
وگرنه بين نماز اين چه انتظاري بود

به لطف حضرت خورشيد و ذره پروري اش
چه ميشد اين دل ما در حرم غباري بود

به شير ماتمتان کودکي من رد شد
به اين دليل گداي شما زبانزد شد

چقدر فاصله داريم مهربان ها را
چه بال ها که نداريم آسمان ها را

خلاصه اش بکنم "کل من عليها فان"
بگو چگونه دهم شرح جاودان ها را

برو بهشت جوانان پس از زيارت تو
نشان دهند به هم سيد جوان ها را

سپس ز تيغ دو ابروت رو به صحرا کن
برو غلاف کنند آهوان کمان ها را

به قلب هرکسي از عشق کرده اي رخنه
ز شعله سوخته اي مغز استخوان ها را

به لاي لاي حسين جان مادرت زهرا
ميان آتش دوزخ رها مکن ما را

تويي مسافر غربت سراي تنهايي
شنيده ام دو سه روزي ست بين صحرايي

شنيده ام که علي اصغر تو خوابيده است
ميان محملي از نور گرم لالايي

کجاست بهتر از اين لذت از براي پدر
که بچه هاش صدايش زنند بابايي

چه ديده اي که چنين بر رقيه خيره شدي
در اين مشاهده پيداست ياد زهرايي

خدا نياورد آقا ببيند اين دختر
ز سمت علقمه داري شکسته مي آيي

خدا نياورد که تو در پيش نعش عباست
ميان خنده ي دشمن شوي تماشايي

شنيده ام که به ديدار يار بستي بار
به جان زينبت آهسته تر قدم بردار

شعر از آقايان رستمي و پاشازاده

********************

      امشب خبر از عالم بالا رسيده است
      روشن ترين ستاره ي دنيا رسيده است
      
      اين بار دوم است که شاعر نوشته است
      خورشيد خانواده ي زهرا رسيده است
      
      ديروز نور شبّر و امروز هم به خاک
       نور شبيرحضرت مولا رسيده است
      
      در نيل غصه مانده بيا مرده دل بيا
      موسي رسيده است مسيحا رسيده است
      
      بيراهه رفته ايد اگر رودهاي اشک
      راهي شويد حضرت دريا رسيده است
      
      دنبال کاروان ملائک پريده بود
      جا مانده بين راه دلم يا رسيده است؟
      
      شوق دلم نه شوق شفا مثل فطرس است
      قصدش در آن هوا دو سه جرعه تنفس است
      
      در آن هوا که بوي خدا ميرسد از آن
      در خانه اي که نور دعا ميرسد از آن
      
      اطراف گاهواره ي طفلي که نيمه شب
      لالاي جبرئيل خدا ميرسد از آن
      
      در آن هوا که فاطمه در آن نفس کشيد
      آنجا که عطر آل عبا ميرسد از آن
      
      ما را دخيل بر پر قنداقه اش کنيد
      قنداقه اي که شوق شفا ميرسد از آن
      
      در پشت درب خانه ي زهرا نشسته ايم
      نجواي چند مرد گدا ميرسد از آن
      
      اين خانه ي علي ست که سردار گشته است
      آخر صداي گريه چرا ميرسد از آن
      
      شايد صداي گريه ي ؛ نه کودکانه نيست
      جز يا حسين زمزمه ي اهل خانه نيست
      
      دنيا به دام نام حسين اوفتاده است
      دل نيست آن دلي که به او دل نداده است
      
      بي اختيار عاشق اوئي اگر بدان
      کار خداست؛ عشق به او بي اراده است
      
      هرکس سوار کشتي عشقش نميشود
      سوگند ميخورم که قيامت پياده است
      
      ما رعيتيم رعيت باغ ولايتيم
      امشب شب تولد ارباب زاده است
      
      شيرين شده ست با قدمش کام اهل بيت
      هرچند اين پسر نمک خانواده است
      
      معراج جبرئيل شبي بوده است که 
      در پاي گاهواره ي او سر نهاده است
      
      يک شب مرا مجاور گهواره اش کنيد
      چون جبرئيل زائر گهواره اش کنيد
      
      جز آب ديده اب حياتي نخواستم
      جز شور اشک شهد نباتي نخواستم
      
      جر معرفت به ساحت خاک قدوم او
      من از خداي خود عرفاتي نخواستم
      
      تنها کرامت قفس عشق اوست او
      من از کسي مسير نجاتي نخواستم
      
      يک شب که سخت تشنه شدم از خدا به جز
      گريه کنار نهر فراتي نخواستم
      
      بي حسّ عطر سيب شب جمعه ي حرم
      هرگز زيارت عتباتي نخواستم
      
      امشب مدينه آمده پا بوس کربلا
      امشب حسين آمده حي علي العزا
      
      آمد حسين و اوج تألّم شروع شد
      باران گريه جاي تبسم شروع شد
      
      آمد حسين و از شب ميلاد، روضه است
      با گريه ي زنانه ي مردم شروع شد
      
      آمد حسين و در سر هر کمتر از جوئي
      عشق ري و حکومت گندم شروع شد
      
      آمد حسين و در دل دريايي علي
      با موج غصه هاش تلاطم شروع شد
      
      در ذهن مادرانه ي زهرا که از پدر
      از کربلا شنيده تجسم شروع شد
      
      در قتلگاه در دل نيزه شکسته ها
      از حنجري بريده تکلم شروع شد
      
      از زير نيزه ها بدنم را در آوريد
      يک بوريا براي تن بي سر آوريد
      
      اگر شاعر اين شعر را ميشناسيد لطفا اطلاع دهيد

********************

      گفتم حسين و ميل پريدن شروع شد
      در سينه ام،دوباره، تپيدن شروع شد
      
      واژه به حد وصف تو شرمنده ام كه نيست
      اما تو خواستي و دميدن شروع شد
      
      از التقاط موج دو دريا كنار هم
      مرجان ظهور كرد و رسيدن شروع شد
      
      پاداش آفريدنتان را خدا گرفت
      خنديد فاطمه و خريدن شروع شد
      
      حالا علي كنار تو احساس مي كند
      زيبا ترين بهانه ديدن شروع شد
      
      اي دلنواز، عشق من اي دلرباترين
      تا آمدي تو ناز كشيدن شروع شد
      
      تا بال هاي زخمي فطرس به پات خورد
      بعد از هزار سال پريدن شروع شد
       
      با تو خدا براي من از نو نوشته شد
      خاك من از اضافه خاكت سرشته شد
      
      هستي مشابهت كسِ ديگر نداشته است
      مانند چشم هاي تو دلبر نداشته است
      
      انگشت در دهان تو دارد نبي چرا
      يعني خدا كه دايه بهتر نداشته است
      
      وقتِ حسينُ منيِ پيغمبر است تا
      باور شود حسين برابر نداشته است
      
      جبريل معتكف شده بر گاهواره ات
      تا خنده ات نديده سرش بر نداشته است
      
      از يك كلام ختم به صد ها كلام كه...
      اقا، كسي شبيه تو مادر نداشته است
      
      هر روز آبِ خوردني ات سلسبيل بود
      در خانه فاطمه غمِ كوثر نداشته است
      
      تا تربت تو هست طبيب و دوا چرا
      تا كربلاست حاجت قبله نما چرا
      
      عاشق كه ميشوم به خدا از شما شوم
      زير سر شماست اگر مبتلا شوم
      
      هر روز در هواي شما بال ميزنم
      پايين پاي روضه تان تا رها شوم
      
      حتمآ اسير در چه كنم ميشوم حسين
      وقتي به قدر يك نفس از تو جدا شوم
      
      من بي نگات، لحظه به لحظه جهنمم
      يك ثانيه بدون تو بايد قضا شوم
      
      كم كم صدام در نفست پير ميشود
      شايد كه مستجاب به ياليتنا شوم
      
      بي تو بهشت جاذبه كوچكي نداشت
      اصلا خدا نخواسته بي كربلا شوم
      
      حالا كه شعر مي كشدت سمت كربلا
      دنبال ضجه هاي حروف دلم بيا
      
      اي بوي سيب شهر سحر هاي فاطمه
      سجاده بهشتيِ دنياي فاطمه
      
      اي بالش سرت شده بال فرشته ها
      ارام ميشوي تو به لالاي فاطمه
      
      وقتي شما نيامده گفتي انالغريب
      ديگر چه آمده سر رؤياي فاطمه
      
      روزي كه رنگ سرخي پيراهنت نشست
      يك گوشه زير گردنتان جاي فاطمه
      
      تا ديد رنگ چهره مادر غروب كرد
      حتي گرفت گريه باباي فاطمه
      
      تا سوره مقطعه تفسير مي شوي
      يك نينوا شود همه ناي فاطمه
      
      عيد و عزا به شعر من اصلآ نيامده
      تا روضه هست جشن گرفتن نيامده
      
      شاعر كه شعر را به جلوتر كشيد و بعد...
      پنجاه و چند سال گذشت و رسيد و بعد...
      
      از محتشم به منبر سبز رسول تا
      :اين كشته فتاده به هامون:شنيد و بعد...
      
      حالا غروب زخمي روز دهم شد و
      دامن كشان كه خواهرتان مي دويد و بعد...
      
      مي ديد هر چه نيزه و شمشير و سنگ بود
      گويا به سمت چشم شما مي پريد و بعد...
      
      او مي دويد و كاش نمي ديد صحنه را
      :الشمر جالسَُ:به روي سينه ديد و بعد...
      
      با ضربه هاي پشت سر هم ز پشت سر
      پيش نگاه فاطمه سر را بريد و بعد...
      
      پيش نگاه حيرت زينب مقابلش
      خون گلوت را سرِ نيزه چشيد و بعد...
      
      بس كن كه سنگ آب شد از روضه هاي تو
      دارد چكيده مي شود اشك خداي تو
      
      حسن کردي

********************

      گله و گريه ام از مصرع آهي طي شد
      شب باران زده با نور نگاهي طي شد
      
      بين موي تو گرفتار شده دست و دلم
      روز من در گذر از راه سياهي طي شد
      
      دائم الخمر شراب لب تو بودم کاش
      عمر ، در حسرت انجام گناهي طي شد
      
      نمک چشم مرا زخم زبان ميفهمد
      طول درمان دلم با دو سه ماهي طي شد
      
      کاش در شيشه ي ما گرمي آتش باشد
      "عاشقي شيوه ي رندان بلا کش باشد"
      
      عاشقي جز گذر از عقل ندارد راهي
      عقل در مذهب من نيست بجز گمراهي
      
      رود اشکم همه ي دار و ندارم را شست
      نيست در سينه ي من بار بقدر آهي
      
      ياد تو دست گرفت از نفس افتاده
      نيست در راه جنون بهتر از اين همراهي
      
      دست اين نامه اگر بر پر فطرس نرسيد
      مطمئنم که تو از حال دلم آگاهي
      
      منتت بود از آغاز تولد به سرم
      "من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم"
      
      نفست داد به اين آينه حيراني را
      غمت آورد به اين باديه ويراني را
      
      بست پشت در فردوس الهي آدم
      به ضريح کرمت توبه ي باراني را
      
      حاتم آن وقت که در روضه ات آمد فهميد
      بر سر سفره ي تو معني مهماني را
      
      ما که از قافله مست ترين ها هستيم
      از تو داريم همه مهر مسلماني را
      
      خاک تو مهر مسلماني ما شد آقا
      سفره درد دلم پيش تو وا شد آقا
      
      پنجمين راه رسيدن به خدا يعني تو
      پنجمين کشتي درياي بلا يعني تو
      
      عابر کوچه حيراني تو يعني ما
      نور شبهاي پريشاني ما يعني تو
      
      با تو زنجير توسل به خدا کامل شد
      آخرين حلقه اصحاب کسا يعني تو
      
      همه در آينه ها روي تو را مي بينند
      کاظمين و نجف و کرب و بلا يعني تو
      
      من به مستي مي علقمه کردم عادت
      "ساقيا آمدن عيد مبارک بادت"
      
      محمد بختياري

********************

      نوري به نسل ساقي کوثر اضافه شد
      ماهي به روي دامن مادر اضافه شد
      
      مولودي آمد و نمک نان خلق شد
      بر رزق سفره ها دو برابر اضافه شد
      
      وقتي که پا به روي زمين زد خداي عشق
      از اين به بعد واژ? نوکر اضافه شد
      
      امروز با ولادت ارباب يک نفر
      بر شافعان عرص? محشر اضافه شد
      
      از معجزات نور وجود حسين بود
      بر بال هاي فطرس اگر پر اضافه شد
      
      با ديدن حسين، حسن افتخار کرد
      بر ميوه هاي قلب پيمبر اضافه شد
      
      اين شد که ما به نان و نوايي رسيده ايم
      از برکت حسين به جايي رسيده ايم
      
      آدم ز گريه بر غم او آبرو گرفت
      امشب مسيح از دم او آبرو گرفت
      
      هر کس که گريه کرد برايش عزيز شد
      از روضه ها و ماتم او آبرو گرفت
      
      موسي عصا به دست رها کرد طور را
      آمد و از محرم او آبرو گرفت
      
      خضر نبي که زندگيش جاودانه شد
      از قطره هاي زمزم او آبرو گرفت
      
      دنيا ز اعتبار مسيح و کليم و نوح
      يا از نگين خاتم او آبرو گرفت؟
      
      من مطمئنم هر که به بالا رسيده است
      از ريشه هاي پرچم او آبرو گرفت
      
      اين واژه در تمام جهان نقش پرچم است
      ارباب ما معلم عيسي بن مريم است  
      
      از آسمان به سوي زمين اين ندا رسيد
      مژده به هم دهيد که خون خدا رسيد
      
      تکميل شد حديث بلند رسول عشق
      يعني که تک ستار? اهل کسا رسيد
      
      در ازدحام خيل گدا مي شود شنيد
      سلطان عشق، پادشه کربلا رسيد
      
      حال و هواي مستي ما بي دليل نيست
      امشب حسين فاطمه ارباب ما رسيد
      
      جذب خودش نموده تمامي خلق را
      مثل پيمبري که ز غار حرا رسيد
      
      امشب تبرکي ز درش خاک مي برند
      آنان که هر کدام به قومي پيمبرند
      
      حساس بود فاطمه بر گريه هاي او
      بر بوس? نبي به تن و دست و پاي او
      
      پروانه هاي سوخت? دور شمع او
      جبريل مي شوند همه از دعاي او
      
      صدها مسيح دم همه بيمار او شدند
      حلقه زدند بر در دار الشفاي او
      
      ثابت شود به خلق ازل تا ابد که نيست
      خاکي شبيه تربت کرببلاي او
      
      ما که بهشت را همگي لمس کرده ايم
      هر شب ميان گريه و در روضه هاي او
      
      وقتي که ذره پروري اصل صفات اوست
      پس سينه زن شدن يکي از معجزات اوست
      
      بر سينه غير نام تو را حک نمي کنيم
      از بين سينه عشق تو را دک نمي کنيم
      
      هر کس که در مقابل تو صف کشيده است
      ما به حرامزادگي اش شک نمي کنيم
      
      خود را به پيش هيچ کسي جز خود شما
      آقا به جان فاطمه کوچک نمي کنيم
      
      ما سيب سرخ سينه خود را حسين جان
      با معصيت به عشق شما لک نمي کنيم
      
      لطف تو بود بر دل مسکين پناه داد
      ما را رقيه ات سر اين سفره راه داد
      
      آن دختري که فاطم? کاروان شده
      آن که سه سال داشت ولي قد کمان شده
      
      از آن زمان که رأس تو را روي نيزه ديد
      مانند عمه جان خودش روضه خوان شده
      
      جان داد و در عوض ز لبت بوسه اي گرفت
      از آن لبي که بوسه گه خيزران شده
      
      طفل سه ساله اي که پر از خار شد تنش
      از بس دويده اند پي اش نيمه جان شده
      
      در مجلس يزيد که حرف از کنيز شد
      زهراي کاروان تو سخت امتحان شده
      
      امشب تو آمدي و به ما اشک مي دهند
      ما تشنه ايم و باده از آن مشک مي دهند
      
      مهدي نظري

********************

      شوري به پا شد و همه را هاي و هو گرفت
      حتّي خدا به كرسي خود ذكر هو گرفت
      
      ظلمت درون سير زمان رخنه كرده بود
      نوري طلوع كرد و زمان را رفو گرفت
      
      عشق از ازل مسير خودش را نمي‌شناخت
      تو آمدي و عشق تو را سمت و سو گرفت
      
      هيچ آب‌وتاب‌ورنگ بهشتِ خدا نداشت
      تو آمدي بهشت خدا رنگ و بو گرفت
      
      از ابتدا تولّد انسان بهانه بود
      آدم به يمن آمدنت آبرو گرفت
      
      از ذكر نام توست ، به جز اين نبود و نيست
      يا ايها‌الذين اگر آمنوا گرفت
      
      جبريل از آسمان به اميد تو پر كشيد
      فُطرس دويد و فرصت او را از او گرفت
      
      آمد نشست پشت در و هي سَرك كشيد
      از قطره‌هاي غسل تن تو وضو گرفت
      
      ساحل نشينِ تا اَبدِ خنده تو شد
      دريا ببين چگونه به يك غمزه قو گرفت
      
      شوري فتاد در دل عالم كه حد نداشت
      تو آن نمونه‌اي كه خداي اَحد نداشت
      
      اينبار هم خدا بركاتي نو آفريد
      عكس تو را مقابل روي خودش كشيد
      
      مي‌خواست كه بيايي و خون خدا شوي
      خاك تو را ز ماهيت خويش آفريد
      
      تو آمدي و گفت: اَلا اي ملائكه
      او را به احترام به نزد من آوريد
      
      جبريل ، آمد و سر قنداقه را گرفت
      چشمي به هم زدن به سماوات پر كشيد
      
      از شوقِ اينكه حامل عشق خدا شده‌است
      از ساق عرش رد شد و نزد خدا رسيد
      
      تو كعبه طواف ملائك شدي حسين !
      خيل مَلك سه روز به گرد تو مي‌پريد
      
      بعدش خدا نشست و تو را هي نگاه كرد
      طعم زيارتي كه به دل داشت را چشيد
      
      شد وقت آنكه باز ، بيايي زمين ولي
      چشم از تو برنداشت خدا ، دل نمي‌بُريد
      
      تو آمدي و زينت دوش نبي شدي
      عطر بهشت از نفست بر جهان وزيد
      
      احمد نشسته ، منتظر اين ولادت است
      خون تو خون حضرت ختمي رسالت است
      
      قرآن فقط براي تو قرآن شده است و بس
      ايمان به بودِ توست كه ايمان شده است و بس
      
      گِل بود و مُشتِ خاك ، اگر نور تو نبود
      آدم به نور توست كه انسان شده است و بس
      
      سبط نبي درست ! ولي حضرت رسول
      در دين خويش با تو مسلمان شده است و بس
      
      سلمان اگر به نام علي اهل بيتي است
      با عشق روي توست كه سلمان شده است و بس
      
      گر لطف تو نبود كه آدم نمي‌شديم
      اين مور با حسين سليمان شده است و بس
      
      در انتشار طور سخن گفت و با تو بود
      موسي اگر كه موسيِ عمران شده است و بس
      
      يوسف ز شرم روي علي اكبرت حسين !
      تا روز حشر ، سر به گريبان شده است و بس
      
      شيعه اگر نَصب ز علي مي‌برد ! ولي
      از نسل كربلاست فراوان شده است و بس
      
      شيعه به يك مرام و به يك نيّت است و بس
      اسلامِ بي حسين مسيحيّت است و بس
      
      گفت از نسيم ، بر تن تو پيرهن كنند
      يك جامه از بهار ، تو را بر بدن كنند
      
      گفت: اين عزيز ماست ، نگيرد تنش خراش!
      گفتا تو را حرير بهشتي به تن كنند
      
      گودال و خاك ، جايگه تو مباد! نه
      گفتا تو را به سينه زهرا وطن كنند
      
      احمد بدون سبط كه معنا نداشت ،گفت:
      شأن تو را برابر شأن حسن كنند
      
      طاقت نداشت حضرت حق ، پرده را گشود
      فرمود: بنگريد چه با عشق من كنند
      
      اين هستي خداست كه بر نيزه مي‌رود
      اركان عرش ماست كه پاشيده مي‌شود
      
      محسن ناصحي

********************

      چه سايه سار پر از لطف و رحمتي داري
       به جمع سايه نشينان عنايتي داري
      
      غبار تربت تو با دم مسيح يکي ست
       عجب دواي عجيبي چه تربتي داري
      
      در آن جمال علي وار و نور زهرايي
       عجب شکوه و جلالي چه هيبتي داري
      
      به عشق تو همه عالم شده حسينيه
       چقدر مجلس روضه، چه هيئتي داري
      
      بدون اين که عتابم کني، عطا کردي
       چقدر خوب و کريمي چه عادتي داري
      
      چقدر بنده نوازي چقدر آقايي
       چقدر حضرت آقا شبيه زهرايي
      
      کبوتر دل من پر زده به سوي حرم
       مگر که اوج بگيرد دوباره روي حرم
      
      خدا کند که بيايم دوباره پا بوست
       خدا کند که نميرم در آرزوي حرم
      
      اگر چه خير نديدي تمام عمر ز من
       وجود من زده لطمه به آبروي حرم ...
      
      ... تو را دوباره قسم مي دهم به عبّاست
       تصدّقي سرِ حضرتِ عموي حرم
      
      بده اجازه شبي باز زائرت باشم
       و روي خاک بيافتم به روبروي حرم
      
      مني که خاک توام دلبر ثريّايي
       تويي در اوج، که آقا شبيه زهرايي  
      
      در اعتکاف نشستم به پاي چشمانت
       مني که بوده دلم مبتلاي چشمانت
      
      هزار بار بگردان مرا به دور سرت
       فقط به خاطر درد و بلاي چشمانت
      
      اشاره اي نه، نگاهي نه، من دلم راضي ست
       به يک بهم زدن پلک هاي چشمانت
      
      تو آمدي و علي و پيمبر و زهرا
       شدند زائر کرب و بلاي چشمانت
      
      تو يک نگاه کن آقا ببين که بعد از آن
       هزار بار بميرم براي چشمانت
      
      علي تو را بغلت کرد و مات روي تو شد
       صدا زد اي گل بابا فداي چشمانت
      
      و خيره ماند روي چشم هاي رويايي
      به اشک شوق صدا زد شبيه زهرايي
      
      تمام محو تماشا شد عالم ايجاد
       دمي که قابله قنداقه را به زهرا داد
      
      مدينه سبز شد و خانه سبز و دنيا سبز
       و با حضور تو شد اين جهان حسين آباد
      
      شب تولدت آقا تولد گريه ست
       شبي که پرده ز چشمان مادرت افتاد
      
      تو را گرفت غريبانه بين آغوشش
       به روي دست شريفش تو را تکان مي داد
      
      و ديد لحظه ي تلخ غروب عاشوراست
       شکست بين گلوي شريف او فرياد
      
      )هوا ز باد مخالف چو قيرگون مي شد
       حسين فاطمه از اسب بر زمين افتاد(
      
      و ديد جسم تو را که ميان صحرايي
      به سينه مي زد و مي گفت: عشق زهرايي
      
      محمد ناصري

********************

      باز هم شب شده بر خواسته ام «لَم» دادم
      اين جوابي است که بر نفس، دمادم دادم
      
      علّتش صنعت شعري است اگر پاسخ را
      بر تن لفظ دگر کردم و مبهم دادم
      
      در حرارت کده ي عيسوي ات پخته شدم
      از دم دم به دم تو چه قدَر دم دادم!
      
      دِرهم دَرهم تو فقر مرا زائل کرد
      بعد آن تکيه به دخل پر حاتم دادم
      
      در کرم خانه ي تو هر که بيايد شاه است
      اين خبر را به همه عالم و آدم دادم
      
      مرده اي بيش نبودم که به هوش آمده ام
      مثل فطرس ز شراب تو به جوش آمده ام
      
      مهرباني تو را در همه جا جار زدم
      پا به جاي قدم ميثم تمّار زدم
      
      قاب تصوير تو که نورٌ علي نور بُوَد
      گوشه ي خانه ي دل بر روي ديوار زدم
      
      فصل حج آمده و دور تو اي کعبه ي دل
      چند دوري مَثَل گردش پرگار زدم
      
      وحي آمد که تو مصداق «انا الحق» هستي
      اين چنين شد که سرم را به روي دار زدم
      
      تا بدانند همه يوسف زهرا آمد
      نرخ بالاي تو را سر در بازار زدم
      
      يوسفي آمده و باز ترنج آوردند
      در خرابات وجود همه گنج آوردند
      
      فاطمه مثل صدف، گوهر ناياب تويي
      آفتاب و فلک و انجم و مهتاب تويي
      
      آن که مشغول عبادت شده همچون زهرا
      نيمه ي شب روي سجّاده ي محراب تويي
      
      در بزرگي و مقامات تو اين بس، پسر
      شير بدر و احد و  خيبر و احزاب تويي
      
      نخل شعرم چه قدَر واژه ي تازه دارد
      سوره ي فجر تويي و اولوالباب تويي
      
      به تو سوگند شعار همه ي ما اين است
      ما همه نوکر اين خانه و ارباب تويي
      
      «فاش مي گويم و از گفته ي خود دل شادم»
      از همان روز ازل اهل حسين آبادم
      
      موج ظاهر شد و کشتي نجات آوردند
      «اندر اين ظلمت شب آب حيات آوردند»
      
      «چه مبارک سحري هست و چه فرخنده شبي»
      که براي همگان برگ برات آوردند
      
      حافظ از گفتن اوصاف تو مستأصل شد
      علّت اين بود اگر شاخه نبات آوردند
      
      اين چه سرّي است که در وزن کلامت وزن
      فاعلاتن فعلاتن فعلات آوردند
      
      تا که پيغمبر ما کام تو را بردارد
      از  دل کرب و بلا آب فرات آوردند
      
      از همان کودکي ات کرب و بلايي شده اي
      خون بهاي تو خدا شد که خدايي شده اي
      
      فطرس سينه ي ما ميل پريدن دارد
      بس که شش گوشه ي زيباي تو ديدن دارد
      
      عطر سيب حرمت جلوه دو چندان کرده
      آن چنان که به سرش شوق وزيدن دارد
      
      خاک کوي تو دواي همه ي محنت هاست
      تربت کرب و بلاي تو چشيدن دارد
      
      شير هر روز تو بر عهده ي پيغمبر بود
      سر انگشت مبارک چه مکيدن دارد
      
      بوسه از روي لبت کار شب و روزش بود
      بوسه از غنچه ي لب هاي تو چيدن دارد
      
      شهد شيرين شکر از لب تو مي ريزد
      به گمانم که جگر از لب تو مي ريزد
      
      محمد  فردوسي

دردی به جان نشسته دگر پا نمی شود

جز با دوای زهر مداوا نمی شود

یک جای پرت مانده ام و بغض کرده ام

در این سیاه چال دلم وانمی شود

کافیست داغ دوری معصومه و رضا

دیگر غمی به سینه من جا نمی شود

معصومه کاش بود کمی درد دل کنم

کس مثل دختر همدم بابا نمی شود

می خواستم دوباره ببوسم رضام را

هنگام رفتنم شده گویا نمی شود

اصلاَ نخواستم کسی آید به دیدنم!!

سیلی که مونس دل تنها نمی شود

از بس زدند خورد شده استخوان من

این پا برای من که دگر پا نمی شود

زنجیرها رسانده به زانو سر مرا

کاغذ هم اینچنین که منم تا نمی شود

گاهی هوای تازه و آزاد می روم

بی تازیانه و لگد اما نمی شود

ضجر من از جسارت سِندی شاهک است

بی ناسزا شکنجه اش اجرا نمی شود

گفتم سر مرا ببر اما تو را خدا

اسمی نبر ز مادرم،آیا نمی شود

تشییع من اگرچه روی تخته در است

تشییع هیچکس روی نی ها نمی شود

علی صالحی